ตอนที่ 264 ความสุข
“เซ่าเชิน ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับไปเหรอ” ถังโจวโจวเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ลั่วเซ่าเชินเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาจะนานเท่าไหร่ มีแต่ต้องย่นเวลามันลงให้ได้มากที่สุด
“โจวโจว ผม…..”
ถังโจวโจวมองความรู้สึกในแววตาลั่วเซ่าเชินก็รู้ได้ถึงความคิดของเขาทันที เธอไม่อยากฟังคำพูดที่เขาจะพูดออกมา “เซ่าเชิน ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ถามแล้ว ฉันจะเป็นเด็กดีรอวันนั้น”
ลั่วเซ่าเชินมองถังโจวโจวอย่างเสียใจและเข้าไปกอดเธอ “โจวโจว คุณเชื่อผมนะ ผมจะต้องพาคุณกลับไปให้ได้ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ทำเรื่องนั้น”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วเซ่าเชินพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ในแววตาถังโจวโจวจึงอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาไหลออกมา เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของลั่วเซ่าเชิน ร้องไห้พลางสะอื้น “เซ่าเชิน…ฮือๆ…”
“อย่าร้อง อย่าร้องนะ” การปลอบประโลมของลั่วเซ่าเชินช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด เมื่อลั่วเซ่าเชินได้ยินเสียงร้องไห้ของถังโจวโจวหัวใจก็แตกสลาย เขาจูบซับไปที่น้ำตาของเธอ ถังโจวโจวถูกลั่วเซ่าเชินทำให้ตกใจจนลืมร้องไห้
“โจวโจว ไม่ต้องร้องแล้วนะ” ถังโจวโจวนิ่งงันมองเขา ริมฝีปากของลั่วเซ่าเชินที่บรรจงจูบลงบนแก้มของเธอนั้นช่างให้ความรู้สึกวิเศษเหลือเกิน
“เซ่าเชิน…”
ลั่วเซ่าเชินแตะนิ้วลงบนริมฝีปากของถังโจวโจว “ไม่ต้องพูดแล้ว…”
และก็จูบเรื่อยขึ้นไปที่หน้าผาก จมูก และริมฝีปากของถังโจวโจว ถังโจวโจวอดไม่ได้ที่จะใช้มือโอบรอบคอของลั่วเซ่าเชินไว้เพื่อดึงระยะห่างระหว่างทั้งสองให้สั้นลง
มือหนึ่งของลั่วเซ่าเชินประคองใบหน้าของถังโจวโจวเอาไว้ อีกมือก็โอบเอวเธอ วันนี้ถังโจวโจวใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า ใส่กางเกงยีนส์สีดำ ลั่วเซ่าเชินค่อยๆ คลายเชือกของเสื้อออก
ในรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ถังโจวโจวรู้สึกว่าอุณหภูมิทั้งร่างเริ่มเพิ่มสูงขึ้น ลั่วเซ่าเชินเหมือนจับความตื่นเต้นของเธอได้ การเคลื่อนไหวของริมฝีปากของเขาจึงเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ การต่อต้านของถังโจวโจวไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
รอจนเมื่อลั่วเซ่าเชินออกห่างจากปากเธอ ถังโจวโจวก็รู้สึกเหมือนผ่านมาเป็นศตวรรษ
“โจวโจว โจวโจว…” ลั่วเซ่าเชินรู้สึกว่าตัวเองทนไม่ไหวแล้ว
