ตอนที่ 968 ข้อมูลละแสน
หยางหลางที่ยืนอยู่ด้านข้างกระตุกมือพ่อทีหนึ่ง แต่พ่อหยางกลับเมินเขา แล้วพูดต่อไปว่า
“ หนังสือสามเล่มนี้เป็นของสะสมของหยางโป เขาจะต้องอ่านมันทุกคืนถึงจะนอนหลับ ส่วนกระบี่ไม้ท้อเล่มนี้ เหมือนว่านักพรตผู้หนึ่งจะมอบให้เขา ตอนนั้นนักพรตท่านนั้นบอกให้เขารักษามันไว้ให้ดี และบอกว่าอีกสามสิบปีให้หลังจะมารับเขาไปจากโลกมนุษย์ ! ”
พ่อหยางไม่เคยทำอะไรประสบความสำเร็จในชีวิตนี้เลย แต่เขามีสมองที่มีไหวพริบมาก แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องการของสิ่งนี้ แต่เขากลับรู้ดีว่า รถที่สองคนนี้ขับมาเป็นรถหรู ! ดังนั้นในระหว่างที่พูดคุยกัน จึงอดไม่ได้ที่จะพูดจาโอ้อวดเกินจริงไปมากทีเดียว !
เสวียนจงค่อนข้างจะไม่พอใจ แต่โจวซินกลับเชื่อทุกอย่าง เขาคิดว่ามีความเป็นไปได้มาก
อย่างในกรณีนี้ หยางโปจะต้องมีปัจจัยที่มาหลอกล่อให้ทำมาก่อนแน่ ไม่อย่างนั้นเขาจะศึกษาอยู่เพียงลำพังมาจนถึงจุดนี้ได้ยังไง
โจวซินพยักหน้า ” ถ้าอย่างนั้นคุณว่ามาสิ ของพวกนี้รวมกันแล้วได้เท่าไหร่ ? ”
“ หนังสือพวกนี้เล่มละหนึ่งแสน กระบี่เล่มนี้ล้านหนึ่ง ! ” พ่อหยางกล่าว
ในเวลานี้ หยางหลางถึงกับตกตะลึง พ่อส่งซิกให้เข้าไปเก็บกวาดห้องตัวเองและยังนำของเก่าที่เป็นของปลอมไปตั้งวางไว้อีก เพราะพวกเขาคิดว่าเพื่อนของหยางโปต้องชอบของโบราณวัตถุแน่นอน คงหลอกให้พวกเขาซื้อไปได้สักสองชิ้น แต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะสนใจหนังสือลามกเล่มเล็กๆที่เขาสะสมไว้มานาน !
และสิ่งที่หยางหลางคิดไม่ถึงคือพ่อของเขาจะกล้าเสนอราคาที่สูงแบบนี้ ! ราคานี้มันแพงเว่อร์ไปจริงๆ !
เมื่อโจวซินได้ยินราคาที่เสนอมา ก็รู้สึกว่ามันแพงไปหน่อย เขาไม่รู้เรื่องเงินเลย แค่เคยเข้าร่วมการประมูลมาเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ครั้งนั้น ราคาที่เขาเสนอสูงกว่านี้มาก เขาที่กำลังจะพยักหน้าตอบตกลง แต่กลับถูกเสวียนจงขัดจังหวะก่อน
“ คุณหยาง ราคานี้ที่คุณเสนอมา มันไม่ค่อยจะยุติธรรมเอาซะเลย ! หนังสือสามเล่มนี้มันก็แค่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ทำไมราถึงแพงขนาดนี้ ? มากสุดหนังสือเล่มหนึ่งก็ควรจะแค่สิบหยวน ราคานี้ของคุณ เราไม่สามารถรับได้ ! ” เสวียนจงกล่าว
พ่อหยางเหลือบมองหน้าโจวซิน ใบหน้าของเขายังคงยิ้มแย้มและเอ่ยออกมาว่า “ ในเมื่อคิดว่ามันแพง ถ้างั้นก็ช่างเถอะ ยังไงซะมันก็เป็นของเสี่ยวโป ผมยังต้องเก็บไว้ให้เขา ! ”
หยางหลางที่ยืนอยู่ข้างหลังพ่อหยาง เริ่มจะกังวลใจขึ้นมาเล็กน้อย ต่อให้ลดราคาลง เขาก็เต็มใจที่จะขายมัน ของพวกนี้เดิมมันก็ไม่ได้มีราคาอะไรเลย ! เขาสามารถนำเงินไปซื้อคอมพิวเตอร์ และยังสามารถดูวิดีโอของญี่ปุ่นได้อีกด้วย มันดีกว่าหนังสือพวกนี้มาก !
