ตอนที่ 354 ผู้หญิงที่น่ากลัว
กู้หลียวนบ่น พูดจบก็กลัวว่าซูจิ่วซือจะเป็นห่วง จึงพูดเสริม “ข้าไม่เป็นไร สองวันที่ผ่านมาพอโดนลมโดนแดด อาการลมหนาวหายแล้ว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง จงมั่วเจียงข่มเหงเจ้าหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นไร เจ้ายืนหยัดอีกสามวันนะ”
“เจ้ามั่นใจว่าจะรับมือกับจงมั่วเจียงได้หรือ”
ซูจิ่วซือพยักหน้าอย่างหนักแน่น “มั่นใจ สามวันหลังจากนี้เราต้องได้ออกจากที่นี่”
“ข้าไม่เป็นไร แค่ทำงานใช้แรงนิดหน่อย ไม่เคยทำมาก่อน แต่พอทำไปทำมา ก็รู้สึกสนุกกับการผ่าฟืน เจ้าต้องระวัง อย่าเสี่ยงอันตราย พอถึงตอนนั้นเราค่อยคิดหาทาง ชีวิตสำคัญที่สุด”
ซูจิ่วซือปิดปากหัวเราะ “ถ้าผ่าฟืนสนุก เจ้าก็อยู่ผ่าฟืนที่นี่ไปตลอดชีวิตดีไหม”
“ถ้าเจ้ายินดีอยู่กับปีศาจมือสังหารไปตลอดชีวิต ข้าก็จะอยู่ผ่าฟืนไปตลอดชีวิตเหมือนกัน”
“เอาคนเก่งมาทำงานเล็กๆ น้อยๆ ” ซูจิ่วซือไม่ได้พูดเล่นกับกู้หลียวนอีก นางมาเยี่ยมกู้หลียวน ให้มั่นใจว่าเขาสบายดี นางก็วางใจแล้ว โชคดีที่จงมั่วเจียงไม่อาศัยกู้หลียวนมาบีบนาง
ซูจิ่วซือไม่อยู่นาน พูดคุยกับกู้หลียวนครู่งหนึ่งแล้วก็ไป
คืนนั้น ซูจิ่วซือไม่ง่วงแม้แต่น้อย นางเอนหลังกับเตียงอ่านหนังสือ จงมั่วเจียงรู้ว่านางชอบอ่านหนังสือ จึงให้คนหาหนังสือมาให้นางมากมาย หลากหลายแนว ซูจิ่วซือจึงอ่านคร่าเวลา
ข้างนอกมีพายุ เสียงลมกระแทกหน้าต่าง ทำให้หน้าต่างที่ปิดอยู่เปิดออก ตะเกียงน้ำมันบนโต๊ะถูกลมพัดดับ
ทั่วทั้งห้องมืดมิดทันที
ซูจิ่วซือวางหนังสือในมือลง นึกถึงการท้าพนันกับจงมั่วเจียง นางรู้ว่าคราวนี้เกิดเรื่องแน่ แต่ไม่รู้ว่าจงมั่วเจียงเตรียมอะไรไว้
จากนั้นประตูห้องของซูจิ่วซือก็ดังแกรกกราก เป็นเสียงประตูห้องถูกผลักเข้ามา รอบข้างมืดสนิท เสียงผลักประตูที่ดังขึ้นกระทันหันทำให้ขวัญผวา
ซูจิ่วซือลุกขึ้นคลำขอบโต๊ะ เตรียมจุดตะเกียงน้ำมันอีกครั้ง ข้างตะเกียงมีหินเหล็กไฟวางอยู่
ทันใดนั้นนางก็รู้สึกมีมือเย็นวาบคู่หนึ่งมาจับที่ไหล่ทางด้านหลัง มือนั้นเหมือนออกมาจากถ้ำน้ำแข็ง ไม่มีความอุ่นแม้แต่น้อย ทำให้อดขนลุกไม่ได้
ซูจิ่วซือไม่รู้ว่ามือสองข้างที่จับไหล่นางไว้เป็นใคร มือเย็นวาบนี้ไม่เหมือนคนเป็น
นางสงบลงทันที ไม่ใส่ใจมือนั้น ถามราบเรียบ “เจ้าเป็นใคร”
“ข้าอยู่คนเดียวข้างล่างเหงาเหลือเกิน เจ้าลงมาเป็นเพื่อนข้าได้ไหม เมื่อก่อนบ้านนี้เป็นของข้า ข้าอยู่ที่นี่หลายปี”
เป็นเสียงโหยหวนของผู้หญิง ดังแว่วขึ้นอย่างเลือนราง พอได้ยินก็รู้สึกขนลุกซู่
“ข้าไม่ถือสาถ้าเจ้าจะอยู่ที่นี่” ซูจิ่วซือเริ่มรู้สึกเครียดแต่แล้วก็สงบลงอย่างรวดเร็ว นางคลำเจอหินเหล็กไฟแล้ว จึงก้มหน้าลงจุดตะเกียงน้ำมัน
มือที่วางบนไหล่ของนางขยับออกห่าง ขณะที่นางเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นผู้หญิงชุดแดง
ผู้หญิงคนนี้สยายผม ใบหน้าซีดขาว เลือดไหลทั่วทวารทั้งเจ็ด ดวงตาไร้แวว เปลือกตาขวามีแผลเน่าเฟอะเป็นรูโหว่ ที่ปากแผลมีหนอนสีขาวคลานยั้วเยี้ย น่าหวาดผวา
ทันทีที่เห็นแวบแรง ซูจิ่วซือรู้สึกตกใจจริงๆ
นางเตรียมใจไว้ก่อนแล้ว นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงเบื้องหน้าจะน่ากลัวกว่าที่คิด อย่างน้อยปากแผลก็ไม่ใช่ของปลอม หนอนก็ไม่ใช่ของปลอม จงมั่วเจียงไปหาคนอย่างนี้มาจากไหน
——
ตอนที่ 355 ไม่อาจทนเห็นนางตาย
“แม่นางมีอะไรจะสั่งสอนหรือไม่”
ชั่วพริบตา ซูจิ่วซือก็สงบลง นางเคยผ่านอุปสรรคมามาก มีความกล้าหาญกว่าคนทั่วไป แม้จะกลัวบ้าง แต่ไม่ถึงกับผวา
ผู้หญิงคนนั้นยื่นมือซีดขาวออกมาลูบหน้าซูจิ่วซือ เล็บของนางยาว “ข้าอยากให้เจ้ามาอยู่กับข้า”
แสงตะเกียงริบหรี่แต่ก็ส่องให้เกิดเงา ข้างหลังของซูจิ่วซือมีเงา แต่แม่นางคนนี้ไม่มีเงา หรือว่านางไม่ใช่คนจริงๆ
“ข้าเป็นคนน่าเบื่อ ถ้าไปอยู่กับแม่นางจริงๆ กลัวว่าแม่นางจะไม่สนุก”
“เจ้าเป็นคนที่ข้าเลือกแล้ว ตามข้ามา!”
