ตอนที่ 240 อยู่เป็นเพื่อนคุณแม่
“ชิงซี ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะ กินอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ แต่ถ้าคุณลุงคุณป้าไม่ถือสา หนูก็จะขอกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนด้วยนะคะ แต่ถ้าคุณลุงคุณป้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ”
คุณแม่ลั่วจะทำให้เมิ่งชิงซีเสียใจได้อย่างไร เธอรีบตอบอย่างยิ้มแย้มทันที “ชิงซีดีขนาดนี้ ป้าจะใจร้ายกับหนูได้ยังไงล่ะ รีบเอาของออกมาเร็ว ป้าหิวแล้ว ชิงซีก็กินข้าวเป็นเพื่อนป้าด้วยนะ”
คุณพ่อลั่วช่วยปรับเตียงให้ตั้งขึ้นมา เมิ่งชิงซีก็จัดการเรื่องอาหาร เธอหยิบออกมาทีละอย่าง “คุณป้าคะ นี่หนูตั้งใจให้แม่บ้านทำมาให้เป็นพิเศษเลยนะคะ คุณป้าลองชิมดูว่าถูกปากหรือเปล่า”
“จ้ะ ชิงซีมีน้ำใจจริงๆ ป้ามีความสุขมากเลยนะ” คุณแม่ลั่วรู้สึกว่าสิ่งที่เมิ่งชิงซีทำได้ใจเธอไปเต็มๆ
ลั่วเซ่าเชินเดินถือของเข้ามา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากในห้องผู้ป่วย เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงหัวเราะมีความสุขกันขนาดนี้
ลั่วเซ่าเชินเดินเข้ามาเห็นเมิ่งชิงซีก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร “ชิงซี คุณมาแล้วเหรอ”
ลั่วเซ่าเชินเห็นว่าบนโต๊ะมีของกินแล้ว และรู้ว่าเป็นเมิ่งชิงซีที่เอามา ส่วนรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณพ่อคุณแม่ลั่วก็พลันจางหายไปเมื่อเห็นหน้าเขา ลั่วเซ่าเชินรู้ดี ตอนนี้เขากลายเป็นตัวทำลายความสุขของครอบครัวไปแล้ว “พ่อครับ แม่ครับ ในเมื่อชิงซีอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปบริษัทก่อนนะครับ”
“อาเชิน ลูกจะรีบไปทำไม”
หลังจากคุณแม่ลั่วฟื้นขึ้นมาในครั้งนี้ เธอมองตรงไปที่ลั่วเซ่าเชิน มองเข้าไปในดวงตาสีดำของเขา คุณแม่ลั่วรู้ว่าปกติลูกชายก็ทำงานหนักมากแล้ว มาครั้งนี้ก็เกิดเรื่องกับเธออีก คงทำให้เขาเป็นห่วงมาก แต่เธอจะทำอย่างไรให้ถังโจวโจวออกไปจากชีวิตของลูกชายได้เสียที
“แม่ครับ ที่บริษัทยังมีเรื่องให้ผมต้องจัดการอีกมาก ผมคงอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้” ลั่วเซ่าเซินก็ไม่อยากอยู่กับเมิ่งชิงซีด้วย ในเมื่อตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ลั่วชอบเธอมาก ก็ให้เธออยู่ไป แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องให้เขาอยู่ใกล้เธอได้ไหม
“เซ่าเชิน ตอนนี้คุณป้าสุขภาพไม่แข็งแรง คุณจะไม่อยู่เป็นเพื่อนคุยท่านหน่อยหรือคะ งานที่บริษัทคงไม่สำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณป้าหรอกใช่ไหมคะ”
เมิ่งชิงซีอยากจะเข้าไปดึงแขนของลั่วเซ่าเชิน แต่ตอนนี้มีคุณพ่อคุณแม่ลั่วอยู่ด้วย เธอไม่ควรทำอย่างนั้น เธอได้แต่จับมือตัวเองไว้ พยายามควบคุมความปรารถนาของหัวใจตัวเอง
