ตอนที่ 244 บังคับ
“แม่ครับ แม่อย่าเพิ่งโมโห ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร” ลั่วเซ่าเชินเห็นคุณแม่ลั่วเป็นแบบนี้ก็ตื่นตระหนก ถ้าคุณแม่ลั่วเป็นอะไรขึ้นมา เขาก็สมควรตายอย่างที่สุด
“ถ้าลูกไม่อยากให้แม่โกรธ ก็ไปเลิกกับถังโจวโจวซะ แม่ไม่ชอบเธอ ทำอย่างนี้แม่ถึงจะมีความสุข” คุณแม่ลั่วรีบคว้าโอกาส ขอร้องลั่วเซ่าเชิน
“แม่ครับ แม่อย่าบังคับผม”
“แม่บังคับลูกที่ไหน อาเชิน ที่แม่พูดกับลูกเป็นเรื่องจริง ตอนนี้แม่กับพ่อไม่สามารถรับถังโจวโจวเป็นสะใภ้ของบ้านได้อีกแล้ว แล้วที่แม่ต้องมาเป็นอย่างนี้ ถึงแม่จะอภัยให้เธอ แต่พ่อของลูกคงไม่มีทางยอม”
ลั่วเซ่าเชินรู้ว่าที่คุณแม่ลั่วพูดมาคือความจริง แต่เพราะเป็นความจริง เขาถึงไม่ยอมตกลงง่ายๆ เขาทำได้แค่โน้มน้าวอีก “แม่ครับ โจวโจวเป็นคนดีมากนะครับ แค่แม่เปิดใจรับเธอ แม่ก็จะรู้ว่าเธอดีกว่าเมิ่งชิงซีมาก”
“แม่ไม่อยากรับรู้ความดีของเธอ แม่แค่อยากให้เธออยู่ห่างจากแม่ก็พอ” คุณแม่ลั่วพูด
“แม่ครับ ในเมื่อแม่พูดอย่างนี้แล้ว งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูด”
“เซ่าเชิน ลูกจะทำให้แม่โกรธใช่ไหม” คุณแม่ลั่วตบหน้าอก ลั่วเซ่าเชินไม่ยอมรับความปรารถนาดีของเธอ หรือเธอควรจะเป็นลมต่อหน้าเขาไปเลยดี?
“แม่ครับ แม่อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา คราวนี้พ่อได้เกลียดผมจริงๆ”
“ลูกก็แค่หย่ากับมัน!” คุณแม่ลั่วเห็นลั่วเซ่าเชินเสพูดไปเรื่องอื่น ดังนั้น เธอจึงยื่นคำขาดเกี่ยวกับเรื่องของถังโจวโจวออกมาตรงๆ ซึ่งนั่นทำให้เขาหมดหนทาง
สองแม่ลูกหยุดคุยกันไประยะหนึ่ง จังหวะนี้เมิ่งชิงซีก็เคาะประตู “คุณป้าคะ หนูพาพยาบาลมาแล้วค่ะ”
คุณแม่ลั่วไม่ได้ถามว่าทำไมเมิ่งชิงซีถึงไปนานนัก ถึงอย่างไรมันเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ดี เพียงแต่ไม่มีใครยกขึ้นมาพูดก็เท่านั้น
พยาบาลเปลี่ยนน้ำเกลือเสร็จก็ออกไป เมิ่งชิงซีนั่งเป็นเพื่อนคุณแม่ลั่วต่อ ส่วนลั่วเซ่าเชินก็มองโทรศัพท์อยู่ข้างๆ มุมปากพลันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามีเรื่องดีอะไร
เมิ่งชิงซีรู้สึกว่าต้องเกี่ยวกับถังโจวโจวแน่นอน และเมิ่งชิงซีก็ทายถูก ลั่วเซ่าเชินกำลังส่งข้อความคุยกับถังโจวโจว
[เซ่าเชิน คุณอยู่ที่บริษัทหรือเปล่าคะ]
[เปล่า ผมอยู่ที่โรงพยาบาล]
[คุณแม่ดีขึ้นไหม]
[ก็ดี มีเมิ่งชิงซีอยู่เป็นเพื่อน คุณแม่ก็มีความสุข]
