ตอนที่ 246 ผิดปกติ
คุณพ่อลั่วเอาอาหารเที่ยงที่แม่นมจ้าวทำมาด้วย ลั่วเซ่าเชินไม่ได้อยู่กินข้าวกับคุณแม่ลั่ว เขาตรงไปบริษัททันที เมิ่งชิงซีก็อยู่เป็นเพื่อนมาทั้งเช้า คุณแม่ลั่วก็ไม่อยากรบกวนให้เธออยู่ต่อ เธอควรไปใช้ชีวิตตามประสา “ชิงซี มีคุณลุงอยู่เป็นเพื่อนป้าแล้ว หนูมีธุระอะไรก็ไปทำเถอะ”
“คุณป้าคะ หนูไม่มีธุระอะไรหรอกค่ะ” เมิ่งชิงซีปฏิเสธโดยเร็ว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่เธอต้องทำคะแนนกับคุณแม่ลั่ว เธอจะทิ้งโอกาสนี้ไปไม่ได้
คุณแม่ลั่วพูดกับเมิ่งชิงซีอีกครั้ง “ชิงซี ป้ารู้ว่าหนูมีน้ำใจ แต่หนูอายุยังน้อย ยังไงก็ยังมีชีวิตของตัวเอง หนูไปทำธุระของตัวเองเถอะจ้ะ”
เมิ่งชิงซีเห็นว่าคุณแม่ลั่วไม่ได้พูดทดสอบเธออยู่จริงๆ จากนั้นเมิ่งชิงซีก็หันไปมองคุณพ่อลั่ว คุณพ่อลั่วก็พูดเสริมว่า “ชิงซี ลุงอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าเอง หนูยังไม่วางใจอีกหรือ”
“ไม่ใช่ค่ะคุณลุง ในเมื่อคุณลุงคุณป้าพูดอย่างนี้ งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณป้า พรุ่งนี้หนูจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ”
“ได้”
เมิ่งชิงซีหยิบกระเป๋าสีดำของตัวเอง แล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป เมิ่งชิงซีไปที่ลานจอดรถ ขับรถตัวเองมุ่งหน้าไปยังบริษัทเมิ่ง
ซูซาน เลขาของเมิ่งไหวเซินเห็นเมิ่งชิงซีขึ้นลิฟต์มา จึงรีบไปต้อนรับทันที “คุณหนูใหญ่ สวัสดีค่ะ”
“พ่อฉันอยู่ที่ห้องไหม”
“อยู่ค่ะ”
“ดี เธอไปเถอะ ฉันจะไปหาเขาเอง”
เมิ่งชิงซีเคาะประตูห้อง ได้ยินเสียงเมิ่งไหวเซินบอกให้เข้ามา เธอจึงผลักประตูเข้าไป
“พ่อคะ หนูมาหาพ่อค่ะ”
“ไปเยี่ยมคุณนายลั่วมา เธอเป็นยังไงบ้าง” เมิ่งไหวเซินถามข่าวที่รู้จากเมิ่งชิงซี เดิมทีเขาอยากจะไปเยี่ยมด้วยตัวเอง แต่ช่วงนี้ที่บริษัทยุ่งมาก ปลีกตัวไม่ได้ ทำได้เพียงให้ฉินอวิ๋นไปเยี่ยมคุณแม่ลั่วแทน
“ก็ดีขึ้นค่ะ คุณป้าฟื้นตัวเร็ว”
“พรุ่งนี้พ่อจะให้แม่ไปกับลูกด้วยนะ ไปเยี่ยมแทนพ่อหน่อย จะได้ไม่ดูเสียมารยาท” ความตั้งใจนี้ของเมิ่งไหวเซินทำให้เมิ่งชิงซียิ้มแกนๆ
“ให้แม่ไปกับหนูน่ะหรือคะ
“ทำไม มีปัญหาเหรอ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเมิ่งชิงซีเหมือนไม่พอใจ เมิ่งไหวเซินถึงได้รู้สึกว่าช่วงนี้สองแม่ลูกต่างคนต่างแปลกไป
“ไม่มีปัญหาค่ะคุณพ่อ คุณพ่อคิดมากไปแล้ว” ด้วยกลัวว่าเมิ่งไหวเซินจะสงสัย เมิ่งชิงซีจึงรีบยกยิ้มที่มุมปากทันที
“ไม่มีอะไรจริงๆ ใช่ไหม ชิงซี ช่วงนี้แม่กับลูกเป็นอะไร มีเรื่องอะไรต้องบอกพ่อนะ พ่อจะได้ให้คำแนะนำได้”
