เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 470
“ท่านแม่ทัพเหรอ?”
หลันเฟิงขมวดคิ้ว
ท่านแม่ทัพบ้าอะไรกัน?
ท่านแม่ทัพไร้สาระนี้โผล่ออกมาตอนไหน?
ทำไมเมื่อก่อนตนเองถึงไม่เคยได้ยินเลยล่ะ?
เพียงแต่เห็นว่า
จู่ๆ หม่าตงก็ตะโกนเรียกอย่างเคารพ : “เชิญท่านแม่ทัพครับ!”
ตึกๆๆ!
คำพูดจบลง
พลทหารติดอาวุธครบชุดออกมาทีละคนๆ พร้อมรายล้อมคนตระกูลหลันเอาไว้
และในเวลาเดียวกันนี้
หยางเฟิงสวมชุดนักรบ ภายใต้การคุ้มกันของเสือขาว เดินออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา
“คารวะท่านแม่ทัพ!”
“คารวะคุณหยาง!”
“คารวะราชาตงไห่!”
ตึง!
ตึง!
ตึง!
หลังจากที่หยางเฟิงเดินออกมา
ทุกๆ คนต่างคุกเข่าลงทันที
“หยางเฟิง!”
ดวงตาของหลันเฟิงที่กำลังเกรี้ยวโกรธอยู่
ทันใดนั้น
เขาก็เข้าใจทั้งหมด
คืนนี้ ทั้งหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นแผนการชั่วร้ายของหยางเฟิงทั้งสิ้น
ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงกำลัง ได้เอ่อล้นขึ้นมาในใจ
ตนเองวางแผนการไว้มากมายขนาดนี้ แต่กลับสู้นิ้วมือเดียวของหยางเฟิงไม่ได้เลย
หยางเฟิงคนนั้น เดินหมากได้อย่างแผ่วเบาและผ่อนคลายจริงๆ!
น่าเสียดายที่ตนเองไม่พบเห็นอะไรเลย
เมื่อนึกถึงตรงนี้
หลันเฟิงได้จ้องถมึงทึงใส่โจวห้าว
เป็นเพราะไอ้เลวคนนี้
ถ้าไม่ใช่ว่าเขาหักหลังตนเอง
ตนเองจะตกสู่ทางตันนี้ได้อย่างไร?
และถ้าหากว่า
วันนี้โชคดีสามารถหนีเอาชีวิตรอดได้
เขาจะฆ่าทั้งครอบครัวของโจวห้าวอย่างแน่นอน!”
“คารวะคุณหยาง!”
โจวห้าวเห็นหยางเฟิง ก็รีบยิ้มแย้มเอาอกเอาใจ
และในเวลานี้
เหงื่อบนหน้าผากของเขา ได้ไหลลงมาไม่หยุด
เขารู้สึกเสียใจ กับการกระทำอันโง่เขลาของตนเองในตอนนั้น
หากรู้มาก่อนว่าหยางเฟิงเป็นบุคคลที่ราวกับเทพมังกรก็ไม่ปาน
ตนเองจะกล้าไปหัวเราะเยาะเขาได้อย่างไร?
ไม่ใช่เป็นการรนหาที่ตายหรอกเหรอ!
หยางเฟิงตบๆ ไหล่ของโจวห้าว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า : “คุณทำได้ไม่เลวเลย!”
ตึง!
ได้ยินเช่นนี้
โจวห้าวคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเล ตะโกนร้องกล่าวอย่างตื่นเต้น : “ขอบคุณคุณหยางอย่างยิ่งสำหรับคำชื่นชม เรื่องอะไรที่สามารถทำให้คุณหยางได้ ฉันก็ยินดีจะบุกน้ำลุยไฟไป!”
หลันเฟิงและอื่นๆ มองโจวห้าวด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
ในตอนนั้น
โจวห้าวก็เป็นเหมือนตอนนี้ กระดิกหางต่อหน้าตนเองเพื่อขอความสงสาร
ตอนนี้ก็เหมือนกับหมา ที่คุกเข่าอยู่ใต้เท้าหยางเฟิง
แต่หยางเฟิง ยิ้มอย่างเย็นชา
โจวห้าวเป็นคนอย่างไร?
ในใจของเขาเข้าใจดี
หากจะพูดอย่างไม่น่าฟัง
โจวห้าวก็เป็นเหมือนหญ้าบนกำแพง
ลมพัดไปทางด้านไหน เขาก็เอนไปทางด้านนั้น
สำหรับคนอย่างนี้
เดิมทีแล้วหยางเฟิงไม่ได้เอามาใส่ใจ
หากโจวห้าวกล้าทรยศหักหลังตนเอง
อย่างมากก็แค่กำจัดเขาทิ้งก็จบแล้ว!
ในฉับพลัน
หยางเฟิงก็ได้หันกลับมา มองไปยังหลันเฟิง
ที่มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่อธิบายไม่ถูกออกมา พร้อมกล่าวว่า : “คุณลุงคนดีของฉัน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ!”
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
หลันเฟิงรู้สึกเกลียดชังจนต้องกัดฟัน
ไม่ได้เจอกันนานบ้าบออะไร?
เมื่อวานนี้
พวกเขาสองคน เพิ่งจะเจอกันที่วิลล่าหยุนติ่ง
หยางเฟิงพูดแบบนี้
ทั้งหมดก็เพื่อต้องการให้ตนเองอับอายขายหน้า!
ยังพูดว่าคุณลุงคนดีอีก!
ดีกะผีนะสิ!
หลันเฟิงแทบอยากจะกินเนื้อของเขา กินเลือดของเขา เคาะกระดูกของเขา ดูดไขในกระดูกของเขา นอนบนหนังของเขา ถอนขนของเขา!
ในช่วงเวลานี้
หากหลันเฟิงยังไม่สามารถนึกถึงสิ่งเหล่านี้ได้
เช่นนั้นเขาก็เปล่าประโยชน์แล้ว
ไอ้โง่หยางเฟิงคนนี้ คิดอยากจะจัดการตระกูลหลันมานานแล้ว
ฉะนั้น เขาจึงช่วยครอบครัวของหลันฮ๋าว และปลุกระดมโจวห้าวให้ทรยศหักหลัง
ทุกสิ่งทุกอย่างได้เตรียมการไว้ดีแล้ว
เพียงแค่รอตนเอง กระโดดเข้ามาด้านในอย่างโง่เขลา!
เมื่อเห็นว่าหันเฟิงไม่พูดอะไร หยางเฟิงจึงพูดหยอกล้อว่า : “ทำไมเหรอ คุณลุงคนดี? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
หลันเฟิงโกรธจนหน้าแดงก่ำ
เขาคำรามด้วยความโมโห : “หยางเฟิง แกอยากจะฆ่าฉัน ก็อยากจะดูสิว่าแกจะมีความสามารถไหม?”
“เอาคนมา ฆ่าเขาซะ!”
คำพูดจบลง