ถังโจวโจวเงียบไปครู่หนึ่ง ลั่วเซ่าเชินรู้ว่าเธอไม่ชอบใจ แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้
[ทำไม โกรธเหรอ]
ถังโจวโจวเห็นข้อความที่ลั่วเซ่าเชินส่งมาก็เบื่อจะพูด
[ฉันไม่ได้โกรธสักหน่อย คุณคิดมากไปแล้ว]
[งั้นเหรอ ผมคิดว่าคุณจะโกรธซะอีก กำลังคิดอยู่เลยว่าจะชดเชยให้คุณยังไงดี]
เห็นข้อความสุดท้ายของลั่วเซ่าเชิน ถังโจวโจวก็รู้สึกว่าเธอขาดทุนมากแล้วจริงๆ
ถังโจวโจวนอนอยู่บนเตียง เธอไม่คิดว่าจะมีเซอร์ไพรส์ใหญ่อะไรรอเธออยู่ ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าสามารถเรียกร้องการชดเชยจากลั่วเซ่าเชินได้ เธอก็คงจะไม่อยู่เฉยมานานขนาดนี้
แต่เมื่อคิดถึงว่าเมิ่งชิงซีอยู่ด้วยกันกับลั่วเซ่าเชินที่โรงพยาบาล ถังโจวโจวก็หงุดหงิดจนอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
[เซ่าเชิน แล้วทำไมเมิ่งชิงซีถึงอยู่กับคุณ คุณพ่อไปไหน]
ถังโจวโจวคิดว่าคุณพ่อลั่วไม่น่าจะปล่อยให้คุณแม่ลั่วอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว แล้วทำไมในห้องผู้ป่วยถึงมีแค่เมิ่งชิงซีอยู่ เมิ่งชิงซีเป็นใคร เธอไม่ใช่คนของตระกูลลั่วสักหน่อย ทำไมถึงต้องมาเฝ้าคุณแม่ลั่วด้วยตัวเองนานขนาดนี้
ตอนที่ 245 ให้เมิ่งชิงซีมาเป็นสะใภ้
ถังโจวโจวรู้สึกไม่มีความสุข และรู้ด้วยว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอเอง ถ้าเธอไม่ทำให้คุณแม่ลั่วบาดเจ็บ จะเปิดทางให้เมิ่งชิงซีมีโอกาสได้อย่างไร
[คุณพ่อกลับไปพักผ่อน ส่วนเมิ่งชิงซีมาแต่เช้าแล้ว]
[เซ่าเชิน คุณจะไม่ให้ฉันไปเยี่ยมคุณแม่จริงๆ หรือคะ]
ลั่วเซ่าเชินรู้ผ่านโทรศัพท์มือถือว่าถังโจวโจวกำลังไม่พอใจ และเขาก็รู้ว่าเขาพูดแทงใจดำเธอเข้าแล้ว จึงรีบปลอบโยนทันที
[เอาละ เมื่อกี้ผมผิดเอง]
เมิ่งชิงซีเห็นลั่วเซ่าเชินยิ้มมุมปากอยู่นาน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “เซ่าเชิน คุณเจอเรื่องอะไรที่น่าดีใจหรือคะ บอกให้คุณป้าดีใจด้วยสิคะ”
เมิ่งชิงซีพยายามซ่อนความอิจฉาในใจ ไม่ให้ลั่วเซ่าเชินรู้สึกได้ แต่ลั่วเซ่าเชินก็เข้าใจในทันทีว่าอารมณ์ของเธอมีปัญหา ตอนแรกเมิ่งชิงซีคงตั้งเป้าหมายเอาไว้ว่า เธอจะทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าลั่วเซ่าเชิน เพื่อให้ลั่วเซ่าเชินมองเธอเปลี่ยนไป
“ไม่มีอะไร” ลั่วเซ่าเชินคลายรอยยิ้มทันที เอามือถือเก็บใส่กระเป๋า
“อาเชิน ลูกไปซื้อของกินข้างนอกให้แม่หน่อยสิ”