เมิ่งชิงซีไม่โง่ให้เมิ่งไหวเซินรู้หรอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉินอวิ๋นผิดปกติไป “คุณพ่อคะ หนูไม่ได้โกรธอะไรกับคุณแม่สักหน่อยค่ะ คุณแม่ดีกับหนูขนาดนี้ จะไปมีเรื่องอะไรได้คะ พรุ่งนี้หนูจะพาคุณแม่ไปเยี่ยมคุณป้าลั่วค่ะ”
เมิ่งชิงซีใช้ลูกอ้อนกับเมิ่งไหวเซินตามปกติ เมิ่งไหวเซินจึงทิ้งความสงสัยของตัวเอง “ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร ชิงซี แม่เป็นแม่ของลูกนะ ลูกต้องเคารพคุณแม่ ไม่ว่าคุณแม่จะทำอะไรให้ลูกไม่พอใจ แต่ทั้งหมดก็ทำเพื่อลูก…”
“ค่ะๆ คุณพ่อ หนูรู้แล้ว หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เห็นเมิ่งชิงซีออกจากห้องไป เมิ่งไหวเซินก็ส่ายหน้า “ลูกคนนี้นี่จริงๆ เลย…”
เมิ่งชิงซีออกจากห้องทำงานมา สีหน้ายิ้มแย้มค่อยๆ จางไป ซูซานเดินมารอรับคำสั่งจากเธอ เธอก็ไม่สนใจ ได้แต่เดินไปห้องทำงานของตัวเอง
“คุณหนูใหญ่เป็นอะไรไป…” ซูซานมองตามหลังเมิ่งชิงซี ไม่เข้าใจว่าคุณหนูใหญ่เป็นอะไร จากนั้นเธอก็หยิบเอกสารเอาไปให้เมิ่งไหวเซินเซ็น
“สวัสดีค่ะ คุณหนูใหญ่” เลขาของเมิ่งชิงซีเห็นเมิ่งชิงซีเดินมา ก็รีบไปเตรียมชาให้ทันที
ตอนที่ 247 หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล
ถังโจวโจวยืนรออยู่หน้าโรงเรียนอนุบาล เมื่อเธอเห็นลั่วอิง ก็รีบกวักมือเรียกทันที “ลั่วอิง แม่โจวโจวอยู่นี่ค่ะ”
ลั่วอิงเห็นถังโจวโจวโจวก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที “แม่โจวโจว คุณแม่มาได้ยังไงคะ”
“ทำไมคะ ไม่อยากให้แม่โจวโจวมารับเหรอ ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ไปก็ได้ค่ะ” ถังโจวโจวแสร้งน้อยใจ
ลั่วอิงเห็นว่าใบหน้าของถังโจวโจวไม่มีรอยยิ้มแล้ว จึงคิดว่าเธอโกรธ ลั่วอึงรีบขวางเธอไว้ทันที “แม่โจวโจวขา หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”
ลั่วอิงเริ่มร้อนรน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรให้แม่โจวโจวหายโกรธ นึกออกเพียงต้องขวางถังโจวโจวเอาไว้ก่อน ไม่ให้เธอกลับไป
“แม่โจวโจวแกล้งหนูค่ะ เดี๋ยวไปกินข้าวที่บ้านคุณยายกับแม่โจวโจวนะ หลังจากนั้นค่อยให้คุณพ่อมารับ ดีไหมคะ”
“คุณพ่อรู้แล้วหรือคะ” เดิมทีลั่วอิงคิดว่าวันนี้ลั่วเซ่าเชินจะให้หวังหวามารับ
“รู้สิคะ ทำไมล่ะ หรือว่าคุณพ่อไม่ยอมให้ลูกไปกับแม่โจวโจว?” ถังโจวโจวคิดไม่ถึงว่า ระยะเวลาเพียงสองวัน ลั่วเซ่าเชินก็เข้าไปอยู่ในใจของลั่วอิงได้มากกว่าเธอเสียแล้ว ทำให้รู้สึกว่ามันน่าน้อยใจจริงๆ
