เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 437
“มึงพูดอะไร?”
หลันฮ๋าวที่เงียบไม่พูดจามาตลอด ก็กระโดดลุกขึ้นมา
เขาชี้นิ้วไปที่เสือโบราณ ตะโกนอย่างตะลีตะลาน : “เย็Xแม่ง! มึงอย่ามาพูดจาไร้สาระนะ เดิมทีกูไม่ได้รู้จักมึงด้วยซ้ำ!”
ตั้งแต่เนิ่นนานมาสิ่งที่ยากที่สุดก็คือความตาย
มดก็ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนเลย?
หลันฮ๋าวไม่อยู่จนถึงวินาทีสุดท้าย
จะยอมตายได้อย่างไร?
ห๊ะ?
เสือขาวตกตะลึงตาค้าง
เห็นได้ชัดว่าตนเองช่วยหลันฮ๋าวทำเรื่องนี้
ทำไมจู่ๆ หลันฮ๋าวจึงพลิกใบหน้าไม่รู้จักกันซะอย่างนั้นล่ะ?
หรือว่า
พวกโง่พวกนี้ ยังอยากจะสู้ฟันต่อฟันกับราชาตงไห่ใช่หรือไม่?
เสือโบราณถลึงตาใส่ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม : “พี่ฮ๋าว ฉันทำตามคำสั่งของคุณนะ พาคนไปทวงหนี้โจวซู่เอ๋อร์ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับ……”
“ไอ้เลว! มึงยังกล้าพูดจาเหลวไหลอีกเหรอ วันนี้กูจะฆ่ามึง!”
ไม่รอให้เสือโบราณพูดจบ
หลันฮ๋าวคำรามออกมา ในแววตาประกายความดุร้าย!
ในขณะที่พูด เขาสาวเท้าสวบๆ ไปยังเสือโบราณ เงื้อมือขึ้นต้องการจะชกเข้าไปอย่างแรง!
ขอเพียงแค่เสือโบราณตาย
พยานตายไปซะก็ไม่สามารถสืบหาข้อเท็จจริงได้!
เสือโบราณตกใจจนสีหน้าซีดเผือด
เขาเข้าใจดี ว่าหลันฮ๋าวเป็นคนอย่างไร
คนคนนี้เป็นอันธพาลข้างถนนตั้งแต่เด็ก ก่อกรรมทำชั่วชกต่อยฟันแทงคนคน อย่างโหดเหี้ยมที่สุด! ยังเคยแทงคน จนต้องติดคุกอีกด้วย
เขาต้องการลงมืออย่างโหดเหี้ยม ตนเองยังมีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ซะที่ไหนกัน
เสือโบราณดิ้นรน ต้องการถอยหลังกลับ
เพียงแต่ว่า
จู่ๆ หยางเฟิงก็ยื่นมือออกมา
กร๊อบ!
หมัดของหลันฮ๋าว ถูกฝ่ามือของหยางเฟิงขวางเอาไว้ ฉับพลันก็เข้าไปไม่ถึง
หลังจากนั้น
เท้าของหยางเฟิง ได้เตะเข้าไปที่ขาของหลันฮ๋าว
กร๊อบ!
เสียงกระดูกหักดังออกมาชัดเจน
“โอ๊ย โอ๊ย! ขาฉัน!”
หลันฮ๋าวล้มลงกับพื้น กอดขาขวาตนเองแล้วร้องครวญคราง!
หยางเฟิงหัวเราะเยาะ : “คิดจะฆ่าปิดปากคนต่อหน้ากูเหรอ มึงยังอ่อนหัดนัก!”
เวลานี้
เสือโบราณก็ได้สติกลับมา
ไอ้สารเลวหลันฮ๋าวคนนี้มันไม่ใช่คน!
เขาต้องการให้ตนเองเป็นแพะรับบาป!
เสือโบราณโมโหเดือดดาล ชี้นิ้วไปที่หลันฮ๋าว : “ไอ้สารเลว มึงต้องการให้กูเป็นแพะรับบาปแทนมึง! ไม่มีทางหรอก! กูปกป้องมึงมานานแล้ว!”
พูดจบ เสือโบราณก็กล่าวกับหยางเฟิงว่า : “คุณหยาง ฉันยังมีหลักฐานสำคัญของหลันฮ๋าวอยู่ที่นี่ จะมอบให้คุณเดี๋ยวนี้เลย!”
คำพูดเพิ่งจะจบลง
ก็เห็นเสือโบราณฉีกเสื้อของตนเอง เผยให้เห็นสมุดบัญชีด้านในหนึ่งเล่ม
เขาหยิบสมุดบัญชีให้หยางเฟิง : “คุณหยาง นี่คือบัญชีที่ฉันทำธุรกรรมทุกๆ ครั้งกับหลันฮ๋าว ทุกๆ บัญชีคุณสามารถตรวจสอบความจริงด้วยตนเองได้เลย ฉันรับประกันว่าข้าในนั้นเป็นของจริงอย่างแน่นอน!”
หยางเฟิงรับบัญชีมาดู
ในแววตามีความเย้ยหยันถากถาง อย่างเห็นได้ชัด!
เสือโบราณคนนี้ ก่อนหน้านี้ถูกทำร้ายจนน่าเวทนาขนาดนั้น ยังไม่ยอมเอาบัญชีออกมา ช่างเป็นหมาที่ซื่อสัตย์จริงๆ!
น่าเสียดาย……
คนตระกูลหลัน ล้วนเป็นพวกเศษสวะ!
แม้กระทั่งหมาของตนเอง ยังหักหลังทรยศพวกเขาได้!
นี่ก็คือ
คนอยู่ในธรรมย่อมมีคนช่วยเหลือ ส่วนคนที่ขาดจากธรรมคนย่อมตีจาก!
“มึงยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”
น้ำเสียงเยือกเย็น ทำให้หัวใจของหลันฮ๋าวสั่นสะท้าน
ทันใดนั้น
สีหน้าของหลันฮ๋าวก็หม่นหมองราวกับคนตาย!
และหยางเฟิง ที่กำลังพลิกบัญชีดูอยู่
ยิ่งดู คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น!
ในฉับพลัน
ลมเย็นๆ โดยมีหยางเฟิงเป็นศูนย์กลาง ได้พัดขึ้นมา!
อุณหภูมิในอากาศ ลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว
ทุกๆ คนตกใจกลัวจนตัวสั่น!
“หลันฮ๋าว ไอ้สารเลว! มึงดูเอาเอง ว่ามึงทำเรื่องแย่ๆ อยู่ที่ตงไห่มาเท่าไหร่แล้ว? ต่อให้มึงตาย ก็ไม่สามารถเอาคืนกลับมาได้!”
ทันใดนั้น!
หยางเฟิงได้นำสมุดบัญชี โยนใส่หน้าหลันฮ๋าวอย่างแรง!
เพียงแค่ดูอย่างลวกๆ
ก็ร้สึกตกตะลึง!
หลันฮ๋าวคนนี้ ทำเรื่องเลวร้ายมากมายขนาดนั้น
ถึงตายไปก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไปเลยด้วยซ้ำ!
“คุณหยาง ไว้ชีวิตด้วยเถอะ!”
เห็นตนเองจนปัญญาที่จะแก้ตัวแล้ว
หลันฮ๋าวจึงคุกเข่าต่อหน้าหยางเฟิง ร้องห่มร้องไห้ขอร้องอ้อนวอน