ตอนที่ 375 ในสายตาคนรักคือหญิงงาม
อวี่เหวินลู่กลับไปที่โรงเตี๊ยม ก็ไปเอารูปนางฟ้ามาดูจริงๆ นางฟ้าเป็นเทพเซียน งามกว่านางฟ้าเสียอีก ช่างจินตนาการไม่ออกเสียจริงว่างามเช่นไรแล้ว หญิงงามในเมืองเหมิงก็มีไม่น้อย หญิงงามอันดับหนึ่งในหอนางโลมเขาดูไปแล้วก็เท่านั้นเอง หากเฝิงเยี่ยไป๋ไม่เทียบเช่นนี้ให้เขา เขาคิดเองก็คงจะไม่รู้สึกว่างามเพียงใด อย่างไรเสียเขายังหนุ่มแน่น จึงมีความอยากรู้อยากเห็น ในใจเหมือนดั่งถูกแมวข่วน อยากจะเห็นว่าภรรยาของเฝิงเยี่ยไป๋ที่งามยิ่งกว่านางฟ้านั้นตกลงหน้าตาเป็นเช่นไร
คนมักพูดว่าในสายตาคนรักะเป็นหญิงงาม คำพูดนี้ไม่ผิดนัก ตั้งแต่ที่เฝิงเยี่ยไป๋แต่งงานกับเฉินยาง ในสายตาก็ไม่มีหญิงใดอีกเลย เช่นนั้นแล้วนางก็งามยิ่งกว่านางฟ้าอีกไม่ใช่หรือ
ตอนนี้เขาก็ได้พ้นจากความลำบากเรื่องความรักเสียที สามีว่าเช่นไรภรรยาว่าตามเช่นนั้น คิดอย่างไรก็เป็นเรื่องดี ก่อนที่จะเจอเว่ยเฉินยางเขาก็ไม่เคยคิดว่าภรรยาที่อนาคตตัวเองจะได้แต่งนั้นเป็นอย่างไร แต่งคนงามเข้ามา วางอยู่ในบ้านก็เหมือนดั่งแจกัน ที่จริงแล้วหากไม่ใช่เพราะผู้ชายมีความต้องการเรื่องนั้น เขาก็ไม่ได้มีใจที่จะไปหาผู้หญิงข้างนอก เมื่อก่อนใจยังไม่นิ่ง คนข้างกายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาก็รู้สึกไร้รสชาติ แต่งภรรยาไปเพื่ออะไรหรือ เอาตัวเองผูกไวกับผู้หญิงอีกคน ใช้ชีวิตไปทั้งชาติ เพียงแค่คิดก็รู้สึกทรมานแล้ว
ในละครที่ร้องรักเอยผูกพันเอยเขาไม่อาจรู้สึกได้ด้วยตัวเอง ถึงขึ้นดูถูกนัก ผู้ชายอะไรจะรักผู้หญิงคนหนึ่งจนยอมตายแทนนางได้ ผู้หญิงอะไรที่สามารถทำให้ผู้ชายยอมสละอำนาจยิ่งใหญ่ นารีเป็นเหตุ ตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจ ยังบอกว่าคนเขียนบทละครพูดเหลวไหล เพียงแต่ตั้งแต่ที่แต่งงานกับเว่ยเฉินยาง เขาก็ยิ่งรุ้สึกได้ด้วยตัวเองแล้ว ถึงขั้นตอนนี้ยังกลับมารังเกียจบทละครเขียนได้อย่างตื้นเขินนัก
ตอนนี้อย่าว่าแต่ให้เขาไปตายแทนนางเลย ขอเพียงได้อยู่ด้วยกันกับนาง ต่อให้ทุกวันต้องมีเนื้อส่วนหนึ่งหลุดออกจากบนตัวเขา เขาก็ยินดีที่จะมอบมีดให้
ก่อนจะออกมาเขาได้จำคำกำชับของเฉินยางไว้ได้ ไม่อยู่กับพวกเขานาน หาผู้หญิงก็เพื่อให้มีหน้า ไม่ล่วงเกิน สำหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องยากอะไร ซู่อ๋องก็ไม่หาหูมาฟังพวกเขาคุยกัน ไม่เช่นนั้นถึงเวลายังต้องจัดการอีกยุ่งยากนัก
เหล้ามื้อนี้ไม่ได้ดื่มนานนัก เขานั่งอยู่ในรถม้าโคลงเคลงไปมาจนถึงบ้าน เข้าประตูไปก็ถามเฉาเต๋อหลุนว่าเฉินยางได้หลับไปหรือไม่ เฉาเต๋อหลุนตอบไม่ และถือโคมไฟนำเขาเข้าไปในบ้าน