เธออยากเข้าใกล้ลั่วเซ่าเชินให้มากกว่านี้ ตั้งแต่เมื่อวานที่ลั่วเซ่าเชินยอมให้เธอแตะต้องตัวเขา แม้เพียงเล็กน้อยแต่เมิ่งชิงซีก็ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเธอกับลั่วเซ่าเชินต้องกลับไปเย็นชาเหมือนเดิมอีก อันที่จริงเธอกับลั่วเซ่าเชินควรได้อยู่ด้วยกัน เป็นคู่ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ แต่ทั้งหมดกลับเป็นไปไม่ได้เสียทีเพราะถังโจวโจว
เมิ่งชิงซีคิดเพียงว่า ผ่านเรื่องนี้ไปได้เมื่อไร คุณแม่ลั่วต้องไม่ยอมให้อภัยถังโจวโจวง่ายๆ แน่ เธอแค่เพียงต้องใช้คุณพ่อคุณแม่ลั่วเป็นเครื่องมือ รอแค่เวลาที่ถังโจวโจวจะต้องออกไปจากตระกูลลั่วมาถึงเท่านั้น
เดิมทีลั่วเซ่าเชินอยากจะเดินออกไป แต่คำพูดนี้ของเมิ่งชิงซีมีน้ำหนักมากพอ เขาต้องยอมรับว่าสุขภาพของคุณแม่ลั่วย่อมสำคัญมากกว่าบริษัท ซึ่งเขาก็ต้องทำหน้าที่ลูกที่ดี
“เอาเถอะครับแม่ ในเมื่อชิงซีพูดอย่างนี้ วันนี้ผมก็จะอยู่เป็นเพื่อนแม่นะครับ พ่อครับ พ่อกลับไปพักที่บ้านก่อนไหมครับ วันนี้ผมจะดูแลแม่เอง เมื่อวานพ่อก็อยู่มาทั้งวันแล้ว”
ลั่วเซ่าเชินเห็นว่าคุณพ่อลั่วเหนื่อยล้ามากเต็มที ถ้าคุณพ่อลั่วต้องกลับบ้าน หน้าที่ดูแลคุณแม่ลั่วก็ต้องตกเป็นของลั่วเซ่าเชิน เมื่อวานคุณพ่อลั่วเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แม้จะมีช่วงเวลาที่เป็นสุขเมื่อได้เห็นคุณแม่ลั่วฟื้นขึ้นมาเป็นปกติ แต่หลังจากนั้นอารมณ์ของเขาก็ขึ้นๆ ลงๆ ซึ่งก็เกิดจากพักผ่อนไม่เพียงพอ
ตอนที่ 241 คุณพ่อลั่วเป็นห่วง
คุณแม่ลั่วก็เห็นด้วย “นั่นสิ เหวินอวี๋ อย่าทำให้ร่างกายคุณต้องเหนื่อยเพราะฉันเลย ในเมื่ออาเชินพูดแบบนี้แล้ว คุณก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ วางใจได้ ตอนนี้ร่างกายฉันดีขึ้นแล้ว”
คุณพ่อลั่วมองผ้าพันแผลสีขาวบนหน้าผากคุณแม่ลั่ว แม้คุณแม่ลั่วจะพูดว่าไม่เป็นไรแล้ว แต่คุณพ่อลั่วก็อดกังวลไม่ได้ เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณแม่ลั่วตอนที่เขาไม่อยู่ แล้วเขาจะทำอย่างไร
“อวี้ฮุ่ย ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่า ผมไม่วางใจ” คุณพ่อลั่วไม่วางใจเรื่องอะไร มีหรือคุณแม่ลั่วจะไม่รู้ เพียงแต่เธอก็เป็นห่วงสุขภาพของคุณพ่อลั่วเช่นกัน ตอนนี้เธอเองก็ฟื้นแล้ว และอาเชินกับเมิ่งชิงซีก็อยู่ด้วย เธอไม่อยากให้คุณพ่อลั่วต้องทนเหนื่อยอีก
“เหวินอวี๋ ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันต้องกังวลก็ต้องกลับบ้านไปพักผ่อน อาเชินกับชิงซีก็อยู่นี่ คุณจะยังไม่วางใจเรื่องอะไรอีกหรือ” คุณแม่ลั่วเห็นว่าคุณพ่อลั่วยังเป็นห่วงเธอ เธอก็รู้สึกภูมิใจกับตัวเอง เพราะเธอได้ทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตของเธอ นั่นก็คือการเลือกลั่วเหวินอวี๋เป็นสามี
“อวี้ฮุ่ย…” คุณพ่อลั่วยังคิดอยากพูดอะไรต่อ แต่กลับถูกคุณแม่ลั่วขัดจังหวะ
“เหวินอวี๋ คุณฟังฉันเถอะ กลับไปพักผ่อน ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นหรอก”
