ตอนที่ 971 พูดจาไร้สาระ
“ผมอยู่บ้าน” หยางโปตอบ
โจวซินหัวเราะ ” ผมมาถึงชั้นล่างตึกบ้านคุณแล้ว คุณช่วยเปิดประตูให้เราหน่อยสิ !”
หยางโปครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ได้ พวกคุณรอสักครู่ ผมจะเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้”
หยางโปเดินออกไปกดปุ่มเปิดประตูให้ จากนั้นถึงได้หันมองทางเหยียนหรูหย บางทีการมาของอีกฝ่ายในครั้งนี้ อาจจะมาพาเหยียนหรูหยูไปด้วย !
ลัวยาวหัวเดินออกมาด้วยความสงสัย ” ใครเหรอ ? “
หยางโปอธิบายให้ฟัง ” เพื่อนคนหนึ่งของเยวจนเหยา เขาเพิ่งลงมาจากเขา มีหลายเรื่องที่ยังไม่เข้าใจ ถ้ามีเรื่องอะไร นายก็ไม่ต้องไปสนใจเขา “
ลัวย่าวหัวยิ้ม “นายวางใจได้”
ไม่นาน กริ่งประตูก็ดังขึ้น หยางโปจึงไปเปิดประตูให้ เมื่อเห็นโจวซินและเสวียนจงยืนอยู่นอกประตู เขาก็พยักหน้าและผายมือเชิญทั้งสองเข้ามา
โจวซินจองหยางโปเขม็ง สักพักถึงจะเดินตามหยางโปเข้ามา
หลังจากเดินเข้ามาในห้องแล้ว โจวซินก็ยังคงมองไปรอบๆตัวเอง เหมือนกับกําลังมองหาอะไรสักอย่าง
ทางเสวียนจงจึงทําได้เพียงเอ่ยออกมาอย่างเก้อเขิน ” ศิษย์พี่หยาง มาเยี่ยมหาอย่างกะทันหัน
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ “
หยางโปส่งยิ้มให้ “พวกคุณไม่ได้อยู่ที่หยหางกันเหรอ ? หาที่นี่เจอได้ยังไง ผมจําได้ว่าไม่ได้บอกที่อยู่ให้พวกคุณรู้นะ ? “
เสวียนจงเหลือบมองโจวซิน เมื่อเห็นว่าเขายังคงมองไปรอบๆอยู่ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายไปว่า “พวกเราไปสอบถามที่อยู่มา โจวเต๋โยวมีคําถามอยากจะถามคุณสักหน่อยนะ”
พอพูดจบ เสวียนจงก็หันมองไปทางโจวซิน ” ใช่ไหมโจวเต่โยว ?”
โจวซินนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ” คุณพูดว่าอะไรนะ ? “
เสวียนจงทําอะไรไม่ถูกไปเล็กน้อย ” เมื่อสักครู่ผมบอกกับศิษย์พี่หยางไปว่าคุณมีคําถามอยากจะสอบถามเขา ถ้าคุณมีคําถามอะไร ก็เริ่มถามตอนนี้เลยสิ !”
โจวซินถึงได้ยิ้มออกมา “ใช่ ผมมีคําถามสองสามข้อ อยากจะถามคุณสักหน่อยนะ”
หยางโปมองหน้าอีกฝ่ายเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “อ้อ มีปัญหาอะไรเหรอ ?”
โจวซินลังเลเล็กน้อย เขาจ้องหน้าหยางโป “วันนั้น ทําไมคุณถึงไปปรากฏตัวอยู่ที่ทะเลสาบซีหู ?”
“อ้อ แล้วทําไมคุณถึงไปปรากฏตัวอยู่ที่ทะเลสาบซีหูล่ะ ?” หยางโปจ้องหน้าอีกฝ่าย
โจวซินสะดุ้งตกใจ แต่ก็ได้สติกลับมา ในเมื่อตัวเองมีครอบครัวช่วยดูดวงโอกาสและโชคชะตาในครั้งนี้ให้เขาได้ ถ้าอย่างนั้นหยางโปก็อาจมีคนช่วยดูดวงให้เช่นกัน เยวจนเหยาบอกว่าเขาไม่ได้มีคนสนับสนุนอยู่เบี้องหลัง ไม่มีอาจารย์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านี้จะเชื่อได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น !
