ตอนที่ 973 ยอมให้คุณเจ้าชู้
หลินหลินค่อนข้างที่จะแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด “ ไม่ต้องสนใจหรอกว่าใครจะปล่อยข่าว ใช่ว่าแม่จะว่าลูกนะ ลูกก็ลงมือช้าเกินไป ลูกดูอี้ผิงสิ ตอนนี้เขาอยู่ด้วยกันแล้ว เหลือแค่ไปจดทะเบียนสมรสกันเท่านั้น ลูกยังจะมารอดูเวลาอะไรอีก ”
หยางโปถึงกับทำอะไรไม่ถูก “ แม่ ทำไมถึงพูดแบบนี้ พวกเรารู้จักกันมานานหลายปีแล้ว ผมยังมีประสบการณ์ไม่มากพอ ”
หลินหลินไม่รู้จะพูดอะไร “ เสี่ยวโป ลูกน่ะเป็นเด็กดี บางเวลาแม่ก็วางใจในตัวลูกมาก คิดว่าลูกอยู่ข้างนอกคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ยิ่งเป็นเด็กดีแบบนี้ เรื่องคบแฟนและมีลูกมันก็จะมีปัญหาอยู่เล็กน้อย ลูกลองคิดดูสิ ตอนเด็ก เด็กๆที่เกเรพวกนั้น พอโตมาก็รีบมีลูกกันแล้วไม่ใช่เหรอ ? ”
“ แม่ นี่…… มันไม่ควรพูดแบบนี้ ! ” หยางโปเอ่ยออกมาอย่างหมดสิ้นหนทาง
แต่หลินหลินก็ยังคงพูดต่อ “ เสี่ยวโป ลูกเป็นเด็กผู้ชายนะ บางครั้งแม่ก็คิดนะว่าถ้าลูกเจ้าชู้สักหน่อยก็คงดี แบบนี้แม่คงได้อุ้มหลานไปนานแล้ว ? ”
หยางโปฟังแม่พูดจู้จี้ พูดเยอะอยู่นานมาก อันที่จริงความหมายของเธอมีแค่เพียงเรื่องเดียว อยากอุ้มหลายเร็วๆ ดังนั้นหลินหลินเลยอยากให้หยางโปทำตัวเลวหน่อย
หยางโปรู้สึกจนปัญญามาก แต่กลับเข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นแม่ เธอปล่อยมือจากเรื่องธุรกิจไปมากแล้ว และเชิญผู้เชี่ยวชาญมาดูแลกิจการให้ ดังนั้นเธอจึงมีเวลาว่างมากขึ้น บวกกับกลุ่มเพื่อนที่คบค้าสมาคมกันทั้งหมดเป็นคนเอเชีย พอมาอยู่ที่เมืองหลวง ก็เลยมีเพื่อนแค่ไม่กี่คน หยางโปก็นานๆกลับไปที มันเลยเป็นการยากที่แม่จะหลบเลี่ยงความอ้างว้างและโดดเดี่ยวได้
“ แม่ สองสามวันนี้ผมน่าจะกลับไป พอถึงเวลานั้นเดี๋ยวผมจะพาเธอกลับไปพบแม่ แม่ว่าดีไหม ? ”หยางโปกล่าว
หลินหลินนิ่งอึ้งไปเลย “ จริงเหรอ ? ”
หยางโปหัวเราะดังออกมา “ ทำอย่างกับผมจะโกหกแม่งั้นแหละ ? ”
หลินหลินกล่าวว่า “ ชิงหยุนเป็นเด็กดี แม่ชอบเธอมาก พูดตามตรงเลยนะ ตอนที่แม่เจอกับลูกครั้งแรก ตอนนั้นแม่ยังคิดเลยว่าเด็กผู้ชายที่ซื่อๆพูดน้อยอย่างลูก กลัวว่าคงหาแฟนยาก ตอนนี้แม่ใกล้สบายใจแล้ว ! ”
“ แม่ นี่มันเป็นปัญหาทางสายตาของแม่เองนะ ” หยางโปกล่าว
มันไม่ง่ายเลยที่จะเกลี้ยกล่อมให้แม่วางสาย หยางโปถือโทรศัพท์อยู่อย่างลังเลใจ แต่ก็ยังกดต่อสายโทรหาฮัวชิงหยุน
……
