ตอนที่ 356 ต้องแพ้แน่
ทำอย่างไรดี เขาชื่นชมผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ และไม่รู้จะทำอย่างไรกับนางดี เขาสังหรณ์ใจว่าตนคงแพ้แน่ เขาไม่อาจปล่อยให้นางเป็นอันตราย แต่ซูจิ่วซือกลับดึงดันเอาชีวิตเข้าเสี่ยง
การท้าพนันคราวนี้เขาแพ้ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะเขาเป็นคนที่หวั่นไหวเสียเอง
“ไม่ต้องเกรงใจ ข้าผ่านทางมาช่วยเจ้าเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้ถูกวางยาพิษประหลาด จึงกลายเป็นอย่างนี้ คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง เป็นคนประหลาด เวลานี้นางเป็นลม แม่หนู เจ้าจะอยู่กับนางไหม ในเมื่อเจ้าเองก็ไม่กลัว”
“ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่ไหนก็ปรับตัวได้ ที่นี่เป็นพื้นที่ของเจ้าสำนักจง เจ้าอยากให้ข้าอยู่ไหนข้าก็อยู่นั่น ไม่เป็นไรหรอก”
ซูจิ่วซือรับปากทันที ไม่ลังเลหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้นางยังคาดเดาไม่ออก เวลานี้นางมั่นใจ รู้ว่าตนต้องชนะแน่
“เจ้า…เจ้าเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญจริงๆ ” จงมั่วเจียงให้คนพาหญิงที่นอนบนพื้นออกไป พูดด้วยสีหน้าหนักใจ “เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้ากลับก่อนละ”
พูดจบก็ออกไปจากห้อง
ให้ปล่อยซูจิ่วซือไป เขาเองก็ไม่ยินยอม โอกาสที่เขาจะพบผู้หญิงที่น่าสนใจอย่างนี้มีไม่มาก เขาไม่เข้าใจผู้หญิง ไม่เท่ากับว่าคนอื่นจะไม่เข้าใจผู้หญิง ดูแล้วคงต้องให้ยอดฝีมือมาช่วย
พอกลับเข้าไปในห้อง จงมั่วเจียงไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย เขาเรียกซิ่วหลานสาวใช้ใกล้ชิด
ซิ่วหลานยืนข้างหน้าจงมั่วเจียงอย่างนอบน้อม รอคำสั่งจากจงมั่วเจียง
“ซิ่วหลาน เจ้าก็เป็นผู้หญิง คงเข้าใจผู้หญิงดี เจ้าบอกหน่อยว่าทำอย่างไรจึงจะชนะใจผู้หญิง”
จงมั่วเจียงใช้วิธีการต่างๆ นานาที่คิดว่าน่าจะใช้ได้ แต่กลับไม่ได้ผลสำหรับซูจิ่วซือ เงินทองของมีค่าไม่อาจทำให้ซูจิ่วซือสนใจ ผีผู้หญิงก็ยังเอามาใช้ ซูจิ่วซือกลับไม่สะทกสะท้าน
เขาจนปัญญาจริงๆ แม้ไม่คาดหวังว่าซิ่วหลานจะมีความเห็นที่ดี แต่ก็ควรจะถามสักหน่อย
ซิ่วหลานเงยหน้า มองจงมั่วเจียงด้วยความประหลาดใจ นางรับใช้จงมั่วเจียงมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นจงมั่วเจียงกลัดกลุ้ม เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่อยากจะเชื่อ
นางไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของจงมั่วเจียงอย่างไร สำหรับนางแล้ว จงมั่วเจียงไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น หัวใจของนางก็เป็นของจงมั่วเจียงแล้ว
หากจงมั่วเจียงยินดี นางจะเป็นผู้หญิงของเขาทันที เสียดายที่จงมั่วเจียงไม่ชอบนาง
นางทุ่มเทอย่างไรก็ไม่สำเร็จ แต่ซูจิ่วซือไม่ได้ใส่ใจเลย สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ นางไม่รู้ว่าซูจิ่วซือคนนั้นมีดีอะไร หน้าตาไม่ได้สวยโดดเด่น แต่ละวันสีหน้าไร้ความรู้สึก เย็นชากับจงมั่วเจียงมาก แต่จงมั่วเจียงกลับสนใจซูจิ่วซือ
ในเมื่อจงมั่วเจียงถาม นางย่อมต้องตอบ นางคิดครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นตอบ “เจ้าสำนัก แม่นางคนนี้คงไม่มีใจให้ เจ้าสำนักใช้วิธีการต่างๆ จนหมดแล้ว แต่แม่นางก็ไม่หวาดหวั่น ที่เจ้าสำนักทำอย่างนี้ไม่มีผลต่อแม่นางแม้แต่น้อย ขืนทุ่มเทต่อไปก็คงสูญเปล่า บ่าวมีวิธีหนึ่งที่น่าจะใช้ได้”
“วิธีใด”
จงมั่วเจียงนึกไม่ถึงว่าซิ่วหลานจะมีวิธีกำราบซูจิ่วซือ รีบซักถาม
ซิ่วหลานพูดต่อ “เจ้าสำนัก บ่าวได้ยินมาว่าคุณหนูตระกูลใหญ่ต้องรักษาพรหมจรรย์ วันแต่งงานต้องให้หมัวมัวตรวจ คุณหนูตระกูลใหญ่คนใดไม่รักษาพรหมจรรย์จะไม่มีใครแต่งงานด้วย และจะถูกลอบฆ่า”
——
ตอนที่ 357 อยากให้เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดไป
“คุณหนูตระกูลใหญ่ใส่ใจที่สุดก็คือชื่อเสียง ชื่อเสียงสำคัญกว่าชีวิต ถ้าเจ้าสำนักวางยาคุณหนูซู แล้วขืนใจ แม้คุณหนูซูไม่ยอม ก็ไม่อาจแต่งงานกับคนอื่น พอถึงตอนนั้นก็ต้องอยู่กับเจ้าสำนัก”
จงมั่วเจียงครุ่นคิด นี่เป็นวิธีที่จะได้ซูจิ่วซือ ถ้านางเสียชื่อเสียง ย่อมไม่อาจแต่งงานกับฟู่เฉินหรง และไม่มีหน้าจะไปหาฟู่เฉินหรง แต่ถ้าเขาทำอย่างนี้จริง ซูจิ่วซือคงแค้นเขาแน่ ชาตินี้นางคงไม่ให้อภัยเขา
เขาชอบซูจิ่วซือจริงๆ จึงไม่อยากข่มเหงนาง วิธีที่จื่อหลานแนะใช้ได้ เขาไม่อยากทำนัก แต่ก็รู้ดี ถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็ต้องปล่อยซูจิ่วซือไป การพนันครั้งนี้ เขาต้องแพ้แน่
ปล่อยนางไป จงมั่วเจียงก็ไม่ยินยอม นี่เป็นปัญหาหนักใจ
พอเห็นจงมั่วเจียงลังเล ซิ่วหลานก็แนะต่อ “เจ้าสำนัก หากได้ตัวนางแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปเจ้าสำนักคงจะทำให้นางหวั่นไหว ถึงไม่ยินยอม แต่นางก็ยอมรับชะตากรรม ผู้หญิงมักจะเป็นอย่างนี้