ปกติแล้วยามนี้นางควรจะหลับเสียแล้ว เพียงแต่ก่อนที่นางจะหลับ น่าอวี้มาหานางด้วยความกังวล ถามนางว่าเกลียดนางแล้วหรือไม่ ไฉนช่วงนี้คุยกันก็รู้สึกห่างเหิน ยังถามอีกว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือไม่ทำเอานางไม่พอใจ ถ้าหากใช่ จะต้องบอกนาง นางจะแก้ไข
คำพูดที่ออกมานี้ กลับทำเอานางกลายเป็นคนใจแคบเสียแล้ว เฉินยางรู้สึกเหนื่อยหน่าย เรียกซั่งเหมยประคองนางขึ้นมา “ไฉนเจ้าถึงคิดเช่นนี้ เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไร ข้าก็ไม่ได้รังเกียจเจ้า เพียงแต่ช่วงนี้ข้าขี้เกียจนัก วันหนึ่งมีเวลากว่าครึ่งที่นอนหลับ พวกเราเจอกันน้อยลง ย่อมไม่ค่อยได้คุยกันเสียแล้ว”
น่าอวี้ก้มศีรษะ ท่าทางน่าสงสาร “เป็นเพราะเรื่องที่วันก่อนท่านอ๋องมักจะนอนที่ข้านั้นทำเอาท่านไม่สบายใจ” นางเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้ามีน้ำตาซึม “เรื่องนี้ท่านวางใจได้ ช่วงที่ท่านอ๋องนอนอยู่ที่ข้านั้นช่างมีระเบียบเหลือเกิน อะไรก็ไม่ได้ทำ ข้านอนอยู่ห้องข้างใน เขานอนอยู่ห้องข้างนอก ที่ท่านอ๋องทำเช่นนี้ที่จริงแล้วก็เพราะจงใจทำให้ท่านหึง เพื่อยั่วโมโหท่าน!”
——
ตอนที่ 376 ข้าไม่แย่งผู้ชายกับท่านแน่นอน
ที่จริงเรื่องนั้นเฉินยางไม่ได้คิดอะไรในใจแล้ว นางไม่ได้ว่างจนเบื่อเสียหน่อย เอาเรื่องนั้นขึ้นมาคิดให้ตัวเองหงุดหงิด เพียงแต่วันนี้นางพูดเรื่องนี้แล้วก็ดี พูดออกมาแล้วจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจ
เฉินยางอมยิ้ม เริ่มกล่อมนางว่า “ไม่ใช่ เจ้าอย่าได้คิดมาก ข้าไม่ได้คิดมากเรื่องนั้น อีกอย่างพวกเจ้าก็แต่งงานกับท่านพี่แล้ว เช่นนั้นพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน เจ้าวางใจเสียเถิด ข้าได้บอกท่านพี่แล้ว ให้เขาไปเยี่ยมพวกเจ้าอยู่บ่อยๆ ไม่ให้พวกเจ้าได้เป็นหม้ายอยู่ที่นี่”
แม้ว่านางจะหวังดี พอฟังอยู่ในหูของน่าอวี้แล้วกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น นี่คือมาอวดความรักกับนางหรือ แม้ว่านางจะรู้นิสัยของเฉินยาง เพียงแต่นางก็ไม่อาจควบคุมตัวเองให้ไม่คิดฟุ้งซ่านได้ ผู้หญิงก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าจะฉลาดเพียงใด หากเกิดความรักขึ้นมา ล้วนโง่เสียทั้งสิ้น
ตอนนี้นางก็เป็นเช่นนั้น ไทเฮาไม่สามารถยื้อนางให้อยู่ในวังได้ กลับยังสมดั่งนางหวังให้นางออกไปข้างนอกทำราชโองการกับเฝิงเยี่ยไป๋ เป็นเช่นนั้นแล้วนางก็ยิ่งไม่มีโอกาสเข้าใกล้เฝิงเยี่ยไป๋ หากไม่สามารถเข้าใกล้เฝิงเยี่ยไป๋ เรื่องที่เบื้องบนสั่งมานางก็ทำไม่สำเร็จ ไม่สำเร็จแล้วจะเป็นเช่นไร ไม่สำเร็จแล้วน้องชายที่น่าสงสารของนางก็จะไม่รอด
