ตอนที่ 358 เป็นที่รักของผู้ชาย
วันรุ่งขึ้น ขณะที่ซูจิ่วซือกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงพูดคุยนอกห้อง เป็นเสียงที่คุ้นเคยมาก
นางรีบวางหนังสือในมือลง เปิดประตูห้อง เห็นเผยปิงปิงกำลังพูดคุยยิ้มหัวกับจงมั่วเจียง
เผยปิงปิงสวมชุดสีแดงท้อ ยิ้มแย้มแจ่มใส หัวเราะร่าตลอดเวลา สนิทสนมกับจงมั่วเจียงมาก
สองคนนี้รู้จักกัน เป็นเรื่องที่ซูจิ่วซือคาดไม่ถึง นางจึงมั่นใจว่าต้องหนีจากที่นี่ได้
ตามเงื่อนไขที่พนันกัน ยังมีเวลาอีกสองวัน จงมั่วเจียงก็จะปล่อยนาง นางเชื่อว่าจงมั่วเจียงเป็นคนรักษาสัญญา
“ปิงปิง”
ซูจิ่วซือยืนที่หน้าประตู ร้องทัก
พอได้ยินเสียงซูจิ่วซือ เผยปิงปิงก็หันมามอง ทันทีที่เห็นซูจิ่วซือ นางตะลึง แล้วเข้าใจทันที “เป็นไปได้หรือ! จงมั่วเจียง นี่หรือสาวสวยที่เจ้าพูดถึง”
พอรู้ว่าจงมั่วเจียงชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เผยปิงปิงก็ตั้งใจให้จงมั่วเจียงพามาดู อยากรู้ว่าสาวสวยแบบไหนที่ถูกใจจงมั่วเจียงปีศาจมือสังหารคนนี้
เสียเวลาตั้งนาน จึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือซูจิ่วซือ ว่าไปแล้วนางกับซูจิ่วซือมีวาสนาต่อกันไม่น้อย ได้พบกันหลายครั้งหลายหน
“เจ้าสองคนรู้จักกันหรือ”
จงมั่วเจียงนึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงรู้จักซูจิ่วซือมาก่อน เขาแสดงสีหน้าประหลาดใจ
“ไม่ใช่แค่รู้จัก นี่เป็นน้องสาวข้า เท่าที่รู้ นางมีเจ้าของแล้ว จงมั่วเจียง เจ้าสนใจแย่งคนรักของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไร รีบปล่อยน้องสาวข้า”
เผยปิงปิงเดินมาหาซูจิ่วซือ ยื่นมือไปตบไหล่ซูจิ่วซือ ราวกับจะบอกให้นางวางใจ
“ผู้ชายไม่มาขอผู้หญิงก็ยังโสด ฟู่เฉินหรงมีคู่หมั้นแล้ว ข้าไม่ได้แย่งคนรัก แค่ปลอบใจคนสวยที่กำลังอกหัก
ปิงปิง ในเมื่อเจ้ารู้จักจิ่วซือแล้ว งั้นเจ้าสองคนคุยกันให้เต็มที่ อยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง เราสองคนจะได้คารวะเป็นพี่น้องกัน แม้ไม่ช่วยก็อย่าทำให้ข้ายุ่งยาก ไม่งั้นก็ไม่ต้องเป็นพี่น้องกัน”
จงมั่วเจียงรู้นิสัยเผยปิงปิงดี เป็นแม่นางที่รักความยุติธรรม เขาเองก็กลัวว่าเผยปิงปิงจะมาก้าวก่าย ถ้ารู้ว่าสองคนนี้รู้จักกันมาก่อน เขาไม่มีวันพาเผยปิงปิงมาหาซูจิ่วซือ
ฟ้าลิขิตอย่างนี้ ต้องการให้เขาปล่อยซูจิ่วซือใช่หรือไม่ เขาต้องการจะฝืนลิขิตฟ้า ยังมีวิธีสุดท้าย ทำอย่างนั้นซูจิ่วซือต้องไม่จากไปแน่
“เราสองคนมีเรื่องจะคุยกันแบบผู้หญิง จงมั่วเจียง เจ้าไปจัดการธุระของเจ้าเถอะ”
