บทที่ 899 เจอเพื่อนร่วมอาชีพ
ชายผมยาวหัวเราะเสียงหวาน “พี่เฉียง เค้าต้องได้ยินอยู่แล้ว!”
ชายไว้เคราหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ฮ่าๆๆ ตอนแรกก็นึกว่าเป็นแค่โจรกระจอก นึกไม่ถึง…กลับเจอเพื่อนร่วมอาชีพซะอย่างนั้น…”
วินาทีที่ ‘เพื่อนร่วมอาชีพ’ คำนี้ออกจากปากเขา…
“โอ๊ย!!” เมื่อเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดสุดขีดดังขึ้น ร่างของทหารรับจ้างก็กระเด็นลอยออกไปพุ่งชนกับกำแพงข้างหลังอย่างแรง
“โจ!!” ทหารรับจ้างอีกสองคนตื่นตกใจ มองหน้าชายไว้เคราอย่างไม่อยากเชื่อ
เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นว่าอะไรนะ พะ…เพื่อนร่วมงาน?
เจ้ายามคนนี้กลับเป็นทหารรับจ้างเหมือนกันงั้นเหรอ?
บ้าเอ๊ย! ไม่น่าประมาทเลยจริงๆ!
โจตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน แต่เพิ่งจะลุกยืนได้ก็ถูกโจมตีจนกระเด็นอีกครั้ง เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในห้องรับแขกกว้างๆ มีเสียง ‘โครมๆๆ’ ที่เกิดจากร่างกายกระแทกกำแพงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
หัวหน้าทหารรับจ้างเห็นท่าไม่ดี ตัดสินใจยื่นมือเข้าไปช่วย ปรากฏว่าเพิ่งจะก้าวเท้า เส้นผมยาวก็สะพลิ้วตรงหน้า เห็นแต่จู่ๆ ชายผมยาวคนนั้นก็พุ่งตัวเข้ามาขวางทางเขาไว้
“รนหาที่ตาย!” หัวหน้าทหารรับจ้างตะคอกอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมเหวี่ยงหมัด
“โครม!!”
วินาทีต่อมา เขาก็ถูกชายผมยาวใช้กระบวนท่าเดียวกันกับชายไว้เคราโจมตีจนกระเด็นลอยออกไป
เจ้าอ้วนหลบร่างหัวหน้าทหารรับจ้างที่ลอยมาทางเขาไปได้อย่างฉิวเฉียด “ฉิบหาย! เจ้าแซ่ถัง! นายดูตาม้าตาเรือหน่อย! ถ้าทำกุ้งมังกรฉันเสียหาย ฉันไม่เอานายไว้แน่!”
“บ้าไปแล้ว…” หัวหน้าทหารรับจ้างที่ถูกซัดปลิวเป็นคนที่สองมองชายผมยาวซึ่งดูเหมือนจะอ่อนแอปวกเปียกอย่างไม่อยากจะเชื่อ
นะ…นี่มันอะไรกัน?
ทำไมผู้ชายคนนี้มีฝีมือน่ากลัวอย่างนี้ได้…
ไม่ได้การ! ต้องคิดหาทางแล้ว!
แววตาของหัวหน้าทหารรับจ้างไหวระริก จากนั้นก็โจมตีพ่อครัวอ้วนที่อยู่ข้างหน้าตนเองทันที
ผลคือเพิ่งจะขยับตัว พ่อครัวอ้วนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็หายวับไปกับตาราวกับดวงวิญญาณ…
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงชวนขนลุกก็ดังมาจากข้างหลัง “กำลังหาฉันอยู่เหรอ?”
“อ๊ากก!!” หัวหน้าทหารรับจ้างตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ออกตัววิ่งหนีไปที่ประตูโดยสัญชาตญาณ ปรากฏว่าเพิ่งจะพุ่งถึงประตู ก็มีขาข้างหนึ่งฟาดเข้ามากลางลำตัวจนร่างเขาลอยออกไป
ส่วนคนที่เตะเขา ก็คือคนที่เขาด่าว่าไอ้แก่ใกล้ลงโลง…พ่อบ้านชราคนนั้นนั่นเอง…
นี่…นี่…คนพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย…
ทำไมทหารรับจ้างเกรด C สองคนถึงขั้นไร้กำลังตอบโต้อย่างนี้!
