ถังซีรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินหลินหรูกล่าวคำพูดเหล่านั้น ถังซีคิดว่าหลินหรูจะมาขอร้องเถาเยี่ยน ให้บอกเธอว่าใครคือพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอเป็นคนบอกกับเถาเยี่ยนว่า ในเมื่อเถาเยี่ยนทำให้เธอกับพ่อแม่เธอถูกพรากจากกันตลอดกาล เธอก็จะทำให้เถาเยี่ยนและครอบครัวไปอยู่รวมกันในนรก…
ไม่มีคำอื่นใดที่สามารถทำให้เถาเยี่ยนโกรธได้มากไปกว่านี้…
แน่นอนว่าเถาเยี่ยนลุกเป็นไฟ นางจ้องมองหลินหรู ละล่ำละลักพูดออกมา “แกจะทำอะไร”
หลินหรูรู้สึกสนุกกับท่าทางเดือดพล่านของนาง เธอยิ้มเย้ยหยันและทิ้งกายลงตามสบายบนเก้าอี้ มองเถาเยี่ยนอย่างสมเพชเวทนา ขณะกล่าวอย่างอ่อนโยน “อยากให้ฉันพูดว่ายังไง ฉันเกือบถูกคุณฆ่าตาย ลูกสาวคุณหลอกเอาเงินฉันไปถึงหมื่นล้านหยวน และหลานสาวคุณเกือบฆ่าลูกสาวฉัน พวกคุณควรได้รับการลงโทษอย่างสาสม” เมื่อจบคำพูดเธอก็หยุดชั่วครู่ แล้วยิ้มและเลิกคิ้ว “ยังไงก็ตาม คุณแม่ สุขภาพคุณก็ไม่ดี แล้วยังต้องอยู่ในคุกนานหลายสิบปี ฉันคิดว่าคุณอาจต้องตายในคุก สำหรับหลินเจียวเธอไม่มีเงินพอที่จะชดใช้ให้ฉัน เพราะฉะนั้นก็ปล่อยให้เธอติดคุกไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน… ส่วนหลานสาวคุณ ใช่ ฉันจะทำลายเธอด้วยมือของฉันเอง เหมือนที่คุณทำลายลูกสาวฉันและตัวฉัน! เป็นยังไง คราวนี้คุณคงอยากตายแล้วล่ะสิ!”
“บัดซบที่สุด หลินหรู!” เถาเยี่ยนดิ้นรนลุกขึ้น และเอื้อมมือผ่านราวเหล็กออกมาเพื่อคว้าตัวหลินหรู แต่นางไม่สามารถแตะตัวหลินหรูได้ เพราะนางถูกใส่กุญแจมือ นางทำได้แค่เพียงกรีดร้องใส่หลินหรู และสั่งให้เธอปล่อยตัวนาง ถังซีมองดูนางดิ้นรน เธอขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นยืน บอกกับนางว่า “ฉันลืมบอกแกไป หลินรั่วจื้อฆ่าตัวตายเมื่อคืนนี้”
เถาเยี่ยนซึ่งกำลังดิ้นรนหยุดนิ่งในทันที และหันมามองถังซี หลินหรูก็หยุดชะงักและหันมามองถังซีเช่นกัน แม้เธอจะเกลียดคนตระกูลหลิน แต่หลินรั่วจื้อก็เป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใจร้ายกับเธอมากนัก… ถ้าเขาตาย เธออาจไม่มีทางตามหาครอบครัวที่แท้จริงของเธอได้…
ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวังว่าเขาจะบอกเธอ ว่าใครคือพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ และพวกเขาอยู่ที่ไหน…
ถังซีไม่ได้มองหลินหรู เธอจ้องหน้าเถาเยี่ยนและกล่าวอย่างเยือกเย็น “ทำไมล่ะ แปลกใจเหรอ แกไม่รู้เหรอว่าหลินรั่วจื้อจะต้องตายเพราะเรื่องนี้ ตอนที่แกตัดสินใจจะทำตั้งแต่เริ่มแรก แกไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะตายหรอกเหรอ”
เถาเยี่ยนจ้องมองหลินหรู ถามอย่างเคียดแค้นและสิ้นหวัง “ที่มันพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ พ่อของแกตายแล้วเหรอ”
หลินหรูสูดลมหายใจ จ้องหน้าเถาเยี่ยนและยิ้มออกมา “เขาไม่ใช่พ่อฉัน ฉันไม่รู้ว่าใครคือพ่อของฉัน”
เถาเยี่ยนพยักหน้า พ่นลมหายใจอย่างเยาะหยัน แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตานางมีประกายวาววับ แต่ในไม่ช้านางก็เงยหน้าขึ้นมองหลินหรู “ทุกคนมีชะตากรรมของตัวเอง เมื่อเขาหนีมากับฉันในตอนนั้น ฉันบอกเขาแล้วว่าเขาจะไม่มีวันได้มีชีวิตที่ดี ถ้าเขาหนีมากับฉัน เขาเลือกฉัน และมีฉันอยู่กับเขามานานหลายสิบปีตามที่เขาต้องการ ฉันคิดว่าไม่ใช่ฉันหรอกที่เป็นสาเหตุให้เขาทำความผิด”
หลินหรูกำมือแน่น ถังซีมองเถาเยี่ยนอย่างไม่อยากเชื่อ เถาเยี่ยนเหลือบมองพวกเธอและแสยะยิ้มอย่างชิงชัง นางกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ พวกแกไม่โหดร้ายหรือไง มนุษย์ผู้หญิงคือสัตว์โลกที่โหดร้ายที่สุด ฉันให้ตัวเลือกอื่นๆ อีกมากมายแก่หลินรั่วจื้อ แต่เขาเลือกฉัน อย่ามาโทษฉัน”
