บทที่ 197
หวงจิ้งเฟิง
“เรียนเถ้าแก่เย่ ยาสลายแผลกายที่ลูกน้องของข้า เจาเหลียง ซื้อมาจากร้านของท่านมีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงกว่าฤทธิ์ยา หลังจากที่เขากลืนมันเข้าไปได้ไม่นานก็นอนไม่ได้สติมาเป็นเวลากว่า 2 วันแล้ว วันนี้หากไม่ได้รับคำอธิบายจากปากท่าน พวกข้าจะไม่กลับ” กวนโป๋ชี้ชายที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น และพูดเสียงดังออกมาให้ผู้คนได้ยิน
ลี่ตันยืนกอดอกพิงเสา เห็นได้ชัดว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องในอุบายครั้งนี้
ลู่จุ้นขมวดคิ้วพลางคิดแก้ไขสถานการณ์ ก่อนชี้หน้าลี่ตันและพูดขึ้น
“เฮ้ อย่ามาใส่ร้ายกันแบบนี้เซ่! ข้าว่าพวกท่านคงจะมีเป้าหมายอื่นมากกว่าล่ะมั้ง?”
“หุบปาก เจ้าคิดว่าข้า ลี่ตัน บุตรชายผู้บัญชาการสูงสุดจะเล่นสกปรกแบบพวกชั้นต่ำอย่างเจ้า
งั้นรึ! กวนโป๋ลงมือ!” หลังจากฟังคำยั่วยุของลู่จุ้น เขาก็สั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาลงมือ
“ขอรับ!” กวนโป๋ประสานมือรับคำสั่ง ก่อนเงื้อฝ่ามือพุ่งใส่ลู่จุ้นอย่างไร้ความปรานี ตั้งแต่วันนั้นกวนโป๋ก็ผูกใจเจ็บเย่เย่มาโดยตลอด เมื่อแผนการได้รับอนุมัติจากลี่ตัน เขาก็ไม่รอช้ารีบดำเนินการในทันที
ทันใดนั้นเอง ก่อนที่ฝ่ามือพิฆาตของเขาจะถึงตัวลู่จุ้น มือปริศนาก็คว้าข้อมือของเขาเอาไว้ และบีบมันแน่นจนกวนโป๋ร้องโหยหวนออกมา
“อ๊ากกกกกกกกกก”
“ถ้าเจ้ากล้าแตะตัวลูกน้องของข้าอีกล่ะก็ เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!” เย่เย่ข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนบิดข้อมือและเหวี่ยงร่างของกวนโป๋ออกไปด้านนอกร้าน
โครมมมมมมม!
“ท่านกวน ท่านกวน!”
กวนโป๋นอนโอดโอยด้วยความเจ็บปวด และกระอักเลือดออกมา กองทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาก็รีบวิ่งไปพยุงตัวเขาขึ้นมา และตระหนักได้ถึงความร้ายกาจของเย่เย่
ไม่เพียงพวกเขา แต่เจาหลิงที่เสแสร้งแกล้งทำเป็นนอนไม่ได้สติ ก็เริ่มนึกเสียใจที่เข้าร่วมแผนการของกวนโป๋
“หอการค้าหยูเย่ที่ยิ่งใหญ่ในแดนตะวันตก ต้อนรับลูกค้าเช่นนี้งั้นรึ! ป่าเถื่อนสิ้นดี! ไม่เพียงแต่ขายยาปลอมให้ลูกน้องข้าแล้ว เจ้ายังทำร้ายพวกเขาอีก เจ้าเห็นกฎหมายเป็นอะไรกัน?” มีเพียงลี่ตันเท่านั้นที่ยังคงหน้าด้านหน้าทน ยืนต่อปากต่อคำกับเย่เย่
“กฎหมายของฉางหลางงั้นรึ ข้ารู้อยู่ข้อนึง ทหารผู้ใดใช้อำนาจกดขี่ราษฎร เจ้ารู้ไหมว่ามีโทษเช่นไร?” เรื่องคารมคมคายนั้นเย่เย่ไม่เป็นสองรองใครมาแต่ไหนแต่ไร
“อย่าทำอะไรโง่ๆดีกว่าน่า ถึงวรยุทธ์ของเจ้าจะเป็นถึงขั้นจิตพิสุทธิ์ แต่ข้าเป็นถึงลูกของผู้บัญชาการทหาร อีกอย่างหลักฐานที่ข้ากล่าวหาก็ตำตาเจ้าอยู่นี่ไง!”
