จุยเฟิงรับสมุดเล่มเหลืองมา ก่อนที่จะเปิดดูใช้สายตากวาดดู ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนสี อยากจะเอ่ยอะไร ก่อนที่จะมีเสียงของจี้ชิงดังมาแต่ไกล
“เสี่ยวเฟิงเฟิง พวกเรามาดื่มกันเถอะ！”
“ห่าเอ้ย วันนี้จะต้องเมาหนักแน่ๆ！”
ในมือของเขานั้นได้ถือถาดอาหารสีแดงเข้ามา ส่วนอีกมือนั้นก็ได้ถือเหล้าไม่มีฉลาดฝาแดงมาสองขวด ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น
“เจ้าลองเดาสิ ว่าข้านั้นเอาเหล้าอะไรมาสองขวด——”
ทันใดนั้นก็เห็นคน เพิ่มมาสองคน ทั้งสองนั้นเป็นคนในพื้นที่
รูม่านตาเปิดกว้าง เพิ่มความตื่นเต้นดีใจเข้าไปอีก
“โอ้วพระเจ้า！”
“พี่เทียน คุณมาแล้วหรอ！”
“ในที่สุดก็มาแล้ว！”
“คิดถึงจะตายแล้ว！”
หลังจากนั้น หลับมา ลมพัดเข้ามา ก่อนที่จะเอาอาหารและเหล้าวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะกระโดดเต้น แล้วไปจับบนตัวของฉินเทียน
มองดูแล้ว อดไม่ได้อยากที่จะจูบไปสักสองที
“แหวะ……”
ฉินเทียนรีบส่ายหัวหนี ก่อนที่จะทำหน้าขยะแขยง พร้อมเอ่ยเสียงเยือกเย็น “เจ้าเรียกใครว่า พ่อ นะ？”
“เสี่ยวซิงซิง เจ้าคงไม่อยากให้วันที่ดีในวันพรุ่งนี้ มีแผลเป็นเพิ่มมาบนหน้าหรอกนะ？”
“ไม่อยากตายก็ออกไปไกลๆข้าสะ！”
จี้ชิงรีบกระโดดตัวออกมา ก่อนจะเอ่ยด้วยความเกรงใจเล็กน้อย “ข้าผิดไปแล้ว！”
“ท่านเป็นพี่ เป็นพี่เทียน โอเคแล้วใช่ไหม？”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ามาก็ดี วันนี้พวกเรามาเมาด้วยกันสักยกเถอะ！”
“ตอนดึก ข้านั้นได้เหมาโรงอาบน้ำในเมืองเทียนหยางหมดแล้วนะ พวกเรานั้นจะได้ไปผ่อนคลายกันสักครั้ง！”
“นับว่าเป็นคืนแห่งวันโสดของข้าก็แล้วกัน！”
ฉินเทียนนั้นโกรธ“ใจเจ้าจะใหญ่ไปหน่อยมั้ง？ยังอยากจะไปที่โรงอาบน้ำอีก เจ้ารู้สึกว่า หลิวชิงเหยาจะไม่กล้าตัดอัณฑะเจ้าหรอ？”
จี้ซิงยิ้มแห้ง“พูดไปแล้ว ข้านั้นไม่เคยไปสถานที่เช่นนั้นมาก่อนเลยนะ”
“แค่รู้สึกว่า พรุ่งนี้ก็แต่งงานแล้ว ยิ่งไปไม่ได้หนักไปอีก เลยอยากจะลองใช้โอกาสสุดท้ายลองไปดู
ฉินเทียนยิ้มด่าเขา“อ้อหรอจ้ะ”
“มีหลิวชิงเหยาสาวสวยแล้วทั้งคน พวกในโรงอาบน้ำพวกนั้น หากเจ้ามองแล้วชอบ นับว่าข้าแพ้เลยก็ได้”
จี้ชิงยิ้มกริ่มแล้วเอ่ย “ก็ใช่นะ จะมีแต่พี่เทียนนั่นแหละที่เข้าใจข้า”
