ฮูหยินปิงจีเห็นซูจิ่นซีนิ่งไปครู่หนึ่งและไม่พูดอันใดอีก นางจึงพูดว่า “ซูจิ่นซี เจ้าเองก็เข้าใจเรื่องพิษ ย่อมรู้ดีว่าหากโยวเหยารักเจ้ามากขึ้นหนึ่งส่วน หมุดกร่อนรักจะทำร้ายเขาหนักขึ้นอีกหนึ่งส่วน เจ้าอยู่ข้างกายเขามากขึ้นหนึ่งวัน เขาจะเป็นอันตรายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน แท้จริงแล้ว เจ้าคือยาพิษที่รุนแรงที่สุดสำหรับเขา”
นางเป็นยาพิษที่รุนแรงที่สุด และเป็นยาถอนพิษหมุดกร่อนรักที่ดีที่สุดเช่นกัน
ซูจิ่นซีจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?
นางหันไปมองเยี่ยโยวเหยา ก่อนจะเงยหน้าหลับตาทั้งสองข้างโดยไม่พูดอันใด
ครู่หนึ่ง ซูจิ่นซีจึงเอ่ยเสียงต่ำ “ในเมื่อข้ากับเยี่ยโยวเหยารักใคร่กัน เจ้าจะใช้แผนการอันแยบยลหรือใช้หมุดกร่อนรักเพื่อทำให้พวกเราแยกจากกันได้อย่างไร? ข้าสามารถไปจากเขาเพราะต้องการกำจัดหมุดกร่อนรัก และสามารถกลับมาหาเขาเมื่อเขาถอนพิษหมุดกร่อนรักได้สำเร็จ เจ้า… พนันกับข้าเป็นอย่างไร? ”
ฮูหยินปิงจียกยิ้มมุมปากด้วยความมั่นใจ นางพูดถ้อยคำที่โหดร้ายที่สุดสำหรับซูจิ่นซี
“หมุดกร่อนรักที่ฝังเข้าไปในร่างของโยวเหยาตอนนั้น ได้ใช้หนามของสัตว์เทพมังกรเก้าหัวในทะเลตงไห่ หลอมรวมกับหนามเหมันต์หมื่นปีจากเขาคุนหลุน จากนั้นจึงฝังเข้าไปในแก่นกระดูกและเส้นลมปราณของเขา อีกทั้งยวี่จียังได้ปรับปรุงให้มีพันธะข้อห้ามเรื่องความรักใคร่ของเขาโดยเฉพาะ หากตอนนี้ต้องการถอนพิษหมุดกร่อนรัก จำเป็นต้องใช้พลังยุทธ์ลับเฉพาะของตำหนักเสวียนปิง ควบคู่กับพลังเทพยวี่หยางของสำนักกระบี่คุนหลุน เพื่อดึงหนามสัตว์เทพมังกรเก้าหัวกับหนามเหมันต์หมื่นปีออกจากร่างกายทีละแท่ง ทั้งยังต้องเปลี่ยนแก่นกระดูกและเส้นลมปราณใหม่ทั้งหมด บัดนี้เขารักใคร่ยึดติดกับเจ้าอย่างลึกซึ้ง เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะลืมทุกสิ่งเกี่ยวกับเจ้าอย่างสมบูรณ์”
เยี่ยโยวเหยา… จะ… ลืมนางไปอย่างสิ้นเชิง…
ชั่วพริบตา ซูจิ่นซีรู้สึกเพียงสมองปั่นป่วน โลกหมุนคว้าง
ซูจิ่นซีเคยวาดฝันถึงอนาคตนับพันนับหมื่นระหว่างนางกับเยี่ยโยวเหยา แต่นางไม่เคยคิดว่าวันหนึ่ง เยี่ยโยวเหยาจะหลงลืมนาง
ภาพเบื้องหน้าพร่ามัว ก่อนจะขยายเป็นใบหน้าของอู๋จุนที่เคลื่อนเข้ามาใกล้นาง ราวกับเวลาย้อนกลับ ฮูหยินปิงจีสั่งให้คนเข้ามาพยุงร่างกายสูงใหญ่ของเยี่ยโยวเหยาออกไป
ซูจิ่นซีต้องการเข้าไปขัดขวาง ทว่าขาทั้งสองของนางเหมือนถูกตอกหมุดกับพื้น ร่างกายหนักพันชั่ง ก้าวเท้าไม่ออกแม้แต่ก้าวเดียว
นางต้องการตะโกนเรียกชื่อเยี่ยโยวเหยา ทว่าขณะที่อ้าปากกำลังจะร้องเรียกชื่อที่นางเคยเรียกมานับครั้งไม่ถ้วน เสียงนั้นกลับติดอยู่ที่ลำคอและกลืนกลับลงไปในท้อง
“แม่นางพิษน้อย พูดอันใดหน่อยเถิด! เจ้าอย่าทำเช่นนี้ อย่าทำให้พี่จุนตกใจ! ”
“แม่นางพิษน้อย หากเจ้าเสียใจ เจ้าก็ร้องไห้ออกมา ร้องออกมาแล้วจะรู้สึกดีขึ้นเอง”
“แม่นางพิษน้อย หากเจ้าอึดอัด เจ้าก็กัดพี่จุน กัดข้า รีบกัดข้า!”