ลี่ตันผู้นี้ไม่เพียงมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่กลยุทธ์ของเขาก็ยังแยบคายอีกด้วย แม้อยู่ต่อหน้าผู้มีวรยุทธ์สูงกว่าเขาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวหรือข้อพิรุธในคำโกหกออกมาเลยแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตามจุดประสงค์ของแผนการนี้ก็เพื่อบ่อนทำลายชื่อเสียงของหอการค้าหยูเย่ แม้จะไม่สามารถทำให้ชาวบ้านเชื่อในทันที แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ข่าวลือแพร่สะพัดออกไป
นอกจากนี้แล้วยังเพื่อป้องกันไม่ให้หอการค้าหยูเย่เชื่อมความสัมพันธ์กับร้านค้าอื่นๆได้อีกด้วย
“หืม แผนการของท่านช่างแยบยลสมกับเป็นลูกชายผู้บัญชาการสูงสุด แต่เจ้าคิดว่าแค่นี้จะทำอะไรข้าได้งั้นรึ?” เย่เย่ประสานมือคำนับอย่างประชดประชัน พลางกลอกตามองลี่ตันด้วยสายตาเหยียดหยาม แต่ทว่าทันใดนั้นเอง
“ทุกท่านโปรดวางใจ ข้าผู้นี้ขอรับรองหอการค้าหยูเย่ไว้เอง” เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้น เขาปรากฏตัวท่ามกลางฝูงชนที่มุงดูจากภายนอก
“ทะ ท่านผู้นั้น!?”
“ไม่ใช่ว่ากำลังโดนทหารตามหาตัวกันให้ควักหรือ?”
“อย่างนี้นี่เองที่แท้ท่านก็เป็นคนอุปถัมภ์หอการค้านี้สินะ”
ชายผู้นี้คือหวงจิ้งเฟิง รัชทายาทลำดับที่ 2 แห่งอดีตจักรพรรดิเหวินซื่อไห่ เขาเดินเข้ามาในโถงหอการค้าพร้อมกับพัดขนเป็ดในมือ
ก่อนหน้านี้เขาได้รับจดหมายจากลู่จุ้นทำให้ทราบตำแหน่งของผู้น้อง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หวงจิ้งเฟิงเบาใจลงแม้แต่น้อย เมื่อทราบข่าวว่าลี่ตันนำกองทหารปิดล้อมหอการค้าเอาไว้ เขาจึงด่วนมาในทันที
หวงจิ้งเฟิงองค์ชายรอง เดิมทีเป็นที่รักใคร่ของปวงประชา เพียงประโยคสั้นๆประโยคเดียวของเขาก็ทำให้สถานการณ์กลับตาลปัตร
“ท่านหวง เรื่องนี้ท่านไม่เกี่ยว!” ในสายตาของลี่ตันที่ได้รับถ่ายทอดคำสั่งโดยตรงจากองค์
จักรพรรดิแล้ว หวงจิ้งเฟิงนั้นคือศัตรูตัวฉกาจ เป็นดั่งเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของเขา
“องอาจ สมเป็นลูกผู้บัญชาการลี่! แต่ไร้มารยาทเหมือนพ่อไม่มีผิด!” หวงจิ้งเฟิงตำหนิเสียงดัง
เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนขั้ว ลี่ตันก็จำใจยอมกล่าวขอโทษหวงจิ้งเฟิง “ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดอภัย”
หวงจิ้งเฟิงเมินราวกับพวกทหารเป็นอากาศธาตุ เขาหันไปมองลู่จุ้นและกล่าวขอบคุณเย่เย่อย่างเปิดเผย “ข้าได้ยินเรื่องราวของท่านมากมายในจดหมาย ต้องลำบากท่านแล้ว”
“ท่านหวงไม่ต้องขอบคุณข้าน้อยหรอกขอรับ” เย่เย่รับคารวะจากหวงจิ้งเฟิงอย่างถ่อมตน
“ทุกท่าน สินค้าทุกชิ้นในหอการค้าหยูเย่ ผ่านการรับรองหากข้าทั้งสิ้น หากไม่พอใจข้ายินดีจ่ายค่าสินไหมทดแทน!” หวงจิ้งเฟิงถือโอกาสนี้ทดแทนบุญคุณของเย่เย่ เขาป่าวประกาศให้ชาวบ้านรับรู้อย่างทั่วถึงกัน
“ท่านหวงทรงปรีชายิ่งนัก!”
“เมื่อท่านหวงพูดเช่นนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องสงสัยหอการค้า หยูเย่อีก!”
“หอการค้าหยูเย่จงเจริญ ท่านหวงจงเจริญ!”
เหล่าจีนมุงรวมไปถึงชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นต่างยกย่องสรรเสริญหวงจิ้งเฟิงเป็นเสียงเดียวกัน
‘ชิ! ล้มเหลวไม่เป็นท่า ดูท่าว่าข้าจะต้องหาทางอื่นกำจัดเจ้าหวงนี่ซะแล้ว’ ลี่ตันกลอกตาไปมา คิดหาแผนการปองร้ายหวงจิ้งเฟิงอยู่ในหัว ก่อนจะส่งสัญญาณให้กวนโป๋และคนอื่นๆถอนกำลังออกจากหอการค้าหยูเย่…