ตอนที่ 338 ฟู่เฉินหรงได้เปรียบ
หลังจากจัดการมอบหมายงานเรียบร้อยแล้ว ซูจิ่วซือจึงสบายใจขึ้น เวลานี้นางอยากไปแคว้นเจียง นางกับฟู่เฉินหรงอยู่ห่างกันระยะหนึ่ง นางคิดถึงฟู่เฉินหรงจริงๆ
นางอยากกอดฟู่เฉินหรง อยากฟังเขาพูดคุย อยากมองดูท่าทางไม่รู้จักอายของเขา
พอคิดอย่างนี้ มุมปากของซูจิ่วซือก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยน
“พี่ มีอะไรหรือถึงได้ดีใจอย่างนี้”
พอซูเหิงเข้ามาก็เห็นซูจิ่วซือกำลังยิ้ม จึงถามด้วยความประหลาดใจ
ซูจิ่วซือทำท่าบอกให้จื่อหลานออกไป แล้วสั่นหัว “ไม่มีอะไร”
“พี่ จะไปแล้วหรือ” พอเห็นซูจิ่วซือจัดสัมภาระไปแล้วครึ่งหนึ่ง ซูเหิงก็อาลัยอาวรณ์ เพิ่งชิงจวนอันผิงโหวกลับมาอย่างยากเย็น ยังไม่ทันได้ดูแลพี่สาวให้ดี พี่สาวก็จะไปแคว้นเจียงแล้ว
การไปคราวนี้ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าอันตรายเพียงไร และไม่รู้ว่าซูจิ่วซือไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น เขาเป็นห่วงซูจิ่วซือจริงๆ เวลานี้เขามีญาติคนนี้คนเดียว ไม่อยากให้ซูจิ่วซือเป็นอะไรไปอีก
เขาไม่อยากให้ซูจิ่วซือไปแคว้นเจียง แต่ไม่อาจห้ามซูจิ่วซือได้ จึงยอมแพ้
“ซูเหิง หลังจากพี่ไปแล้ว ทุกอย่างเจ้าต้องอาศัยตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดี ถ้าเจอแม่นางที่เจ้าถูกใจก็ไปทูลรายงานไทเฮา ให้ไทเฮาทรงจัดการเรื่องการแต่งงานของเจ้า”
ซูเหิงสีหน้าหนักใจ “พี่ ไม่ไปแคว้นเจียงได้ไหม เมืองหลวงมีชายหนุ่มที่มีความสามารถและหน้าตาดีมากมาย ทำไมต้องไปหาฟู่เฉินหรง และตอนนี้เขาก็หมั้นหมายแล้ว พี่เป็นชายารองของเขาได้อย่างไร ทำอย่างนี้พี่จะลำบากใจเกินไป”
“ข้าไม่มีวันเป็นชายารองแน่ ซูเหิง ข้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร เวลานี้เขาต้องการข้า ข้าต้องไปหาเขา”
ซูเหิงยังคงไม่วางใจ “ข้ากลัวว่าเขาจะทำให้พี่เสียใจ”
“ไม่หรอก”
น้ำเสียงของซูจิ่วซือหนักแน่น เวลานี้นางเชื่อมั่นในฟู่เฉินหรงมาก แม้เขาจะได้รับพระราชทานการหมั้นหมายแล้ว นางก็ยังเชื่อมั่นเขา เพราะนางกับเขาผ่านอะไรมามากเหลือเกิน ชั่วเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่เดือนนางกับเขาก็ผ่านเหตุการณ์มากกว่าที่นางอยู่กับกู้เหยี่ยนห้าปี
ฟู่เฉินหรงมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้นาง เสี่ยงชีวิตเพื่อนางหลายครั้ง นางเชื่อมั่นในตัวเขามานานอย่างที่คนใกล้ชิดไม่อาจเข้าใจ ความรู้สึกนี้ทำให้นางรู้ดีว่า กู้ชิงเฉิงไม่มีวันทำให้นางเสียใจ
“เมื่อก่อนเขาไม่ทำให้พี่เสียใจ วันข้างหน้าใครจะรู้ เมื่อก่อนเขาเป็นเพียงลูกบุญธรรมของจวนสกุลกู้ ถึงจะมีอนาคตดีอย่างไร ก็ยังคงอยู่อย่างนั้น เวลานี้เขาเป็นรัชทายาทแคว้นเจียง ต่อไปจะได้เป็นฮ่องเต้ พี่ คนอย่างนี้จะทำให้พี่มีความสุขหรือ”
