ตอนที่ 972 หลอกลวง
เหยียนหรูหยูเพิกเฉยต่อโจวซิน เธอแค่เหลือบมองหยางโป เมื่อเห็นเขาพยักหน้าตอบ เธอก็เดินกลับเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก
โจวซินมองเหยียนหรูหยุที่เดินออกไป จึงรีบหันหน้ามาทางหยางโปอย่างรวดเร็ว
“หยางโป เธอเป็นใครเหรอ ชื่ออะไร ? เป็นคนที่ไหน ?”
หยางโปยิ้มให้ แต่กลับรู้สึกแปลกใจ เขาคิดว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกัน แต่ที่ไหนได้ โจวซินกลับไม่รู้จักเลย เดิมทีเขาวางแผนที่จะให้โจวซินพาเหยียนหรูหยูกลับไปด้วย แต่ตอนนี้โจวซินดูชื่อบื้อมาก
แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ !
“เธอชื่อเหยียนหรูหยู ปกติก็พูดน้อยมาก ผมคิดว่าคุณสามารถลองพูดคุยกับเธอได้” หยางโปกล่าว
โจวซินหัวเราะ “จริงเหรอ ?”
เสวียนจงที่นั่งอยู่ด้านข้างปากอ้ค้างไปเลย ความสามารถที่จะทําให้งานนั้นประสบความสําเร็จได้นั้นไม่มี แต่ความสามารถที่จะทําให้งานพังพินาศนั้นมีอยู่มากมายจริงๆ หรือคิดว่าหนังสือโป๊เป็นตําราลับการฝึกคู่เข้าให้จริงๆ คนๆนี้มันนักเสี่ยงโชคชัดๆ !
“โจวเต๋โยว ในเมื่อคุณมาหาศิษย์พี่หยางได้อย่างปลอดภัย ผมยังมีเรื่องให้ต้องไปจัดการใน
หยูหางอยู่ ขอตัวกลับก่อนนะ” เสวียนจงกล่าว
เสวียนจงต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อเตือนโจวซินให้ทําแต่เรื่องที่มีสาระ แต่คิดไม่ถึงว่าโจวซินเหมือนจะฟังไม่เข้าใจเลย แทบทนรอจะโบกมือให้เขาไม่ได้ “ไม่เป็นไร คุณไปเถอะ ในเมื่อคุณมีธุระก็รีบไปทําเถอะ !”
เสวียนจงตาเบิกกว้าง จากนั้นถึงได้ค้นพบว่า เขาคบกับเพื่อนร่วมทีมที่โง่เง่าอย่างกับหมูจริงๆ
มีคนๆแบบนี้อยู่ด้วย ต่อให้เก็บไว้ข้างกาย เกรงว่าคงทําเรื่องอะไรคงไม่สําเร็จ เมื่อเทียบกับการทํางานของหยางโป เขารู้สึกว่านิสัยของทั้งสองคนไม่มีอะไรที่เทียบกันได้เลย !
“งั้นตกลง ผมไปก่อนนะ” เสวียนจงกล่าว
เสวียนจงยืนขึ้น เปิดประตู และเดินออกไป แม้แต่ไปส่งโจวซินก็ยังไม่คิดที่จะทําา !
ทันทีที่เสวียนจงออกไป โจวซินก็เหลือบมองไปที่ลัวยาวหัว ” พี่ชายท่านนี้คือ ? “
ลัวยาวหัวเหลือบมองหยางโป เมื่อเห็นหยางโปพยักหน้าให้ เขาจึงลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในห้อง แม้ว่าเขาจะมีความสนใจต่อหัวข้อต่อไปของทั้งสองคนมาก แต่เขาก็รู้ตัวเองดีว่ามันไม่เหมาะสม
รอจนในห้องเงียบแล้ว โจวซินก็หันมาหาหยางโปและพูดขึ้นว่า “หยางโปคุณก็น่าจะรู้ดีว่าผมจะถามอะไรใช่ไหม ? “
หยางโปหันมามองหน้าโจวซิน “อ้อ คุณอยากถามอะไรล่ะ ? “
โจวซินจ้องมองมาที่เขา “คุณก็น่าจะรู้ดีนะว่าเหตุผลที่ผมรีบมาที่หยหาง ก็เพื่อรับโอกาสและโชคชะตาที่เกิดขึ้นในทะเลสาบซีหู แต่วันนั้นมันไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่ปรากฏตัวขึ้นที่ทะเลสาบ โอกาสและโชคชะตานั้นกลับไม่ตกถึงผม ดังนั้นผมเลยอยากจะถามคุณว่า คุณได้รับโอกาสและโชคชะตานั้นไปใช่หรือเปล่า ?”