ทหารรับจ้างที่กำลังคุมตัวโลลิน้อยเห็นท่าไม่ดี จึงรีบผลักโลลิน้อยออกแล้วทำท่าจะรีบเข้าไปช่วย
พอถูกผลัก โลลิน้อยเซไปเล็กน้อย สร้อยสีชมพูรูปกระต่ายบนคอถูกกระชากตกลงพื้น จี้สร้อยแตกในทันที
“กระต่ายน้อย…ของฉัน…นายหญิงอุตส่าห์ให้ฉัน…”
โลลิน้อยเหม่อมองสร้อยคอบนพื้น แววไร้เดียงสาในดวงตาค่อยๆ จางหายไป กลายเป็นไอสังหารเย็นเยียบชวนให้ขนลุก
เจ้าอ้วนที่อยู่ข้างหน้าตัวสั่นเทา “ไอ้หยา ซวยล่ะสิคราวนี้…”
ชายไว้เคราเองก็กลืนน้ำลายเช่นกัน ถึงขั้นหยุดทรมานทหารรับจ้างคนแรกไปด้วย
ทหารรับจ้างคนนั้นกำลังจะผละตัวออกไป แต่แขนข้างหนึ่งกลับถูกโลลิน้อยพลิกจับไว้
หลังจากนั้น เสียงหวานหยาดเยิ้มก็ดังมาจากด้านหน้า “พี่ชาย จะไปไหน? ละครฉากนี้ยังแสดงไม่จบเลยนะ…”
“ไสหัวไป!” ทหารรับจ้างเตรียมสะบัดมือออกโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด แต่กลับพบว่ามือของตนไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย “เธอ…”
“นายฆ่ากระต่ายของฉัน ถ้าอย่างนั้น ก็เอาชีวิตนายมาชดใช้แทนแล้วกัน…”
วินาทีต่อมา เสียง ‘โครม!’ ดังสนั่นหวั่นไหว ร่างกายสูงใหญ่กำยำของชายฉกรรจ์ถูกร่างเล็กกระจิริดจับเหวี่ยงข้ามไหล่ ทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง
………………………………..
บทที่ 900 นี่มันนรกชัดๆ
จากนั้น มีดบินสิบกว่าเล่มก็พุ่งไปหาเขาราวกับสายฝน เสียบเข้าไปในเนื้อเขา และตรึงร่างเขาไว้กับพื้นไม้ทันที มีดบินแต่ละเล่มเฉียดเส้นชีพจรของเขาไปอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด
“เป็นไง? วิธีการตายอย่างนี้ น่ารักมากใช่ไหมล่ะ?” โลลิน้อยหรี่ตา ก้มมองเขาจากมุมสูง
“อ๊ากกกก!” ทหารรับจ้างคนนั้นตะลึงงันเพราะถูกจับทุ่ม ต่อมาความรู้สึกเจ็บปวดก็แผ่มาจากทุกส่วนตามร่างกาย นึกไม่ถึงว่าเขาจะถูกตรึงร่างไว้กับพื้น เสียงร้องเจ็บปวดดังไปทั่วห้องรับแขก
เลือดสีแดงไหลออกจากปากแผลหลายจุดตามร่างกายของเขา กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งเต็มอากาศทันที…
พอเห็นสภาพน่าอนาถของเพื่อนร่วมทีม ทหารรับจ้างอีกสองคนปากอ้าตาค้างไปทันที
เจ้าอ้วนกลืนน้ำลาย “เจียวเจียว ไม่ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ได้ไหม มื้อค่ำที่ฉันตั้งใจเตรียมไว้อย่างดี นายหญิงยังไม่ได้กินเลย!”
พ่อบ้านมองทหารรับจ้างที่ถูกตรึงร่างอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วมุ่นพูดว่า “บอกแล้วไงว่าห้ามทำลายข้าวของในบ้าน”
“ก็เขาทำกระต่ายน้อยของฉันพังไปแล้ว นายหญิงอุตส่าห์ให้ฉันเชียวนะ” โลลิน้อยกระทืบเท้าด้วยความโมโห
“เฮ้อ ใครเป็นคนส่งเจ้าโง่สามคนนี้มากันแน่นะ…ดันผลักพวกเขาลงในหลุมไฟแบบนี้…”
ทั้งห้าคนเดินล้อมเข้าไปหาทหารรับจ้างที่มีสภาพจมูกเขียวหน้าบวมสามคนนั้น แล้วมองด้วยสายตาที่เหมือนกำลังมองสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด
ทหารรับจ้างสามคนที่กำลังตัวสั่นงันงกเหมือนลูกไก่ถูกยืนล้อมโดยพวกเขาห้าคน งงเป็นไก่ตาแตกไปหมดแล้ว…
นี่…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่เนี่ย?
