บทที่ 897 กลัวจังเลย
เยี่ยหวันหวั่นลงมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ ปรากฏว่าเห็นโลลิน้อยกำลังนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าอยู่บนโซฟา
“เจียวเจียว เธอเป็นอะไรไป?”
โลลิน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น “นายหญิง ละครเรื่องนี้นางเอกป่วยเป็นโรคร้ายใกล้ตาย พระเอกเลยฆ่าตัวตายเพื่อบูชาความรัก น่าสงสารมากเลยค่ะ! นายหญิง พระเอกคนนี้แสดงดีมากเลย สะเทือนอารมณ์จริงๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองมือถือของโลลิน้อย ก่อนจะทำหน้าหมดคำพูด
ไม่นึกว่าพระเอกจะเป็นกงซวี่…
ตอนเด็กกงซวี่เคยแสดงหนึ่งในละครรักน้ำเน่าเกินจริงซึ่งเป็นสุดยอดละครตัวอย่าง ทักษะการแสดงไม่ต้องพูดถึงว่าน่าอึดอัดแค่ไหน แต่ยายเด็กคนนี้กลับสะเทือนใจจนร้องไห้ได้
“แค่ก เธอดูต่อไปเถอะ…”
เยี่ยหวันหวั่นหยิบแผ่นซีดี กำลังจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปชั้นบน เจ้าอ้วนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้ากระตือรือร้น “นายหญิงๆ มื้อดึกวันนี้คือกุ้งมังกรผัดซอสหม่าล่าครับ! นายหญิงรอสักครู่นะครับ! ไม่นานก็เสร็จแล้ว!”
“เอ่อ…” เยี่ยหวันหวั่นสูดกลิ่นหอมของหม่าล่าในอากาศที่ช่างรัญจวนใจ ก่อนจะก้มมองรอบเอวของตัวเอง
คนพวกนี้เห็นว่าไม่อาจเอาชนะใจเธอด้วยความงามได้ จึงเริ่มเปลี่ยนวิธีมาใช้อาหารเลิศรสหลอกล่อ ตอนนี้เธอเกือบจะอ้วนขึ้นแล้ว
โชคดีที่เธอพยายามออกกำลังกายทุกวัน ไม่อย่างนั้นต้องกลับไปอ้วนเหมือนเมื่อก่อนแน่
ขณะเดียวกัน ในลานบ้าน
หลังจากตกลงภารกิจกันเรียบร้อย และมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ในสวนแล้ว ทหารรับจ้างสามคนนั้นก็กระโดดข้ามกำแพงเข้าไปอย่างวางท่าทันที
เมื่อทหารรับจ้างอีกสองคนแยกย้ายไป คนที่เป็นหัวหน้าก็แหวกพุ่มไม้อย่างเบามือ และมุ่งหน้าไปทางชายผมยาวกับชายไว้เครา
ปรากฏว่าหัวหน้าทหารรับจ้างเพิ่งจะเอื้อมมือแหวกกิ่งไม้ด้านหน้าออก ทันใดนั้นก็มีใบหน้าสองดวงมาปรากฏอยู่ตรงหน้า เป้าหมายทั้งสองของเขากำลังนั่งยองๆ มองหน้าเขาอยู่ตรงนี้…
ชายผมยาวทำหน้าตื่นเต้น “ตายๆๆ พี่เฉียง พี่ดูนี่สิๆ มีโจรกระจอกอยู่ด้วยจริงๆ! พี่นี่สุดยอดไปเลย!”
ชายไว้เคราพูด “แน่นอนอยู่แล้ว!”
“พะ…พวกนาย…” ทหารรับจ้างคนนั้นตกใจ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก ไม่นานจึงสงบใจได้ แม้ถูกจับได้ก็ไม่มีสีหน้าหวาดกลัวแม้แต่น้อย
เฮอะ คิดว่าเขาเป็นโจรกระจอกงั้นเหรอ ผู้ไม่รู้ย่อมไร้ความกลัวจริงๆ!
พ่อบ้านชราเดินตรวจตราผ่านมาพอดี พอเห็นทหารรับจ้างที่บุกรุกเข้ามา ก็พลันอึ้งไปเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น ใครกันน่ะ?”