หยางโปส่ายหน้า “ผมไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คุณพูด แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมรู้ดี คือ ผมก็ไม่ได้รับโอกาสและโชคชะตาอะไรเลยเหมือนกัน !”
โจวซินจ้องมองหยางโป “ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจน ไม่เจอกันมาหลายวัน พันวรยุทธของคุณดูเหมือนจะสูงขึ้นมาก !”
หยางโปยิ้ม “ถ้าคุณพูดแบบนี้ งั้นผมก็พอจะนึกขึ้นมาได้แล้วจริงๆ วันนั้นตอนอยู่ที่พื้นผิวทะเลสาบ ไม่รู้ว่าคุณจะทันสังเกตเห็นไหม พลังบนพื้นผิวทะเลสาบแข็งแกร่งกว่าปกติมาก สิ่งที่สําคัญที่สุดคือ พลังที่แข็งแกร่ง ความรวดเร็วในการดูดซับก็เร็วมากขึ้นเช่นกัน เพราะวันนั้นพลังของผมถึงได้เพิ่มขึ้นมามากทีเดียว หากนี่เป็นโอกาสและโชคชะตาแล้วละก็ ผมคงได้รับมันมาแล้วล่ะ”
โจวซินตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาจ่าสถานการณ์ในวันนั้นได้ วันนั้นหยางโปนั่งสมาธิอยู่ในเรือจริงๆ ตอนนั้นเขายังคงหัวเราะเยาะว่าหยางโปโง่อยู่เลย มีหรือจะคิดว่า หยางโปจะได้รับโอกาสและโชคชะตาในเหตุการณ์ในครั้งนั้นไปจริงๆ !
โจวซินจ้องมองไปที่หยางโป ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสได้ว่าบนตัวของหยางโปจะมีพลังรายล้อมอยู่รอบตัว พลังแบบนี้มีเพียงวรยุทธขั้นที่ฝึกฝนสําเร็จลุล่วงสมบูรณ์แล้ว ถึงจะสัมผัสได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาจเป็นเพราะหยางโปไม่ได้เรียนรู้ลูกไม่ปกปิดอะไรบางอย่างไว้ ดังนั้นเขาถึงสัมผัสมันได้!
“คุณบรรลุถึงขั้นหยื่นจึงแล้วเหรอ ?” โจวซินจ้องหน้าหยางโป ด้วยสีหน้าค่อนข้างแปลกใจ
หยางโปพยักหน้า “ขาดไปอีกขั้น “
โจวซินจ้องมองหยางโป และรู้สึกเสียใจ ก่อนหน้านี้ครอบครัวบอกเขามาตลอดว่าจะได้รับโอกาสและโชคชะตาบนทะเลสาบซีหู แต่กลับบอกรายละเอียดแก่เขาไม่ชัดเจน แต่เวลานี้พอมาเห็น
หยางโปประสบความสําเร็จในขั้นหยื่นจิงอย่างสมบูรณ์ เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า ถ้าเขารู้เรื่องนี้ล่วงหน้า เขาคงไม่พุ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างไร้ทิศทาง !
โจวซินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้และยิ้มออกมาอย่างขมขึ้น เขามองไปที่หยางโปอีกครั้ง
“ผมเห็นหนังสือสองสามเล่มวางอยู่บนชั้นวางหนังสือของคุณที่บ้าน ทั้งหมดเป็นตําราลับของคุณใช่ไหม ?”
“หนังสือเล่มไหน ?” หยางโปถามอย่างสงสัย อันที่จริงเขารู้ว่าหยางหลางมีนิสัยชอบสะสมหนังสือประเภทนั้น หยางหลางถึงกับเอามันออกมาวางอย่างเปิดเผย แต่เมื่อเขาได้ยินว่าโจวซินซื้อหนังสือไปในราคาแสนหยวน ถึงกับรู้สึกมันไปเลยทีเดียว เพราะเขาคิดว่าถ้าทําธุรกิจนี้ต่อไปได้เรื่อยๆ แม้แต่คนที่พิการทางสมองก็คงจะร่ํารวยได้เช่นกัน !