เสียงของผู้หญิงยังคงเย็นเยือก มือที่จับแก้มซูจิ่วซือเลื่อนไปที่คอของซูจิ่วซือ บีบคอซูจิ่วซือแน่น
ซูจิ่วซือหายใจไม่ออก นางยื่นมือออกไปแตะถูกตะเกียง หยิบตะเกียงขึ้นฟาดหน้าผากของหญิงคนนั้นอย่างแรง
ตามปกติแล้ว หน้าผากควรจะมีเลือดไหล แต่หน้าผากของหญิงคนนี้กลับไม่เป็นอะไรเลย ไม่มีเลือดออกไม่มีรอยช้ำ ราวกับเป็นแผ่นสัมฤทธิ์ ทั้งเนื้อทั้งตัวเย็นยะเยือก ซูจิ่วซือยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คน
ถ้านางไม่ใช่คน แล้วเป็นอะไร
นางไม่เชื่อว่าโลกนี้มีผี จงมั่วเจียงเอาคนประหลาดมาจากไหน
ตะเกียงในมือซูจิ่วซือตกพื้น ห้องตกอยู่ในความมืดมิดอีกครั้ง มือที่บีบคอซูจิ่วซือรัดแน่นเข้าเรื่อยๆ ซูจิ่วซือรู้สึกหายใจไม่ออก หญิงคนนี้อาจจะบิดคอนางขาดเมื่อไรก็ได้
ซูจิ่วซือออกแรงผลักโต๊ะล้มลง ในห้องมีเสียงดังสนั่น พอถึงตอนนี้มือที่บีบคออยู่หายวับไปทันที ได้ยินเสียงดังเพล้ง มีอะไรบางอย่างล้มลงกับพื้น
ซูจิ่วซืออ้าปากหายใจหอบ มีคนรวบนางไว้ในอ้อมอก
กลิ่นผู้ชายแปลกหน้า ซูจิ่วซือได้สติรีบผลักผู้ชายที่กอดตนออกไป “จงมั่วเจียง ปล่อยข้า”
“ทำไมเจ้าขัดขืน ข้าเป็นคนช่วยชีวิตเจ้า ไม่รู้จักตอบแทนคุณข้า”
จงมั่วเจียงปล่อยมือ ครู่หนึ่งก็มีสาวใช้ถือตะเกียงน้ำมันเข้ามา ในห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง
ซูจิ่วซือหายใจหอบ มองดูผู้หญิงชุดแดงนอนเหยียดยาวที่พื้น ร่างนั้นแข็งทื่อ นางมองจงมั่วเจียงด้วยความสงสัย “นี่มันอะไรกัน”
“เจ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือ”
“คนนี้ไม่มีเงา ไม่มีความอุ่น ไม่ใช่คนปกติแน่ เจ้าสำนักจงทุ่มเทจริงๆ ต้องการให้ข้าตกใจ ถึงกับหาคนประหลาดอย่างนี้มา”
ซูจิ่วซือสีหน้าเคร่งเครียด และรักษาระยะห่างจากจงมั่วเจียงโดยไม่ให้รู้ตัว นางไม่ชอบใกล้ชิดผู้ชายอื่นเกินไป
จงมั่วเจียงยอมรับซูจิ่วซืออย่างแท้จริง เขาพูดอย่างจนใจ “เจ้าเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญจริงๆ ยังพูดคุยกับนางได้ ไม่กลัวนางฆ่าเจ้าหรือ นางฆ่าคนได้จริงๆ ไม่ได้ล้อเล่น”
“ความกลัวแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ เมื่อกี้ขอบใจเจ้าสำนักจงที่มาช่วยข้า”
จงมั่วเจียงกลับไม่อยากช่วยซูจิ่วซือจริงๆ แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นซูจิ่วซือตายต่อหน้าต่อตา ผู้หญิงคนนี้ดึงดันจริงๆ ยอมตายก็ไม่ขอความช่วยเหลือ บีบให้เขาต้องช่วย หรือว่านางไม่กลัวตายจริงๆ
เดิมทีเขาคิดว่าคราวนี้คงทำให้ซูจิ่วซือตกใจกลัว ปรากฏว่านางไม่กลัวแม้แต่น้อย อายุสิบกว่าทำไมจึงมีจิตใจที่แข็งแกร่งปานนี้ เทียบได้กับคนคุ้มกันที่ผ่านการฝึกเป็นพิเศษ