จงมั่วเจียงไม่พูดอะไร เขาออกไปจากเรือนของซูจิ่วซือ หลายวันมานี้ซูจิ่วซือไม่ได้พูดคุยอะไรเลย คงจะเบื่อมาก เผยปิงปิงมาแล้ว ให้นางอยู่กับซูจิ่วซือก็ดี
เผยปิงปิงดึงซูจิ่วซือไปใกล้ตัว พูดอย่างห่วงใย “เรื่องราวเป็นอย่างไร ทำไมอยู่ดีๆ ก็มาตกอยู่ในกำมือจงมั่วเจียง เจ้าช่างเป็นที่รักของผู้ชายจริงๆ ตอนอยู่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานพ่อข้าอยากแต่งงานกับเจ้า พอมาที่นี่ จงมั่วเจียงก็อยากแต่งงานกับเจ้า”
“เรื่องมันยาว”
“ข้าไม่ได้ด้อยกว่าเจ้า ทำไมข้าถึงไม่มีวาสนากับผู้ชายเหมือนเจ้า
ตอนที่ข้ารู้จักจงมั่วเจียงใหม่ๆ ข้าเคยชอบเขา แต่สุดท้ายเจ้าก็เห็นแล้ว ข้ากับเขากลายเป็นพี่น้องกัน
ข้ายังนึกว่าจงมั่วเจียงคงไม่ชอบใครง่ายๆ แต่กลับชอบเจ้าอย่างง่ายดาย บ้าจริงๆ คนที่ข้าชอบกลับชอบเจ้า จิ่วซือ หรือว่าเราสองคนเคยเป็นคู่แค้นกันในอดีตชาติ”
เผยปิงปิงไม่ได้โทษซูจิ่วซือ เพียงแต่รู้สึกประหลาดใจ นางอยากแต่งงานกับผู้ชายที่ใจตรงกับนาง นึกไม่ถึงว่าจะยากเย็นอย่างนี้
สำหรับซูจิ่วซือกลับเป็นเรื่องง่าย นางช่างเป็นที่รักของผู้ชายจริงๆ
——
ตอนที่ 359 วิตกเรื่องแต่งงาน
“ความจริงมีคนหนึ่งที่คิดถึงเจ้าตลอดเวลา”
พอเห็นเผยปิงปิงสีหน้ากลัดกลุ้ม ซูจิ่วซือก็นึกถึงกู้หลียวน แล้วพูดขึ้น
กู้หลียวนประทับใจในตัวเผยปิงปิง แต่ทั้งสองไม่มีโอกาสใกล้ชิดกัน ไม่เช่นนั้นนางคิดว่ากู้หลียวนคงจะรักเผยปิงปิงแน่
“ใคร ทำไมข้าไม่รู้”
ซูจิ่วซือหัวเราะ “เจ้าอยากแต่งงานหรือ”
“ใช่สิ ชีวิตนี้ข้ายินดีแต่งงานกับคนที่ใจตรงกับข้า อยู่กับข้าไปจนแก่เฒ่า”
เผยปิงปิงไม่อ้อมค้อม บอกความคิดของตัวเองอย่างเปิดเผย เวลานี้นางอายุสิบเก้าปี ผู้หญิงอายุเท่านางส่วนใหญ่แต่งงานไปแล้ว นางยังคงรออยู่ รอคนที่นางอยากแต่งงานด้วยและยินดีแต่งงานกับนาง
ตั้งแต่ปีที่ทำพิธีเกล้าผมนางก็รอมาตลอด เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า รอจนถึงเวลานี้นางรู้สึกว่าคงไม่มีคนอย่างนี้แล้ว เผยไป๋ชวนเร่งรัดให้นางแต่งงาน แต่นางไม่ใส่ใจ ถ้าชาตินี้ไม่พบคนที่ใจตรงกับนาง นางก็ไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่าอยู่อย่างแม่ของนางไปตลอดชาติ
เวลานี้หัวใจของนางมีความหวัง แต่ก็สิ้นหวัง นางวิตกเรื่องแต่งงาน
“ฟ้าย่อมลิขิตไว้แล้ว ปิงปิง เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดี วันหลังต้องเจอผู้ชายที่รักใคร่เอาใจใส่เจ้า”
ซูจิ่วซือไมได้ว่าเผยปิงปิง เพียงแต่ปลอบใจเ แม้ดูภายนอกเผยปิงปิงเป็นคนร่าเริงสนุกสนาน ความจริงแล้วในใจนางเป็นผู้หญิงละเอียดอ่อน แต่ละคนมีความต้องการไม่เหมือนกัน!
