ตอนที่ 405 ช่วยผมงั้นหรือ ? คู่ควรหรือไง ?
เย่เซิ่งเทียนตบเย่หยุนจนกระเด็นออกไป
โดยที่ไม่สนใจเหล่าผู้มีอิทธิพลมากมายเหล่านั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาเพียงแค่กอดซือซือเอาไว้อย่างเงียบ ๆ
รอคอยเย่จิงหง เย่ห้าว และหลิวว่านจวินออกมา !
“จะเกินไปแล้ว ไม่สนกฎหมายบ้านเมืองเลยหรือไง !”
รองไจ่เซี่ยงหยวนเวินจินตะโกนออกมาเสียงดัง เขาได้ติดต่อไปยังกรมตำรวจแห่งชาติแล้ว เพื่อให้มาจับกุมคนบ้าอย่างเขาไปให้ได้ !!
เขานั่งอยู่ที่นี่วันนี้ ถึงขนาดกล้าฆ่าคนต่อหน้าเขา ราวกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา !
ถ้าเรื่องในวันนี้จะถูกแพร่หลายออกไป ว่าคนอย่างหยวนเวินจินไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ คนอื่นจะมองเขาอย่างไร !
เขายังจะเหลือหน้าอยู่อีกหรือ ?
“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร มีความแค้นอะไรกับตระกูลเย่ แต่ตอนนี้รีบยอมแพ้ให้ฉันเดี๋ยวนี้ !”
หยวนเวินจินเดินออกมา ยืนอยู่ไม่ห่างจากเย่เซิ่งเทียนนัก ผายมือออกแสดงถึงความน่าเกรงขามของผู้บังคับบัญชาระดับสูง พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความโมโหว่า “ฉันคือหยวนเวินจิน รองไจ่เซี่ยงแห่งต้าเซี่ย ฉันทนกับพฤติกรรมอันป่าเถื่อนของนายไม่ไหวแล้ว !”
เมื่อหยวนเวินจินออกหน้า คนอื่นๆ ก็เริ่มเบาใจลง
ขณะเดียวกันก็มองไปยังเย่เซิ่งเทียนด้วยความดูถูก
คิดจะเข้ามาทำลายตระกูลเย่ มีความสามารถมากมายขนาดไหนกัน ?
ไม่ดูเลยหรือว่าคนที่อยู่ที่นี่วันนี้คือใครบ้าง ?
ทั้งรองไจ่เซี่ยง รัฐมนตรี เหล่านายพล เหล่าชนชั้นสูง คนที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ รวม ๆ กันแล้วคือผู้ปกครองครึ่งนึงของต้าเซี่ยเอาไว้
กับแค่ลูกนอกสมรสคนเดียวจะทำอะไรได้ ?
แล้วยังจะคิดมาก่อความวุ่นวายที่นี่งั้นหรือ ?
คิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่หรือไง !
เย่เซิ่งเทียนมองเขม่นไปยังหยวนเวินจิน และพูดขึ้นว่า “ท่านรองไจ่เซี่ยงของประเทศนี้ กลับทำตัวเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลเย่ คนในต้าเซี่ยเป็นผู้ที่คอยดูแลท่าน หรือเป็นตระกูลเย่อันน่ารังเกียจนี่ที่คอยดูแลท่านอยู่กันแน่ !!?”
“แกเป็นใครกล้ามาตะคอกแบบนี้ใส่ฉัน !”
คำพูดเหล่านี้เต็มไปด้วยความโจมตี ทุก ๆ คนต่างรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของตระกูลเย่ และก็รู้ดีว่าทุกคนที่มาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อต้องการสร้างความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลเย่ด้วยกันทั้งนั้น ทั้งหมดก็เพื่อความก้าวหน้าในอนาคต
แต่สิ่งที่เย่เซิ่งเทียนพูดออกมา ทำให้พวกเขาไม่เหลือหน้าอยู่อีกต่อไป
“แก… แก… แกมันพูดจาไร้สาระ !”
กับคนที่เคยมีคุณธรรมอย่างหยวนเวินจินใบหน้าถึงกับแดงก่ำ ไม่นานเขาก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ร่างกายของเขาสั่นเทา ชี้นิ้วไปยังเย่เซิ่งเทียน โดยไร้ซึ่งคำพูดปฏิเสธใด ๆ ออกมา
“ยังจะกล้าพูดอีก !”
เย่เซิ่งเทียนกลับต่อว่า “เป็นหมารับใช้คนอื่นจนชินงั้นหรือ ? คนดีๆไม่เป็นชอบเป็นหมาท่านต่ำตมขนาดนี้ได้ยังไงกัน ?!”
“ถ้ายังกล้าพูดอยู่อีก ข้าจะฆ่าแกซะ !”
จิตสังหารอันรุนแรงถูกปล่อยออกมา !
จนแม้แต่หยวนเวินจินที่ผ่านประสบการณ์มานานยังเผลอถอยออกไปสองสามก้าว !
เขาเป็นถึงรองไจ่เซี่ยงแห่งต้าเซี่ย ความน่าเกรงขามของเขาขนาดคนธรรมดายังไม่กล้าเงยหน้ามอง !
แต่ในนาทีนี้ แววตาของเย่เซิ่งเทียนมันทำให้เขารู้สึกราวกับว่ากำลังอยู่ต่อหน้าขุนหลวง !
เป็นไปได้ยังไงกัน !
เย่เซิ่งเทียนมันเป็นแค่ลูกนอกสมในตระกูลเย่ !
“แรงสังหารมากมายขนาดนี้ แกมาจากสนามรบงั้นหรือ ?”
นายพลเฉิงเทียนกุ้ยพยุงหยวนเวินจินเอาไว้ เขาหรี่ตาลง กลิ่นตุ ๆ ที่เกิดขึ้น ทำให้เขารับรู้ได้ทันทีว่าเย่เซิ่งเทียนคนนี้ไม่ธรรมดา
ร่างของเขาเต็มไปด้วยพลังลมปราณอันแกร่งกล้า !
มีเพียงแค่ผู้ที่เคยผ่านความเป็นความตายในสนามรบมาเท่านั้น จึงจะสามารถกล้าเผชิญหน้าอยู่ต่อหน้าพวกเขาได้อย่างสงบนิ่งเช่นนี้ !
“ฉันคือนายพลเฉิงเทียนกุ้ย หากนายเคยผ่านสนามรบมาล่ะก็ จะต้องเคยได้ยินชื่อของฉันแน่ !”
เฉิงเทียนกุ้ยไม่เหนี่ยวรั้งจิตสังหารของตนไว้อีกต่อไป เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หากนายเคยเป็นทหารมาก่อน เมื่อรู้ตัวว่าทำผิดก็ยอมรับผิดซะ ฉันอาจจะพอช่วยชีวิตนายเอาไว้ได้ !”
เย่เซิ่งเทียนมองเฉิงเทียนกุ้ยอย่างเย็นชา “ช่วยผมงั้นหรือ ? คุณมีคุณสมบัติพอหรือไง ?”