ตอนที่ 434 เจ้าไม่มีคุณสมบัติเป็นแม่คน
“คุณหนู โหดร้ายนักนะ ลูกข้าผิดอะไร ทำไมต้องลงมือกับลูกข้า”
ชิวจวี๋กัดริมฝีปาก จ้องหลิงอวี้จื้อเขม็งด้วยความเกลียดชัง
“ถ้าเจ้าไม่มีใจจะฆ่า จะเดือดร้อนไปถึงลูกได้อย่างไร เจ้าอยากจะเอาบัญชีแค้นนี้มาคิดกับข้า อย่างนั้นก็ไม่มีเหตุผล มีคำพูดที่ว่า ภัยจากธรรมชาติยังหนีรอดได้ ภัยที่ก่อเองอย่างไรก็หนีไม่พ้น เจ้าเป็นอย่างหลังนั่นแหละ”
ชิวจวี๋ไม่ได้โต้ตอบ นางนึกว่าหลิงอวี้จื้อจะเห็นแก่หน้าหลิงจื่อเฉิงแล้วคงจะไม่ทำอะไรนาง นางประเมินหลิงอวี้จื้อต่ำไปอย่างเห็นได้ชัด นึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะกล้าขนาดนี้ อาศัยว่ามีอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์คอยหนุนหลัง ก็อยู่ในจวนมหาเสนาบดีได้โดยไม่มีขื่อมีแป
ตอนนี้ปกป้องลูกไว้ไม่ได้แล้ว สูญเสียลูกไปแล้ว นางก็ไม่สามารถอยู่กับหลิงจื่อเฉิงได้แล้ว หลิงอวี้จื้อก็จะไล่นางออกจากจวนทันที เมื่อใดที่ออกจากจวนมหาเสนาบดีไป เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังผู้นั้น ก็จะไม่มีวันปล่อยนาง สิ่งที่รอนางอยู่มีแต่ถนนแห่งความตายเท่านั้น
นางเพียรทำทุกวิถีทางเพื่อให้มีวันนี้ แต่ถูกหลิงอวี้จื้อทำลายทิ้งไปอย่างง่ายได้
ถึงแม้ในใจจะเกลียดจนแทบทนไม่ไหว แต่ก็ทำอะไรหลิงอวี้จื้อไม่ได้ นางเป็นเพียงสาวใช้ไร้ที่พึ่ง พี่สาวแท้ๆ ยังเข้าข้างหลิงอวี้จื้อ
นางจะต้องทำอะไรสักอย่าง มิเช่นนั้นใครก็จัดการอะไรไม่ได้
คิดถึงตรงนี้ จู่ๆ ชิวจวี๋ก็พุ่งเข้าชนหลิงอวี้จื้อ หลิงอวี้จื้อนึกไม่ถึงว่าจนป่านนี้แล้ว ชิวจวี๋ยังกล้าลงมือทำอะไรอีก ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ได้เตรียมป้องกัน โดนชิวจวี๋ชนล้มลงพื้นทันที ชิวจวี๋ฉวยโอกาสดึงปิ่นปักผมของหลิงอวี้จื้อ แทงเข้าท้องตนเองอย่างแรง
เวรกรรม นึกไม่ถึงว่าแม่สาวคนนี้จะโหดร้ายกับตนเองอย่างนี้ ยังรักษาเด็กเอาไว้ได้หรือไม่ ยังไม่แน่ใจเลย นึกไม่ถึงว่านางจะยอมแพ้ไปเสียก่อน แล้วใช้วิธีนี้โยนความผิดให้ผู้อื่น
แบบนี้อยากคลอดลูกเสียที่ไหน เห็นได้ชัดว่าจะอาศัยลูกตนเองไต่เต้า
ชิวจวี๋คิดจะบินขึ้นกิ่งไม้กลายร่างเป็นหงส์ คิดจนเป็นบ้าไปแล้ว วิธีแบบนี้ยังคิดออกมาได้
“ชิวจวี๋ เจ้ายังกล้าว่าข้าโหดร้ายอีกหรือ เจ้าต่างหากที่โหดโดยแท้จริง ไม่ยอมช่วยลูกตนเองให้ถึงที่สุด ซ้ำยังทำลายโอกาสรอดสุดท้ายของลูกตนเองอีก เด็กคนนี้เจ้าเป็นคนฆ่าเอง เจ้าไม่มีคุณสมบัติจะเป็นแม่คนเลยแม้แต่น้อย เด็กที่มาเกิดในท้องเจ้าก็เคราะห์ร้ายไปด้วย”
ชิวจวี๋ทนความเจ็บปวดสาหัสบริเวณท้อง ใบหน้าซีดเผือด แต่ไม่ได้พูดอะไร นางได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบจากข้างนอกแล้ว อีกสักครู่คอยดูว่าหลิงจื่อเฉิงจะเข้าข้างใคร