“ ได้ พวกเราตกลง ! ” โจวซินมีความอดทนน้อย ไม่ต้องการที่จะต่อรองราคาอีกต่อไป จึงได้ตอบตกลงไป
เสวียนจงมองหน้าโจวซินด้วยสีหน้าตกใจ ” ของพวกนี้มันไม่ได้มีราคามากขนาดนั้น ! ”
“ ไม่เป็นไร ถือซะว่าพวกเรามอบน้ำใจไมตรีให้หยางโปก็แล้วกัน ! ” โจวซินกล่าวออกมาลอยๆ
เสวียนจงจนปัญญา จึงทำได้เพียงขอหมายเลขบัตรธนาคารจากพ่อหยาง จากนั้นจึงต่อสายโทรออกและจัดการให้คนโอนเงินให้ !
เมื่อได้ยินว่าพวกเขายอมที่จะจ่าย หยางหลางก็อดกลั้นความดีใจไว้ไม่ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะมองพ่อด้วยความชื่นชม แต่ก่อนเขาคิดว่าพ่อของเขาฉลาดมากก็จริง แต่ขี้เกียจเกินไป ไม่ค่อยหาเงินมาได้เลย แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่าพ่อของเขามีความสามารถยอดเยี่ยม แค่ของสัปปะรังเคพวกนี้ก็สามารถนำมาแลกเป็นเงินได้ล้านกว่าๆ เขามีเพียงคำ ” นับถือ ” ให้เท่านั้น !
ถือโอกาสในขณะที่โอนเงิน เสวี่ยนจงก็มองไปที่พ่อหยาง ” คุณหยาง ตอนนี้ คุณช่วยบอกเราได้ไหมว่าหยางโปอยู่ที่ไหนกันแน่ ? ”
พ่อหยางหัวเราะ “ แน่นอน พวกคุณวางใจได้ รอจนเราจ่ายเงินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจะบอกที่อยู่ให้พวกคุณทราบทันที พวกคุณวางใจได้ จะต้องหาเขาเจอแน่นอน ! ”
เสวียนจงเหลือบมองไปที่พ่อหยาง และพยักหน้าให้เล็กน้อย
โจวซินถือกระบี่ไม้ท้อไว้ตลอด เขาพยายามถ่ายเทพลังเข้าไป อยากจะดูว่ากระบี่เล่มนี้เป็นยังไง
เสียงข้อความดัง “ ติ้ง ! ” พ่อหยางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะดังออกมา
“ เงินเข้าบัญชีแล้ว ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะบอกที่อยู่ของเขาให้พวกคุณทราบ ! ”
” เพล้ง ! ”
ในขณะที่พูดคุยกัน กระบี่ไม้ท้อก็เกิดเสียงดังขึ้น ทุกคนต่างหันกลับไปมอง และเห็นว่ากระบี่ไม้ท้อหักออกจากกันตรงกลาง !
