ตอนที่ 1653 ข้าจะติดตามเจ้า
ในห้องนั่งเล่นของโรงแรม ร่างดิจิทัลของหยางหลังค่อยๆก่อตัว
หลินฮวงโยนชุดสมบัติลําดับเทพสายป้องกันไปทันที หยางหลิงคว้าพวกมันและรับความเป็นเจ้าของของพวกมันโดยการสวม
“พูดตามตรง ตอนหงซวงมาพบข้า ข้าคิดมาตลอดว่าเจ้าไม่มีทางตายจริง” หลินฮวงจับจ้องหยางหลิงที่กําลังแต่งตัวเล่น ก่อนพูดอย่างสงบ” จนกระทั่งสายลับมาสู้กับข้าและข้าเห็นเขาใช้วิชาของเจ้าขณะที่บอกข้าว่าเขาสกัดวิชานั้นมาจากความทรงจําเจ้า จากนั้นข้าถึงเชื่อว่าเจ้าตายแล้วจริง”
หยางหลิงนั่งบนที่วางแขนเก้าอี้ทางซ้ายมือของหลินฮวงและจิบชาบนโต๊ะกาแฟ จากนั้นก็ค่อยๆอธิบาย”เพื่อป้องกันเขาจากการทําให้ร่างกายดิจิทัลของข้าเสียหาย ข้าได้แบ่งจิตสํานึกเป็นเก้าสวน นอกจากแกนหลักที่เหลืออีกแปดมีข้อมูลทั้งหมดที่มันต้องการจริง หนึ่งในนั้นคือเทคนิคเปลี่ยนกายเป็นดิจิทัล เขากําลังจะตายเพื่อมัน ข้าตั้งใจวางการแปลงร่างเป็นดิจิทัลไว้ ในส่วนแรกเพื่อสร้างภาพหลอกว่ายิ่งเจาะชั้นลึกเท่าไรเขาก็จะยิ่งได้ข้อมูลมีค่า”
“สุดท้าย ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เขาสามารถถอดรหัสได้แค่สามชั้นเท่านั้น นั่นช้ากว่าที่ข้าคิดไว้มาก”
“เดิมที ข้าคิดว่าข้าตั้งรหัสผ่านไว้เก้าชั้นก็เพื่อซื้อเวลาให้ตัวข้าให้ได้มากที่สุด แม้ข้าจะเก็บความปรารถนาไว้เล็กน้อยว่าหงซวงจะเติบใหญ่และแก้แค้นให้ข้า แต่ข้าก็ไม่ได้หวังมากนัก ข้ารู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องของเวลาก่อนข้าจะตายจริง จุดประสงค์ของข้าในการโยกย้ายพลังที่เหลือของนิ้วทองคําให้นางก็เพื่อให้นางเติบโตได้ไว และมีความสามารถปกป้องตัวเองในมหาพิภพ”
“ข้าขอให้หงซวงค้นหาเจ้าเพียงเพราะข้าคิดว่านางจะปลอดภัย ข้าไม่เคยคิดหวังให้เจ้าแก้แค้นให้ เหนือสิ่งอื่นใด นอกจากเจ้ากับข้า นางไม่รู้จักใครเลยในมหาพิภพ แถม เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้าไว้ใจ”