พอโจวซินออกมาจากบ้านหยางโป ก็พบกับเสวียนจงที่ยืนรออยู่นอกประตู เสวียนจงแทบอดทนรอที่จะเอ่ยถามไม่ได้ “ คุณสอบถามอะไรมาได้บ้าง ? ผมรู้สึกว่าพลังของศิษย์พี่หยางลึกล้ำเหลือกำหนด น่าจะก้าวหน้าไปมากเขาคงไม่ได้รับยาอายุวัฒนะมาหรอกนะ ? ”
โจวซินส่ายหน้า “ คุณยังจำได้ไหม ? วันนั้นบนพื้นผิวทะเลสาบมีพลังที่แข็งแกร่งมาก เพราะเขาฝึกฝนอยู่บนพื้นผิวทะเลสาบ ถึงได้มีวรยุทธที่สูงขึ้น ”
เสวียนจงตกตะลึง “ เป็นแบบนี้เหรอ ? ”
โจวซินพยักหน้า “ นอกจากเรื่องนี้ ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ คุณก็เห็นนี่ ในบ้านเขายังมีอะไรอีกไหม ? ”
เสวียนจงค่อนข้างที่จะสับสน “ คุณไม่รู้สึกเลยหรือว่าผู้หญิงคนนั้นค่อนข้างที่จะทำตัวแปลกๆ ? ”
“ แปลกเหรอ ? เหยียนหรูหยูสวยมากจริงๆ เหมือนกับชื่อของเธอเลย ใบหน้างดงามราวกับหยก ! ”เมื่อโจวซินพูดถึงเหยียนหรูหยู สีหน้าก็ดูเคลิบเคลิ้มขึ้นมาก
เสวียนจงหันไปมองโจวซิน ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เขามักจะรู้สึกว่าโจวซินเป็นเพื่อนร่วมทีมที่โง่เขลาซะจริงๆ ทุกครั้งมันรู้สึกบอกไม่ถูก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สิ่งที่เขาให้ความสำคัญ กับสิ่งที่คนอื่นให้ความสำคัญ มันไม่เหมือนตรงกันเลย
“ คุณสัมผัสไม่ได้จริงๆเหรอว่าผู้หญิงคนนั้นมีลักษณะท่าทางที่ดีเกินไป บนตัวเธอมีกลิ่นของแม่ชีอยู่ ! มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเล็กน้อยที่ทำให้คุณไม่สามารถสัมผัสได้ ! ” เสวียนจงกล่าว
โจวซินส่ายหัว “ คุณคิดมากไปแล้ว ผมสัมผัสได้ว่าไม่มีพลังบนตัวเหยียนหรูหยู เธอเป็นเพียงหญิงสาวสวยธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ! ”
พอพูดจบ โจวซินก็อดไม่ได้ที่จะถูมือไปมา ดูค่อนข้างที่จะร้อนรนใจอยากจะลองตามจีบดูอย่างเห็นได้ชัด เมื่อสักครู่เขาสนใจเหยียนหรูหยู เขาถึงกับคิดดีแล้ว ว่าจะหาโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆ ต่อให้สภาพมันจะดูแย่ไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร แค่สะดวกมาหาเหยียนหรูหยูทุกวันได้เขาก็ยินดี !
เสวียนจงมองท่าทางของโจวซิน ก็อดที่จะส่ายหน้าไม่ได้ เดิมทีเขาวางแผนที่จะวางเดิมพันหนักไปกับโจวซิน เขาต้องการลงทุนกับโจวซิน เพื่อที่เขาจะได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังโจวซินในอนาคต แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าโจวซินไม่มีความคุ้มค่าที่จะลงทุนด้วยเลย !