โจวซินจ้องหน้าหยางโป เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าท่าทางแปลกๆ จึงถามไปว่า “(บุปผาในกุณฑีทอง )และ (รูปภาพภายใน ) ยังมี…”
ไม่รอให้โจวซินพูดจนจบ หยางโปก็หัวเราะลั่นออกมา เขามองหน้าโจวซิน “คุณคิดว่าของพวกนี้เป็นตําราลับอะไร ? ตําราลับฝึกคู่ใช่ไหม ?”
เมื่อโจวซินเห็นใบหน้าของหยางโปเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็รู้ทันทีว่าตัวเองอาจทําพลาด เขาพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร
“ช่างเถอะ ในเมื่อซื้อมาแล้ว คุณก็เก็บมันไว้ดูเองเถอะ !” หยางโปกล่าว
หลังถามคําถามเหล่านี้แล้ว โจวซินก็หันไปมองหน้าหยางโป” ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของคุณใช่หรือเปล่า ?
“คุณอยากจีบเธอว่างั้น ?” หยางโปถาม
โจวซินพยักหน้า ” ผมรู้สึกว่าเธอสวยมากจริงๆ !”
หยางโปยิ้มและยกมือขึ้นดูเวลา “วันนี้เอาตามนี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวสักครู่ผมยังมีธุระอยู่ ถ้าคุณว่างค่อยมาหาละกัน !”
โจวซินถามว่า “คืนนี้พอจะว่างไหม ?”
หยางโปนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง อีกฝ่ายดูมีสีหน้าร้อนใจเกินไปไหม ? เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองโจวซิน “ขอเวลาอีกสองสามวัน รออีกไม่กี่วันถ้าผมว่างจะเชิญคุณไปกินข้าวกัน”
โจวซินพยักหน้า จากนั้นถึงได้ลุกขึ้นและกล่าวค่าอ่าลา
หลังจากที่ ส่งโจวซินกลับไปแล้ว ตัวยาวหัวก็วิ่งออกมา ” เป็นยังไงบ้าง ? สาเร็จไหม?”
หยางโปพยักหน้า “หลอกได้แล้ว เจ้าคนนี้เช้าชี้จริงๆ !”
ลัวยาวหัวหยิบสมุดบันทึกออกมาแล้วยื่นให้หยางโป “ประโยคนี้หมายความว่าไง ?”
หยางโปชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเหลือบมองลัวยาวหัวอีกครั้ง “จริงจังขนาดนั้นเลย ?”
“นายก้าวหน้าไปกว่าฉันมากแล้ว ตอนนี้นายต้องจริงจังกว่าฉันแน่นอน ถ้าฉันยังไม่จริงจังอีก
มันก็จะสายเกินไป !” ลัวยาวหัวกล่าว
หยางโปยิ้มและอธิบายให้ลัวย่าวหัวฟังอีกรอบ
พอพลบค่ํา หยางโปก็ได้รับโทรศัพท์จากหลินหลิน หลินหลินที่เป็นฝ่ายทักทายก่อนแล้วถามต่อว่า ” แฟนของลูกอยู่กับลูกไหม ? ให้เธอรับสายหน่อย ! “
หยางโปชะงักไปครู่หนึ่งและมองไปรอบๆ เวลานี้มีเขาเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ในห้องนอน ไม่มีใครอื่นอยู่อีกแล้ว ?
“แม่ ไม่มีนะ คืนนี้ผมไม่ได้มีนัด เธอไม่ได้อยู่กับผม” หยางโปตอบ
หลินหลินพูดอย่างกังวลใจ “เสี่ยวโป ลูกต้องจําไว้นะว่าเราไม่กลัวว่าฝ่ายหญิงจะท้อง ไม่ต้องป้องกันนะ ถ้าเกิดมีลูกขึ้นมาจริงๆ แม่จะดีใจมาก พอถึงเวลาแม่จะเป็นคนเลี้ยงลูกให้เองนะ !”
“แม่ แม่ไปได้ข่าวมาจากไหน ? ทําไมถึงมีข่าวแบบนี้หลุดออกมาได้ ?” หยางโปถามอย่างจนปัญญา