ตอนที่ 1645 ความกังวลที่ซ่อนอยู่ของวิหารมารโลหิต (3)
ใบหน้าของกู่อิ่งถูกตบอย่างแรง เลือดไหลออกมาทางมุมปากของเขา แต่แววตาของกู่อี้ไม่มี ร่องรอยของความปวดร้าวแม้แต่น้อย สายตาของเขายังคงเย็นชา ไม่เหมือนสายตาที่พ่อมองลูกเลยแม้แต่น้อย
“เจ้ารู้ความผิดของตัวเองรึยัง?” กู่อี้ถามเสียงเย็น
กู้อิงเอียงหน้ากลับมามองตรงเข้าไปในดวงตาของกู่อี้อย่างใจเย็น ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มสดใส แต่เลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของเขาทําให้ดูสยองมาก แววตาของเขายังคงรื่นเริงราวกับว่าคนที่ถูกตบไม่ใช่เขา
“รู้แล้ว” กู่อิ่งตอบอย่างเชื่อฟัง
“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ในเมื่อรู้ความผิดตัวเองแล้ว ทําไมยังไม่ไปรับโทษอีก?” น้ําเสียงของกู่อี้ไม่มีความสงสารเห็นใจอยู่เลยสักนิด เขาทําราวกับกู่อิ่งเป็นศัตรู
“ขอรับ”กู่อิ่งพยักหน้าแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบๆ
กู้อี้จ้องมองด้านหลังของกู่อิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
ใครจะคิดว่าประมุขวิหารมารโลหิตจะไม่ลงรอยกันกับลูกชายของตัวเอง?
ก่ยิ่งเดินออกไปจากสายตาของกู่อี้อย่างช้าๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อยขณะเดินผ่านศิษย์ของวิหารมารโลหิต เมื่อเหล่าศิษย์เห็นกู่อิ่ง ทุกคนก็พากันก้มหัวโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าจ้องมองสภาพใบหน้าของกู่อิ่ง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าทําไมประมุขวิหารที่เป็นกันเองอยู่เสมอถึงได้ใจแข็งกับนายน้อยนัก มันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ก่อิงเป็นเด็กเล็กแล้ว กู่อี้โหดร้ายและเข้มงวดกับเขาอย่างที่สุด โหดมากซะจนคนอื่นๆที่เห็นก็ยังรู้สึกปวดใจ ตอนแรกผู้คนต่างคิดว่าประมุขหวังให้ลูกเป็นมังกร เขาถึงได้เข้มงวดขนาดนั้น แต่กู่อี้ไม่ได้โหดร้ายกับกู่ซินเยียนลูกสาวของเขาขนาดนั้น เขาทําอย่างที่พ่อแท้ๆทํากัน แม้ว่าจะมีบ้างที่เข้มงวด แต่ส่วนใหญ่เขาก็เอาใจใส่และรักใคร่เอ็นดูกู่ซินเยียนเป็นอย่างดี
ยิ่งเดินผ่านวิหารมารโลหิตไปเหมือนไม่มีใครอยู่รอบๆ รอยฝ่ามือห้านิ้วสีแดงและคราบเลือดตรงมุมปากทําให้ไม่มีใครกล้ามองเขา เขาเดินตามลําพังไปยังคุกใต้ดินของวิหารมารโลหิตซึ่งเป็นสถานที่ลงโทษศิษย์ของวิหารมารโลหิต
ภายในคุกใต้ดินที่มืดสลัว มีเครื่องมือทรมานของหลากหลายชนิด เมื่อศิษย์ในคุกใต้ดินเห็นกู่อิ่งปรากฏตัว พวกเขาก็เดินเข้าไปทําความเคารพทันที
กู้ยิ่งไม่สนใจพวกเขา แต่กลับเดินไปที่ราวทรมานด้วยตัวเอง
“ข้ามารับการลงโทษ”
ยิ่งพูดอย่างเฉยเมย
คนที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ในคุกใต้ดินมองหน้ากัน จากนั้นก็ก้าวเข้าไปโดยไม่พูดอะไร เขาช่วยกู่อิ่งถอดชุดตัวนอกออกให้เหลือเพียงชุดบางๆข้างใน ก่อนจะมัดเขาไว้บนราวทรมาน
เสียงแส้ฟาดดังก้องอยู่ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว มันฟังแสบแก้วหูเป็นพิเศษในความเงียบเช่นนี้
เสียงนั้นดําเนินไปครึ่งวัน และหยุดลงในตอนกลางคืน
ศิษย์ที่ดําเนินการลงโทษได้ล่าถอยออกไปจากคุกใต้ดินแล้ว ในคุกใต้ดินที่มืดสลัวแห่งนั้น มีเพียงกู่อิ่งที่เลือดออกเต็มตัวอยู่ตามลําพัง เขาถูกมัดไว้บนราวทรมาน หัวห้อยตกลง ชุดตัวในบางๆนั่นฉีกขาดเป็นริ้วๆด้วยแส้ที่ฟาดลงมานับไม่ถ้วน บาดแผลฉีกขาดเนื้อแตกพาดสลับไปมา เลือดจับตัวแข็งอยู่บนบาดแผล มีเพียงใบหน้าหล่อเหลานั่นเท่านั้นที่ไม่มีบาดแผลใดๆ แต่มันซีดขาวปราศจากสีเลือด
ดวงตาของกู่อิ่งปิดอยู่ทั้งสองข้าง ผมของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย เขาดูเหมือนคนเป็นลม แต่มือยังถูกเชือกมัดไว้บนราวทรมาน
ทันใดนั้น ร่างเงาสีดําก็เดินออกมาท่ามกลางแสงไฟสลัว เขามองกู่อิ่งที่ถูกมัดอยู่บนราวพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นายน้อย”
กู่อิ่งลืมตาขึ้นช้าๆ เขาเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นรอยแส้เป็นแนวยาวที่คอของเขา ตั้งแต่หูยาวลงมาจนถึงไหปลาร้า