ตอนที่ 950 พาไปดู

เนตรเซียนทะลุสมบัติ

ตอนที่ 950 พาไปดู

 

หยางโปไม่ได้รู้สึกว่าเขามีภาระผูกพันกับโจวซินมากนัก พวกเขาก็แค่เจอกันโดยบังเอิญ

 

แม้ว่าโจวซินและเยว่จวิ้นเหยาจะรู้จักกัน และถึงแม้อาจารย์ของเยว่จวิ้นเหยาจะโทรมาเองก็ตาม หยางโปก็ยังไม่มีความรู้สึกว่าตัวเองต้องมารับผิดชอบอะไร

 

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากโจวซิน หยางโปก็รู้สึกแปลกๆ และรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างที่จะซับซ้อน ดังนั้นเขาจึงรีบไปมาหา แต่พอมาเห็นฉากตรงหน้านี้ เขาอยากจะหันหลังกลับและเดินจากไปจริงๆ !

 

ในเวลานี้ จานชามในห้องระเนระนาดไปหมด โจวซินโอบกอดหญิงสาวสองคนไว้ในอ้อมแขน กำลังดื่มเหล้าอยู่ ฉากตรงหน้าไม่น่าดูเอาซะเลย

 

หลูตงซิงที่ยืนอยู่ข้างๆยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาหันหน้ามองไปที่หยางโป

 

” เกิดอะไรขึ้น ? ” หยางโปส่ายหัว ” ช่างเถอะ พวกเราอย่าไปสนใจเลย ” หลูตงซิงถึงกับอึ้งไปเลยทันที เขารู้ดีว่าหยางโปผู้นี้เป็นคนใจดีมีเมตตา เขารีบมาหาทันทีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากโจวซิน ตอนนี้พอมาอยู่ถึงประตูแล้ว เขากลับคิดที่จะถอยหนี นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? เสวียนจงก็งงเช่นกัน

 

เขาหันกลับไปมองหน้าหยางโป ” คุณหยาง นี่คุณคิดที่จะไม่สนใจเขาแล้วใช่ไหม ? ”

 

หยางโปไม่พูดอะไร เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเยว่จวิ้นเหยาอีกครั้ง

 

แต่ครั้งนี้เป็นเยว่จวิ้นเหยาที่เป็นคนรับสาย ตอนที่เธอรับสาย ดูจะตื่นเต้นไม่น้อย

 

“ พี่ใหญ่โป คุณสบายดีไหม ? ”

 

“ ฉันสบายดี ! ” หยางโปหัวเราะ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก เขาคิดไม่ถึงว่าเยว่จวิ้นเหยาจะรับจริงๆ

 

“ พี่ใหญ่โป อาจารย์ของฉันบอกว่าเคยโทรหาคุณมาก่อนหน้านี้แล้ว บอกว่าคุณต้องโทรกลับมาแน่นอน และให้ฉันรออยู่ที่นี่ ! ” เยว่จวิ้นเหยากล่าว

 

หยางโปพยักหน้า “ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ? ฝ่าด่านได้หรือยัง ? ”

 

“แน่นอน ก็ฉันเป็นอัจฉริยะไง ตอนนี้คุณคงตามฉันไม่ทันแล้วล่ะ ! ” เยว่จวิ้นเหยายิ้มพร้อมทั้งกล่าวไปด้วย

 

หยางโปถือโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เขาดีใจแทนเยว่จวิ้นเหยาเช่นกัน ตอนที่เขาพบกับ

 

เยว่จวิ้นเหยาเธออยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของขั้นหยิ่นชี่แล้ว หลังจากขัดเกลาอย่างยากลำบากมาปีสองปี ในที่สุดตอนนี้ก็ฝ่าด่านได้แล้ว มันพบได้ยากมากจริงๆ !

