ตอนที่ 59
แคนคูนผู้ซึ่งกําลังต่อสู้อย่างสุดชีวิตกับบอสยักษ์น้ําแข็งตัวนั้นรู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อจู่ ๆ มนุษย์คนหนึ่งก็เข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้อย่างฉับพลัน
“เอ๋?”
อันที่จริงแคนคนไม่ได้แปลกใจเพราะการกระทําของมนุษย์ผู้นั้น ทว่าเป็นสร้อยคอที่ฮยอนนูสวมใส่อยู่ต่างหากที่ทําให้เขาประหลาดใจ
“สร้อยเส้นนั้น…” แคนคูนเริ่มพูด
อย่างไรก็ตามเจ้าบอสยักษ์น้ําแข็งกลับไม่ยอมเปิดโอกาสให้แคนคูนพูด มันเหวี่ยงกระบองไม้ในกํามืออย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับสายฟ้า ทว่าต่อให้เป็นเพียงลูกของมอนสเตอร์ ถึงกระนั้นก็ยังคงเป็นมอนสเตอร์อยู่ดี แคนคูนสามารถหลบการโจมตีนั่นได้อย่างง่ายดาย
“นี่! นายรู้จักเจ้าหมีตัวนั้นไหม? เพื่อนหมีตัวน้อยของเกาะบุงบุงนี้น่ะ”
“เอ๋? เจ้ารู้จักเจ้านี่ด้วยเหรอ? หมอนี่คือเพื่อนรักของข้าเอง”
แคนคูนประหลาดใจอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้มีสร้อยคอของอาของเขาและรู้จักเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ‘เจ้าหมีแห่งเกาะบุงบุง’
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารู้จักเจ้านี้ได้ยังไง แต่ไว้ค่อยคุยกันหลังจากที่ฆ่าเจ้ายักษ์นี้ทิ้งก่อนเถอะ”
หลังจากจบคําพูดของแคนคูน ฮยอนนูก็คิดหาวิธีเอาชนะบอสยักษ์น้ําแข็งตัวนี้ “เราต้องยับยั้งการเคลื่อนไหวของมัน เล็งไปที่หัวเข่าและข้อเท้า’
สําหรับเขาแล้วเจ้ายักษ์ตัวนี้เป็นเพียงกระสอบทรายเคลื่อนที่ได้เท่านั้น พลังงานดาบขนาดใหญ่ถูกปล่อยออกมาจากดาบยาวปลายมนของฮยอนนู พลังงานดาบสีน้ําเงินฟาดฟันข้อเท้าซ้ายของมันอย่างจัง
“อ๊ากกก!” บอสยักษ์น้ําแข็งส่งเสียงร้องออกมา บ่งชี้ว่าการโจมตีของฮยอนนูนั้นได้ผล แคนคูนไม่พลาดช่วงเวลานี้และโจมตีซ้ําเข้าไปอีก เขาเข้าใจความตั้งใจของฮยอนนูและเล็งไปที่ข้อเท้า ขวาของมัน ทันใดนั้นเสียงระเบิดดังสนั่น ข้อเท้าอีกข้างของเจ้ายักษ์ตัวนั้นแหลกกระจุย
“เอาเลย!” เมื่อไม่สามารถขยับได้ บอสยักษ์น้ําแข็งก็ได้แต่ป้องกันตัว มันทิ้งกระบองไม้ในมือแล้วเหวี่ยงหมัดออกไป อย่างไรก็ตามฮยอนนูและแคนคูนสามารถหลีกเลี่ยงหมัดของมันได้อย่างง่ายดาย จากนั้นพวกเขาก็ร่วมกันโจมตีบอสยักษ์น้ําแข็งพร้อมกันอีกครั้ง
“อั๊กกก!” ในที่สุดมันก็ตาย…
[คุณได้ฆ่าบอสยักษ์น้ําแข็ง]
[ได้รับค่าประสบการณ์]
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
“แคนคูน!!!” หลังจากเห็นบอสยักษ์น้ําแข็งล้มลงไปแล้ว ทั้งอีก็รีบเข้าไปหาฮยอนนูและแคนคูน
แคนคูนเข้ามากอดทั้งอีและถามด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน “เจ้าสบายดีไหม?”