ทหารรับจ้างที่เจ็บจนร่างกายกระตุก แต่เพราะถูกตรึงร่างติดไว้กับพื้น จึงไม่กล้าขยับตัวสักนิด ทำได้เพียงร้องคร่ำครวญอย่างต่อเนื่อง วินาทีนี้ ในที่สุดเขาก็นึกออกแล้วว่าเคยเห็นคนพวกนี้ที่ไหน…
“พะ…พวกแกคือ…”
ทหารรับจ้างมองหน้าพวกเขาห้าคนทีละคนๆ ด้วยสายตาหวาดกลัว…
คนรับใช้ที่ดูต่างกันลิบลับและดูเหมือนคนป่วยอ่อนแอทั้งห้าคนนี้ เมื่อคิดดูอย่างละเอียดแล้ว กลับใช่ทุกคนเลย
“พวกแกก็คือ…คนของกองกำลังทหารรับจ้างกิเลน…” ทหารคนนั้นพูดเสียงติดขัด
ทหารรับจ้างอีกสองคนได้ยินก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที “จะเป็นไปได้ยังไง? กองกำลังกิเลนไม่เคยรับภารกิจระดับต่ำอย่างการคุ้มกันผู้ว่าจ้างอย่างนี้!”
ชายไว้เครากอดอก “ชิ ทำตกอกตกใจไปได้!”
กองกำลังกิเลนมีดีอะไรนักหนา? ถ้าหากรู้ว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ภายใต้ต้นสังกัดไหน พวกนี้ต้องช็อกแน่ๆ!
“นายหญิง จะให้จัดการคนพวกนี้ยังไงดีครับ?” เจ้าอ้วนถาม
เดี๋ยวก่อน…
พวกเขาเรียกผู้หญิงคนนี้ว่าอะไรนะ?
นะ…นายหญิง…
ทหารรับจ้างที่สังกัดภายใต้กองกำลังของทหารรับจ้าง กับลูกค้าที่มอบหมายภารกิจให้ มีความสัมพันธ์เป็นเพียงลูกจ้างกับนางจ้างเท่านั้น ไม่มีทางเรียกอีกฝ่ายว่านายหญิงอย่างนี้แน่นอน!
นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้กลับสามารถปราบพยศห้ายอดฝีมือระดับสูงสุดของกองกำลังกิเลนได้…
มันจะเป็นได้ยังไงกัน!
ทหารรับจ้างสามคนมองเห็นความหวาดกลัวจากสายตาของตัวเอง
หลุมไฟ…นี่มันใช่หลุมไฟที่ไหน…แม่งเอ๊ยนี่มันขุมนรกชัดๆ!
“นายหญิงๆ ขอพวกนี้ให้เจียวเจียวจัดการได้ไหมคะ” โลลิน้อยออดอ้อน
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองกุ้งมังกรในมือเจ้าอ้วนที่น้ำแกงยังไม่หกแม้แต่หยดเดียว แล้วโบกมือบอกส่งๆ “เอาไปเถอะๆ”
“มะ…ไม่นะ…” ทหารรับจ้างสามคนตกใจกลัว
ในบรรดาห้าคนนี้ คนที่ดูแข็งแกร่งที่สุดก็คือชายผมยาวกับชายไว้เคราที่มักจะทำงานกันเป็นคู่หู แต่ความจริงแล้ว คนที่น่ากลัวที่สุดกลับเป็นเด็กสาวตัวน้อยคนนี้ที่ดูไม่มีพิษภัยเลยแม้แต่น้อย
หากตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอ ก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้พวกเขาก็ดันไปยั่วโมโหเธอเข้าอีก!
“พวกเราเองก็ถูกใช้เงินจ้างมาเหมือนกัน! พวกเราไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”
“ตัวตนของผู้ว่าจ้างถูกเก็บเป็นความลับ พวกคุณเป็นรุ่นพี่ กฎข้อนี้พวกคุณน่าจะรู้ดีที่สุด พวกเราไม่ได้โกหกนะ!”
“รุ่นพี่โปรดไว้ชีวิตด้วย! ไว้ชีวิตพวกเราด้วย! พวกเรามีตาหามีแววไม่ครับ!”
……
เมื่อทั้งสามคนถูกโลลิน้อยลากตัวออกไปแล้ว คนที่เหลือก็เริ่มเก็บกวาดที่เกิดเหตุ
ในสวนกุหลาบยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
…………………………….