“เขาเป็นคนทำให้พี่มีความสุข ไม่ใช่ฐานะของเขา ซูเหิง เรื่องนี้ตอนนี้เจ้ายังไม่เข้าใจ รอเมื่อเจ้าพบหญิงที่ถูกใจ เจ้าจะเข้าใจเรื่องนี้”
พอรู้ว่าไม่อาจเตือนซูจิ่วซือได้ ซูเหิงจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่พูดด้วยสีหน้าอาวรณ์ “พี่ ถ้าฟู่เฉินหรงบังอาจข่มเหงพี่ พี่ก็กลับมา อย่าอยู่แคว้นเจียงให้ลำบากใจ จวนอันผิงโหวยังคงเป็นบ้านของพี่เสมอ พี่จะกลับมาเมื่อไรก็ได้”
“ดี น้องชายพี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
ซูเหิงถลึงตาใส่ซูจิ่วซือ “พี่อายุมากกว่าข้าแค่ปีเดียว อย่าทำตัวเคร่งเครียดเกินไป อย่างกับว่าเป็นผู้อาวุโสของข้า”
ซูจิ่วซืออยากบอกซูเหิงว่า ความจริงแล้วนางเป็นผู้อาวุโสของเขา ซูเหมยกับนางหวังถ้าได้เห็นซูเหิงอย่างนี้ อยู่ที่ปรโลกคงจะพอใจ!
“ซูเหิง มาดูบัญชีหน่อย ข้าตรวจเกือบเสร็จแล้ว ที่เหลือเจ้าดูเอง”
พูดจบซซซก็ดึงมือซูเหิงไปนั่งที่โต๊ะ ซูเหิงตรวจดูบัญชีอย่างจริงจัง แล้วพูดขึ้น พี่สาวเก่งจริงๆ แทบจะรู้หมดทุกอย่าง ทำอะไรก็ทำได้ดี ฟู่เฉินหรงได้เปรียบจริงๆ
ซูเหิงคิดในใจอย่างเงียบๆ
——
ตอนที่ 339 ซิ่นอ๋องปรากฏตัว
จวนซิ่นอ๋อง
ซิ่นอ๋องฟู่จิ่งสวมเสื้อนวมสีดำนั่งที่ข้างโต๊ะชา แววตาล้ำลึก หน้าตาดุดัน ทั่วร่างแผ่รังสีอำมหิต
ซิ่นอ๋องโหดเ**้ยมมาตลอด อารมณ์แปรปรวน ก่อการทารุณกรรม คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงกลัวซิ่นอ๋อง ครอบครัวใดมีเด็กไม่เชื่อฟัง พอพูดว่าซิ่นอ๋องมาหา เด็กจะเชื่อฟังทันที
สำหรับชาวบ้านแล้ว คำว่าซิ่นอ๋องหมายถึงความตาย
เขาอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว เป็นโอรสองค์ที่หกของซุ่นตี้ พระมารดาสิ้นพระชนม์เมื่อสองปีก่อน มีอำนาจล้นฟ้าในแคว้นเจียง ขุนนางใหญ่ราชสำนักที่สวามิภักดิ์ต่อเขาอย่างลับๆ มีมากมาย
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซุ่นตี้ตึงเครียดมานานแล้ว ซุ่นตี้ไม่อาจทำอะไรเขาได้ เวลานี้เขายังไม่สามารถปลงพระชนม์พระบิดาได้ เพราะในเมืองหลวงยังมีขุนนางเก่า เขาจึงไม่กล้าก่อกบฏ
“ฝ่าบาททรงจัดการเหมาะสมเหลือเกิน ฟู่เฉินหรงเพิ่งมาถึง ก็พระราชทานหน่วยองครักษ์อุทยานตะวันออกให้ฟู่เฉินหรง แต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท และยังทรงหมั้นหมายเฟิงชิงสุ่ยให้ฟู่เฉินหรง อาศัยจวนแม่ทัพสยบปฐพีมาทำให้ฟู่เฉินหรงตั้งหลักได้มั่น ทรงลำเอียงรักพระราชนัดดาคนนี้จริงๆ ”
ฟู่จิ่งสีหน้าเครียดขณะคลำไข่มุกราตรีในมือ “ข้าไม่เชื่อว่าพระราชนัดดาคนโปรดจะสามารถครองตำแหน่งรัชทายาทได้มั่นคงจริงๆ ถ้าคิดจะชิงอะไรจากข้า ควรดูความสามารถของตัวเองให้ดีก่อน”