“ไม่ได้เจอกันนานเลย ทําไมนายถึงออกจากบ้านมาล่ะ? ตาแก่คนนั้นเป็นห่วงมากเลยนะ”
“มันเป็นเรื่องของสถานการณ์นะ แน่นอนว่าการฝึกนั้นยาก แต่ฉันก็มีบางอย่างที่ต้องมองหา”
ตามคําพูดของแคนคูนนั้น เขาไม่ได้ออกจากบ้านเพราะกลัวแรคคูน
‘ฉันไม่คิดว่าเขาจะอ่อนแอเมื่อเปรียบเทียบกับดาคานนะ’ ฮยอนนูคิด
จากพลังการต่อสู้ที่แคนคูนแสดงให้เห็นในการต่อสู้เมื่อครู่ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกล่าวว่าเขาหนีไปเพราะกลัวการฝึกฝนอย่างหนัก
“มันเป็นทางเลือกของนาย ว่าต้องการจะกลับไปหรือเปล่า อย่างไรก็ตามแรคคูนต้องการให้ฉันมาส่งข้อความนะ บ้านของเจ้าอยู่ที่นี้ในปาดํา เผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง” ฮยอนนูพูดแทรกการสนทนาระหว่างทั้งสองคน
[บอกแคนคูนเกี่ยวกับเรื่องของแรคคูน 1/1]
[บอกข้อความของแรคคูนแล้ว]
[กลับไปหาแรคคูนและรับรางวัล]
‘รางวัลอยู่กับแรคคูน ฉันจะต้องรีบกลับไปให้เร็วแล้ว’
“ข้าอยากกลับไปหาเผ่า แต่ก็ยังมีสิ่งที่ต้องทํา” แคนคูนส่ายหัว เขายังไม่สามารถกลับไปยังเผ่าได้ มีสถานที่หนึ่งที่เขาต้องหา และมันอยู่ในหุบเขาลึก
“แบบนี้ท่านพ่อก็คงจะไม่ทราบถึงสภาพร่างกายของข้า” แคนคูนถอดผ้าคลุมขนสัตว์ของเขาออก
“อา~”
“เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายนาย?”
มีเหตุผลว่าทําไมแคนคูนถึงใส่เสื้อคลุมขนสัตว์ เป็นเพราะร่างกายของเขาดูน่าเกลียดและน่ากลัวอย่างมาก ครึ่งหนึ่งของร่างกายอยู่ในสภาพเหี่ยวเฉา มันดูแย่มากเมื่อเทียบกับร่างกายอื่นที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง
“อย่าบอกนะว่า?” ทั้งอีเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ดูเหมือนว่าเขาจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้
“ใช่แล้ว ข้าถูกสาป มันเป็นคําสาปที่น่ากลัว ความมีชีวิตชีวาของร่างกายหายไป ข้าเองก็กําลังขัดขวางกระบวนการนี้ด้วยพลังเวทมนตร์อยู่ แต่ดูเหมือนว่าจะมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว”
“แล้วนายจะทํายังไงล่ะ?” ฮยอนนูถามหลังจากได้ยินคําพูดของแคนคูน
อารีน่าคือเกม ไม่ใช่โลกความจริง ความจริงที่ว่ามีคําสาปนั้น หมายความว่าจะต้องมีวิธีที่จะแก้มันได้
“ข้าต้องทําลายคําสาป จอมเวทมนตร์ดําสาปแช่งข้าและหนี้ไปก่อนที่มันจะถูกฆ่า ข้ามาที่นี่เพื่อค้นหาสิ่งที่เหลือจากพลังเวทมนตร์ คุกใต้ดินของมันอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นละก็ มันคงไม่มาป้วนเบี้ยนอยู่แถวนี้แน่” คําพูดของแคนคูนมีเหตุผล ไม่เหมือนกับออร์คตัวอื่น ๆ
ฮยอนนูอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า “เดียวนะ! นายจําคนที่ให้อาหารนายเมื่อไม่นานมานี้ได้ไหม?”
“อา~ มนุษย์คนนั้นเหรอ? ทําไมเจ้าถึงถามล่ะ?”
“คนคนนั้นต้องการพบนายอีกครั้ง”
“งั้นก็เรียกเขามาสิ จะมีปัญหาอะไรล่ะ?”
“เข้าใจแล้ว”
แคนคูนยอมให้ฮยอนนูเรียกหาเคทได้อย่างง่ายดาย
-ถึงเคท: นี่บอสใหญ่ประจําขอยเองนะ ฉันเจอออร์คตัวนั้นแล้ว
-จากเคท: จริงเหรอ! ฉันควรไปที่ไหนล่ะงั้น?
ความตื่นเต้นของเคทสามารถสัมผัสได้จากการกระซิบ
‘มันดีที่ได้พบกับแคนคูนขนาดนั้นเลยเหรอ?’
ฮยอนนูไม่อาจทําความเข้าใจมันได้ อีกอย่างถ้ามันสมเหตุสมผล เคทคงจะไม่ถูกเรียกว่าคนที่ไม่ปกติหรอก
-ถึงเคท: เราอยู่กลางหุบเขายักษ์น้ําแข็ง สามารถมองเห็นได้จากเนินเขา
-จากเคท: ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ
“ฮะ? เจอเขาแล้วเหรอ?”
“เขาอยู่แถวที่อยู่อาศัยของยักษ์น้ําแข็ง”
“เย้! ในที่สุดเราก็จะได้ไปที่อื่นกันสักที”
ดูเหมือนว่าสมาชิกของสมาพันธ์ผู้บุกเบิกจะยินดีกับเรื่องนี้ยิ่งกว่าเคทเสียอีก ในที่สุดพวกเขาก็สามารถออกไปที่อื่นได้
“ไปกันเถอะ! บอสใหญ่ประจําซอยกําลังรออยู่”
“นายรู้ไหมว่ามีดันเจี้ยนอยู่ใกล้ ๆ ที่นี้หรือเปล่า?” ฮยอนนูเดินเข้าไปหาสมาชิกกิลต์คนอื่น ๆ และถามในขณะที่เคทกับแคนคูนกําลังคุยกัน “ถ้าจะให้พูดแบบเจาะจงคือสถานที่ที่พวกอันเดดปรากฏตัวหรือมีจอมเวทมนตร์ดําเป็นหัวหน้าน่ะ?”
“ฉันไม่รู้ว่ามีสถานที่แบบนี้หรือเปล่า รอสักครู่ก็แล้วกัน” อะซุพูดแล้วเริ่มส่งข้อความกระซิบไปที่ไหนสักแห่ง
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบเสร็จและเดินมาหาฮยอนน “เจอแล้ว! ไม่ไกลจากที่นี่มีดันเจี้ยนที่มีลิชปรากฏตัวเป็นบอส”
“นายโอเคที่จะบอกข้อมูลนี้ให้ฉันรู้โดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนงั้นเหรอ?”
ตําแหน่งของดันเจี้ยนในอารีน่าถือว่าเป็นข้อมูล และข้อมูลก็จะกลายเป็นเงิน ราคาคงจะสูงมาก โดยเฉพาะดันเจี้ยนในหุบเขาน้ําแข็งแห่งนี้ ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่ที่แม้แต่กิลด์ใหญ่ยังไม่รู้จักย่อมมีราคาแพงขึ้นไปอีก
“ถ้าบอสใหญ่ประจําซอยติดหนี้พวกเราละก็ มันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสําหรับเราไม่ใช่หรือไง? หึ ๆ ๆ ๆ” อะซูตอบและหัวเราะ เขาคิดว่าสิ่งนี้จะช่วยสานสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับฮยอนนูต่อไป
“ถ้านายคิดอย่างนั้นละก็…ฉันจะรับไว้ด้วยความเต็มใจก็แล้วกัน”
‘อารีน่าคือเกม’
อย่างน้อยฮยอนนูก็คิดอย่างนั้น แคนคูนมาที่นี่เพื่อตามหานักเวทมนตร์ดํา อย่างไรก็ตามไม่มีมอนสเตอร์ตัวใดในหุบเขาน้ําแข็งที่ใช้เวทมนตร์ได้เลย เรื่องราวจะต่างออกไปหากเป็นดันเจี้ยนส่วนตัว นั่นเป็นเหตุผลที่เขาถามสมาพันธ์ผู้บุกเบิกว่าพวกเขารู้จักดันเจี้ยนส่วนตัวหรือไม่
“แคนคูน! ฉันเจอสถานที่ที่จอมเวทมนตร์ดําซ่อนตัวอยู่แล้ว” ฮยอนนูร้องเรียกแคนคูนตอนนี้ ถึงเวลาที่จะแก้คําสาปของนักเวทมนตร์ดําแล้ว
ปาร์ตี้ของฮยอนนูตอนนี้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปยังดันเจี้ยนส่วนตัวที่มีลิชอยู่ แคนคูนและสมาชิกทั้งห้าคนเข้าร่วมปาร์ตี้ที่ก่อนหน้านี้มีเพียงทั้งอีและฮยอนนูเท่านั้น
“อยู่ที่นี่หรือเปล่านะ?”
