ตอนที่ 619 สตรีวิปลาส
“คนมิรู้จักที่ต่ำที่สูงอย่างพวกเจ้า ข้าจักบอกท่านอ๋องให้จัดการทั้งหมด ! ” ทัวป๋าถิงฟางลุกขึ้นยืนพร้อมตะโกนออกมาอย่างมิอาย
ตั้งแต่ที่นางรู้ว่าตนมิได้ตั้งครรภ์ นางก็มีอารมณ์แปรปรวนและทำตัวผิดปกติขึ้นทุกวัน
อันหลิงเกอได้ยินคำพูดของนางก็อยากออกไปดู ปี้จูคิดห้ามเอาไว้แต่ตอนนี้อันหลิงเกอออกไปใกล้ประตูห้องเสียแล้ว แค่มิได้ออกไปด้านนอกก็เท่านั้น
“อันหลิงเกอ เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ พอตั้งครรภ์แล้วก็มิกล้าเจอหน้าข้าหรือ ? ” ทัวป๋าถิงฟางยังคงปากเก่งมิเลิก ไม่นานทั่วทั้งจวนก็รู้เรื่องที่นางมาหาพระชายา
“พระชายา ทำอย่างไรดีเจ้าคะ จักปล่อยให้นางมาก่นด่าอยู่เช่นนี้ทุกวันมิได้ เพราะท่านตั้งครรภ์ก็ควรพักผ่อนให้มากเจ้าค่ะ” ปี้จูอยากให้อันหลิงเกอเข้ามาด้านในเพราะอย่างน้อยก็จะมิต้องทนฟังเรื่องกวนใจอีก
อันหลิงเกอยืนมองอยู่ไปที่ประตูห้อง “มิเป็นไร ดูสิว่านางจักก่อความวุ่นวายได้ถึงเพียงใด นางทำเช่นนี้ท่านอ๋องจะได้จัดการง่ายขึ้น และในสายตาของพวกบ่าวก็หาข้อแก้ตัวแทนนายมิได้ด้วย” ปี้จูพยักหน้าคล้ายเข้าใจที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ
“ทว่าทัวป๋าถิงฟางจะยอมกลับไปหรือเจ้าคะ ? ดูท่าแล้วหากมิได้พบกับท่าน นางคงไม่ยอมแน่เจ้าค่ะ” ปี้จูถามต่อ
“ท่านอ๋องมิปล่อยให้นางก่อเรื่องนานหรอก อย่างไรก็ยังมีชิงเฟิงอยู่ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก” เมื่ออันหลิงเกอเอ่ยชื่อชิงเฟิงออกมา ปี้จูก็รีบก้มหน้าลงทันที
ตอนนี้เหมือนว่าเสียงตะโกนของทัวป๋าถิงฟางที่หน้าประตูจักเงียบลงแล้ว ปี้จูที่อยู่ด้านในจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ที่แท้เป็นพ่อบ้านสั่งให้พาตัวทัวป๋าถิงฟางออกไป ตอนแรกนางก็ยังขัดขืน แต่มิอาจต้านทานแรงของเหล่าองครักษ์ได้
“ข้าจักพบท่านอ๋อง ให้ข้าพบท่านอ๋อง ! ” ทัวป๋าถิงฟางโดนลากตัวออกไป ปากก็พร่ำพูดมิหยุด
เมื่อได้ยินเสียงไกลออกไปเรื่อย ๆ อันหลิงเกอจึงก้าวเท้าไปนอกประตูห้องอีกครั้ง “พระชายา นางไปแล้วเจ้าค่ะ ช่างเป็นคนที่น่าโมโหจริง ๆ ” ปี้จูที่ยืนอยู่ด้านหลังอันหลิงเกอบ่นออกมา
ในที่สุดทัวป๋าถิงฟางก็โดนลากกลับไปที่เรือน ใบหน้าเกรี้ยวกราดและแววตาที่มองพ่อบ้านเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “เหตุใดต้องลากข้ากลับมาด้วย สุนัขรับใช้เยี่ยงพวกเจ้ามีสิทธิ์อันใด ข้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่ออกไปข้างนอกแล้วหรือ ? ”