 

“ เธอเป็นอัจฉริยะจริงๆ ! ” หยางโปยิ้มพร้อมทั้งพูดไปด้วย

 

เยว่จวิ้นเหยาดูมีความสุขมาก ” คุณก็อย่าได้ขี้เกียจ เมื่อไหร่ที่คุณตามฉันทัน ฉันจะพาคุณมาเที่ยวเอ๋อเหม่ยซาน แม้ว่าที่นี่จะน่าเบื่อไปหน่อย แต่ทิวทัศน์ในภูเขาก็สวยงามมากจริงๆ ! ”

 

หยางโปยิ้ม “ ดีเลย งั้นฉันคงต้องสู้ๆแล้วล่ะ ”

 

ไม่ได้เจอกันนานอีกทั้งยังไม่ได้คุยโทรศัพท์กันเลย เยว่จวิ้นเหยาดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

 

ถามนั้นถามโน้นไม่หยุด สอบถามสถานการณ์ของเขา

 

หยางโปยืนถือโทรศัพท์อยู่ในลานบ้าน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบคำถามของเขา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ประตูห้องถูกเปิดออก โจวซินเดินออกมาจากในห้อง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดูเหมือนจะค่อนข้างเมา

 

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางหยางโป พร้อมกับเดินออกมา

 

หยางโปลืมตาขึ้นมองไปที่เขา แต่ไม่กลับไม่สนใจใยดีกับเขาจากนั้นก็คุยโทรศัพท์ต่อ

 

หลังจากนั้นไม่นาน เยว่จวิ้นเหยาถึงได้จำที่อาจารย์สั่งไว้ได้ “ พี่ใหญ่โป ศิษย์พี่โจวซินดูเหมือนจะลงมาจากภูเขาไปแล้ว อาจารย์ของฉันให้เขาไปที่หยูหาง โดยบอกไปว่าเขามีโอกาสอยู่ที่นั่น

 

แต่ก่อนศิษย์พี่โจวซินดีกับฉันมาก ฉันเลยเล่าเรื่องของคุณให้เขาฟัง คุณเจอกับเขาแล้วใช่ไหม ? ”

 

หยางโปเหลือบมองโจวซินและพยักหน้า ” ฉันพบกับเขาแล้ว โจวซินก็อยู่บนเอ๋อเหม่ยซานด้วยใช่ไหม ? ”

 

“ เขาไม่ใช่ เขาเป็นลูกชายเอ๋อเหม่ยซานน่ะ แต่ก่อนเขามักจะช่วยฉันนำของอร่อยและของเล่นจากล่างเขาขึ้นมาให้ฉัน ถ้าคุณเจอเขา ช่วยดูแลเขาให้ฉันหน่อยนะ ! ” เยว่จวิ้นเหยากล่าว

 

หยางโปอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาคิดไม่ถึงว่าเยว่จวิ้นเหยาจะอ้อนเป็นกับเขาด้วย ถ้าเป็นแต่ก่อน

 

เธอไม่มีทางพูดอะไรแบบนี้ออกมาแน่ 

 

หยางโปรู้สึกค่อนข้างสับสน “ อาจารย์ของเธออยู่ข้างๆใช่ไหม ? ”

 

“ อาจารย์ไม่อยู่ ” เยว่จวิ้นเหยาตอบ

 

หยางโปขมวดคิ้ว เดิมทีเขาตั้งใจที่จะเล่าเรื่องสถานการณ์ทางนี่ให้กับอาจารย์ของเธอฟัง

 

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยู่ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางยอมพูดเรื่องนี้กับเยว่จวิ้นเหยาแน่นอน

 

“ อ้อ ไม่อยู่เหรอ ? ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ โจวซินเกิดเรื่องนิดหน่อยะ ฉันเลยมาเคลียร์ให้หน่อยน่ะ ” หยางโปกล่าว

 

“ เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ ? ” เยว่จวิ้นเหยาถาม

 

หยางโปส่ายหน้า “ ไม่มีอะไร ไม่ได้มีปัญหาใหญ่โตอะไร ฉันจัดการแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว ”

 

เยว่จวิ้นเหยาไม่ได้ถามอะไรมาก “ งั้นก็ช่างเถอะ เขาเป็นคนไร้สมอง คุณก็ช่วยเขาหน่อยล่ะกัน ! ”

 

หยางโปยิ้ม “ ตกลง ฉันต้องไปทำธุระแล้ว ถ้าเธอมีเวลาก็โทรหาฉันบ่อยๆก็แล้วกัน ! ”

 

“ อืม บนภูเขาไม่มีสัญญาณ วันนี้อาจารย์พาฉันลงเขามา ฉันถึงโทรหาคุณได้ ต่อไปฉันจะลงจากเขามาบ่อยๆก็แล้วกัน ” เยว่จวิ้นเหยายิ้มกรุ่มกริ่มพร้อมทั้งเอ่ยปากพูด

หยางโปเกิดสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย “ วันหลังเธอยังจะลงเขามาอีกไหม ? ”

 