พวกเขาคุยกันจนกระทั่งมาถึงบริเวณดันเจี้ยน
[คุณต้องการเข้าสู่ห้องทดลองของคาร์ดัมหรือไม่?]
“เราจะเข้าไปกันไหม?”
“ฉันตั้งตารอคอยอยู่เลย เป็นโอกาสที่จะได้เห็นบอสใหญ่ประจําซอยออกล่าอย่างใกล้ชิดแล้ว”
อะซูรอคอยที่จะดูทักษะของฮยอนนูให้แน่ใจ คนอื่น ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นเราเข้าไปกันเถอะ”
[คุณได้เข้าสู่ห้องทดลองของคาร์ดัมแล้ว]
***
ภายในดันเจี้ยนไม่เหมือนกับห้องทดลองตามชื่อเลยแม้แต่น้อย มันกลับกลายเป็นที่ราบกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยหลุมศพ ดูเหมือนจะเป็นสุสานมากกว่าห้องปฏิบัติการเสียอีก
“ฉันรู้สึกอึดอัดจริง ๆ”
“อื้อ! ฉันก็เหมือนกัน”
“ฉันว่ามาฮาน่าจะทําได้ดีนะ? นายเป็นนักบวชคนเดียวในหมู่พวกเรา”
“ทําไมฉันถึงเป็นนักบวชคนเดียวล่ะ? นายคือพาลาดินนะ ตอนนี้ก็แค่ไม่มีสกิลฮีลเท่านั้นเอง”
สมาชิกกิลด์ผู้บุกเบิกพูดคุยกันโดยไม่แสดงความประหม่าออกมาเลย ฮยอนนูเองก็เป็นแบบเดียวกัน เขาไม่ได้กังวลแต่อย่างใด
‘ฉันดีใจนะที่ทางมันไม่แคบ’
นั่นคงจะเป็นเรื่องที่น่ากังวลเพียงหนึ่งเดียว เนื่องจากมีนักเวทในปาร์ตี้มากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถพิเศษของอะซุคือเวทมนตร์แห่งไฟซึ่งส่วนใหญ่ไม่เหมาะกับพื้นที่ที่จํากัด
“ฉันเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนหรือเปล่านะ?”
“ใช่! ทําไมมันช่างคุ้นเคยนัก”
เจเวลผู้เป็นพาลาดินและนิกผู้เป็นนักเวทอีกคนหนึ่งเริ่มตั้งข้อสังเกต
“ฉันเห็นสิ่งนี้ในความฝันหรือเปล่านะ?”
“บ้าน่า! เป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นสถานที่เลวร้ายแบบนี้ในความฝันของนายนะ”
“อ้อ! ใช่แล้ว ฉันเห็นมันในวิดีโอของพวกฟินิกซ์นี่ ใช่ไหม?”
“ใช่! ฉันเคยดูมาสามครั้งแล้ว น่าจะต้องมีการใช้เวทมนตร์พิเศษที่นี่ด้วยนะ”
“ถ้านายทํา นายจะเป็นคนแรกเลยที่ตายนะ เจ้าบ้า!”
ในเวลานี้ฮยอนนูก็ได้เข้าร่วมการสนทนา “วิดีโอฟินิกซ์งั้นเหรอ? หมายความว่ายังไง?”
“อ้าว! ไม่เห็นเหรอ? วิดีโอเคลียร์ภารกิจหลักที่ถ่ายโดยนิวเวิลด์และฟีนิกซ์ไง เป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่ในสุสานแห่งนี้เลยนะ”
ฮยอนนูได้ยินคําอธิบายของนิก และตอนนั้นเองที่วิดีโอของกองทัพนักบวชแห่งนิวเวิลด์ที่ทําลายพวกกองทัพโครงกระดูกและซอมบี้ได้เข้ามาในหัวของเขา
“แล้วมีโอกาสไหมที่ลิชจะเรียกกองทัพอันเดดออกมาด้วย? สุสานนี้กว้างมาก มันเป็นสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบสําหรับกองทัพอันเดดเลย”
แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!
