เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 443
ตอนที่พูดประโยคนี้
ความมั่นใจอย่างแรงกล้าของหยางเฟิงแผ่ซ่านออกมา
เขาในตอนนี้ ไม่ใช่ไอ้คนไร้ค่าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว!
ปัจจุบันนี้ คำพูดของหยางเฟิงมีอิทธิพลต่อตระกูลเย่เป็นอย่างมาก
หลันซิน
ถ้ากล้าแตะต้องขีดความอดทนของเขา
ก็อย่ามาโทษว่าเขาไม่เกรงใจ!
“ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณ!” โจวซู่เอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไรมาก รีบพาตัวโจวเสี่ยวเฉ่าออกไป
เห็นเบื้องหลังสองแม่ลูกผละออกไป
หลันซินก็โกรธหน้าบูดหน้าบึ้ง กัดฟันกรอด
ดูถูก!
ดูถูกกันอย่างโจ่งแจ้ง!
เธอไม่คิดเลย ว่าหยางเฟิงจะไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้!
หลันซินตะโกนลั่นทันที : “หยางเฟิง ฉันไม่อนุญาตให้พวกขยะชั้นต่ำนั่นอยู่ที่นี่! แกกล้าให้พวกมันอยู่ที่นี่ ก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจ…”
“หุบปากเถอะ!”
หยางเฟิงไม่หลบสายตา จ้องตากับหลันซินตรงๆ
“หยางเฟิง นี่แกกล้าว่าฉัน?”
หลันซินถลึงตาโต จ้องหยางเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ
ลูกเขยแต่งเข้าตัวเล็กๆคนนี้ที่เมื่อก่อนเคยเชื่อฟังตน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
ตอนนี้…
กล้าตะคอกใส่เธอ?
แย่แล้ว!
แย่แล้ว!
เขาต้องการเป็นปฏิปักษ์ต่อตน!
พริบตาเดียว ร่างของหลันซินก็สั่นสะท้านด้วยความโกรธ เธอเบ้ปาก พออ้าปากก็ด่าคำโต!
นี่ทำให้หยางเฟิงควบคุมความโกรธในใจไว้ไม่ไหว
: “หลันซิน! เมื่อก่อนผมเห็นแก่เมิ่งเหยียนเลยไม่อะไรกับคุณ! แต่คุณนับวันยิ่งเกินไป ได้คืบจะเอาศอก มือยืดมือยาว! แต่ก่อนที่ผมปล่อยๆคุณไป
“แต่คุณป้าโจว เป็นคนที่ผมเชิญมา!”
“ถ้าคุณกล้าทำอะไรเธอ ก็อย่ามาโทษว่าผมไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมณ์แล้วกัน!”
ชั่วพริบตา
ในบ้านก็เงียบกริบ!
หยางเฟิงวางตัวสูงมองลงต่ำ มีมาดเป็นผู้มีตำแหน่งสูงที่อยู่มานาน อย่างไม่ปิดบัง!
กลิ่นอายการพิพากษาจากตัวแทนสวรรค์ แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา!
เรื่องบางเรื่อง หยางเฟิงก็ต้องพูดให้ชัดเจนเสียก่อน
หลันซินเป็นคนอย่างไร ในใจของเขารู้ดี
ถ้าไม่ตักเตือนหลันซิน
ตามนิสัยของหลันซินแล้ว ต่อไปโจวซู่เอ๋อร์อยู่ในตระกูลเย่ก็จะถูกเธอรังควานไปทั่วเป็นแน่
อย่างนั้นการที่หยางเฟิงให้โจวซู่เอ๋อร์มาอยู่ที่ตระกูลเย่ก็ไม่ใช่การช่วยเธอ แต่เป็นการทำร้ายเธอ
เรื่องแบบนี้ หยางเฟิงจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นเป็นอันขาด!
“กะกะแก…”
เห็นสายตาเย็นเยียบของหยางเฟิง
หลันซินก็หวาดกลัวจนพูดไม่ออก
และนี่ยังเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็น ท่าทางดุร้ายเช่นนี้ของหยางเฟิง
โดยเฉพาะนัยน์ตาเย็นเยียบราวน้ำแข็ง ราวกับต้องการจะฆ่าหลันซินก็มิปาน
นี่ทำให้หลันซิน ในใจรู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล!
“เหอะ แกระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน!”
เมื่อเห็นว่าในที่สุดหลันซินก็หุบปากลงได้
หยางเฟิงส่งเสียงในลำคอเสียงเย็น หันกายผละออกไป
เขาไม่อยากพูดอะไรกับหลันซินมากนัก
หลันซินนี่ ไร้หนทางเยียวยาแล้ว ไร้เหตุผลเสียจริง!
หวังว่าเธอจะรับฟังเอาคำพูดของเขาเข้าไปบ้าง
ไม่อย่างนั้น
ก็อย่าหาว่าเขาไม่เกรงใจเธอเลย!
หลังจากที่หยางเฟิงออกไป สักพักใหญ่หลันซินถึงจะมีปฏิกิริยาออกมา
เธอโกรธจนกระทืบเท้าเร่าๆ ด่าคำโตตามหลังหยางเฟิงที่ออกไปว่า “หยางเฟิง แกมันไอ้สารเลว! แกกล้าขู่ฉันหรือ? แกนี่มันเป็นตัวอะไรกันฮะ? ตอนนั้นถ้าไม่ได้ตระกูลเย่ของฉัน แกคงอดตายอยู่ข้างถนนไปแล้ว!”
หลังจากด่าจบ
หลันซินก็หันมาพูดกับเย่เมิ่งเหยียนอีก : “เมิ่งเหยียน แกดูสิ ผัวแกน่ะ ทำท่าทางอย่างนี้ใส่ฉัน! แกต้องหย่ากับมันเดี๋ยวนี้เลยนะ ลูกเขยแบบนี้ ตระกูลเย่ของเราเลี้ยงไว้ไม่ได้!”
ในใจของหลันซิน
เธอเป็นนายหญิงของบ้านนี้เสมอ!
ไม่ว่าหยางเฟิงหรือเย่เมิ่งเหยียนก็ต้องฟังคำพูดของเธอ
หยางเฟิงมันกล้าข่มขู่ตน?
นับว่าเป็นการท้าทายอำนาจของเธอในตระกูลนี้เลยทีเดียว!