“สิ่งที่ข้าไม่คิดคือเจ้าจะเติบโตเร็วขนาดนี้และมาถึงจุดนี้!”หยางหลิงค่อนข้างประหลาดใจกับความเร็วการบ่มเพาะของหลินฮวง
“ก็แค่เร็วกว่าคนปกติเล็กน้อยเท่านั้นแหละ” หลินฮวงตอบอย่างถ่อมตัว
หยางหลิงไม่อาจหาคําที่จะล้อเลียนคําพูดนี้ได้
“เอาล่ะ ข้ามเรื่องอ่อนไหวไปซะ” พอเห็นว่าหยางหลิงอยากพูดมากกว่านี้ หลินฮวงก็ขัด”เรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เจ้าดูแลข้าดีมาตลอดในอดีตและช่วยเหลือข้าไว้มาก เจ้าสามารถถือว่าการที่ข้าฆ่าสายลับให้เป็นการตอบแทนบุญคุณก็ได้”
หลังเขาพูดจบ หลินฮวงก็หยิบชิ้นส่วนโลหะสีทองที่มีขนาดเท่านิ้วก้อยออกมา เขาบัดไปทางหยางหลิงด้วยนิ้วเดียว
“ข้าคืนนิ้วทองคําให้เจ้า”
“อะไร..”สีหน้าของหยางหลิงดูแปลกไป
เนื่องจากนิ้วทองคําของสายคือสินสงครามของหลินฮวง ในทางเทคนิค หยางหลิงไม่ควรรับมัน ทว่า นิ้วทองคํานี้เคยกลืนกินนิ้วทองคําของเขามาก่อน มันยังมีกลิ่นอายที่คุ้นเคยหลงเหลืออยู่ เขาไม่เต็มใจที่จะทอดทิ้งมัน
ตอนหลินฮวงเห็นสีหน้าของหยางหลิง เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกําลังคิดอะไรและพูดขึ้นอีกครั้ง
“หยุดคิดมากได้แล้ว นิ้วทองคํานี้เป็นของเจ้าโดยชอบธรรม ข้าไม่อาจใช้อะไรที่มันซับซ้อนได้ มันจะแสดงความสามารถเต็มที่ก็ต่อเมื่ออยู่กับเจ้าเท่านั้น ยังไงซะ ข้าก็มีนิ้วทองคําเยอะแล้ว มันไม่สําคัญว่าจะเสียไปหนึ่งหรือได้มาหนึ่ง”
“ถ้าเจ้ารู้สึกผิดจริงๆ งั้นก็อย่าเก็บเงินข้าตอนข้าไปขอให้เจ้าปลดผนึกนิ้วทองคําอื่นและตรวจสอบข้อมูล
ในที่สุดหยางหลิงก็โล่งใจพอได้ยินเช่นนั้น”ได้ ถือซะว่าข้ายืมมันมา ในอนาคต ตอนข้าได้นิ้วทองคําอื่น ข้าจะคืนพวกมันให้เจ้าเป็นการแลกเปลี่ยน
“ไม่มีปัญหา” หลังพิจารณาแล้ว หลินฮวงก็ไม่ปฏิเสธ นี่เพราะถ้าเขาปฏิเสธ หยางหลิงอาจไม่รับมัน
“ในเมื่อเจ้าแค่ยืม ทําไมเจ้าไม่เลือกเพิ่มอีกสักหนึ่งหรือสองละ?” พอหลินฮวงพูด เขาก็นําเอานิ้วทองคําสามอันที่เขาไม่สนใจออกมา
หยางหลิงตกตะลึงพอเห็นสิ่งนี้ เขาถามทันทีด้วยความประหลาดใจ”เจ้าฆ่าไรเดอร์ไปกี่คน?!”