แต่ยังไงซะ เสวียนจงก็ยังเดินตามหลังโจวซินอย่างเต็มอกเต็มใจและเตรียมพร้อมที่จะทำงานให้
คืนนั้น หลูตงซิงมาหาเพื่อขอให้หยางโปสอนและอธิบายกับปัญหาเล็กๆบางอย่างที่พบในช่วงนี้ เพราะหลูตงซิงใช้โสมร้อยปีมาตลอด ครั้งนี้เขาจึงนำวัตถุดิบยามาด้วยจำนวนมาก เพื่อขอให้หยางโปช่วยต้มยาให้
เมื่อหยางโปเห็นวัตถุดิบยาของหลูตงซิง ก็เข้าใจทันทีว่าหลูตงซิงยังคงอดทนไม่ได้ คิดที่จะใช้โสมคนพันปี
หยางโปมองหลูตงซิงอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งอีกฝ่ายมีสีหน้าประหม่า หยางโปถึงเอ่ยออกมาว่า “ ระยะนี้คุณก้าวหน้าไปเร็วมาก ถ้าว่ากันด้วยเหตุผลแล้ว การใช้โสมพันปีมีผลดี
แต่คุณก็ต้องเข้าใจ ถ้าก้าวหน้าไปเร็วเกินไป มันจะไม่ดีต่อการฝึกฝนในภายภาคหน้าของคุณ ! ”
หลูตงซิงมีหน้าท่าทีตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง เขามีอาการลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ยังเอ่ยปากพูดออกมา
“ นายก็รู้ ขั้นวรยุทธของฉันในตอนนี้ ฉันก็อายุไม่น้อยแล้ว ถ้ายังไม่รีบบรรลุ เกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีความหวังอะไรแล้ว ! ”
หยางโปจ้องหน้าหลูตงซิง และส่ายหน้าให้เล็กน้อย แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายของหลูตงซิงดี หลูตงซิงอายุห้าสิบกว่าแล้ว ถ้าไม่รีบบรรลุ ถ้าอย่างนั้นทุกสิ่งอย่างที่เขาเพียรพยายามทำมา
มันก็จะไม่มีความหมาย
“ ตกลง ผมจะช่วยคุณ ! ” หยางโปกล่าว
หลูตงซิงเตรียมวัตถุดิบยาไว้เยอะมาก และมีบางส่วนที่ไม่จำเป็นต้องใช้ มีบางอย่างที่มีมากเกิน หยางโปนำวัตถุดิบยามาคลุกรวมกัน เตรียมยาไว้ชุดหนึ่ง และนำโสมคนพันปีมาอีกครั้ง ใช้มีดหยกหั่นออกมาชิ้นหนึ่ง เมื่อทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมแล้ว เขาก็นำไปต้มในหมอตุ๋นยา
เหยียนหรูหยูดูเหมือนจะได้กลิ่นบางอย่างเข้า จึงเดินออกมาจากห้อง เธอหันมองไปทางห้องครัวและเดินกลับเข้าไปอีกครั้ง
ลัวย่าวหัวเดินออกมานานแล้ว เขาเดินกะโผลกกะเผลกตามหลังหยางโปมา “ หยางโป เมื่อไหร่ที่ฉันพอจะดื่มได้สักนิดหนึ่งบ้าง ? ”
“ นายอยากดื่มเหรอ ? ” หยางโปมองไปทางลัวย่าวหัว
ลัวย่าวหัวรีบพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ อ้อ งั้นนายก็ต้มเองสิ ! ” หยางโปตอบกลับ
ลัวย่าวหัวหมดคำพูดไปทันที เขามองหน้าหยางโป “ ถ้าเราไม่ทำแบบนี้เหล่าหลูจะได้รับการบริการดีขนาดนี้ได้ยังไง ? ”
“ โสมเป็นของเหล่าหลู นายไปถามเขาดูสิ ” หยางโปเสนอให้
ลัวย่าวหัววิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลูตงซิง “ เหล่าหลู พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันขนาดนี้…… ”
สรุปคือไม่รอให้ลัวย่าวหัวพูดจบ หลูตงซิงก็พูดตัดบทก่อน “ อ้อ งั้นเดี๋ยวเอาโสมให้คุณชิ้นหนึ่ง
คุณเอาไปชงชาดื่มก็แล้วกัน ! ”
ลัวย่าวหัวพูดอย่างขุ่นเคืองใจ “ พวกคุณนี่มันจริงๆเลย รังแกกันเกินไปแล้ว ! ”
ลัวย่าวหัวเองก็รู้ว่าตัวเขาเองไม่สามารถดื่มโสมคนพันปีได้ จึงไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจมากนัก
แต่เพื่อไม่ให้มโนฝันกลางวันไปวันๆ จึงหันหลังเดินกลับห้องไป
หยางโปปิดหน้าต่างทุกบานในห้อง ครั้งนี้เขาเทยาโสมคนพันปีออกมา แล้วให้หลูตงซิงดื่มไปรวดเดียว จากนั้นเขาก็ทำความสะอาดหม้อตุ๋นยาอย่างรวดเร็ว และเตรียมตัวให้พร้อม
แต่พอทำความสะอาดหม้อตุ๋นยาเสร็จ หยางโปก็ตกตะลึงไปทันที ตอนนี้เขาอยู่บนตึกสูง คงไม่ทำให้วุ่นวายไปทั้งตึกหรอกนะ ?