หากเกี่ยวโยงถึงชีวิตของนางเพียงคนเดียวนั้น ต่อให้นางรักอย่างไร ก็ไม่ใจเ**้ยมแยกพวกเขาออก ยิ่งไม่คิดจะหาวิธีก่อกวน เพียงแต่นางจำเป็นต้องทำ ต้องก่อกวนระหว่างพวกเขา
น่าอวี้เหม่อเล็กน้อย แล้วถอนหายใจ “ข้าไม่ได้พูดเรื่องนี้ ตอนแรกพวกท่านเป็นสามีภรรยาอยู่ด้วยกันมีความสุขดี พวกเราล้วนเป็นส่วนเกิน ไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยว เพียงแต่ราชโองการไม่อาจขัด พวกเราไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจได้ ถึงได้รบกวนความสงบสุขของพวกท่าน เรื่องนี้ข้ารู้สึกผิดมาโดยตลอด เพราะร่างกายข้าอ่อนแอ จึงถูกเลี้ยงอยู่ในบ้านตลอด ข้างกายก็ไม่ได้มีเพื่อนนัก เฉินยาง ข้าเห็นท่านเป็นเพื่อนด้วยใจจริง ท่าน… ไม่รู้ว่าท่านจะยอมเป็นเพื่อนกับข้าได้หรือไม่”
ใบหน้าเฉินยางร้อนผ่าว กลับรู้สึกว่าตัวเองใจแคบเสียแล้ว ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าน่าอวี้เปลี่ยนไปแล้ว ถึงขั้นคิดว่า หากนางมีใจคิดจะแย่งความรักเสียจริงล่ะก็ ก็จะค่อยๆ ห่างเหินกับนาง อย่างไรเสียความผูกพันดั่งพี่สาวน้องสาวนั้นก็เป็นเรื่องจริง ต่อให้วันหลังเจอหน้ากันไม่ติด ก็ไม่ถึงกับวุ่นวายจนน่าเกลียดนัก เพียงแต่วันนี้พอนางพูดเช่นนี้ นางไม่ได้มีใจคิดที่จะแย่งสามีกับนางเลย เพียงแค่อยากเป็นเพื่อนกับนาง เป็นเช่นนี้แล้วยังมีอะไรที่คิดไม่ตกอีก
นางหูเบา ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบรับ ไม่รู้เป็นอะไรดวงตาก็แดงขึ้นมา “ยอมสิ จะไม่ยอมได้อย่างไร นอกจากท่านหยิงเว่ยหมิ่นเจ้าก็เป็นเพื่อนที่รู้ใจที่สุดของข้าเลย ข้าจะไม่ยอมได้อย่างไร วันนี้เจ้ามาได้ข้าดีใจจริงๆ”
เมื่อได้จังหวะแล้ว ก็ยังต้องสุมไฟเพิ่มขึ้นไปอีก น่าอวี้ยิ้มร่าขึ้นมา ท่าทางดีใจ “ข้ากลัวจริงๆ เลยว่าท่านจะไม่สนใจข้าอีก ยามที่มาข้าเป็นกังวลมาก หากท่านไม่ยอมดีกับข้า ข้าเตรียมที่จะคุกเข่าให้ท่านเลย ตอนนี้ดีแล้ว ท่านวางใจได้ ข้าไม่แย่งผู้ชายกับท่านอย่างแน่นอน ที่จริงแล้ว…” นางเปลี่ยนไปมีสีหน้าที่เขินอาย ก้มหน้าบิดผ้าเช็ดหน้า กัดริมฝีปากพูดว่า “บอกตามตรง ก่อนที่ข้าจะแต่งงานกับท่านอ๋องนั้นก็มีคนในใจอยู่แล้ว หัวใจของลูกผู้หญิงให้ได้เพียงคนเดียว ของข้าได้มีเจ้าของแล้ว ไฉนถึงได้เฝ้าคิดถึงผู้ชายของท่านอีก!”
คราวนี้เฉินยางรู้สึกมั่นใจเต็มเปี่ยมแล้ว นางกุมมือน่าอวี้อย่างเป็นมิตร พูดขอโทษนางด้วยความรู้สึกละอายใจ “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีคนในใจอยู่แล้ว หากข้ารู้ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะไม่เลือกเจ้าในราชโองการให้เจ้าแต่งเข้ามา ทำลายความรักดีๆ ของเจ้า”