“มา ดื่มเหล้ากัน”
“นี่เป็นเหล้าสองขวดที่ข้าขโมยมาจากปู่ของข้าเลยนะ ดูสิ สีออกจะเหลืองแล้ว”
ขอบตาของเขานั้นออกเป็นสีเขียวๆแล้ว ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ยอมนอนดีๆ ราวกับว่าเขาทั้งคนนั้นเหมือนอยู่แต่ในสถานะที่เอาแต่ขุ่นเคือง
เหตุเป็นเพราะใกล้จะถึงวันที่ดีแล้ว เลยตื่นเต้น
เขานั้นได้หยิบจานที่สายหลากสีไม่กี่ใบมาวางบนโต๊ะไว้ใส่อาหารกินกับเหล้า ก่อนที่จะเปิดขวดแล้วเทเหล้าออกมา
คิดอะไรออก ก่อนที่จะมองไปที่หม่าหงเทาแล้วเอ่ย “พี่ชาย นั่งลงสิ”
“ทุกคนต่างก็เป็นพี่น้องกัน อย่าเกรงใจไปกันเลย”
“ที่เจ้าอุ้มนั้นมันคืออะไรกัน ใช่ใส่เหล้ามาหรือเปล่านะ？”
หม่าหงเทายิ้มๆแล้วมองไปที่ฉินเทียน
ฉินเทียนที่กำลังกินถั่วอยู่ แล้วเอ่ยอย่างร่าเริง “นี่เป็นของขวัญวันแต่งงานที่ข้าให้เจ้า นับสะว่าให้เจ้าไปน้อยหน่อยนะ”
บนหน้าของจี้ชิงนั้นปรากฏรอยยิ้มที่เกร็งๆ ก่อนที่จะลังเลแล้วเอ่ยถาม พึมพำออกมา “พี่เทียน มาแล้วก็มาเถอะ ยังจะมาให้ของขวัญอะไรอีก”
“เมื่อก่อนผมก็แค่พูดเล่นกับพี่ไปงั้นแหละ พี่อย่าจริงจังไปเลย”
ฉินเทียนยิ้มอย่างเย็นชา“ทำไมหรอ เจ้าไม่ชอบงั้นหรอ？”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหล่าหม่า ส่วนเหล้าทำสงครามทั้งสองเหยือกนี้ พี่นำกลับไปเถอะ วันนี้ก็ให้พวกพี่น้องขององค์กรคำสาปสวรรค์ดื่มกันไปเถอะ”
เหล่าหม่าเอยถามด้วยความตื่นเต้น ：“ขอบคุณพี่เทียนมากจริงๆ！”
“งั้นผมจะหาสถานที่ซ่อนเก็บเอาไว้ก่อนนะ！”
เมื่อได้ยินคำว่า“เหล้าทำสงคราม”สองคำนี้ สีหน้าของจุยเฟิงก็เปลี่ยนไป
เมื่อมองเห็นว่าเหล่าหม่า นั้นค่อนข้างที่จะร้อนรน ราวกับว่ากลัวคนอื่นจะมาแย่งเหล้าไป ก่อนที่จี้ชิงจะรู้ตัวอีกที
“เจ้าพูดว่าอะไรนะเหล้าทำสงคราม？”
“พี่เทียน เป็นเหล้าที่ทำมาเป็นของพวกที่อยู่ทางแดนเหนือใช่ไหม？”
ฉินเทียนนั้นยิ้มแล้วก็พยักหัว
“เหล่าหม่า หยุดให้ข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ！”
เมื่อมองเห็นว่า เหล่าหม่านั้นออกจากศาลา เตรียมที่จะวิ่งหนี จี้ชิงนั้นตะโกนออกมา ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปแล้วดึงเหล่าหม่าทางด้านหลังของเขาเอาไว้ ก่อนที่จะเอาแขนนั้นล็อกไปที่คอของเขา