“ไม่ใช่ค่ะแม่โจวโจว คุณแม่อย่าแกล้งหนูสิคะ” ลั่วอิงเห็นว่าถังโจวโจวพยายามซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ จึงอดหน้างอไม่ได้ คุณแม่รังแกลูกได้ยังไง
“เอาละๆ แม่ผิดเอง ลั่วอิงให้อภัยแม่นะ” ถังโจวโจวยกสองมือขึ้นประสาน ต้องการให้ลั่วอิงอารมณ์ดี
“ลั่วอิง โจวโจว เธอก็อยู่ที่นี่เหรอ” ถังโจวโจวกับลั่วอิงกำลังหัวเราะกันอยู่ เสียงของเมิ่งชิงซีก็ดังขึ้นทางด้านหลัง
ลั่วอิงไม่ชอบเมิ่งชิงซี จึงชักสีหน้าทันที “คุณอาคนนิสัยไม่ดี มาที่นี่ทำไม คุณจะมารังแกแม่โจวโจวของหนูเหรอ” ลั่วอิงขวางอยู่หน้าถังโจวโจว ราวกับเป็นแม่นกที่ปกป้องลูกน้อย ให้ถังโจวโจวซ่อนอยู่ใต้ปีกเล็กๆ ของเธอ
เมิ่งชิงซีเห็นลั่วอิงเรียกเธออย่างนี้ก็ค่อนข้างหงุดหงิด เห็นเธอเป็นเพื่อนเล่นหรืออย่างไร ดูเหมือนลั่วอิงจะเป็นเด็กที่ลามปามเกินไปแล้ว “ลั่วอิง ทำไมพูดจาไม่มีมารยาทอย่างนี้ ไปค่ะ อามารับหนูไปหาคุณย่า”
“คุณเมิ่งคะ เซ่าเชินรู้แล้วค่ะว่าฉันจะมารับลั่วอิง” ถังโจวโจวได้บอกลั่วเซ่าเชินไว้ก่อนแล้ว เมิ่งชิงซีมาตัดหน้ากันอย่างนี้ ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ส่วนลั่วอิงเองก็ไม่ยอมไปกับเมิ่งชิงซีแน่ๆ ลั่วเซ่าเชินไม่มีทางให้เมิ่งชิงซีมารับลั่วอิงได้
“ฉันไม่ได้คุยกับเซ่าเชิน แต่คุยกับคุณป้า ซึ่งคุณป้าก็ยินยอม”
เมิ่งชิงซีย่อตัวลงมองลั่วอิง “ลั่วอิง หรือว่าหนูไม่คิดถึงคุณย่าคะ คุณย่ายังไม่สบาย นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ท่านคิดถึงหนูมาก ถ้าท่านรู้ว่าลั่วอิงไม่ยอมไปหา ท่านคงจะเสียใจ”
แม้ลั่วอิงจะเกลียดเมิ่งชิงซีเพียงใด แต่เมื่อเป็นเรื่องของคุณแม่ลั่ว เธอก็ใจอ่อน แล้วตอนนี้คุณแม่ลั่วก็บาดเจ็บอยู่ ลั่วอิงต้องใส่ใจคุณแม่ลั่วก่อน พลางหันไปมองถังโจวโจวด้วยสายตาเจ็บปวด
ถังโจวโจวเห็นเมิ่งชิงซีพูดหลอกล่อลั่วอิงได้ถูกจุด ก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าทำได้เธอก็ไม่อยากให้เมิ่งชิงซีเป็นฝ่ายชนะ เธอจึงได้แต่แสร้งพูดประชดไปก่อน “ลั่วอิง ในเมื่อคุณเมิ่งพูดขนาดนี้แล้ว ลูกก็ไปเยี่ยมคุณย่าก่อนเถอะ ไว้ครั้งหน้าค่อยไปบ้านคุณยายด้วยกันนะคะ”
“โจวโจว ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่า ลั่วอิงจะยังมี ‘โอกาสครั้งหน้า’ ได้ไปบ้านคุณยายอีกไหม อ้อ…ฉันคิดว่าน่าจะได้ไปบ้านคุณยายอีกหลังมากกว่า” เมิ่งชิงซีตั้งใจเน้นคำพูด ถังโจวโจวไม่เข้าใจคำพูดนี้ของเธอ
“คุณเมิ่ง ที่คุณพูดมาหมายความว่ายังไงคะ” ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งคุยกับลั่วเซ่าเชินมา เขาบอกเธอว่าจะให้หวังหวามารับลั่วอิง เธอถึงได้ไม่ยอมให้ลั่วอิงไปกับเมิ่งชิงซี