เขาเพิ่งตื่นหลังหลินฮวงฆ่าสาย เขาจึงเห็นแค่เขาฆ่าภูเขาดํากับพูดพล่าม แต่ทว่า เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงแรก
“นับรวมสาย ข้าฆ่าไปหก”น้ําเสียงของหลินฮวงราบเรียบราวกับกําลังพูดเรื่องไม่สําคัญ
“มีนิ้วทองคําสองอันที่จะช่วยข้าได้ดี ข้าจึงสงวนไว้ให้ตัวเอง ที่เหลือสามอันนี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อข้า ลองดูว่าเจ้าใช้พวกมันได้ไหม ถ้าได้ก็เอาไป เจ้าสามารถส่งคืนให้ข้าได้ในอนาคต”
หลินฮวงใจกว้างมากเพราะนักเดินทางคือพวกเดียวที่ใช้นิ้วทองคําได้ ต่อให้เขาเก็บนิ้วทองคําไว้เยอะ เขาก็ใช้ไม่ได้ มากสุดเขาก็ทําได้แค่ใช้พวกมันเป็นวัสดุสําหรับหลอม ในบรรดาคนทั้งหมดที่เขาสนิท นอกจากหลินซิน หยางหลิงคือคนเดียวที่ใช้นิ้วทองคําได้
หยางหลิงพูดไม่ออกกับน้ําเสียงสบายๆของหลินฮวงราวกับเขาแค่ขายผักตามตลาด แต่ทว่า เขาก็ตรวจนิ้วทองคําด้วยจิตเทวะอยู่ดี
ไม่ว่าจะเป็นหนึ่ง สอง หรือสามอัน เขาก็จะยังยืม เนื่องจากเขาเป็นหนี้หลินฮวงอยู่แล้ว การมีเพิ่มก็คงไม่สําคัญ
ถ้าเขาเจอนิ้วทองคําที่เหมาะกับเขาจริงและสามารถเพิ่มความสามารถของเขาได้ เขาก็จะยิ่งทรงพลังเร็วขึ้นถ้าได้รับพวกมันมา
ตอนนี้ เขาตัดสินใจไม่ทนหรือรักษามารยาทอีก
เขาหยิบหนึ่งในนั้นมาตรวจสอบด้วยจิตเทวะ
“ข้าจะเอานิ้วทองคําประเภทวิญญาณเทพนี้ พลังของวิญญาณเทพของข้ามีผลต่อความสามารถ
“ได้” หลินฮวงโยกนิ้วทองคําที่หยางหลิงเลือกให้และเก็บที่เหลืออีกสองไป
เขาคิดได้แล้วว่าจะทําอะไรกับนิ้วทองคําที่เหลือ
“เจ้าตั้งใจจะทําอะไรหลังจากนี้ “หลินฮวงถามขณะดูหยางหลิงเก็บนิ้วทองคําไป
“ข้าไม่มีแผน “หยางหลิงคิดสักพัก จากนั้นก็เงยหน้ามองหลินฮวง” ข้าอาจติดตามเจ้า”
“สายตายแล้วและข้าก็ไม่มีเป้าหมายอื่น ถ้าเจ้าเต็มใจ หงซวงกับข้าจะอยู่และทํางานให้เจ้า ข้าไม่เอาเงินเดือนได้ แต่ข้าต้องการเวลาว่าง”
“ได้สิ” หลินฮวงตอบตกลงทันที” ถ้าเจ้าอยู่กับข้า มันก็คงสะดวกดี”
“ไม่จําเป็นที่เจ้าต้องทํางานให้ข้า เจ้าไม่ได้เป็นลูกน้องข้า และจะไม่มีพันธะกับข้า เจ้าจะมีอิสระ เจ้าสามารถไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
“งั้นก็ตามนั้น”
ทั้งสองจับมือกัน
เท่าที่หลินฮวงกังวล หยางหลิงคือผู้ช่วยที่ยากจะได้มา เพื่อปลดผนึกแหวนมิติปลอมตัวตน และงานอื่นๆที่เกี่ยวกับการล้วงข้อมูลลับ หยางหลิงคือคนที่เก่งสุดอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาต้องการหยางหลิง
ในขณะเดียวกัน สําหรับหยางหลิง จุดประสงค์ที่เขาจะอยู่ก็เพื่อตอบแทนหลินฮวง ไม่เพียงหลินฮวงจะช่วยชีวิตเขา แต่เขายังฆ่าสายลับให้เขาและยังมอบนิ้วทองคําของสายให้อีกด้วย สามสิ่งนี้คือบุญคุณที่มากล้น
ตอนนี้เขาได้แก้แค้นแล้ว เขาจึงไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจนอีก เนื่องจากมันไม่สําคัญว่าเขาจะไปไหน เขาจึงเลือกอยู่ช่วยหลินฮวงไปก่อน หลังเขาตอบแทนหรือมีเป้าหมายชัดเจน มันยังไม่สายที่จะออกเดินทาง
ดังนั้น ทั้งสองจึงได้ข้อสรุปกันอย่างรวดเร็ว