หลิงอวี้จื้อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วเช่นกัน เงยหน้ามองไป หลิงจ้ายเทียนกับหลิงจื่อเฉิงมาด้วยกัน ทั้งสองต่างเร่งฝีเท้า เห็นชิวจวี๋นอนอยู่บนพื้น ปิ่นยังปักอยู่บนท้อง เสื้อบริเวณท้องของชิวจวี๋ถูกย้อมด้วยสีแดงสดของเลือด ทั้งสองก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“อวี้จื้อ เกิดอะไรขึ้น”
หลิงจ้ายเทียนทำหน้าเคร่ง น้ำเสียงเริ่มเจือความโมโห
เขาเพิ่งกลับมาถึงจวนก็ได้ยินข่าวว่าชิวจวี๋ท้องแล้ว อารมณ์ดีมาก กำลังคิดจะรีบไปดูสถานการณ์ที่เรือนของหลิงจื่อเฉิงสักหน่อย
เมื่อรู้ว่าชิวจวี๋ถูกหลิงอวี้จื้อพาตัวไปแล้ว ระหว่างทางก็เห็นหรูเยียนรีบร้อนไปตามหมอ จึงเร่งฝีเท้าตามมาทันที ก็พบกับหลิงจื่อเฉิงบริเวณประตูพอดี
ไม่คิดว่าเมื่อมาถึง ก็ได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ดูท่าแล้ว หลานคนโตของเขาไม่มีอีกแล้ว
หลิงจื่อเฉิงรีบเข้ามาพยุงชิวจวี๋ทันที เห็นหลิงจื่อเฉิงมา ชิวจวี๋ก็จับมือหลิงจื่อเฉิงแน่น น้ำเสียงเจ็บปวดทรมานมาก
“คุณชาย บ่าวใช้ไม่ได้ ไม่ได้ปกป้องเด็กในท้องไว้ให้ดี
คุณหนูบอกว่าต้องการแก้แค้นให้ลู่อี๋เหนียง ยืนกรานพูดว่าบ่าวไม่ควรค่าจะคลอดลูกให้คุณชายใหญ่ ถึงกับหยิบปิ่นปักผมมาแทงกลางท้องของบ่าว ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์ คุณหนู เหตุใดถึงไม่ฆ่าบ่าวเสีย เหตุใดถึงได้ใจเ**้ยมเช่นนี้”
ตอนที่ 435 โกรธจนแทบกระอักเลือด
เห็นได้ชัดว่าหลิงจื่อเฉิงเชื่อคำพูดของชิวจวี๋ เงยหน้าขึ้น มองหน้าหลิงอวี้จื้ออย่างไม่อยากจะเชื่อ
“อวี้จื้อ เจ้า…ตอนที่เจ้าพาชิวจวี๋มา ข้าบอกแล้วว่าต้องการเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ที่เจ้าทำร้ายคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้านะ
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เจ้ากลายเป็นคนทำอะไรผิดมนุษย์มนาเช่นนี้ ไม่สนใจแม่เด็กไม่ว่า นี่แม้แต่เด็กที่ยังไม่เกิดออกมาก็ยังไม่เว้น”
หลิงจื่อเฉิงหลอกง่ายตามคาด ไม่ทันไรก็เชื่อชิวจวี๋ เธอเห็นหลิงจ้ายเทียนใบหน้าบูดบึ้ง ก็รู้ว่าหลิงจ้ายเทียนก็เชื่อคำชิวจวี๋เช่นกัน
ถึงแม้หลิงจ้ายเทียนไม่ทำอะไรเธอ แต่ก็จะเริ่มมีปัญหากับเธอ โดยเฉพาะหลิงจื่อเฉิง ถึงเวลาแล้วมีคนปลุกปั่นสักหน่อย ดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นศัตรูกัน
ปิ่นปักผมเล่มนั้นเป็นของเธอ เรื่องนี้สืบสักหน่อยก็รู้ได้แล้ว ประกอบกับผู้บาดเจ็บคือชิวจวี๋ คนปกติคงไม่เอาลูกออกด้วยน้ำมือของตนเองเพื่อใส่ร้ายผู้อื่น
ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเชื่อคำพูดของชิวจวี๋ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับยาก อย่างไรเธอกับพ่อลูกคู่นี้ ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ถึงขั้นเชื่อใจกันโดยไร้ข้อกังขาไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
ชิวจวี๋อยากแสดงละครใช่ไหม ถ้าเช่นนั้นเธอจะร่วมแสดงด้วย จะเอาเรื่องฝีมือการแสดงมาสู้กับเธอ ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