เมื่อเห็นลั่วเซ่าเชินเริ่มปลดเสื้อผ้าเธอออก ถังโจวโจวก็เข้าใจทันที รีบเอามือขวางไว้ “เซ่าเชิน ตอนนี้อยู่ในรถ คุณจะทำตัวรุ่มร่ามไม่ได้นะ”
ลั่วเซ่าเชินร้อนรนจนตาแดงไปหมด เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตนอยู่ตลอด แต่ถังโจวโจวกลับราดน้ำมันลงบนกองไฟและยั่วยวนเขา ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้
ก่อนที่ถังโจวโจวจะทันรู้ตัวเขาก็ปรับเบาะลง รอจนถังโจวโจวรู้สึกตัวเธอก็ถูกลั่วเซ่าเชินคร่อมอยู่บนเบาะแล้ว
พอถังโจวโจวเห็นแผ่นอกของลั่วเซ่าเชินก็หลับตาปี๋ เธอกลัวว่าถ้ามองแล้วเลือดกำเดาตัวเองจะไหลออกมา ขายหน้าแย่
“ทำไม โจวโจว คุณอายเหรอ” ลั่วเซ่าเชินหัวเราะ แต่ถังโจวโจวก็ยังไม่กล้าลืมตา เธอกลัวว่าพอลืมตาแล้วจะเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า
ลั่วเซ่าเชินเห็นถังโจวโจวหลับตาปี๋ ขนตางอนยาวก็กะพริบเล็กน้อย “โจวโจว ลืมตามองผมสิ”
“คุณ คนบ้ากาม” น่าเสียดายที่ประโยคนี้ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย ลั่วเซ่าเชินมองเธออย่างขำๆ “ผมบ้ากามเหรอ งั้นคุณก็เป็นผู้หญิงบ้ากาม ผมมีอะไรกับผู้หญิงของตัวเองแบบนี้เรียกบ้ากามเหรอ”
“โจวโจว ทำไมคุณถึงใจร้ายอย่างนี้ ผมเป็นสามีคุณนะ” ลั่วเซ่าเชินอยากให้ถังโจวโจวลืมตา ลูบไล้ตัวเขา
ลั่วเซ่าเชินปล่อยมือของถังโจวโจว เขาคิดว่าต้องหาวิธีอื่นให้ถังโจวโจวลืมตาขึ้นมา เมื่อถังโจวโจวรู้สึกได้ว่าเขาปล่อยมือก็รีบเอามือไปซ่อนไว้ที่ด้านหลังทันที
ตอนที่ 265 รอให้ตื่น
ลั่วเซ่าเชินใช้วิธีรุกก่อน ไม่นานถังโจวโจวก็ตกลงไปในโลกแห่งความปรารถนาและน่าหลงใหล ไหนเลยจะเหลือเวลามาคิดเรื่องอื่นได้อีก
แม้ว่าถังโจวโจวรู้สึกว่ามีอะไรกันบนรถจะน่าอาย แต่เธอแรงน้อยกว่าลั่วเซ่าเชินมากจึงทำได้แค่ยอมจำนนต่ออำนาจของลั่วเซ่าเชิน แน่นอน ถึงถังโจวโจวจะทำใจยอมรับไม่ได้แต่ที่จริงเธอก็ไม่รังเกียจลั่วเซ่าเชินที่ทำเรื่องนั้น
หลังจากเมฆฝนผ่านพ้นไป ลั่วเซ่าเชินก็จัดการสวมเสื้อผ้าให้ถังโจวโจวและจูบเบาๆ บนหน้าผากเธอ ถังโจวโจวหลับตายังคงจมอยู่ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ตอนนี้ร่างกายเธอรู้สึกอ่อนแอ เมื่อยขบจนลุกไม่ขึ้น
หลังจากลั่วเซ่าเชินจัดการแต่งตัวให้ทั้งสองคนเสร็จก็ขับรถออกจากบาร์ ถังโจวโจวเอนเบาะลงพักผ่อน เมื่อลั่วเซ่าเชินขับรถมาจอดที่บ้านตระกูลถังถังโจวโจวก็ยังหลับยังไม่ตื่น
ลั่วเซ่าเชินเองก็ไม่ได้คิดจะปลุกเธอ เขานั่งซึบซับบรรยากาศความอบอุ่นของเขาและเธอ ลั่วเซ่าเชินลูบใบหน้าของถังโจวโจวแผ่วเบา ขอบตาสีดำของเธอสะกิดใจลั่วเซ่าเชิน ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะนอนไม่ค่อยหลับสินะ