นางเคยคิดอย่างเดียวกับเผยปิงปิง หลังจากฟื้นชีพ นางก็ล้มเลิกความคิดเหล่านี้ มีชีวิตเพื่อแก้แค้นและเพื่อตัวเอง ไม่คาดหวังสิ่งที่เรียกว่าความรัก นึกไม่ถึงว่าสวรรค์กลับลิขิตให้นางพบฟู่เฉินหรง
ตั้งแต่พบฟู่เฉินหรง นางก็ไม่ใช่ซูหลิ่วคนเดิมอีกต่อไป ซูหลิ่วพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่ตนอยู่ร่วมด้วย ยกเขาไว้เหนือหัว แต่ก็ไม่อาจทำให้เขาพอใจ กู้เหยี่ยนเรียกร้องนางมากขึ้นเรื่อยๆ
เวลานี้นางเข้าใจแล้ว ผู้หญิงไม่ควรพึ่งผู้ชายมากเกินไป ตัวนางเองมีแสงสว่างในตัว ทำไมต้องให้ผู้ชายมาทำลาย ให้ตัวเองมืดลง
ต่อไปนางไม่มีวันยอมลดตัวเพื่อรักษาความสัมพันธ์ และไม่มีวันซ่อนตัว นางเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองอยู่แล้ว
จุดนี้นางกับฟู่เฉินหรงคิดตรงกัน ทั้งสองต่างเสริมซึ่งกันและกัน คู่ควรกันอย่างแท้จริง
ถ้าไม่ได้พบเขา ชีวิตนี้นางคงไม่แต่งงาน
นางไม่เหมือนเผยปิงปิง ที่ไม่เคยผ่านโลก มีความหวังมากมายต่อสิ่งที่ยังไม่รู้
ซูเหมยตายไปแล้ว เวลานี้นางมีความปรารถนาอย่างเดียวคืออนาคตของฟู่เฉินหรง
เผยปิงปิงหัวเราะร่า เสียงดังกังวานเหมือนกระดิ่ง “เจ้าออกมาคราวนี้ กู้หลียวนไม่ได้มาด้วยหรือ”
“เขาก็มา”
“เขาดีต่อน้องสาวอย่างเจ้ามาก ไปไหนก็ไปด้วย ข้าไปหากู้หลียวนก่อน พอค่ำค่อยมาหาเจ้า ข้าอยากช่วยเจ้าจริงๆ แต่จงมั่วเจียงไม่เห็นด้วย ข้าไม่อาจพาเจ้าออกไปได้ เจ้าก็รู้ว่าสำนักวิหคเขียวทำอะไร เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าส่งจดหมายไปให้ฟู่เฉินหรง ให้เขามาช่วยเจ้า”
พอได้ยินเผยปิงปิงว่าจะบอกฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือก็รีบสั่นหัวทันที “ถ้าเขารู้ คงมาหาด้วยตัวเองแน่ เวลานี้เขาออกจากเมืองหลวงไม่ได้ เรื่องนี้อย่าบอกเขา ข้าหาวิธีออกไปได้”
“ในเมื่อเจ้าพูดอย่างนี้ ก็แล้วแต่เจ้า ข้าจะพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถ จงมั่วเจียงไม่ใช่คนเลว เขาชอบเจ้ามาก ไม่มีวันทำร้ายเจ้าแน่ เจ้าอยู่ที่นี่ มีอาหารอย่างดีให้กิน”