คิดถึงตรงนี้ ขอบตาหลิงอวี้จื้อก็เริ่มแดงแล้ว ทำหน้าเหมือนถูกใส่ร้ายแล้วมองไปที่สองคนนั้น
“ท่านพ่อ พี่ชาย พวกท่านอย่างปรักปรำข้าเลย ข้าจะลงมือกับหลานตนเองได้อย่างไร
ข้าเชิญชิวจวี๋เข้ามา เพียงอยากจะดูแลชิวจวี๋สักหน่อย นั่งสักครู่ชิวจวี๋ก็บอกว่าไม่ค่อยสบาย แต่ข้าเป็นห่วงเด็ก จึงให้หรูเยียนไปตามท่านหมอมา
ใครจะรู้ว่ามีมือสังหารบุกเข้ามา มือสังหารผู้นั้นนึกว่าชิวจวี๋คือข้า ถึงได้ดึงปิ่นปักผมข้าออกมาทำร้ายชิวจวี๋ ข้าให้มั่วชิงไล่ตามไปแล้ว ไม่นานก็คงจะได้ข่าว ข้ามีใจรู้สึกผิดต่อชิวจวี๋อยู่แล้ว ข้าเองที่ทำให้นางลำบาก
นึกไม่ถึงว่าชิวจวี๋จะฉวยโอกาสใส่ร้ายข้า เพราะก่อนหน้านี้ข้าช่วยพูดแทนลู่อี๋เหนียงไม่กี่ประโยค นางเก็บความแค้นเคืองไว้ในใจ ทำให้ความสัมพันธ์ของข้ากับพี่ชายเหินห่าง น่ารังเกียจจริงๆ เสียทีที่ก่อนหน้านี้ข้าอุตส่าห์ดูแลนาง”
ชิวจวี๋ตะลึง นึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบไวขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าจะผลักเรื่องทุกอย่างไปที่มือสังหาร พูดจาเป็นเรื่องเป็นราว ทำเอาตอนสุดท้าย คนผิดก็ยังเป็นนาง
หลิงจ้ายเทียนใบหน้าอ่อนโยนลงไม่น้อย เมื่อครู่โมโหไปชั่วขณะ เขาย่อมทำอะไรหลิงอวี้จื้อไม่ได้อยู่แล้ว
ไม่นานเธอก็จะแต่งเข้าจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แม้จะมีชิวจวี๋อีกร้อยคนก็ไม่สำคัญเท่าหลิงอวี้จื้อเพียงคนเดียว มิพักต้องพูดถึงว่าหากชิวจวี๋แท้งไปแล้ว เก็บนางเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย
“นังบ่าวคนนี้ไม่รู้จักดีชั่ว ให้อวี้จื้อจัดการไปเถิด! เด็กไม่อยู่แล้วก็แล้วไป ฐานะนางต่ำต้อย ไม่คู่ควรที่จะให้กำเนิดและดูแลลูกนจวนมหาเสนาบดี ซ้ำยังใส่ร้ายเจ้านายอีก ต้องลงโทษอย่างหนัก”
หลิงจ้ายเทียนโปรดปรานหลิงอวี้จื้ออย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาเป็นห่วงก็คือหลิงอวี้จื้อจะได้แต่งงานเข้าจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เมื่อใด จนบัดนี้ยังไม่ได้เลือกวันให้เสร็จสรรพ เขากลัวว่าเรื่องนี้จะมีการเปลี่ยนแปลง พวกเขาตอนนี้ นอกจากยืนอยู่ข้างเซียวเหยี่ยนแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก
หลิงอวี้จื้อยิ้มตาหยีโค้งตัว
“ท่านพ่อช่างมีเหตุผลเหมือนเช่นเคย”
ตอนนี้มั่วชิงเข้ามาพอดี หลิงอวี้จื้อจงใจถาม
“มั่วชิง ตามตัวมือสังหารได้หรือยัง”
มั่วชิงปฏิกิริยาตอบโต้ไวมาก ร่วมมืออย่างเร็ว
“ข้าน้อยไร้ความสามารถ มือสังหารหนีไปได้แล้ว คุณหนูโปรดอภัยด้วย”
ชิวจวี๋โกรธจนแทบกระอักเลือด โดนรับผิดไปเปล่าๆ หลิงอวี้จื้อพูดไม่กี่คำก็แก้ปัญหาทั้งหมดได้ จนสุดท้ายของที่เป็นของนางกลับกลายเป็นไม่ใช่ นางไม่รู้ว่าหลิงอวี้จื้อจะจัดการนางอย่างไร รู้เพียงแต่ว่านางจบเห่แล้ว