เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 438
“บอกว่า ว่าท้ายที่สุดแล้วใครเป็นคนบงการให้มึงทำ?”
ในชั่วพริบตา เจตนาฆ่าของหยางเฟิง ก็ล้นหลามจนมืดฟ้ามัวดิน!
“เอ่อ……”
ใบหน้าของหลันฮ๋าว ลังเลใจเล็กน้อย!
เขาแอบเหลือบมองหลันจื่อ
หลันจื่อเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง เธอกระโดดลุกขึ้นมาทันที ตะโกนกล่าวว่า : “หลันฮ๋าว แกจะหาว่าฉันเป็นคนทำเหรอ? เรื่องเลวร้ายเหล่านี้แกทำคนเดียว เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? แกคิดจะใส่ร้ายฉันเหรอ?”
เมื่อพูดจบ
ดวงตาทั้งคู่ของหลันจื่อ จ้องมองหลันฮ๋าวด้วยความหมายลึกซึ้ง!
ในแววตานี้
เต็มไปด้วยการข่มขู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เหมือนจะกินคนก็ไม่ปาน
ราวกับจะกลืนกินหลันฮ๋าวเข้าไปทั้งตัว!
สีหน้าของหลันฮ๋าวดูน่าเกลียด ค้ลายกับว่ากินแมลงวันเข้าไป!
ครอบครัวของตนเอง ล้วนตกอยู่ในเงื้อมมือของหลันเฟิง
ถ้าตนเองกล้าพูดออกมา
ครอบครัวจะต้องไม่ตายดีแน่ๆ!
นึกถึงสิ่งเหล่านี้ หลันซินก็จนใจกล่าวว่า : “คุณหยาง ทั้งหมดนี้ฉันเป็คนทำเพียงคนเดียว! ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลันเลย!”
หยางเฟิงไม่พูดอะไรอีก!
ในชั่วพริบตา
ห้องทั้งห้อง ก็เงียบสงัด!
หยางเฟิงน่ากลัวมากจริงๆ!
ถึงแม้เขาจะไม่พูดจา ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้คนรู้สึกตื่นตระหนกแล้ว
เขานำพาความกดดันมาสู่ในใจทุกๆ คน ราวกับผลักภูเขาพลิกทะเลก็ไม่ปาน!
เป็นเวลานาน
หลันเฟิงกับหลันจื่อสบตากัน ถอนหายใจยาว
เกินความคาดหมาย
หยางเฟิงหัวเราะ
ความรู้สึกลึกลับหยิ่งผยอง ได้แผ่ซ่านออกมาจากตัวของหยางเฟิง
เขาหรี่ตาลง มองไปที่หลันฮ๋าวแล้วพูดช้าๆ ว่า : “หลันฮ๋าว แกยอมรับผิดทุกอย่างเลยเหรอ? แกต้องรู้ว่า ความผิดเหล่านั้นที่แกทำไว้ เพียงพอที่จะทำให้แกถูกยิงเป้าถึงสิบครั้ง แกไม่กลัวตายจริงๆ เหรอ?”
“ฉัน……”
หลันฮ๋าวอ้าปากต้องการจะพูด
ตายเหรอ?
เขาจะไม่กลัวได้อย่างไร?
ตราบใดที่ยังเป็นคน ก็ต้องกลัวตายสิ!
ทันใดนั้น
หลันฮ๋าวเหงื่อออกเต็มไปหมด อยากพูดทุกอย่างที่ต้องการจะพูด!
เมื่อเห็นเช่นนั้น
หลันเฟิงจึงรีบลุกขึ้นยืน แล้วตวาดเสียงดังว่า : “หลันฮ๋าว แกทำผิดกฎหมายมากมายขนาดนั้น เป็นตระกูลหลันของเราที่มีตาหามีแววไม่! คุณยังไม่ยอมรับโทษแต่โดยดีอีก หรือว่าแกต้องการลากครอบครัวแกไปด้วยใช่ไหม?”
พูดถึงประโยคสุดท้าย
ใบหน้าของหลันเฟิง ดุร้ายอย่างมาก
เจตนาฆ่าอันเยือกเย็น พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา!
ในใจหลันฮ๋าวสั่นสะเทือน
เดิมทีอยากจะพูดอะไร ก็กลืนลงไปทันที
หลันฮ๋าวก้มหน้าลง : “ใช่ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง ฉันยอมรับผิดทั้งหมด!”
สมบูรณ์แบบแล้ว!
มีคำพูดนี้ของหลันฮ๋าว
แม้แต่หยางเฟิง ก็จะบีบบังคับให้ตอบอะไรได้!
ทันใดนั้น
หลันเฟิงยิ้ม
หลันฮ๋าวร้องไห้
หลันฮ๋าวก้มหน้า ปิดใบหน้าร้องไห้ หน้าซีดราวกับคนตายแล้ว!
เขารู้ว่า
ตนเองต้องตายแน่ๆ แล้ว!
หยางเฟิงขมวดคิ้ว
ดูเหมือนว่า วันนี้อยากจะฆ่าตระกูลหลัน แต่ทำไม่ได้!
ตอนนี้หลักฐานในมือเขา ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้โดยตรงว่า ทุกสิ่งทุกอย่างพวกหลันเฟิงเป็นคนทำ
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หยางเฟิงไม่สามารถทำลายตระกูลหลันได้!
อย่างไรเสียตระกูลหลัน ก็เป็นญาติของตนเองเสมอมา
อยากจะทำลายล้างตระกูลหลัน จะต้องถูกต้องตามหลักทำนองคลองธรรม!
มิเช่นนั้นก็ยากที่จะตัดขาดการซุบซิบนินทาได้!
อย่างแรกเลย
ความผูกพันของหลันซินกับเย่เมิ่งเหยียนนี้ เขารู้สึกลำบากใจ!
ได้ฟังคำพูดของหลันเฟิง น่าจะเป็นครอบครัวของหลันฮ๋าว ถูกพวกเขาควบคุมเอาไว้แล้ว!
เป็นวิธีการที่ดี!
หยางเฟิงเผยรอยยิ้มขี้เล่นออกมา และกล่าวอย่างเย็นชา : “หลันเฟิง วางแผนได้ดี! แต่ถึงอย่างไรหลันฮ๋าวก็เป็นคนตระกูลหลันของคุณ ตระกูลหลันของคุณก็เท่ากับทำผิดไปด้วยไม่ใช่เหรอ?”
หลันเฟิงรีบกล่าวทันทีว่า : “หลันฮ๋าว ฉันขอประกาศเลยว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป แกถูกไล่ออกจากตระกูลหลันแล้ว!”
ได้ยินเช่นนั้น
หลันฮ๋าวเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกตะลึง
ราวกับสายฟ้าฟาด ลงมากลางศีรษะ!
ขับไล่ออกจากตระกูล!
เป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง!
เขามองหลันเฟิง ดวงตาทั้งคู่เผยให้เห็นความเคียดแค้นอยู่ลึกๆ
เขาคาดไม่ถึงเลยว่า หลันเฟิงจะแล้งน้ำใจเช่นนี้!