ชายผมยาวกับชายไว้เครายักไหล่ ใครจะไปรู้กันล่ะ ถ้ายังไงรอดูไปก่อนแล้วค่อยว่ากันไหม
สุดท้าย ภายในห้องรับแขก คนรับใช้ทั้งห้าคนถูกจับตัวหมด
เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นนั่งรอมื้อดึกอยู่บนโซฟา นึกไม่ถึงว่าผู้มากลับเป็นชายชุดดำสามคน แถมยังลักพากุ้งมังกรของเธอ อ้อ ไม่ใช่สิ หมายถึงจับตัวลูกน้องทั้งห้าคนของเธอไว้
“อ๊าย! นายหญิง เจียวเจียวกลัวจังเลยค่ะ! อย่าฆ่าฉันเลย! อย่าฆ่าเจียวเจียวเลย!” โลลิน้อยถูกทหารรับจ้างหน้าโหดคนหนึ่งบีบคอ กำลังตกใจจนร้องไห้สะอึกสะอื้น
ส่วนชายอ้วนที่ถือกุ้งมังกรจานหนึ่งไว้ในมือกำลังถูกมีดแหลมคมจี้ที่หลัง
ชายผมยาว ชายไว้เครา และพ่อบ้านต่างถูกจับตัวเข้ามา และถูกคุมตัวไว้ด้วยกันทั้งหมด
“พวกแกทุกคนหุบปากให้หมด ห้ามส่งเสียงดัง แล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกแก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกแก เข้าใจไหม?” หัวหน้าทหารรับจ้างตะคอกเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด
ทหารรับจ้างที่กำลังคุมตัวเจ้าอ้วนกวาดตามองเหล่าคนรับใช้ที่ไม่มีกำลังขัดขืน พูดด้วยสีหน้าเย้ยหยันว่า “จิ๊ ภารกิจง่ายๆ อย่างนี้ กลับมาจ้างพวกเราที่เป็นทหารรับจ้างเกรด C สามคน…”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้น ก็หันไปมองทั้งสามคนด้วยสีหน้าบอกอารมณ์ไม่ถูกทันที
หือ ทหารรับจ้าง…เกรด C สามคน?
………………………………………………..
บทที่ 898 มีความแค้นอะไรกัน
โลลิน้อยได้ยินแล้วยกมือปาดน้ำตาอย่างสะอึกสะอื้น “นายหญิง เจียวเจียวจะตายแล้ว ต่อไปคงไม่ได้อยู่เคียงข้างนายหญิงอีก เจียวเจียวไม่อยู่ นายหญิงต้องกินข้าวและเข้านอนให้ตรงเวลานะคะ…”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกอย่างอดไม่ไหว นี่มันบทพูดในละครน้ำเน่าเรื่องเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ?
ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างหลังโลลิน้อยกวาดมองคนรับใช้ที่เหลือ ก็ยังรู้สึกว่าดูคุ้นหน้าเล็กน้อย แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน…
ถึงแม้จะรู้สึกว่าคุ้นหน้าอยู่หลายคน แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะตอนนี้เรื่องสำคัญคือต้องทำภารกิจให้สำเร็จก่อน
ทหารรับจ้างเห็นว่าโลลิน้อยคล้ายจะสนิทกับเยี่ยหวันหวั่นที่สุด จึงบีบคอเธอ แล้วหันไปข่มขู่เยี่ยหวันหวั่นที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าชั่วร้าย “คุณหนูเยี่ย พวกผมไม่ได้อยากทำให้เรื่องราวบานปลาย ผมขอแนะนำว่าคุณควรให้ความร่วมมือกับเรา ไปกับพวกเราแต่โดยดี ไม่อย่างนั้นอาจต้องมีบางคนตายโดยไม่จำเป็น”
เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจนักแสดงตัวแม่พวกนั้นอีก หันไปมองหัวหน้าทหารรับจ้าง ก่อนพยายามหยั่งเชิงเพื่อให้ได้ข้อมูลมากขึ้น “ใครส่งพวกนายมา?”