“แม่นางพิษน้อย ไป พี่จุนจะพาเจ้าไปแย่งเยี่ยโยวเหยา คืนมา… ”
อู๋จุนดึงซูจิ่นซีที่มีร่างกายแข็งทื่อและใบหน้าบึ้งตึงน่าหวาดกลัว เพื่อไล่ตามฮูหยินปิงจีกับพรรคพวกไป
ซูจิ่นซีกลับมาได้สติ นางยังไม่ทันพูดคำว่า ‘ไม่’ ก็กระอักเลือดออกมาเสียก่อน
อู๋จุน ผู้ที่ไม่จริงจังและไม่คิดอันใด พลันตกตะลึงกับอาการของซูจิ่นซี เขารีบใช้แขนเสื้อของตนเช็ดเลือดบนร่างกายและริมฝีปากของนาง
ทว่าซูจิ่นซีกลับฉีกยิ้ม…
รอยยิ้มของนางงดงามยิ่งกว่าหยดเลือดบนริมฝีปากหลายเท่า ทั้งยังบาดตายิ่งกว่าเปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่ด้านหลัง
อู๋จุนไม่เคยเห็นท่าทางเช่นนี้ของซูจิ่นซี เขาตกใจจนใบหน้าซีดขาว ลืมแม้กระทั่งช่วยตรวจชีพจรให้นาง
“แม่นางพิษน้อย เจ้า… เจ้าอย่าทำให้พี่จุนตกใจ ต่อไปพี่จุนจะไม่พูดจาไร้สาระอีกแล้ว เช่นนี้ดีหรือไม่ เจ้าตบตีพี่จุนเถิด! ระบายความขุ่นเคืองและความทุกข์ออกมาให้หมด เจ้าจะได้รู้สึกดีขึ้น”
อู๋จุนพูดพลางดึงมือซูจิ่นซีขึ้นมาตบหน้าตนเอง
แววตาเหม่อลอยทอดยาวของซูจิ่นซี ค่อยๆ ถูกดึงกลับมายังเบื้องหน้า ซูจิ่นซียับยั้งการกระทำของอู๋จุน จากนั้นจึงเห็นว่ามือของตนเต็มไปด้วยเลือด
นางเหลือบมองร่างกายอู๋จุนด้วยสายตาว่างเปล่า “จอมวายร้าย เจ้า… บาดเจ็บหรือ? ”
อู๋จุนเห็นว่าในที่สุดซูจิ่นซีก็ยอมเอ่ยปาก จึงยกยิ้มอย่างดีใจและรีบพูดว่า “ไม่มี ไม่มี พี่จุนไม่ได้บาดเจ็บ แม่นางพิษน้อย เจ้าต้องปลงให้ตก ปล่อยวางให้ได้ ต่อให้ไม่มีเยี่ยโยวเหยาแล้ว เจ้าก็ยังมีพี่จุนอีกคน! เฮ้ย พุ้ยพุ้ย… ” อู๋จุนทำท่าตบปากตนเอง “เพิ่งบอกไปว่าจะไม่พูดจาเหลวไหลอีก เจ้าดูสิ ข้าลืมตัวอีกแล้ว แม้เยี่ยโยวเหยาจะถูกยายแก่นั่นพาตัวไป พี่จุนก็จะพาเจ้าไปแย่งเขากลับมา ดีหรือไม่? ”
ซูจิ่นซีเลื่อนสายตามองด้านล่าง เมื่อเห็นเลือดตามร่างกายตนเองจึงค่อยๆ ฟื้นสติกลับมา ทั้งในปากของนางยังเต็มไปด้วยรสชาติหวานเจื่อนชวนอาเจียน เมื่อใช้หลังมือเช็ดปากก็พบเลือดติดอยู่บนนั้น
ปรากฏว่าเลือดเหล่านี้เป็นของนางเอง
ที่แท้… สำหรับนางแล้ว เยี่ยโยวเหยามีความสำคัญอย่างมาก
ทว่า… เรื่องทั้งหมดมันสายเกินไป สายเกินไปแล้วจริงๆ
“จอมวายร้าย เยี่ยโยวเหยาจะลืมข้าแล้ว จากนี้ไป ข้าไม่ใช่พระชายาโยวอ๋องอีกแล้ว ข้ากลับจวนโยวอ๋องไม่ได้แล้ว จอมวายร้าย ซูจิ่นซีไม่มีบ้านให้กลับแล้ว… ”