“แม่อยากกินอะไรครับ”
“อะไรก็ได้หมด” คุณแม่ลั่วแค่อยากให้เขาออกไปเท่านั้น
เมื่อคุณแม่ลั่วเห็นลั่วเซ่าเชินออกไปแล้ว คุณแม่ลั่วจึงดึงมือเมิ่งชิงซีไว้ และพูดว่า “ชิงซี ป้าอยากให้หนูมาเป็นสะใภ้ อยากให้หนูแต่งงานกับอาเชิน หนูจะยอมไหม”
คุณแม่ลั่วคิดอยู่นานมาก และรู้สึกว่าลั่วเซ่าเชินสนใจแต่ถังโจวโจว จึงทำให้เมิ่งชิงซีไม่พอใจ ผ่านเรื่องนี้ไปไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะไม่ยอมให้อภัยถังโจวโจว และตอนนี้เธอก็ได้วางแผนดีๆ เอาไว้แล้ว คือให้ลั่วเซ่าเชินหย่ากับถังโจวโจว หลังจากนั้นก็แต่งงานกับเมิ่งชิงซี
เมิ่งชิงซีกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เธอรอวันนี้มานาน ในที่สุดคุณแม่ลั่วก็เห็นใจเธอจริงๆ เสียที “คุณ…คุณป้า พูดจริงหรือเปล่าคะ หนูไม่อยากจะเชื่อเลย”
เมิ่งชิงซีปิดปาก เธอไม่คิดว่าจู่ๆ คุณแม่ลั่วจะพูดอะไรให้เธอตกใจมากขนาดนี้
“ชิงซี แต่ถ้าหนูไม่ยอม ป้าก็จะไม่บังคับ ป้ารู้ว่านี่เป็นความเห็นแก่ตัวของป้า…”
“คุณป้าคะ หนูยอมค่ะ” เธอเพิ่งรู้สึกว่าออกจะดูรีบร้อนเกินไป เมิ่งชิงซีจึงรีบพูดอีกประโยคหนึ่ง “คุณป้าคะ ไม่ใช่อย่างที่คุณป้าคิดนะคะ…”
ยิ่งเมิ่งชิงซีร้อนรน ก็ยิ่งพูดอธิบายไม่ได้ โชคดีที่คุณแม่ลั่วเข้าใจความหมายของเธอ “ชิงซี ป้ารู้ว่าหนูคิดอะไร วางใจเถอะ ป้าจะทำให้สิ่งที่หนูคิดสำเร็จได้จริง”
เมิ่งชิงซีก้มหน้าเขินอาย สีหน้าของเธอไม่สามารถซ่อนความรู้สึกได้อีก คุณแม่ลั่วเห็นเมิ่งชิงซีเป็นผู้หญิงที่สง่างาม นี่สิถึงจะเหมาะเป็นลูกสะใภ้ของเธอ ไม่เหมือนกับถังโจวโจว
“แม่ครับ ผมไม่รู้แม่อยากกินอะไร ก็เลยซื้อเค้กมา” ลั่วเซ่าเชินถือของเดินเข้ามา พลันเห็นว่าใบหน้าของเมิ่งชิงซีแดงก่ำไปหมด เมื่อครู่นี้เขาก็ไม่ได้พูดอะไรนี่
“ชิงซี ทำไมหน้าคุณแดงขนาดนั้น”
“อ้อ อาจเพราะในห้องร้อนไป คุณป้าคุยกับเซ่าเชินก่อนนะคะ หนูขอออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย” เมิ่งชิงซีรีบร้อนออกไป คุณแม่ลั่วยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ด้านหลัง
“แม่ครับ มีเรื่องอะไรหรือครับ”
ก่อนหน้านี้คุณแม่ลั่วไม่ได้อารมณ์ดีอย่างนี้ แต่พอคุณแม่ลั่วเจอหน้าเขา สีหน้าของเธอก็ไม่ดีใส่เขาดังเดิม
“แม่แค่คุยเล่นกับชิงซี หรือว่าแม้แต่เวลาส่วนตัวของแม่ก็มีไม่ได้เหรอ”
“แม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”