“ท่านอ๋องพูดถูกต้อง แม้จะมีตระกูลเฟิงสนับสนุน องค์รัชทายาทก็ยังสู้ท่านอ๋องไม่ได้ หาโอกาสปลดรัชทายาทน่าจะดี”
“องค์รัชทายาทก็พอจะมีความสามารถอยู่บ้าง ไม่งั้นคงไม่กลับเมืองหลวงอย่างปลอดภัย
เวลานี้เขามีหน่วยองครักษ์พิทักษ์อุทยานตะวันออกอยู่เคียงข้าง การจะฆ่าเขาจึงไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าได้ข่าวว่าองค์รัชทายาทมีหญิงคนรักอยู่ที่แคว้นเว่ย การหมั้นหมายครั้งนี้เขาคงไม่พอใจ คนที่มีความรักไม่คู่ควรที่จะต่อกรกับข้า”
ฟู่จิ่งสีหน้าดูแคลน ดูหมิ่นฟู่เฉินหรงอย่างชัดเจน เมื่อก่อนเขาใช้อุบายทำให้คนในจวนรัชทายาทตวนฮุ่ยทั้งหมดถูกประหารด้วยข้อหากบฏ แต่ก็ยังมีปลาตัวนี้หลุดจากร่างแห
ยี่สิบปีต่อมา ลูกชายของรัชทายาทตวนฮุ่ยก็ได้เป็นรัชทายาท แล้วจะอย่างไร เขาไม่เชื่อว่าเด็กน้อยคนนี้จะขัดขวางเขาได้
รอให้เขากำจัดฟู่เฉินหรงก่อน พอถึงตอนนั้นซุ่นตี้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มอบบัลลังก์ให้เขา ปัญหาสำคัญคือ ซุ่นตี้คงไม่สามารถอยู่ได้อีกนาน สุดท้ายแคว้นเจียงต้องเป็นของเขา
“ท่านอ๋องสั่งมู่โหรวให้แนะซูจิ่วซือใมาตามหาองค์รัชทายาท หากซูจิ่วซือมา ท่านอ๋องก็สามารถกุมจุดอ่อนขององค์รัชทายาทได้ หากองค์รัชทายาทเห็นแก่ผู้หญิงคนนี้ ก็คงยอมอย่างว่าง่าย”
จางอิงคนสนิทของฟู่จิ่งพูดต่อ
“ความสามารถในการทำงานของมู่โหรวข้าไม่เคยสงสัย เรื่องนี้ฝ่าบาทก็รู้ พระองค์ไม่มีวันให้ซูจิ่วซือรอดชีวิตมาถึงเมืองหลวงได้ จางอิง ออกคำสั่ง ให้คนของเราขัดขวางคนของฝ่าบาท ต้องให้ซูจิ่วซือมาถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัย”
จางอิงพยักหน้า “ผู้น้อยเข้าใจแล้ว ต้องขัดขวางคนของฝ่าบาท”
ฟู่จิ่งรู้ว่าซุ่นตี้ไม่มีวันให้ผู้หญิงคนหนึ่งส่งผลกระทบต่อฟู่เฉินหรง หากฟู่เฉินหรงจริงใจต่อผู้หญิงคนนั้น เขาก็สามารถนำจุดนี้มาใช้ประโยชน์ เขาจะให้ฟู่เฉินหรงกับซุ่นตี้แตกหักกันอย่างสิ้นเชิง พอถึงตอนนั้นเขาก็อยากดูว่าพระบิดาจะทำอะไรได้
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องราวปิดฉากลงแล้ว ก็ไม่ยอมรับชะตากรรม ยังเรียกฟู่เฉินหรงมาอีก ในเมื่อร้ายต่อข้า ก็อย่าหาว่าข้าร้ายตอบ
เรื่องนี้ต้องให้ชายากับสะใภ้ของเขาลงมือ ผู้หญิงมักจะถนัดเรื่องแบบนี้
การจัดการกับพวกเขา เขาอาจจะไม่ต้องลงมือเอง
สามวันต่อมา ซูจิ่วซือกับกู้หลียวนก็ออกจากเมืองหลวงด้วยกัน เพื่อความสะดวก ซูจิ่วซือแต่งตัวเป็นผู้ชาย ทั้งสองปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดา ไม่เป็นที่สังเกตแม้แต่น้อย
เริ่มต้นเดินทางยังนับว่าราบรื่น แต่พอเข้าเขตแคว้นเจียง สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป