“ช่วยผมงั้นหรือ ? คุณมีคุณสมบัติพอหรือไง ?”
คำพูดสุดเย็นชา แฝงไปด้วยน้ำเสียงดูถูก ท่าทีที่เมินเฉย ทำให้นายพลเฉิงเทียนกุ้ยถึงกับโกรธขั้นหน้า !
เขาคิดว่าตัวตนของเขานั้น คนที่เคยเป็นทหารมาก่อน จะต้องรู้จักเขาแน่ ๆ !
เขาคิดจะใช้ชื่อของตนเอง สร้างแรงกดดันให้แก่เย่เซิ่งเทียน ทำให้เขายอมคุกเข่าสำนึกผิด เพื่อแสดงอำนาจของตนเองให้ตระกูลเย่ได้เห็น
ถือว่าเป็นการสร้างต้นทุนที่ดี
สุดท้ายแล้วเย่เซิ่งเทียนจะมีชีวิตรอดไปได้หรือไม่ มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะคิดถึง เขาทำทุกอย่างเพียงเพื่อสร้างผลประโยชน์ให้กับตนเองเท่านั้น
แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เย่เซิ่งเทียนกลับไม่ได้ไว้หน้านายพลอย่างเขาเลยสักนิด มันไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลยด้วยซ้ำ !
เหมือนกับเป็นการถ่มน้ำลายลงไป !
ใบหน้าของเฉิงเทียนกุ้ยเคร่งขรึมลง ขอบเขตพลังปราณระดับนายพลถูกปล่อยออกมา จิตสังหารที่แผ่ออกมาทำเอาผู้ที่อยู่ข้าง ๆ ถึงกับกระอักกระอ่วน
เขาก้าวเดินไปข้างหน้า พูดเสียงเคร่งขรึมว่า “ฉันคือเฉิงเทียนกุ้ย หรือที่เรียกกันว่าบ้ารบเฉิง อยู่ในกองทหารมานานกว่า 20 ปี ผ่านสนามรบมาแล้วไม่ต่ำกว่า 30 ครั้ง ได้รับชัยชนะมาถึง 18 ครั้ง ตั้งแต่อายุ 40 ปี ไต่เต้าขึ้นมาจนมาถึงระดับพลโท ได้รับการแต่งตั้งยศจากขุนหลวง”
คำพูดของเฉิงเทียนกุ้ย ทำให้คนไม่น้อยอดที่จะชื่นชมประวัติที่ผ่านมาของเขาไม่ได้ พลโทอายุสิบสี่ ภายใต้ยุคสมัยที่สงบสุข เขาคือพลโทที่มีอายุน้อยที่สุดแล้ว !
“ใครกันที่จะไม่รู้จักนายพลเฉิง ? พลโทที่อายุน้อยที่สุดในสมัยสันติภาพ เมื่อสิบปีก่อนขุนหลวงเป็นคนแต่งตั้งยศให้แก่เขาด้วยตนเอง เรื่องนี้ผู้คนต่างก็รู้กันทั่วผ่านไลฟ์สด !”
“ใช่แล้ว นายพลเฉิงคือคนที่ออกมาจากสนามรบมาได้ บาดแผลนับไม่ถ้วนตามร่างกายเป็นเครื่องยืนยันถึงความสามารถของเขาได้เป็นอย่างดี !”
“นี่มันเกินไปจริง ๆ นายพลเฉิงมีชื่อเสียงขนาดนี้ ลูกนอกสมรสคนนี้กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้จัก ดูท่ามันคงจะหวาดกลัวมาก หากเป็นคนที่มาจากสนามรบจริง ก็คงจะไม่มีหน้ามาพบกับนายพลเฉิงหรอก คงจะแสร้งพูดเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวเอาไว้เท่านั้น”
“ฮา ๆ ลูกนอกสมรสคนนี้ แค่ผ่านสนามรบมาเพียงไม่กี่วัน กลับกล้ามาต่อปากต่อคำกับนายพลเฉิง แถมยังกล้าดูหมิ่นรองไจ่เซี่ยงหยวนอีก พวกไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ดูสิว่ามันจะตายยังไง”
ผู้คนรอบข้างต่างก็ค่อย ๆ ฉีกยิ้มออกอย่างเยือกเย็น
ในฐานะคนในกองทัพ หากไม่รู้จักนายพลเฉิงเทียนกุ้ย ก็คงจะเป็นไปไม่ได้
เมื่อได้ยินคำพูดของคนอื่น ๆ เฉิงเทียนกุ้ยก็ยิ่งอวดดี พูดขึ้นมาอีกว่า “แน่นอนว่าประวัติที่ผ่านมาของฉันเมื่อนำไปเปรียบเทียบกับเหล่าผู้อาวุโสมันก็แค่สิ่งไร้ค่า”
“ในเมื่อเป็นทหารก็ต้องรู้จักฉันบ้ารบเฉิงสิ เย่เซิ่งเทียน ใครเป็นหัวหน้าของนาย หัวหน้ากองของนายคือใคร บอกมาเดี๋ยวนี้ ตอนนี้คุกเข่าสำนึกผิดแล้วประหารตนเองซะ ฉันพอจะช่วยชีวิตลูกสาวของนายเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้น เธออาจจะต้องรับผิดชอบกับความโง่เขลาของนายไปด้วย”
เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าอย่างจริงจัง พูดอย่างราบเรียบว่า “ได้เป็นพลโทตอนอายุ 40 นายนี่มันขยะจริง ๆ หากนายได้มาอยู่ภายใต้อำนาจการปกครองของฉันล่ะก็ ระดับเท่านี้คงเป็นได้แค่หัวหน้าชุดเท่านั้นแหละ”
อะไรนะ ?
เขาบอกว่านายพลเฉิงก็แค่ขยะงั้นรึ ?
บอกว่าระดับนี้เป็นได้แค่หัวหน้าชุดเนี่ยนะ ?
นี่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่นายพลเฉิงพูดหรือไง ?
เจ้านี่มันงี่เง่าเกินไปแล้ว เอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหน ?
เขาก็แค่ทหารกระจอกๆ เป็นแค่ลูกนอกสมรส ไปเอาความกล้าขนาดนี้มาจากไหน ?
ทำไมมันไม่ไปตายสักทีล่ะ หะ ? จะให้ฉันเป็นลูกน้องแกเนี่ยนะ ? ฝันอยู่หรือไง !
ขนาดเฉิงเทียนกุ้ยเองยังถูกเย่เซิ่งเทียนทำให้ต้องโมโห
ไม่นึกเลยว่าเย่เซิ่งเทียนจะไม่มองความหวังดีที่เขามอบให้เลยสักนิด !
“ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง รีบคุกเข่าขอโทษซะ แล้วฉันจะช่วยชีวิตลูกสาวของแก ! อย่าให้ลูกสาวแกต้องมาตายไปพร้อมกับแกแบบนี้เลย !”
เฉิงเทียนกุ้ยแผ่จิตสังหารออกมาชัดเจน ออกคำสั่งไปว่า “เย่เซิ่งเทียน แกมันคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง หากแกอยู่ในกองทัพล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ ไอ้คนอวดดี !”
เย่เซิ่งเทียนจ้องมองเขาอย่างสงบ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตอนนี้ ฉันฆ่านายได้เดี๋ยวนี้แหละ !”