ตอนที่ 258 กลับแก๊งมังกรคราม
ตั้งแต่เจียงมู่เฉินกลับมาบ้านตระกูลเจียงก็โดนกักบริเวณให้อยู่แต่ในคฤหาสน์ ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น
วันๆ เขาอยู่ในห้อง นอกจากนอนหลับก็ใจลอย นอกจากเงียบไม่พูดจาแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ไม่เหมือนเดิม
คุณแม่เจียงเฝ้าอยู่ที่คฤหาสน์ตลอดวัน มือถือของเจียงมู่เฉินถูกเธอเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว ตัดการสื่อสารอินเทอร์เน็ตทั้งหมดทุกอย่าง นอกจากเธอก็ติดต่อใครข้างนอกไม่ได้
เจียงมู่เฉินเอนตัวลงนอนบนเตียง ลืมตาอย่างล่องลอย นัยน์ตาดอกท้อคู่เดิมที่เบิกบานสดใสในวันวานสงบนิ่งราวกับน้ำตายก็ไม่ปาน
เขาเหมือนกับหุ่นกระบอก ปฏิกิริยาตอบสนองอะไรก็ไม่มี
คุณแม่เจียงยกจานผลไม้มายืนอยู่หน้าประตู เธอเคาะประตูอยู่ตั้งนานก็ไม่มีการตอบรับ ในใจคุณแม่เจียงเป็นทุกข์ในที่สุดก็ยื่นมือผลักประตูเปิดเข้าไป
เจียงมู่เฉินยังคงอยู่ในท่าเดิม ไม่ขยับเขยื้อน แม้แต่คุณแม่เจียงเข้ามาก็ไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร
คุณแม่เจียงเห็นเขาเป็นแบบนี้ ในใจก็ปวดร้าว ถึงอย่างไรก็เป็นลูกชายที่ทั้งรักทั้งเอ็นดูมาตั้งแต่เล็กจนโต เนื้อชิ้นหนึ่งหลุดออกมาจากตัว จะไม่เจ็บปวดใจได้อย่างไร
เธอวางผลไม้ลงข้างเตียง เอ่ยเสียงต่ำ “เฉินเฉิน มากินผลไม้สักหน่อยเถอะ”
เจียงมู่เฉินไม่มีท่าทีตอบสนอง ราวกับไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น
คุณแม่เจียงถอนหายใจ “แม่รู้ว่าลูกเคืองใจแม่ แต่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูกกับซือเหยี่ยน มันไม่ถูกต้อง แม่ลืมตามามองลูกเดินผิดเส้นทางไม่ได้”
“แม่เข้าใจว่าลูกโตแล้ว มีคนที่ชอบได้ แต่ลูกชอบใครไม่ชอบ ลูกดันมาชอบซือเหยี่ยน”
เธอยื่นมือไปเกลี่ยผมข้างหูที่ยาวขึ้นแล้วของเจียงมู่เฉิน
“แม่มีลูกชายแค่ลูกคนเดียว ลูกก็เห็นใจให้อภัยแม่ได้ไหม”
ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เจียงมู่เฉินก็มีแค่ท่าทีตอบสนองเดียว สุดท้ายเขาก็ขยับตัวหันหลังให้คุณแม่เจียง
“แม่ครับ แม่ให้ผมอยู่เงียบๆ ได้ไหม” เจียงมู่เฉินที่ไม่ได้เอ่ยปากมานาน เสียงแหบแห้งอย่างบอกไม่ถูก
เสียงราวกับปลายปากกาขีดจนกระดาษทะลุไม่มีผิด
คุณแม่เจียงใจสั่นเทารีบยืนขึ้นขึ้นมา เธอเช็ดน้ำตาที่หางตาออก “ได้ แม่จะออกไปเดี๋ยวนี้ ลูกพักผ่อนดีๆ นะ”
หลังจากคุณแม่เจียงออกไป เจียงมู่เฉินกะพริบดวงตาที่ค่อนข้างบอบช้ำ เวลาผ่านไปนาน เขาก็ลุกยืนขึ้นจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำไป
ก็แค่เลิกกันเท่านั้นเอง เขาควรจะฟื้นคืนกลับสู่สภาพปกติได้แล้ว
จะมามัวนั่งเศร้าเสียใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะเรื่องซือเหยี่ยน เรื่องแบบนี้เขาเจียงมู่เฉินทำไม่ได้
เจียงมู่เฉินเช็ดหน้าเช็ดตา คุณชายน้อยแห่งตระกูลเจียงผู้สง่าผ่าเผยก็ควรจะกลับมาแล้ว
อีกฝั่งหนึ่ง เครื่องบินที่บินขึ้นจากถานโจวก็กำลังลงจอดพอดี ซือเหยี่ยนในชุดดำทั้งตัวและซูเตอร์เดินออกมาอย่างช้าๆ
นอกสนามบินมีคนมารออยู่ก่อนหน้านี้หลายชั่วโมงแล้ว
“คุณชายน้อย คุณซือเหยี่ยน เชิญทางนี้ครับ”
ใบหน้าเย็นชาของซูเตอร์พยักรับ เดินเข้าไปนั่งในรถเก๋งสีดำพร้อมกับซือเหยี่ยน เพียงไม่นานรถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวขับออกไป
แก๊งมังกรครามถือครองพื้นที่ใหญ่มาก บวกกับรากฐานหยั่งลึกหลายปีมานี้ที่มีแผ่ปกคลุมขยายไปทั่วทั้งแก๊ง
ซือเหยี่ยนอยู่ข้างกายซูเตอร์ ใบหน้าสงบนิ่งไม่มีความประหลาดใจใดๆ
การที่ซูเตอร์กลับมา สำหรับแก๊งมังกรครามแล้วนั้นเป็นเรื่องดี มีคนอยู่ไม่น้อยหลังจากเห็นซูเตอร์แล้ว ใบหน้าก็แสดงออกถึงความโล่งใจ
ตั้งแต่ที่ซูแวนโดนลอบทำร้ายกะทันหันจนได้รับบาดเจ็บสาหัส คนในแก๊งมังกรครามทุกระดับชั้นก็อลหม่านวุ่นวายกันไปหมด ไม่กี่วันมานี้ต่างคนต่างสร้างเรื่องสร้างปัญหาอยู่ไม่น้อย
โชคดีที่เวลานี้ ในที่สุดซูเตอร์ก็กลับมาจนได้
ถ้าไม่อย่างนั้นขืนสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไป ก็ไม่รู้ว่าในแก๊งจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้อีก
“อาเรย์ อาการของพ่อผมสองวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ” ‘เรย์มอน’ ผู้ช่วยมือฉมังของซูแวน
สมัยนั้นก็เป็นเรย์มอนที่อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมก่อร่างสร้างตัวให้แก๊งมังกรครามเดินมาถึงวันนี้ได้ หลายปีมานี้ฐานะของเขาในแก๊งมังกรครามก็เป็นรองแค่ซูแวนเท่านั้นมาโดยตลอด
คนในแก๊งทุกระดับชั้นก็ให้เกียรติและนับถือเขาอย่างยิ่ง แม้กระทั่งซูเตอร์เองก็เคารพเรย์มอนคนนี้เช่นกัน
เรย์มอนเห็นซูเตอร์ก็โล่งใจขึ้นนิดหน่อย “ยังดีที่นายกลับมา ไม่กี่วันมานี้พ่อนายเอาเรียกหานาย”
“ท่านอยู่ที่ไหนครับ ผมจะไปหาท่าน”
เรย์มอนเพิ่งจะนำซูเตอร์ไปข้างหน้า ก็เห็นซือเหยี่ยนข้างกายซูเตอร์พอดี เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมเอ่ยถาม “นี่ไม่ใช่…”
ตอนที่ 259 ไม่มีทางเลือกอื่น
ซูเตอร์พยักหน้า “คนนี้คือพี่ซือเหยี่ยน เมื่อก่อนโชคดีที่ได้เขาปกป้องผม”
เรย์มอนหรี่ตาลง สายตาอันเฉียบคมกวาดมองซือเหยี่ยน “ไม่ทราบว่าคุณซือมาปรากฏตัวที่นี่กะทันหันได้ยังไง”
ซือเหยี่ยนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ซูเตอร์ก็ชิงตอบไปก่อน “ครั้งนี้ที่ผมไปถานโจวก็ตั้งใจจะไปหาพี่ซือเหยี่ยนโดยเฉพาะ ครั้งนี้ผมก็ตั้งใจเชิญพี่ซือเหยี่ยนมาช่วยผมด้วยครับ”
เรย์มอนยังคงไม่คลายความระแวง พินิจมองซือเหยี่ยนอย่างละเอียด
ซือเหยี่ยนรู้แจ้งแก่ใจดี ถึงอย่างไรคนที่อยู่กับซูแวนมานานขนาดนี้ ถ้าไม่มีความสามารถอะไรแม้แต่นิดเดียวจริงๆ จะอยู่ในแก๊งมาถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร
“สวัสดีครับคุณเรย์ ผมซือเหยี่ยนครับ” เขาเอ่ยทักทายด้วยการวางตัวที่ไม่แสดงตัวต่ำต้อยและไม่แสดงตัวโอหัง ปล่อยให้เขาพิจารณาสังเกตเขาโดยไม่หวาดหวั่น
“อาเรย์ อารีบพาผมไปเจอพ่อที ผมเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของท่าน”
เดิมทีเรย์มอนอยากจะพินิจพิเคราะห์ในตัวซือเหยี่ยนต่อ แต่พอคิดว่าคนก็มาแล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเร่งรัดในตอนนี้
“มา อาจจะพานายเข้าไป” เขาเรียกคนข้างๆ “พาคุณซือลงไปพักผ่อน”
ซือเหยี่ยนพยักหน้ารับ เดินจากไปพร้อมกับคนนั้น
เวลานี้เองเรย์มอนถึงได้พาซูเตอร์เดินเข้าไปข้างใน “อาการบาดเจ็บของพ่อนายค่อนข้างสาหัส แต่ยังดีที่ไม่ได้ถูกจุดสำคัญ พักฟื้นดีๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไร”
ซูเตอร์ฟังแบบนี้ถึงได้วางใจพยักหน้ารับ “งั้นก็ดีครับ ผมเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของท่านตลอดเลย”
ทั้งสองคนยิ่งเดินยิ่งไกลจนไม่ได้ยินเสียงแล้ว ดวงตาซือเหยี่ยนแน่วแน่ เดินไปยังห้องรับรองแขก
จู่ๆ เขามาปรากฏตัวกะทันหันตอนนี้ ต้องการจะได้รับความไว้วางใจยังไม่ค่อยจะง่ายดายเท่าไหร่นัก
ซือเหยี่ยนครุ่นคิด เขาจำเป็นต้องรีบทำเวลาให้ได้รับความไว้วางใจโดยเร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นเวลายืดออกไปยิ่งนานยิ่งไม่เป็นผลดีกับเขา
แต่ยังดีที่ยังมีซูเตอร์ เขาสามารถอาศัยซูเตอร์ทำให้ตัวเองยืนอย่างมั่นคงอยู่ในแก๊งมังกรครามได้ชั่วคราว
หลังจากซือเหยี่ยนเข้าห้องพักไปแล้ว คนนั้นก็เดินจากไป เขายืนอยู่หน้าหน้าต่างมองออกไปข้างนอก ทั้งแก๊งมังกรครามราวกับคุกไม่มีผิด มีคนยืนเฝ้าอยู่ทุกมุม
ขณะนี้ซูเตอร์ไปเยี่ยมเยือนหาซูแวน สักพักหนึ่งคงจะยังไม่กลับมาได้ เขากดคลึงบริเวณขมับ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
หลังจากวันก่อนที่เลิกกันกับเจียงมู่เฉิน เขาก็บอกซูเตอร์ว่าเขาตัดสินใจจะกลับมาแก๊งมังกรครามด้วยกัน ด้วยเหตุนี้ถึงมาปรากฏพร้อมกันที่นี่ได้
เดิมทีเขาหาข้ออ้างที่เหมาะสมสำหรับเรื่องที่เขาต้องออกจากถานโจวสักระยะหนึ่งไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าคุณแม่เจียงจะมาเจอมารับรู้เรื่องของเขากับเจียงมู่เฉินพอดี
ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ เขาจำใจต้องเล่นไปตามน้ำเลิกกับเจียงมู่เฉิน
เขาจำเป็นต้องแก้ปัญหาเรื่องของซูเตอร์ ถึงจะอยู่กับเจียงมู่เฉินได้อย่างสมบูรณ์ ถ้าไม่อย่างนั้นระหว่างพวกเขาก็จะมีระเบิดเวลาลูกหนึ่งขึ้นมาเสมอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถูกจุดชนวนได้
เขาไม่มีทางจะทนนั่งดูเจียงมู่เฉินตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งได้อีกแล้ว
ซือเหยี่ยนหลับตาลง ในหัวปรากฏภาพแววตาตัดเยื่อใยในวันนั้นลอยขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ ในใจก็อดจะเจ็บกระตุกไม่ได้
การเลิกกับเจียงมู่เฉิน ก็เหมือนกับมีคนเอามีดมาเฉือนหัวใจเขาออกทีละนิดๆ ฉีกหัวใจของเขาออกมาทีละหน่อยๆ เหมือนการฆ่าให้ตายทั้งเป็น
ถึงแม้ว่าจะเจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ซือเหยี่ยนอดจะคิดไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าสองวันที่เขาจากมา เจียงมู่เฉินจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
คนดื้อรั้นหัวแข็งอย่างเจียงมู่เฉิน โดนเขาทำให้เจ็บขนาดนี้ คงจะยังเดินหน้าไปไหนไม่ได้ยิ่งกว่าเขา
ซือเหยี่ยนถอนหายใจ หวังแค่ว่าเจียงมู่เฉินจะอยู่ปลอดภัยดีทุกอย่างอยู่ที่ถานโจว
……
หลังจากซูเตอร์ไปเยี่ยมซูเหวินเรียบร้อยแล้ว ก็ออกมาจากห้องนอน เรย์มอนมองตามแผ่นหลังซูเตอร์ไปก็อดไม่ได้ที่จะเรียกให้เขาหยุดก่อน “เจ้าเตอร์”
“อาเรย์”
“นายมานี่ที อามีเรื่องอยากจะถามนาย” เรย์มอนยืนอยู่ข้างๆ เสียงต่ำเอ่ยเรียก
ซูเตอร์เดินเข้าไป “อาเรย์ อาอยากถามผมเรื่องซือเหยี่ยนสินะครับ”
“นายรู้ก็ดี ตอนนั้นเขาจากไปอย่างคลุมเครือ ตอนนี้จู่ๆ กลับมากับนายได้ นายไม่เคยจะสงสัยเลยเชียวเหรอ” เขารู้สึกระแวงซือเหยี่ยนมากอย่างยิ่งมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้