“คนนะไปได้ แต่ว่าเหล้าทำสงคราม นั้นวางเอาไว้ให้ข้าด้วยนะ！”
เหล่าหม่าโดนดึงจนแทบจะหายใจไม่ออก เขานั้นเอ่ยกระแอม “คุณชายจี้ หากท่านไม่ยอมปล่อยมือ ข้าจะปล่อยมือก่อนแล้วนะ”
“หากตกแตกแล้วอย่ามาโทษข้าล่ะ”
จี้ชิงใช้แรงจากเอว คนทั้งคนตอนนี้เหมือนถูกบังคับให้กดหัว และนี่เป็นท่าทางทักษะที่สวยงามมาก ก่อนที่จะหมุนตัวพลิกตัวมาจากทางด้านหัวของ เหล่าหม่า
เหล่าหม่ายังไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วเหล้า เหล้าทำสงครามสองเหยือกในมือนั้น ก็ได้โดนจี้ชิงแย่งออกไปจากมือ
เมื่อมองเห็นกระดาษที่เขียนไว้ โดยใช้สีดำ เขียวสองคำราวกับนกที่กำลังเต้นระบำ เขียนว่า เหล้าทำสงคราม เพียงแค่คำสองคำ ราวกับว่าเหมือนได้เห็นสายลมหิมะธรรมชาติของแดนเหนือ รวมถึงวีรกรรมสายเลือดของความเป็นชายอีกด้วย
จี้ชิงหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ที่แท้ก็คือเหล้าทำสงคราม！”
“พี่เทียน ไม่มีใครที่จะให้ของที่ดีเท่าของพี่ได้อีกแล้วล่ะ！”
“มาสิ วันนี้พวกเรามาดื่มฉลองกัน มาร่วมกันร้องถึงเหล้าทำสงครามกันเถอะ！”
ถ้วยเหล้าสี่ใบได้วางไว้บนโต๊ะ
หนึ่งชามก็ประมาณครึ่งกิโล
ทุกคนต่างก็มาเข้าร่วมชนแก้วก่อน ก่อนที่จะดื่มเข้าไปอึกใหญ่ๆ
เหล้าสดที่ได้หมักมาไหลผ่านลงไปยังกระเพาะ หลังจากนั้นหนึ่งวิ ราวกับว่าได้มีดสีแดงนั้นทิ่มแทง แผ่ซ่านความร้อนไปทั่วร่างกาย
ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นจะเป็นชายเลือดผสมเหล็กก็ตาม ก็อดไม่ได้ที่จะแอบสั่นเล็กน้อย
ความดันในเลือดนั้นลดลง เหมือนกับได้ยินถึงเสียงม้าที่อยู่ร้ายล้อมพร้อมที่จะรบนั้น ได้วิ่งอยู่ในสายเลือด
แต่ว่าคนที่ดื่มเหล้านั้น ราวกับว่าได้เห็นสนามรบที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งแรงไฟ ！
ในตอนนี้เอง ก็ได้มีความคิดหนึ่ง ชาวชนบททางแดนเหนือ ศาลบรรพบุรุษ ……ฆ่าสิ！
จุยเฟิงดื่มแล้ว เช็ดปาก ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงดัง“เหล้าดี！”
“นี่มันช่างสบายจริงๆ！”
จี้ชิงเอ่ยด้วยพร้อมดวงตาสีแดง“มาอีก！”
“คารวะแดนเหนือ！”
“คารวะพี่น้อง！”
“คารวะพี่เทียน！”
……
ทั้งสี่คนนั้น ดื่มตั้งแต่หัววันยันตะวันตกดิน เหยือกหนึ่งห้ากิโลของ เหล้าทำสงคราม ตอนนี้เหลือแค่ก้นขวด
แต่ละคนนั้นก็ดื่มเหล้ากันประมาณหนึ่งกิโลได้