เมิ่งชิงซีเห็นว่ามีโอกาสดีขนาดนี้ จึงรีบพูดขึ้นทันที “ใช่ค่ะคุณลุง ฟังคุณป้าเถอะนะคะ ตอนนี้คุณป้าไม่เป็นอะไรแล้ว คุณลุงอย่าทำให้คุณป้าเป็นกังวลอีกเลยค่ะ”
“ชิงซี ถ้าอย่างนั้นช่วยดูแลคุณป้าด้วยนะ” ในที่สุดคุณพ่อลั่วก็ถูกเมิ่งชิงซีโน้มน้าวได้สำเร็จ เขาจะไม่ทำให้คุณแม่ลั่วเป็นกังวลเพราะเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้
“อวี้ฮุ่ย งั้นผมกลับก่อนล่ะ ตอนบ่ายผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่”
“ได้ รีบไปเถอะ กลับไปพักผ่อน” คุณแม่ลั่วรู้ว่าเมื่อวานคุณพ่อลั่วกังวลเรื่องอาการของเธอ หลับก็ไม่สนิท แต่ตอนนี้คุณพ่อลั่วก็อายุมากแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะต้องใส่ใจกับตัวเองให้มากเสียที
คุณพ่อลั่วออกจากโรงพยาบาลอย่างไม่เต็มใจ ส่วนเมิ่งชิงซีก็ทันเห็นว่าลั่วเซ่าเชินเบี่ยงตัวออกไปเล็กน้อยเมื่อเธอขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ “เซ่าเชิน คุณนั่งคุยเป็นเพื่อนคุณป้านะคะ ฉันจะปอกผลไม้ให้”
“ชิงซี ถือมีดปอกผลไม้มันอันตราย มาอยู่คุยเป็นเพื่อนป้าดีกว่า ให้เซ่าเชินเป็นคนปอกผลไม้ให้หนูทานเถอะ” คุณแม่ลั่วไม่อยากให้เมิ่งชิงซีใช้มีด เกิดบาดเจ็บขึ้นมาจะทำอย่างไร
เมิ่งชิงซีได้ยินคุณแม่ลั่วพูดอย่างนี้ จึงอายก้มหน้านิ่ง “คุณป้า เรื่องแค่นี้ให้หนูทำก็ได้ค่ะ” เมิ่งชิงซีเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน เธอหันไปมองลั่วเซ่าเชิน แต่เห็นเขายังนั่งนิ่งอยู่จึงรู้สึกผิดหวังมาก
ที่ลั่วเซ่าเชินไม่อยากทำให้เธอ มันช่างน่าหงุดหงิด หรือเธอสู้ถังโจวโจวในใจเขาไม่ได้ ตอนนี้ก็เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเธอคือคนที่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ลั่ว แต่ทำไมในสายตาของลั่วเซ่าเชินถึงไม่มองมาที่เธอบ้างเลย
คุณแม่ลั่วรู้สึกได้ว่าบรรยากาศภายในห้องค่อนข้างตึงเครียด สังเกตเห็นว่าเมิ่งชิงซีไม่ละสายตาไปจากลั่วเซ่าเชินเลย เธอจึงหันไปเห็นว่าลูกชายของตัวเองไม่สนใจเมิ่งชิงซีแม้แต่น้อย เพียงนั่งนิ่งๆ อยู่ที่เดิมตรงนั้นเหมือนกับกองไม้กองหนึ่ง คุณแม่ลั่วรู้ได้ทันทีว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ เขายังลืมถังโจวโจวไม่ได้
หลังจากเหตุการณ์นี้ คุณแม่ลั่วยิ่งเกลียดถังโจวโจวมากขึ้น เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้ถังโจวโจวเป็นสะใภ้ของตระกูลลั่วอีกต่อไป ถ้าเธอยังจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ เห็นทีชีวิตเธอคงต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของถังโจวโจวเป็นแน่ ตอนนี้ลูกชายก็ไม่สนใจถึงความปลอดภัยของเธอเลยแม้แต่น้อย คุณแม่ลั่วคิดอย่างนั้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมา
“อาเชิน ชิงซีตั้งใจมาหาแม่ ลูกก็ปอกแอปเปิลให้เธอทานหน่อยเถอะ”