ถ้าคุณหนูซูตั้งท้อง เจ้าสำนักยังอาศัยลูกผูกมัดคุณหนูซู พอถึงตอนนั้นคุณหนูซูก็ต้องอยู่กับเจ้าสำนักไม่มีทางเลือกอื่น เจ้าสำนักดีต่อนางอย่างนี้ นางจะค่อยๆ ยอมรับเจ้าสำนัก”
ซิ่วหลานไม่ชอบซูจิ่วซือ นางดูออกว่าซูจิ่วซือไม่ชอบจงมั่วเจียงแม้แต่น้อย และยังปฏิเสธเขามาก
หากซูจิ่วซือถูกจงมั่วเจียงขืนใจ วันข้างหน้าคงจะทรมานแสนสาหัส ถ้าคลั่งขึ้นมา อาจจะฆ่าตัวตาย นางก็อยากเห็นซูจิ่วซือพบจุดจบที่น่าสังเวช
ในเมื่อจงมั่วเจียงชอบ เพื่อให้จงมั่วเจียงมองนางด้วยสายตาใหม่ นางจึงพยายามเสนอแผนการให้จงมั่วเจียง วันหลังถ้าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ดี นางก็จะแสดงตนเป็นคนที่เข้าใจจิตใจของคนทั้งสอง จงมั่วเจียงย่อมจะเห็นความดีของนาง การเข้าแทนที่ซูจิ่วซือจึงจะทำได้อย่างง่ายดายราบรื่น
นางไม่เชื่อว่าจงมั่วเจียงจะสนใจผู้หญิงที่ไม่รักเขาไปตลอด เวลานี้เขาแค่หาวิธีเอาชนะซูจิ่วซือเท่านั้น
“เจ้าออกไปก่อน!”
จงมั่วเจียงไม่ได้ตัดสินใจทันที แต่โบกมือให้ซิ่วหลานออกไป
พอซิ่วหลานไปแล้ว จงมั่วเจียงนอนไม่หลับ เขาคิดทบทวนเรื่องนี้ นึกถึงว่าถ้าปล่อยซูจิ่วซือไปเขาก็ไม่ยินยอม ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ แค้นก็แค้นเถอะ! เขาจะชดเชยให้ทั้งชีวิต เขาไม่เชื่อว่าชาตินี้นางจะไม่ให้อภัยเขา
ส่วนเรื่องลูก ซูจิ่วซือไม่อาจมีลูกได้ ไม่เช่นนั้นคงตายแน่ เขาไม่คาดหวังเรื่องลูก เขาเป็นลูกชายคนเดียว วันหลังเขาก็รับเลี้ยงเด็กฉลาดสักคนเอามาบ่มเพาะให้รับช่วงสำนักวิหคเขียว เหมือนกับอาจารย์ของเขา
แม่หนู อย่าโทษข้าเลย ข้าเพียงแต่อยากให้เจ้าอยู่กับข้า
ซูจิ่วซือไม่รู้ว่าจงมั่วเจียงเกิดความคิดอย่างนี้ นางนอนบนเตียง ในสมองนึกถึงแต่ฟู่เฉินหรง ความรู้สึกคิดถึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาทำอะไรอยู่
เฉินหรง เจ้ายังรอข้าหรือไม่
บังเอิญฟู่เฉินหรงก็นอนไม่หลับ เขายืนอยู่ที่หน้าต่าง แหงนหน้ามองจันทร์เสี้ยว มองไปมองมา จันทร์เสี้ยวกลายเป็นซูจิ่วซือ กำลังยิ้มให้เขา แววตาของเขาอ่อนโยนลง จ้องมองท้องฟ้าตลอดเวลา
“จิ่วเอ๋อร์ วันหลังอย่าจากข้าไปอีก ความคิดถึงช่างทรมานเหลือเกิน”
เขาพึมพำอยู่คนเดียว เวลานี้เขายังไม่ได้ข่าวคราวจากซูจิ่วซือ ไม่รู้ว่านางอยู่ไหน ทำให้เขาเป็นห่วงและยินดี ไม่ได้ข่าวแสดงว่านางไม่เป็นอะไร
เวลานี้เขาไม่มีวิธีอื่น ได้แต่ตามหาซูจิ่วซือต่อไป แม้ต้องพลิกแผ่นดิน เขาก็จะตามหาให้ได้