ดูจากระดับของคนพวกนี้ ต้องไม่ใช่พวกเดียวกับคนที่ขับรถชนเธอครั้งที่แล้วแน่ๆ
หัวหน้าทหารรับจ้างเหล่มองเธอจากมุมสูง “คุณหนู คุณคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ พวกเราไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของคุณ”
“ซือหมิงหลี่? หรือว่าฉินรั่วซี” เยี่ยหวันหวั่นพูดต่อ
แววตาของฝ่ายตรงข้ามพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ “ผมบอกแล้วไง ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของคุณ!”
พูดจบ เขาก้มมองนาฬิกาบนข้อมืออย่างหงุดหงิด “เชิญ”
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ “ไม่บอกก็ตามใจ ฉันแค่อยากรู้ว่าใครกันที่มีความแค้นกับพวกนายสามคนถึงขนาดนี้…”
“พูดอะไรน่ะ อย่าคิดจะถ่วงเวลาเชียว!” หัวหน้าทหารรับจ้างหมดความอดทนแล้ว ตวัดฝ่ามือใหญ่โจมตีเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่บนโซฟาทันที
แต่ทว่า ยังไม่ทันประชิดตัวเยี่ยหวันหวั่น พ่อบ้านชราก็เข้ามายืนขวางตรงหน้าเธอก่อนแล้ว “สามหาว ห้ามเสียมารยาทเด็ดขาด!”
แววตาของทหารรับจ้างเย็นยะเยือก “ไอ้แก่ ไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ ไม่อยากตายก็ไม่ต้องพูดมากแล้วไสหัวไป! แล้วก็พวกแกด้วย ไสหัวไปเข้าแถวอยู่ทางนู้น ยกมือวางบนหัว อย่ามาเกะกะขวางทางตรงนี้!”
ทหารรับจ้างอีกคนมองเหล่าคนที่อยู่ในห้องรับแขกอย่างไม่พอใจ ทุกคนไม่กล้าขัดขืนสักแอะ พ่อครัวอ้วนยืนถือกุ้งมังกรเหมือนคนโง่ สาวรับใช้ที่เอาแต่ร้องไห้น่ารำคาญ กับตาแก่ที่ใกล้จะลงโลงอยู่แล้ว “จิ๊ พวกกระจอกงอกง่อยอย่างนี้ จ้างนักเลงข้างถนนเอาก็ได้ ไม่เห็นต้องจ้างทหารรับจ้างเลย ฉันไม่มีอารมณ์กระดิกนิ้วแล้วเนี่ย!”
ทหารรับจ้างที่ชื่อโจทำท่าทางฝืนใจสุดขีด ก่อนจะหันไปโจมตีชายไว้เคราที่ดูมีกำลังความสามารถมากกว่าเล็กน้อย
“วืด!” เสียงแหวกอากาศดังขึ้น
แต่กลับ…โจมตีพลาด…
ไม่รู้ว่ายามคนนั้นเคลื่อนไหวอย่างไร ถึงได้สกัดกำปั้นเขาไว้ได้กลางคัน
ขณะเดียวกัน ไอสังหารเย็นเยียบซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปรากฏบนตัวยามคนนี้ก็ค่อยๆ แผ่ออกมาจากร่างเขา…
การรับรู้ได้ถึงอันตรายอย่างรวดเร็ว ทำให้โจเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา “แก…แก…”
ทหารรับจ้างอีกสองคนด้านข้างเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้ว “โจ นายทำอะไรของนายอยู่? ยังไม่รีบจัดการเขาอีก!”
“ฉัน…” ทหารรับจ้างพยายามออกแรงดึงมือ แต่กลับยังคงแน่นิ่งไม่ไหวติง เขาร้อนรนจนเหงื่อไหลอาบหน้าผาก
ชายไว้เครากำหมัดของทหารรับจ้างคนนั้นไว้แน่น พลางหันไปหาคู่หูที่ยืนกอดอกเหมือนดูละครฉากสนุกอยู่ฝั่งตรงข้าม “เฮ้ย ที่รัก เมื่อกี้นายได้ยินแล้วใช่ไหม สามคนนี้เป็นทหารรับจ้างล่ะ!”
……………………….