ถังซีสูดลมหายใจ เม้มริมฝีปาก ครู่หนึ่งผ่านไปเธอจึงยิ้มออกมาและพยักหน้า “ใช่ ผู้หญิงสามารถเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจอ่อนโยนที่สุดในโลก หรือโหดร้ายที่สุดในโลกก็ได้ แกเองได้แสดงให้เห็นถึงธรรมชาตินี้อย่างครบถ้วน ฉันจะให้โอกาสแกเลือก เหมือนกับที่แกให้โอกาสหลินรั่วจื้อเลือก ถ้าแกบอกความจริงกับฉัน ฉันจะให้เขาปล่อยตัวแก รวมทั้งหลินเจียวและเซียวจิ้นหนิงด้วย แต่ถ้าแกยังหมกมุ่นอยู่กับแผนการแก้แค้นของแก ก็อย่ามาโทษฉันว่าเป็นคนโหดร้าย”
“ไม่ว่าแกจะให้ทางเลือกอะไรฉัน ฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจ” เถาเยี่ยนละสายตาจากถังซีไปที่หลินหรู นางเลิกคิ้วขึ้นและกล่าวว่า “แกต้องโทษความจริงที่ว่า แกโชคร้ายมากที่เกิดจากนังแพศยานั่น มันถูกไล่ออกจากตระกูลเพราะมันเลือกที่จะแต่งงานกับเขา ในที่สุดเมื่อตระกูลของมันยอมรับเขา มันก็ดันมาตาย…” ดวงตาเถาเยี่ยนเริ่มขวางเหมือนคนบ้า นางจ้องมองหลินหรูและหัวเราะออกมาเสียงดัง “และลูกของมันก็หายไป… สามีมันแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนในอีกไม่กี่ปีต่อมา… ผู้หญิงอย่างแกนี่ช่างโง่เง่าจริงๆ! มีข้อดีตรงไหนให้แกอยากกลับบ้านเหรอ” นางหรี่ตามองหลินหรู “แต่ฉันไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนได้อยู่กับเขาหรอก! ฉันจึงฆ่าภรรยาคนใหม่ของเขาด้วย… ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยให้มันมาแทนที่แม่ของแกหรอก”
ถังซีกำมือแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของเถาเยี่ยน เธอจ้องมองผู้หญิงที่กำลังบ้าคลั่งอย่างโกรธแค้น แล้วตะโกนออกมาว่า “แกมันบ้า! แกรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไร แกรู้ไหมว่ากฎหมายจีนไม่มีการกำหนดเวลาอุทธรณ์ แกรู้ไหมว่าแกกำลังส่งตัวเองลงนรกด้วยสิ่งที่แกทำลงไป”
“แล้วไง!” เถาเยี่ยนตะโกน “ฉันมีชีวิตอยู่มานานพอแล้ว ถึงจะตายตอนนี้ฉันก็ไม่เสียใจ!”
ถังซีคำราม “ก็ได้ ฉันจะส่งลูกสาวกับหลานสาวแกไปอยู่กับแกด้วย ในชีวิตหลังความตาย” เมื่อจบคำพูดถังซีก็เข้าไปพยุงหลินหรูให้ยืนขึ้น และกล่าวกับมารดาเบาๆ “กลับกันเถอะค่ะ เธอไม่ตอบคำถามที่แม่อยากรู้หรอก…”
แต่หลินหรูนิ่งขึง เธอถูกครอบงำด้วยความเกลียดชังไปแล้ว แม่ของเธอถูกเถาเยี่ยนฆ่าตายอย่างนั้นหรือ แม่ของเธอถูกเถาเยี่ยนฆ่าตาย!
“เถาเยี่ยน!” หลินหรูผุดลุกขึ้น พุ่งตัวเอื้อมมือผ่านราวเหล็กเข้าไปคว้าคอเถาเยี่ยน และคำรามลั่น “ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะฆ่าแก!”
ถังซีตกใจ รีบเข้าไปห้ามหลินหรูอย่างรวดเร็ว “แม่คะ! ใจเย็นๆ ค่ะ! อย่าหลงกลเถาเยี่ยน! เธอกำลังจงใจยั่วยุแม่! ปล่อยเธอค่ะ!”
เถาเยี่ยนหัวเราะออกมาดังลั่น “ฉันจะไม่เหงา ที่มีแกมาอยู่กับฉันในชีวิตหลังความตาย!”
หลินหรูปล่อยเถาเยี่ยนทันที และทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ถังซีกอดเธอไว้แน่น น้ำตาหลินหรูไหลพราก ถังซีรีบขอให้ตำรวจนำเถาเยี่ยนออกไป และตบหลังมารดาเบาๆ เพื่อปลอบโยน หลังจากนั้นครู่หนึ่งถังซีก็เอ่ยขึ้นเบาๆ “กลับบ้านกันเถอะนะคะ เราไม่ต้องเยี่ยมหลินเจียวกับเซียวจิ้นหนิงดีกว่าค่ะวันนี้”
หลินหรูพยักหน้าอย่างอ่อนแรง และเงยหน้าขึ้นมองถังซี “แม่… หลินรั่วจื้อตายแล้วจริงๆ เหรอ”
ถังซีส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้ม “ไม่หรอกค่ะ หมอช่วยเขาไว้ทัน แมปแปแแมมแม่ไปเยี่ยมเขาก็ได้นะคะ”