พ่อบ้านเห็นทัวป๋าถิงฟางวางอำนาจเช่นนี้ก็มิได้โต้ตอบ ทำเพียงอ้างคำสั่งของมู่จวินฮาน “เช่อเฟยได้โปรดใจเย็นก่อน ท่านก่อเรื่องและทั่วทั้งจวนก็รับรู้ถึงความร้ายกาจของท่าน ยิ่งมิต้องกล่าวถึงท่านอ๋องที่บอกว่าท่านเป็นคนโทสะรุนแรง เกรงว่าอาจทำร้ายพระชายาได้ จึงลำบากท่านว่าช่วงนี้ขออย่าได้ออกไปข้างนอกเลยขอรับ”
ทัวป๋าถิงฟางได้ยินดังนั้นก็โมโหมากขึ้นหลายเท่า มู่จวินฮานถึงขั้นไม่มาพูดด้วยตนเองแต่ให้คนรับใช้มาสั่งสอนนางแทน “หึ ให้ข้าทนดูนางนั่นได้ใจเช่นนี้หรือ ? ”
พ่อบ้านแสยะยิ้มออกมา “ข้าน้อยมิได้ถามเรื่องนี้มาจากท่านอ๋อง แต่หวังว่าเช่อเฟยจักอยู่ที่นี่อย่างสงบ มิออกไปสร้างปัญหาด้านนอกอีกขอรับ”
เมื่อกล่าวจบ พ่อบ้านก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ทัวป๋าถิงฟางยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เพียงลำพัง ตอนนี้ด้านนอกเรือนก็เต็มไปด้วยองครักษ์มากมายที่คอยเฝ้าอยู่ สุดท้ายทัวป๋าถิงฟางจึงเชื่อคำของพ่อบ้านและมิได้ตามออกไปอีก
เดิมทีนางคิดว่าอย่างน้อยมู่จวินฮานจักมาปลอบกันบ้าง แต่ที่ไหนได้ตอนนี้นางกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของคนทั้งจวนราวกับเป็นไปตามแผนของอันหลิงเกอพอดี สาวใช้ข้างกายของนางต่างก็ถูกเรียกกลับไปจนหมด
อันหลิงเกอกำลังยืนอยู่หน้าประตูพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
หลังจากรู้ว่ากำลังตั้งครรภ์ นางก็รู้สึกเหมือนร่างกายอ่อนแอลงเรื่อย ๆ มิรู้ว่าเกี่ยวกับที่โดนมู่เหล่าหวางเฟยวางยาก่อนหน้านี้หรือไม่ การตั้งครรภ์จึงลำบากเพียงนี้ มิหนำซ้ำร่างกายก็ไม่แข็งแรงเหมือนเดิม
เพียงแต่อันหลิงเกอมิเคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน นางตรวจชีพจรให้ตนหลายครั้งก็มิพบความผิดปกติใด
“ช่วงนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง ? ” ฟางจูมองมู่เหล่าหวางเฟย ก่อนตอบอย่างนอบน้อม
“ไร้ความเคลื่อนไหวเจ้าค่ะ พระชายายังดูแลครรภ์อยู่แต่ในเรือน ช่วงนี้ท่านอ๋องก็ไปหาอยู่บ่อยครั้งเจ้าค่ะ”
สีหน้าของมู่เหล่าหวางเฟยเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ตอนนี้อันหลิงเกอสามารถตั้งครรภ์ได้อีกครั้ง ต่อไปก็คงยากที่จักบีบบังคับได้
“ท่านอ๋องเหมือนมิอยากให้ท่านทราบเรื่องที่อันหลิงเกอตั้งครรภ์ด้วยเจ้าค่ะ”
หืม ?
