ตอนที่ 1634 การจากที่เจ็บปวดที่สุด (2)
“ข้าจะกลับมาหาท่าน” จวินอู๋เสียสัญญา นางพูดคําหวานๆไม่เก่ง ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจตอนนี้ออกมาได้ยังไง นางรู้แค่ว่าต่อให้ออกจากสํานักธาราเมฆไป นางก็ยังคงเป็นศิษย์ของซูหย่า นางยังมีอาจารย์ที่จะคอยปกป้องนาง ห่วงใยนาง และคนคนนั้นก็คือซูหย่า
ซูหย่าหัวเราะ “คนที่ออกจากสํานักธาราเมฆจะไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาอีก วันหน้ายอดเขาภูเขาฟูเหยาจะไม่ต้อนรับเด็กอย่างเจ้าแล้ว”
นั่นเป็นกฎของสํานักธาราเมฆ หลังจากจบการฝึกและไปจากที่นี่แล้ว พวกเขาจะไม่ใช่ศิษย์ของสํานักอีกต่อไป ทุกคนที่ออกจากสํานักธาราเมฆจะไม่สามารถกลับมาเยี่ยมที่นี่ได้
จวินอู๋เสียเม้มปาก นางไม่ชอบแบบนี้ นางอยากเจอซูหย่าอีก
ความรู้สึกนี้แตกต่างจากที่นางรู้สึกต่อเยี่ยนกุย อาจเป็นเพราะนางอยู่ที่นี่กับซูหย่าเป็นเวลานาน ความรู้สึกจึงค่อยๆผูกพันเหมือนเป็นครอบครัว
“เอาน่า อย่าทําหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นซิ ข้ารู้ว่าเจ้ากตัญญก็พอแล้ว ถ้าวันหน้ามีโอกาสข้าจะไปหาเจ้าเอง เจ้าอยู่ที่วิหารหยกวิญญาณบนภูเขาสู่เหยาไม่ใช่หรือ?” ในที่สุดซูหย่าก็ทนบรรยากาศหดหูไม่ไหว นางยิ้มและรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
จวินอู๋เสียมองซูหย่า [นางรู้หรือว่าวิหารหยกวิญญาณอยู่ที่ไหน?]
ซูหย่าเห็นสีหน้าประหลาดใจของจวินอู๋เสียก็นึกขาอยู่ในใจ [เจ้าหนูนี่คิดอะไรอยู่ในใจก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด แบบนี้จะอยู่รอดในโลกภายนอกได้ยังไง?]
ซูหย่าไม่รู้เลยว่าจวินอู๋เสียแสดงออกเช่นนี้ต่อหน้าคนที่นางใส่ใจเท่านั้น
“เด็กโง่ คิดจริงๆหรือว่าอาจารย์ไม่รู้นะ? ภูเขาฝูเหยาเป็นอาณาเขตของสํานักธาราเมฆนะ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ใหญ่ เจ้าคิดหรือว่าวิหารหยกวิญญาณจะสามารถซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้? นี่เป็นการยินยอมพร้อมใจกันอยู่แล้ว” ซูหย่าลูบหัวจวินอู๋เสียอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ เคยมีความสนิทสนมระหว่างศิษย์อาจารย์มากขนาดนี้ วันนี้ซูหย่าจึงอยากชดเชยทุกอย่างที่พลาดไป
“โลกภายนอกมันอันตราย สิบสองวิหารกับเก้าอารามก็ต่อสู้กันไม่หยุด เจ้าสร้างศัตรูกับคนของวิหารมารโลหิตที่สํานักธาราเมฆ ที่นี่ยังมีกฏของสํานักคุมพวกเขาไว้ ทําให้พวกเขาไม่กล้าทําอะไรเจ้า แต่พอเจ้าออกไปจากสํานักธาราเมฆจะไม่มีอะไรรั้งวิหารมารโลหิตไว้ได้อีกต่อไป ดังนั้นเจ้าต้องระวังให้มาก ยังดีที่เจ้าเป็นคนของวิหารหยกวิญญาณ เจ้าโง่นั่นจะต้องปกป้องเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าเองก็อย่าเที่ยวเล่นไปทั่ว อยู่ฝึกฝนในวิหารหยกวิญญาณให้ดี” มีคําพูดเป็น หมื่นล้านคําที่ซูหย่าอยากจะบอกกับจวินอู๋เสียแต่รู้สึกว่าเวลามันช่างสั้นเหลือเกิน
จวินอู๋เสียฟังโดยไม่พูดอะไร แค่พยักหน้าอย่างเงียบๆ ให้ซูหย่าใช้ช่วงเวลาสุดท้ายที่เหลืออยู่พูดทุกอย่างที่นางไม่เคยพูด
“การฝึกฝนพลังแห่งจิตวิญญาณ สถานที่ที่ดีที่สุดคือโลกวิญญาณ แต่ที่นั่นไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้า มันเป็นอาณาเขตของเหล่าวิญญาณ แต่ถ้ามีวันที่เจ้าไปที่นั่นได้ เจ้าต้องไม่พลาดโอกาสนั้นนะ” ซูหย่าพูดต่อไป จากนั้นก็ดึงกระเป๋ามิติของตัวเองออกค้นหาอะไรบางอย่าง
แต่พอจวินอู๋เสียเห็นกระเป๋ามิติของซูหย่า นางก็ชะงักไปเล็กน้อย กระเป๋ามิติของซูหย่าเหมือนกับอันที่เยี่ยนปักุยให้นางเลย! ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือกลีบของดอกไห่ถังอันนั้น เป็นสีชมพูมากกว่าเล็กน้อยไม่งั้นมันก็คงดูเหมือนกันทั้งหมด
เมื่อสังเกตเห็นสายตาของจวินอู๋เสีย ซูหย่าก็ยิ้มบางๆและถามว่า “มันดูคุ้นๆใช่ไหมล่ะ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
ซูหย่าดูเหมือนกําลังนึกอะไรบางอย่าง นางวางกระเป๋ามิติลงข้างตัวแล้วหยิบน้ําเต้าสุราขึ้นมาดื่มอีกใหญ่ สายตาของนางมองผ่านประตูไกลออกไป