“ มาสิ แน่นอนต้องมาสิ แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งฝ่าด่านมาได้ไม่นาน ยังคงต้องการฟื้นตัวให้แข็งแรง

 

เกรงว่าคงต้องใช้เวลาสักระยะ ” เยว่จวิ้นเหยากล่าว

 

หยางโปตอบรับ และพูดคุยกันอีกสองสามคำ จากนั้นก็วางสายไป

 

หยางโปเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปทางโจวซิน เมื่อเห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอาการตั้งตารอคอย ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ เมื่อกี้คุณกำลังทำอะไรอยู่ ? ”

 

โจวซินยิ้มแห้งๆ ” ผมเหรอ ? เมื่อกี้ผมรู้สึกกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย ก็เลยเล่นสนุกครู่หนึ่งน่ะ ! ”

 

หยางโปเหลือบมองโจวซิน ” เล่นพนันเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”

 

โจวซินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ เพิ่งเรียนน่ะ ”

 

“ ห้าสิบล้านเนี่ยนะ ? ” หยางโปจ้องหน้า

 

โจวซินพยักหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูค่อนข้างอึดอัด “ พอแพ้เข้ามากๆก็เลยเป็นกังวล

 

ถ้าไม่ใช่เพราะประธานเสวียนเตือนสติผมไว้ ผมคงเสียไปมากกว่านี้แน่ ! ”

 

หยางโปเหลือบมองหน้าโจวซิน อดไม่ได้ที่จะหยักคิ้วขึ้น ” บ่อนอยู่ที่ไหน ? ”

 

โจวซินถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาทันที เขาจะเอาเงินที่ไหนมาได้มากขนาดนี้

 

ในเมื่อหยางโปถามแบบนี้ งั้นก็หมายความว่าจะจ่ายหนี้ให้เขา ” เดียวผมพาคุณไปที่นั่นเอง ! ”

 

หยางโปพยักหน้า ” ไปสิ พวกเราไปดูด้วยกัน ”

 

หลูตงซิงยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง ” นายมีเงินติดตัวพอไหม ? ฉันพอจะมีอยู่นิดหน่อย ”

 

หยางโปยกมือขึ้นห้ามเขาไว้ ” ไม่เป็นไร คุณสบายใจได้ ผมมีเงินพออยู่ ”

 

หลูตงซิงจึงไม่พูดอะไรมาก ฐานะทางสังคมตอนนี้ของหยางโปสูงกว่าเขาด้วยซ้ำ แค่เวลานี้

 

หยางโปไม่เห็นเงินอยู่ในสายตาเท่านั้น เงินห้าสิบล้านสำหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องยากอะไร

 

แต่หลูตงซิงก็ยังเหลือบมองโจวซิน เมื่อสักครู่ตอนที่หยางโปคุยโทรศัพท์เลยไม่ทันสังเกตเห็น

 

แต่เขาสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีผู้หญิงสองคนอยู่ในห้องของโจวซิน ถ้วยชามในห้องเลอะเทอะกระจัดกระจาย เห็นได้ชัดว่าตอนที่พวกเขารีบมาที่นี่กัน โจวซินกำลังหาความสุขใส่ตัวอยู่ !

 

เสวียนจงที่อยู่ด้านข้างก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน

 

ไม่นาน กลุ่มของเขาก็พากันมาถึงที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โจวซินชี้ไปที่โรงแรมแล้วพูดว่า ” อยู่ที่นี่ ”

 

หยางโปมองสำรวจโรงแรมและขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ ทำไมกล้าทำอะไรโจ่งแจ้งขนาดนี้ ?

 

เล่นพนันในโรงแรม ไม่มีใครแจ้งความกันเลยเหรอ ? ”

 

โจวซินเดินเข้าไปข้างในและอธิบายว่า ” ผมพาคุณไปที่นั่นเดี๋ยวก็รู้เอง ” หยางโปขมวดคิ้วและเดินตามเข้าไป

 

พอเดินเข้ามาก็พบว่าโรงแรมแห่งนี้มีความไฮโซมาก ตรงล็อบบี้มีโคมระย้าหรูหราห้อยอยู่

 

ภายในตกแต่งอย่างหรูหรามากด้วยเช่นกัน เมื่อเดินตามโจวซินผ่านโรงแรม เดินผ่านทางเดินหนึ่งมา และเดินมาจนถึงหน้าประตูหนึ่งที่อยู่ทางด้านข้าง ทั้งหมดก็พากันหยุดลง