โจวซินมีอาการลังเลเล็กน้อย “ตอนนั้นคุณเห็นอะไรบ้างไหม ?”
หยางโปจองโจวซินตาเขม็ง เขาไม่รู้ว่าคําตอบของเขาจะสร้างปัญหาให้กับอีกฝ่ายแค่ไหน แต่ยังไงซะ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะถามเรื่องที่เกิดขึ้นต่อหลังจากนั้น เขายิ้มและเอ่ยปากพูดว่า
“ผมเห็นพื้นผิวทะเลสาบที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มองเห็นเรือลําเล็กที่อยู่ทางด้านนั้นของพวกคุณ และมองเห็นพวกคุณด้วย แถมยังมีฟ้าร้องและฟ้าผ่าอีก”
โจวซินยังคงจ้องมองหยางโปอย่างไม่ละสายตา อยากได้คําตอบบางอย่างจากความจําของเขา แต่คิดไม่ถึงว่าหยางโปจะไม่กระพริบตาเลย ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจริงๆ
เมื่อเป็นแบบนี้ โจวซินก็อดไม่ได้ที่จะสับสนมากขึ้นไปอีก หลังจากตื่นขึ้นมาในทะเลสาบ ความคิดแรกของเขาคือต้องมาหาหยางโป เพราะเขาคิดว่าหยางโปน่าจะเป็นคนที่ได้รับโอกาสและโชคชะตาไป แต่ตอนนี้เมื่อมาสอบถามด้วยตัวเอง โจวซินกลับรู้สึกไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันยังไง เพราะเขาก็ไม่รู้แน่ชัดว่าแท้จริงแล้วโอกาส และโชคชะตานี้คืออะไรกันแน่ ?
มันเป็นตําราลับเล่มหนึ่ง ? หรือว่าเป็นอาวุธวิเศษ ? หรืออาจจะเป็นยาอายุวัฒนะที่สามารถเพิ่มพลังได้ ?
โจวซินหันไปมองหยางโป “คุณไม่เห็นสิ่งอื่นบ้างเลยจริงๆเหรอ ? “
หยางโปส่ายหน้า “สภาพแวดล้อมในตอนนั้นมีพลังอยู่มากมาย ผมฝึกฝนบําเพ็ญเพียรอยู่ตลอดเวลา ไม่ทันได้สังเกตเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบ ยิ่งไปกว่านั้น เรือที่ผมนั่งมาก็ยังถูกคลื่นซัดจนพลิกคว่าลงอย่างรวดเร็ว มองไม่เห็นอะไรเลย”
เมื่อโจวซินฟังมาจนถึงจุดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดสิ้นหนทาง เวลานั้นเขาเห็นเรือของหยางโปถูกคลื่นซัด จนพลิกคว่าและเขาก็จมลงสู่ก้นทะเลสาบ คําตอบที่ได้เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัดกลุ้มใจขึ้นมา
ลัวย่าวหัวที่นั่งอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ฟังที่พวกเขาสนทนากัน ก็รู้สึกงุนงงขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พื้นผิวทะเลสาบอะไร พบของอะไร ? หรือว่า พวกเขาจะไปว่ายน้ําเล่นกันที่ทะเลสาบซีหู ?
เสวียนจงรีบพูดต่อ “ศิษย์พี่หยาง เกรงว่าคุณจะยังไม่รู้แน่ชัด วันนั้นโจวเต๋โยวไปว่ายน้ําที่นั่น
และตกลงไปในทะเลสาบ แต่วันนั้นบังเอิญเขาได้สูญเสียสิ่งที่บรรพบุรุษสืบทอดมาให้ ดังนั้น
ถึงได้แทบอดทนรอไม่ไหวที่จะตามหามันกลับมา”
“อ้อ จริงเหรอ ? ทําของหาย ?” หยางโปเอ่ยถาม
โจวซินพยักหน้าลงอย่างหน้าด้าน “ใช่ทําของหายไปชิ้นหนึ่ง วันนั้น ผมเอากระจกมาด้วยบานหนึ่ง มันคือกระจกแสงจันทร์”
ใบหน้าของหยางโปเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองหน้าโจวซิน” กระจกแสงจันทร์เหรอ ? คุณแน่ใจใช่ไหม ?”