ในขณะนั้นเองก็มีเสียงแปลก ๆ ดังขึ้น
“ใช่! มันเป็นสภาพแวดล้อมที่ดีในการใช้เวทมนตร์เลยล่ะ ไม่มีสภาพแวดล้อมที่ดีไปกว่านี้แล้วนอกจากนี้ที่นี่ก็คือดันเจี้ยนของข้าด้วยยังไงล่ะ” ลิชปรากฏตัวขึ้น
“แก!” แคนคูนเห็นลิชและจําเขาได้โดยสัญชาตญาณ มันคือนักเวทมนตร์ดําที่เขาพบเมื่อไม่กี่เดือนก่อน แคนคูนดึงดาบยักษ์ออกมาทันทีและพุ่งไปที่ลิช อย่างไรก็ตามลิชไม่ปล่อยให้แคนคูน เข้าประชิดตัวเขาได้ง่าย ๆ เขาเคยประสบมาแล้วครั้งหนึ่ง นอกจากนี้เหตุผลใหญ่สุดที่เขากลายเป็นลิชก็เพราะบาดแผลที่แคนคูนได้สร้างขึ้นแก่เขา
“ข้าต้องกลายเป็นลิชเพราะออร์คที่อ่อนแอกว่า” จอมเวทมนตร์ดําคาร์ดัมซึ่งปัจจุบันคือลิช คาร์ดัมนั้นมีความรู้สึกไม่ดีต่อแคนคูน และลืมไปว่าเขาได้สาปแคนคูนเอาไว้ มีเพียงรอยแผลเป็นที่แคนคูนทิ้งไว้และประสบการณ์การเป็นลิชเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในความทรงจําของคาร์ดัม
“จงออกมา! ลูก ๆ ของข้า”
โครงกระดูกเริ่มปรากฏขึ้นจากหลุมศพทั่วบริเวณพื้นที่รอบ ๆ พวกมันออกมาอย่างไม่รู้จบ ดูเหมือนว่าคาร์ดัมจะแสดงให้เห็นว่าการโจมตีโดยใช้จํานวนเข้าสู้นั้นเป็นอย่างไร จากนั้นโครงกระดูกที่มีลักษณะพิเศษก็เริ่มโผล่ออกมาปะปนอยู่กับโครงกระดูกธรรมดา
แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!
อัศวินที่อยู่บนม้าโครงกระดูกปรากฏตัวขึ้น นี่คือการปรากฏตัวของอัศวินโครงกระดูก
“แคนคูน! ออกมาจากตรงนั้นซะ!” ฮยอนนูตะโกนเรียกแคนคูน มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดสําหรับแคนคูนซึ่งกําลังโดนล้อม ท้ายที่สุดแล้วแคนคูนก็เป็นแค่ NPC เท่านั้น ไม่มีทางที่เขาจะมีทางรอดกลับมาได้หากตายไป สิ่งสําคัญคือต้องปกป้องเขา
“รวมตัวกันเป็นกระบวนทัพเลย จัดตําแหน่งป้องกันซะ” อะซูเริ่มสั่งการด้วยความใจเย็น เคทและเจเวลได้ปิดกั้นด้านหน้าตามคําสั่งของอะซุ คนอื่น ๆ มีหน้าที่สนับสนุนด้วยการยิงพลังจากด้านหลัง
ทังอีพูดออกมาว่า “แคนคูน! นายต้องใจเย็นไว้ก่อน ถ้านายตื่นเต้นกับการต่อสู้เกินไปละก็ นายจะต้องแพ้แน่ นายไม่ต้องการได้รับการปลดปล่อยจากคําสาปเหรอ? กลับมาที่นี่เถอะนะ!”
คําพูดของทังอีทะลุเข้าไปในจิตวิญญาณของแคนคูน แคนคูนรู้สึกว่าจิตใจของเขาแจ่มชัดขึ้นเล็กน้อย “ขอโทษที ข้าอารมณ์เสียไปหน่อย ขอบใจนะสหาย” แคนคูนพูดขึ้นพร้อมทั้งรีบถอยกลับมาโดยทันที