ถังโจวโจวรู้สึกเหมือนมีมือข้างหนึ่งลูบไล้อยู่บนใบหน้าของเธอ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าเป็นใคร แต่จู่ๆ เธอก็ตกใจและได้สติกลับมา เธอลืมตามองถึงได้รู้ว่าเป็นลั่วเซ่าเชิน “เซ่าเชิน พวกเราอยู่ไหนเหรอ”
ถังโจวโจวมองไปรอบๆ เมื่อมองเห็นทิวทัศน์ภายนอกก็ยังไม่ทันตอบสนองอะไรไปครู่หนึ่ง
“ทำไม แม้แต่บ้านตัวเองก็ไม่รู้จักแล้วเหรอ” ถังโจวโจวมองอีกครั้ง ใช่ นี่มันบ้านฉันไม่ใช่เหรอ ดูเหมือนจะยังมึนๆ อยู่ ถึงจำไม่ได้
“ทำไมคุณจอดรถอยู่ตรงนี้ล่ะ”
“รอให้คุณตื่นไง คุณเป็นเหมือนหมูน้อยที่นั่งรถแป๊บเดียวก็หลับปุ๋ยแล้ว” ลั่วเซ่าเชินแซวอย่างอารมณ์ดี ถังโจวโจวอยากจะตอกกลับว่าเหตุผลที่เธอนอนกลับอุตุก็เพราะเขานั่นแหละ
หลายวันมานี้ถังโจวโจวพยายามทำให้ตัวเองไม่คิดมาก แต่พอตกกลางคืน เพราะเรื่องคุณแม่ลั่วเป็นเหตุเธอถึงได้นอนไม่หลับอยู่เสมอ วันนี้พอได้อยู่ข้างกายลั่วเซ่าเชิน ก็ไม่รู้ว่าเพราะได้กลับมาเขารึเปล่า เธอถึงหลับได้ดีแบบนี้
“ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะ”
“เห็นคุณหลับสบายน่ะ ช่วงนี้คุณไม่ค่อยได้นอนใช่ไหม”
“เปล่า เซ่าเชิน ฉันขึ้นไปก่อนนะ” ถังโจวโจวผลักประตูรถ แต่จู่ๆ ลั่วเซ่าเชินก็จับมือเธอไว้ ถังโจวโจวหันกลับมาถามอย่างประหลาดใจ “เซ่าเชิน ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ”
ลั่วเซ่าเชินมองตาถังโจวโจวแล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองกลับ “เปล่า คุณขึ้นไปเถอะ ผมจะส่งคุณตรงนี้”
“ได้ค่ะ คุณก็ขับรถดีๆ นะ” ถังโจวโจวหยิบของของตัวเองแล้วโบกมือให้ลั่วเซ่าเชิน และขึ้นชั้นบนไป
ถังโจวโจวรู้สึกว่ากระดุมของเสื้อตัวเองหลุดอยู่จึงจงใจติดกระดุมจนถึงเม็ดบนสุด เธอกลัวว่าลั่วเซ่าเชินจะทำรอยบนคอเธอ เดี๋ยวคุณพ่อถังคุณแม่ถังเห็นแล้วจะรู้ว่าเธอไปทำเรื่องอะไรน่าอายมา เดี๋ยวท่านจะไม่สบายใจเสียเปล่าๆ
หลังจากนั้นถังโจวโจวก็เปิดกระจกในโทรศัพท์ตัวเอง มองสำรวจร่างกายแล้วถึงได้หยิบกุญแจมาไขเปิดประตู
“โจวโจว กลับมาแล้วเหรอ” เมื่อคุณแม่ถังได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันกลับไปมองก็พบว่าถังโจวโจวกลับมาแล้ว
“ค่ะ แม่กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ”
“ดูทีวีไง โจวโจว ผมลูกเป็นอะไรน่ะ” ถังโจวโจวก้มดูตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า คุณแม่ถังกลับพบว่าผมด้านหลังของเธอยุ่งเหยิง
“อ้อ อาจเพราะนอนทับตอนอยู่บนรถน่ะค่ะ” ถังโจวโจวลูบผมด้านหลังของตัวเอง พบว่ามันยุ่งเหยิงไปหมดเพราะอยู่ด้านหลังทำให้เมื่อกี้มองจากกระจกจึงไม่เห็น