พ่อหยางผงะไปครู่หนึ่งก่อน จากนั้นก็ตกใจมาก เขามองไปที่โจวซิน ” นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ทำไมพอมันไปอยู่ในมือของคุณมันถึงหักได้ล่ะ ? ”
โจวซินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ” คุณโกหกผม ! ”
“ ผมจะโกหกคุณได้ยังไง ? ” พ่อหยางถาม
โจวซินจ้องหน้าพ่อหยาง ” นี่มันไม่ใช่อาวุธที่หยางโปทิ้งไว้ กระบี่ไม้ท้อนี้ไม่มีอะไรเลย ”
แต่พ่อหยางยังยืนกรานว่า “ นี่คืออาวุธที่เสี่ยวโปทิ้งไว้ เขาแขวนไว้บนหัวเตียงหลีกเลี่ยงความชั่วร้าย ตอนกลางคืนจะนอนหลับสนิทและไม่ฝันร้าย ! ตอนนี้คุณทำมันเสียหายแล้ว จะมาโทษผมไม่ได้ ! ”
โจวซินเต็มไปด้วยความโกรธ “ คุณกำลังโกหกผม ! ”
เสวียนจงมองดูสถานการณ์ในห้องและรู้สึกงงงวยมาก เขาสะกิดโจวซิน และหันไปกระซิบกับเขา
” ทำไมคุณถึงคิดจะซื้อสิ่งของพวกนี้ ? ”
“ ผมคิดว่านี่เป็นอาวุธของหยางโป ” โจวซินกล่าว
เสวียนจงมองหน้าโจวซิน ถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าโจวซินอาจจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้
“ ถ้ารู้ว่าคุณกำลังคิดแบบนี้อยู่ผมไม่น่าตอบตกลงเลย คนส่วนใหญ่ต่างก็แขวนกระบี่ไม้ท้อไว้บนหัวเตียง เพื่อใช้ปัดเป่าวิญญาณร้าย มันไม่ใช่อาวุธอะไรเลย ! ”
โจวซินถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว เขาถือหนังสือไว้ในมือ “ แล้วหนังสือพวกนี้ล่ะ ? หรือว่าหนังสือพวกนี้ไม่ใช่ตำราลับการฝึกคู่ ? ”
เสวียนจงมองไปที่โจวซินด้วยสีหน้าท่าทางแปลกๆ เขาคิดไม่ถึงว่าโจวซินจะมีความคิดเช่นนี้
“ นี่น่าจะเป็นหนังสือธรรมดาทั่วไป จะเป็นตำราลับฝึกคู่ได้ยังไง ? ”
โจวซินตกตะลึง เขาคาดไม่ถึงว่าการที่ตัวเองพยายามอย่างหนัก กลับได้ของเล่นพวกนี้มา
เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ “ พวกคุณอยากตายกันหรือไง ? ”
พ่อหยางจ้องหน้าโจวซินและพ่นน้ำเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ ” ผมบังคับให้คุณซื้อหรือไง ? คุณคิดว่าตัวเองมีเหตุผลมากหรือไง ? ”
โจวซินสีหน้าเคร่งขรึม เขาฟาดมือตบไปบนโต๊ะ ” นี่คุณกำลังพยายามบังคับผม ! ”
เสวียนจงคว้าตัวโจวซินไว้ ” คุณอย่าลืมเรื่องหยางโป มันก็แค่เงินล้านเดียวเท่านั้น เป้าหมายของเราไม่ได้อยู่ที่นี่ เราต้องตามหาตัวหยางโปให้พบถึงจะถูก ! ”
โจวซินชักสีหน้า เขาจ้องหน้าพ่อหยาง “ ตอนนี้เขียนที่อยู่ของหยางโปมา ! ”
“ คิดว่าผมกลัวคุณหรือไง ? ” พ่อหยางตะคอกเสียงดัง เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้ติดใจเอาความอีกต่อไป เขาจึงไม่พูดอะไรอีก หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา และเขียนที่อยู่ของหยางโปให้
รอจนกระทั่งพ่อหยางส่งมาให้ โจวซินก็คว้าที่อยู่และก้มหน้ามอง จากนั้นเขาก็ส่งต่อให้เสวียนจงอีกครั้ง เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีประสบการณ์มากพอ จึงเสียเปรียบแบบนี้ !
เสวียนจงกวาดตามอง ” นี่คือที่อยู่ของเขา ? เขาไม่น่าจะมีที่อยู่แค่ที่เดียวหรอกมั้ง ? ยังมีที่อื่นที่เขาไปบ่อยๆอีกไหม ? ”
พ่อหยางเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเสวียนจง ” ที่อยู่นี้เป็นที่อยู่ของเขา นี่เป็นบริการสำหรับการค้าขายเมื่อสักครู่ ถ้ายังต้องการที่อยู่อื่นอีก ข้อมูลล่ะแสนหยวน ! ”
พ่อหยางจ้องหน้าอีกฝ่าย เหมือนจะรู้ขอบเขตความอดทนของอีกฝ่ายดี แลดูค่อนข้างที่จะไร้ยางอายอย่างเห็นได้ชัด !
เสวียนจงจ้องหน้าพ่อหยางเขม้ง “ คุณหยาง คุณคงรู้ดีนะว่าตัวเองกำลังทำเรื่องอะไรอยู่ ! ”
พ่อหยางพยักหน้า “ แน่นอนผมรู้สิ ข้อมูลละหนึ่งแสน ! ”