โจวซินมีอาการสับสนเล็กน้อย “ใช่ กระจกแสงจันทร์เป็นของผม นั่นเป็นโอกาสและโชคชะตาของผม !”
โจวซินดูเหมือนจะเข้าใจในทันที ในเมื่อวันนั้นไม่ได้มีของอะไรปรากฏขึ้น และยังไม่มีโอกาสและโชคชะตาอื่นปรากฏขึ้น ถ้าอย่างนั้นโอกาสและโชคชะตาของเขา อาจจะอยู่บนตัวของหยางโปก็ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็มีเพียงกระจกแสงจันทร์เท่านั้นที่ใช่ !
ในที่สุด ลัวยาวหัวก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “คุณบอกว่ากระจกแสงจันทร์เป็นของคุณ
คุณมีหลักฐานไหม ? แต่ผมเห็นกระจกแสงจันทร์อยู่ในมือเขามานานแล้ว !”
โจวซินชายตามองลัวยาวหัว “คุณเป็นใคร ? “
ลัวยาวหัวจึงตอบกลับไปว่า “ไม่สาคัญหรอกว่าผมเป็นใคร ผมแค่รู้ว่าตัวเองไม่ชอบคนที่ชอบปั้นน้ําเป็นตัว”
“หยางโป คุณปล่อยให้เขาพูดแบบนี้เหรอ ?” โจวซินมองหน้าหยางโป
หยางโปเทน้ําใส่แก้วดื่มแล้วพูดว่า ” โจวซิน คุณมันชอบปั้นน้ําเป็นตัว อยากให้ผมโทรหา
เยวจนเหยาและถามเธอตอนนี้เลยไหม ? “
“จะถามเธอไปทําไม ? ต่อให้ถามเธอไป ผมก็ยังจะพูดเหมือนเดิม !” โจวซินกล่าว
หยางโปจ้องมองโจวซิน ” ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็จะโทรหาเธอ พวกเราจะได้มาพิสูจน์กันไปเลย !”
พอพูดจบ หยางโปไม่ลังเลเลยที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา
“คุณเป็นลูกผู้ชายไหม ทําไมต้องไปหาผู้หญิงมาตัดสินให้ด้วย ?” โจวซินรีบเอ่ยออกมาทันที
หยางโปหันมองไปทางโจวซิน และส่ายหัวให้เล็กน้อย โจวซินยังอ่อนหัดเกินไป ไม่ได้มีประสบการณ์มาอย่างโชกโชน เหมือนอย่างเสวียนจง ทางเสวียนจงพูดเพียงไม่กี่คํา แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาก็ยังคงถึงจุดเป็นจุดตายมาก
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น จู่ๆประตูห้องก็เปิดออก เหยียนหรูหยูก็เดินออกมาจากห้อง
โจวซินที่แต่เดิมไม่ทันสังเกตเห็น แต่เมื่อเขาเห็นหยางโปหยุดนิ่งไป จึงหันกลับไปมองทางนั้น
เขาก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง เพียงแค่ชําเลืองมองโจวซินก็รู้สึกหลงเสน่ห์ไปในทันใด !
เหยียนหรูหยสวมชุดเดรสยาวสีขาว ที่ขาวราวกับหยก ใบหน้างดงามราวกับเดินอยู่ในภาพวาด
ทุกย่างก้าวทําให้ใจสั่นไหวไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ราวกับนางฟ้าที่ลงมาจุติยังโลกมนุษย์
โจวซินจ้องเหยียนหรูหมูตาเขม็ง จนลืมจุดประสงค์ที่เขามา “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร ? “
เหยียนหรูหยุไม่สนใจเขาเลย เธอหันไปมองหน้าหยางโป “ฉันจะเอากระจกเทียนหลัวกลับ จะเอาให้ใครไม่ได้เด็ดขาด ! “
หยางโปตกใจเล็กน้อย เขานึกไม่ถึงว่าเหยียนหรูหยูจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกันอยู่ในห้อง เขาพยักหน้าและขานรับว่า “อืม ! “
โจวซินกลับขากลิ้ง “คุณผู้หญิง กระจกเทียนหลัวคืออะไร ? สู้มอบให้ผมดูแลรักษาไว้ให้ไม่ดีกว่าเหรอ ? “