เสียงของซูจิ่นซีฟังดูเลื่อนลอยอ้างว้าง
อู๋จุนที่เรียกตนเองว่าไร้หัวใจมาโดยตลอด เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจของเขาพลันเจ็บปวด
เขาไม่รู้ว่านานเพียงใดแล้ว ที่หัวใจแข็งกระด้างเย็นชาดวงนั้นไม่ได้สั่นไหวเช่นนี้
มันทำให้เขารู้สึก… ไม่คุ้นชินอย่างมาก
อู๋จุนเงยหน้ามองท้องฟ้า ปกปิดแววตาที่ส่องประกาย พลางผิวปากทำท่าทางราวกับผ่อนคลายและไม่คิดอันใด
เมื่อก้มหน้าลงมาอีกครั้ง การแสดงออกของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม
“แม่นางพิษน้อย พี่จุนเองก็ไม่มีครอบครัวเช่นกัน! หากเจ้าไม่รังเกียจ ต่อไปเจ้าก็อยู่กับพี่จุน! พี่จุนจะพยายามสร้างครอบครัวให้เจ้า”
“อยู่กับเจ้า… ”
ซูจิ่นซีพูดเสียงแผ่วเบาที่ริมฝีปาก สายตาของนางทอดยาวออกไปไกลราวกับกำลังมองใบหน้าของอู๋จุน ทว่าไม่ใช่
อู๋จุนฟังไม่ชัดว่าคำพูดของซูจิ่นซีเมื่อครู่เป็นคำถามหรือเป็นคำตอบตกลง ทว่าเขายังคงรอด้วยความคาดหวัง ให้นางตอบตกลงอย่างเต็มใจ
อย่างไรก็ตาม ซูจิ่นซีกลับนิ่งเงียบและไม่พูดอันใดอีก ทำเพียงแย้มยิ้มสดใสให้เขา
จากนั้นซูจิ่นซีก็เดินอ้อมอู๋จุน และก้าวขึ้นไปบนแท่นหินที่อยู่ด้านหน้านางอย่างเชื่องช้า
มันเป็นแท่นหินที่สูงที่สุดซึ่งอยู่ด้านนอกวิหารวิญญาณ
ลมหนาวพัดแรงจนเสื้อผ้าของนางปลิวไสวอย่างต่อเนื่อง
แม้นางจะตัวเล็ก ทว่าไม่อ่อนแอ เมื่อมองตั้งแต่หัวจรดเท้า นางเป็นเหมือนยอดหญ้าที่แข็งแรง ยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยว ต้านทานแรงลมโดยไม่หักไม่โอนเอน
ยิ่งไปกว่านั้น ราวกับมีอำนาจบางอย่างที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว
ซูจิ่นซีมีท่าทีสงบนิ่ง สายตาทอดยาว
นางมองไปยังทิศทางที่ฮูหยินปิงจีพาเยี่ยโยวเหยาจากไป ที่นั่นคือทะเลตงไห่
เมื่อหันหลังกลับมาอีกครั้ง ฝั่งตรงข้ามคือทิศตะวันตก เป็นที่ตั้งของเมืองตี้จิงแคว้นจงหนิง และเป็นทิศทางของจวนโยวอ๋อง
เวลานี้ สถานที่ทั้งสองแห่ง ไม่ใช่ที่ที่นางควรไป
แผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาล
นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่า ผู้คนบนโลกใบนี้ต่างโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ดั่งสายลมที่ล่องลอยไร้จุดหมาย
หากไม่มีเยี่ยโยวเหยาแล้ว อนาคตของซูจิ่นซีจะเป็นเช่นไร?
นางควรเดินไปทางไหน?