อีกทั้งเหล้านั้นช่างแรงมาก ที่ผ่านร่างกายของชายเหล็กพวกนี้ แต่ละคนนั้นก็ตาแดงกันหมด และลิ้นนั้นก็ชา
จิ้งชิงไม่รู้ว่าคิดยังไง ถึงหลังจากที่หม่าหงเทามีน้องสาว เขานั้นได้จับมือของหม่าหงเทา และแนะนำให้จุยเฟิงรู้จัก
“เหล่าหม่า…เจ้าฟังข้านะ เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีของข้า ……จุย……เฟิง ก็เป็นเพื่อนที่ดี”
“แนะนำน้องสาวของเจ้าให้จุยเฟิง ……แน่นอนว่าจะไม่ต้องทำให้เธอต้องเสียใจ”
“เจ้า……คิดว่าเป็นอย่างไร？”
จุยเฟิงลิ้นแข็งไปหมด ดวงตาสีแดงแล้วเอ่ย “ไสหัวออกไปเถอะ！”
“ข้าไม่เหมาะ……”
“จิ้งชิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือเปล่า？”
แต่ว่าตอนนี้เหล่าหม่านั้นใบหน้าและหูแดงไปหมด
เขานั้นอ้าปากไปแล้วครึ่งวัน อยากที่จะเอ่ยอะไรออกมา ก่อนที่ทันใดนั้นจะมองไปที่ห้องประตูเสี้ยวพระจันทร์ ใช้มือชี้ไปก่อนจะเอ่ยด้วยความตื่นเต้น“มี……มี ผู้หญิง！”
ผู้หญิง？
ในตอนนี้ ฉินเทียน จี้ชิง จุยเฟิงสมองของทั้งสามคนนั้น สมองต่างก็อ่อนช้าไปหมด
เขานั้นหันตัวอย่างยากเย็น มองไปที่ห้องประตูเสี้ยวพระจันทร์ ก่อนที่จะได้กลิ่นธูปลอยมา ที่แท้ก็มีหญิงสาวยืนอยู่ตรงนั้น
สีหน้าแดงจากการแต่งตัว ร่างกายที่โค้งเว้าสวย
สวยจนไม่สามารถที่จะเข้าใจได้จริงๆ
สายตาของทั้งสามคนนั้น ต่างก็จ้องนิ่งไป
จิ้งชิงค่อยๆส่ายหัวแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเอ่ยยิ้มพึมพำ “สาว……สาวสวย โสดไหม？”
“น่าเสียดายที่ฉันนั้นจะต้องแต่งงานในวันพรุ่งนี้แล้ว ไม่สามารถแต่งานกับคุณได้ ……ฉัน……ฉันจะหาคนมาแนะนำให้เป็นอย่างไรล่ะ？”
เขานั้นใช้มือชี้ไปทางจุยเฟิง ก่อนที่เขาจะล้มไปที่บนร่างของจุยเฟิง
“ข้า……เพื่อนข้า จุยเฟิง！”
“ก็ดีเลยนะ！”
“เป็นอย่างไรบ้าง สามารถที่จะเหมาะกับคุณไหม？”
“เจ้า……หากเจ้ายินยอมล่ะก็ พรุ่งนี้พวกเราจะไปที่นั่นเพื่อสู่ขอ！”
เมื่อเห็นหญิงสาวไม่เอ่ย จิ้งชิงนั้นเริ่มโกรธขึ้น
“ทำไมล่ะ หรือว่าเจ้าคิดว่า จุยเฟิงของข้าไม่เหมาะกับเจ้าใช่ไหม”
“ช่างไร้สาระจริงๆ！”
เมื่อเอ่ยแล้ว เขานั้นก็คิดอยากที่จะพุ่งไป เพื่อไปหาเรื่องหญิงสาว
จุยเฟิงยื่นมือมา ก่อนที่จะจับไปที่แขนของเขาแน่น แล้วเอ่ยออกมา “เจ้านั้นตื่นขึ้นหน่อยสิ！”
“นั่นคือจูจูนะ！”