มู่เหล่าหวางเฟยไตร่ตรองก็พบว่าจวินฮานคงล่วงรู้ความคิดของนางแล้ว
ตอนนี้นางไม่สามารถขอรับเลี้ยงเด็กคนนั้นได้และมองแล้วนางคงทำได้เพียงพึ่งพามู่จวินฮานเท่านั้น
“เรียนมู่เหล่าหวางเฟย ท่านอ๋องมาเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินว่าบุตรชายมาหา มู่เหล่าหวางเฟยจึงรีบจัดการตนเองให้เรียบร้อยก่อนมองมู่จวินฮานด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา
“จวินฮาน”
“คารวะหมู่เฟยขอรับ”
มู่เหล่าหวางเฟยรีบประคองมู่จวินฮานขึ้นมา จากนั้นก็ให้เขานั่งลงด้านข้าง
“ช่วงนี้พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง ? ” มู่เหล่าหวางเฟยแสร้งเป็นห่วง
“เกอเอ๋อช่วงนี้ร่างกายแข็งแรงดีขอรับ”
มู่จวินฮานรู้ดีว่ามารดามิได้เป็นห่วงอันหลิงเกอจากใจจริง เพียงแต่ในเมื่อทั้งสองมิอยากกล่าวถึงเรื่องนี้ เขาก็จักมิกล่าวถึงเช่นกัน
“เช่นนั้นก็ดี แล้วถิงฟางเล่า ? ”
เมื่อได้ยินชื่อทัวป๋าถิงฟางแล้วมู่จวินฮานก็ขมวดคิ้ว มิรู้ว่าควรตอบอย่างไรดี
“ทัวป๋าถิงฟาง…อยู่ในเรือนอย่างสงบขอรับ”
ก่อนหน้านี้เรื่องระหว่างเขาและทัวป๋าถิงฟางก็เป็นมารดาจัดการ แม้รู้ว่าทำเช่นนี้แล้วมารดาจักผิดหวัง แต่มู่จวินฮานก็จำเป็นต้องเอ่ยออกมา
“หากหมู่เฟยอยากเห็นหน้าหลาน บุตรของเกอเอ๋อก็เป็นหลานของท่านมิใช่หรือขอรับ ? ”
ได้ยินมู่จวินฮานกล่าวเช่นนี้ มู่เหล่าหวางเฟยก็รู้ว่าเขายังอยากตำหนินางอยู่
“จวินฮานอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ตอนนั้นแม่จัดการเรื่องทัวป๋าถิงฟางและผิงฟางหนิงก็เพียงแค่ต้องการให้ตระกูลมู่มีผู้สืบทอด ในเมื่อพระชายาตั้งครรภ์อีกครั้งแล้ว แม่ก็จะมิทำอันใดโดยพลการอีก”
เมื่อมู่เหล่าหวางเฟยกล่าวเช่นนี้ คนเป็นบุตรเยี่ยงมู่จวินฮานจึงมิควรกล่าวอันใดออกมาอีก
ทว่าการที่มู่เหล่าหวางเฟยรู้เรื่องเช่นนี้แล้วก็ทำให้มู่จวินฮานประหลาดใจมิน้อย ดูท่ามารดาคงมีเส้นสายอยู่มิน้อยจริง ๆ
เขาจึงได้แต่หวังว่ามารดาจักทิ้งความคิดเช่นนั้นไปและอย่าคิดทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอันหลิงเกออีก
“จริงสิ หมู่เฟยขอรับ ตอนนี้เกอเอ๋อตั้งครรภ์แล้ว นางจึงคิดถึงบุตรทั้งสองเป็นอย่างมากขอรับ”
“จวินฮานหมายความว่าอย่างไร ? ” มู่เหล่าหวางเฟยขมวดคิ้วมุ่น
“ลูกหวังว่า…” เขายังพูดมิทันจบก็โดนมู่เหล่าหวางเฟยขัดขึ้น
“เกอเอ๋อเพิ่งจะเป็นแม่คน อีกอย่างตอนนี้ก็กำลังตั้งครรภ์ แม่เกรงว่าเด็ก ๆ จักรบกวนการพักผ่อนหรือเล่นซนจนไปชนครรภ์ของนางได้ หากเป็นเช่นนี้จักทำเช่นไร ? ”
มู่จวินฮานเข้าใจความกังวลของมู่เหล่าหวางเฟยดี ความจริงแล้วเขาก็มิอยากให้อันหลิงเกอต้องเหนื่อยเช่นกัน
เพียงแต่มีมารดาคนใดบ้างไม่คิดถึงบุตร ?
“เมื่อเป็นเช่นนี้…” มู่จวินฮานขมวดคิ้วมุ่น
“แม่ชอบความครึกครื้นตอนนี้มาก ฟางจูก็มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ หากเด็กสองคนนั้นอยู่ต่อได้ แม่จะยิ่งมีความสุขมิใช่หรือ ? ”
มู่เหล่าหวางเฟยเอ่ยถึงเพียงนี้ มู่จวินฮานจึงทำได้เพียงไหลตามน้ำเท่านั้น
“เมื่อเป็นเช่นนี้ ลูกจักลองปรึกษาเกอเอ๋ออีกทีขอรับ”