เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 465
“ตกลงค่ะ คุณพ่อ!”
หยางพั่นพั่นพยักหน้า และรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย
หยางเฟิงเห็นก็รู้สึกสงสารทันที!
แววตาที่เขามองหยางติ่งเทียน จึงเย็นชามากยางขึ้น!
ล้วนเป็นเพราะคนคนนี้!
คนคนนี้ ไม่ควรจะปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าตนเองในตอนนี้ ทำให้แผนการของตนเองต้องยุ่งเหยิง!
หรือว่า
เขาฆ่าแม่ของตนเองแล้วยังไม่พอ
ยังต้องการ มารบกวนชีวิตลูกสาวของเขาด้วย!
ในเมื่อเป็นเช่นนี้!
งั้นก็ทำให้เขา ไปตายซะได้ก็ดี!
ทันใดนั้น
เจตนาฆ่าของหยางเฟิง ค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้น ตั้งมั่นราวกับภูเขา!
หยางติ่งเทียนต่อทุกสิ่งทุกอย่างนี้
ราวกับไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เขามองภาพด้านหลังของหยางพั่นพั่นที่เดินจากไป
ด้วยใบหน้าอาลัยอาวรณ์!
เขาอ้าปากค้าง อยากจะพูดอะไร
แต่ท้ายที่สุด……
กลับพูดอะไรไม่ออกเลย
ทันใดนั้น
เขารู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย
ราวกับหิมะในฤดูหนาว
หนาวเย็นจนเข้ากระดูก!
เพียงแค่เห็น
ฝีเท้าของหยางเฟิง ก้าวเข้ามาที่หยางติ่งเทียนทีละก้าว ๆ
ในใจหยางติ่งเทียน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา?
คนตรงหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกชายของตนเอง
ตนเองเป็นพ่อของเขา
ในโลกใบนื้ ยังมีเรื่องที่พ่อกลัวลูกชายด้วยเหรอ?
นึกถึงตรงนี้แล้ว
หยางติ่งเทียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา
จงใจทำหน้าเคร่งขรึม
เขาจะไม่ให้ตนเองอยู่ต่อหน้าหยางเฟิง แล้วแสดงความกลัวออกมาอย่างเด็ดขาด
มิเช่นนั้นต่อไป
ยังจะรักษาความน่าเกรงขามในความเป็นพ่อของตนเองได้อย่างไร?
ในไม่ช้า
หยางเฟิงก็เดินเข้ามาใกล้ๆ หยางติ่งเทียน
ความโกรธอันมหาศาล เริ่มต้นขึ้นจากคนทั้งสอง รวมตัวกันเป็นคลื่นยักษ์!
ฟู๋โป๋ที่อยู่ข้างๆ ก็นั่งไม่ติด
เขารีบเข้ามาตรงหน้าหยางเฟิง แล้วยิ้มกล่าวอย่างเอาใจ : “คุณชาย นายท่านเพียงแค่คิดถึงหลานสาวของตนเอง จึงมาหา ได้โปรดท่านอย่าได้โกรธ……”
“ไสหัวไป!”
ไม่รอให้ฟู๋โป๋พูดจบ
แววตาเย็นชาของหยางเฟิง ได้มองไปยังเขา
ในชั่วพริบตา!
ฟู๋โป๋ก็ตัวสั่นสะท้าน!
ความกลัวตายได้ปกคลุมอยู่ในใจของเขา
ดูเหมือนว่า หยางเฟิงเพียงแค่มองด้วยแววตาเท่านั้น
ก็สามารถทำให้เขาที่เป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของตระกูลหยาง และพ่อบ้านอันดับหนึ่งของจงโจว
ก็สามารถตายได้ในทันที!
เขาอดทนต่อความหวาดกลัว กล่าวเสียงสั่นว่า : “คุณชาย……”
“ถ้ายังไม่ไสหัวไปอีก ฉันจะฆ่าแก!”
คำพูดนี้จบลง
ความน่าสะพรึงกลัว ที่ราวกับออร่าการสังหารที่แท้จริง ได้แผ่ปกคลุมเข้าไปที่ฟู๋โป๋!
แม้ว่าฟู๋โป๋จะเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของตระกูลหยาง
ในขณะนี้ตัวกลับแข็งทื่อไปหมด
ราวกับง้าวของพญายม วางอยู่บนคอของเขา
ทุกเวลา
สามารถปลิดชีวิตของเขาได้เลย!
ฟู๋โป๋รู้ดีว่า ถ้าตนเองยังไม่ไสหัวไปอีก
หยางเฟิงจะฆ่าตนเองจริงๆ!
และฟู๋โป๋ก็รู้ดีว่า
ถ้าหยางเฟิงต้องการจะฆ่าตนเอง
เขาไม่มีพละกำลังที่จะต่อสู้กลับแท้แต่น้อย!
แม้แต่กลเม็ดเดียว เขาก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เวลานี้
หยางติ่งเทียนทำเสียงไม่พอใจ : “ฟู๋โป๋หลีกไป ฉันอยากจะดูสิว่า ไอ้เด็กบ้าคนนี้จะทำอะไรกับฉันได้?”
ได้ยินเช่นนั้น
บนใบหน้าของฟู๋โป๋มีความยุ่งเหยิงสับสนเล็กน้อย
ท้ายที่สุดแล้ว เขาทำได้เพียงถอนหายใจเบาๆ แล้วถอยออกไปข้างๆ
ในใจของเขา ทำได้เพียงภาวนาอย่างเงียบๆ เท่านั้น
ว่าสองพ่อลูกคู่เวรคู่กรรมนี้ อย่าได้ทะเลาะกันขึ้นมาเลย
มิเช่นนั้นแล้ว!
ต่อให้ฟู๋โป๋ต้องเสี่ยงชีวิตสู้ ก็ต้องปกป้องชีวิตของหยางติ่งเทียนเอาไว้ให้ได้!
หลังจากฟู๋โป๋หลีกทางให้แล้ว
หยางเฟิงก็เดินก้าวเข้ามา อยู่ตรงหน้าของหยางติ่งเทียน
กี่ปีแล้ว
ระหว่างพวกเขาสองพ่อลูก ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากัน
เพียงแต่ว่า——
ไม่ใช่ความอบอุ่น!
แต่เป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียด!
ดวงตาคู่นั้นของหยางเฟิงจ้องมองไปยังหยางติ่งเทียน ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการสังหาร : “คุณคิดจริงๆ เหรอว่า ฉันจะไม่กล้าฆ่าคุณ?”
หยางติ่งเทียนเอ่ยถามด้วยใบหน้าเศร้าใจ : “คุณเกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
“เกลียดเหรอ?”
หยางเฟิงหัวเราะเยาะ
“ในตอนนั้น คุณขับไล่แม่ลูกอย่างฉันออกจากตระกูล ทำให้แม่ฉันต้องตายอย่างอนาถ ทำให้ฉันต้องเร่ร่อนอยู่ข้างถนน คุณว่าฉันจะเกลียดคุณไหมล่ะ?”
พูดถึงตรงนี้!