“น่าตื่นเต้นมั้ยล่ะ?” ชูฮันมองหน้าทุกคนในห้องประชุม เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ยังไม่จบ ส่งคนไปที่ชั้นในของเมืองโรแมนติกไว้คอยตรวจสอบเสาหินและเก็บตั๋วเข้า”
“พุฟ~” หลิวยู่ติงพยายามกลั้นเสียงหัวเราะตัวเองไว้ เขาตบโต๊ะอย่างพอใจและตื่นเต้น “ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันชอบ”
“เท่าไหร่ครับ?” หัวหน้าแผนกโลจิสติกส์เองก็ชอบความร่ำรวย เขาชอบประเด็นที่กำลังพูดคุยอยู่มาก
“พวกมนุษย์สายพันธุ์มมีเงินกันทั้งนั้นและมักยากที่เราจะขุดหลุมดักเงินพวกเขา เราต้องควบคุมทุกจุดในการเข้าถึงให้ได้ สำหรับจุดตรวจสอบเพื่อเข้าไปดูจะต้องจ่าย 500 เหรียญล่มสลาย” ชูฮันยิ้มยิงฟัน “และสำหรับจุดเข้าไปทำการประเมิณโดยรวม 1,000 เหรียญ! 1,000 เหรียญล่มสลายต่อครั้ง!”
ราคาที่ทุกคนจ่ายได้!
ราคาขูดเลือดขูดเนื้อ!
ชูฮันพูดต่อ “ชาวบ้านทุกคนในพื้นที่ของเมืองอันลูที่ลงทะเบียนประชากรกับเราไว้จะได้รับส่วนลด 50% ส่วนทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าจะได้รับส่วนลด 30% แต่พวกเขาจะได้สิทธิถาวรตลอดชีวิต พวกเขาสามารถลองเข้าไปทำการประเมิณได้เสมอ”
ทันทีที่ชูฮันพูดจบ ทั้งห้องประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบสนิท ไม่มีใครคัดค้าน ทุกคนทั้งพอใจและเห็นด้วยกันหมด
“ตลาดมืด…” จู่ๆก็มีเสียงของคนคนหนึ่งโพล่งทำลายความเงียบขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะลั่นห้อง
แน่นอนว่ามันคือตลาดมืด เพราะราคาพุ่งเฉียดฟ้าแต่ชูฮันทำให้ทุกอย่างไหลลื่นอย่างสมบูรณ์แบบได้!
มันมีส่วนลดสำหรับชาวเมืองของอันลูและทหารกองทัพเขี้ยวหมาป่า แต่ราคาสำหรับคนนอกนั้นแพงเกินเหตุ มันเป็นการบังคับให้คนเข้าร่วมเมืองอันลูใช่มั้ย? แล้วมันก็จะตามมาด้วยการพัฒนาและเป็นที่นิยมของเมืองอันลูไปเรื่อยๆนี่เอง
สุดยอด ท่านพลเอกวางหมากทุกอย่างเอาไว้แล้ว!
เป็นอีกครั้งที่การประชุมโดยมีชูฮันเป็นการเปิดโลกทัศน์ให้ทุกคนใหม่หมด ถ้าถามว่าพระเจ้าอยู่ไหน? นี่ไงตรงหน้าพวกเขา ค่อยๆทีละขั้นๆพวกเขาถูกล้างสมองโดยชูฮันจนหมดสิ้น!
“ถ้าอย่างนั้นเราจะกระจายข่าวเมื่อไหร่ครับ?” ติงซือเย้าที่ตื่นตัวอย่างมาก และทนไม่ไหวที่จะประกาศออกไป
“ไม่ต้องกังวล รออีกหนึ่งสัปดาห์” ชูฮันตอบพร้อมรอยยิ้ม
ซางจิ่วตี้ที่เองก็ตื่นเต้นเหมือนกับคนอื่นหากต้องภายนอกกลับดูนิ่งๆ และในตอนนั้นเองมันก็เกิดความเศร้าและความผิดหวังขึ้นในใจเธอชูฮันพูดว่าอีกหนึ่งสัปดาห์ แสดงว่าเขาจะหายไปอีกหนึ่งสักดาห์สินะ?
ในขณะที่ชูฮันกำลังวางแผนการทำกำไรและการพัฒนาการให้กับค่ายเขี้ยวหมาป่า การทำงานของเมืองโรแมนติกก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นเช่นกัน การกวาดล้างซอมบี้ก็สำเร็จเรียบร้อย และในตอนนี้มีกลุ่มคนที่เดือดร้อนเพราะหลุมที่ชูฮันวางดักเอาไว้
มันยังคงมีเพียงเส้นทางเดียวที่เมืองอื่นจะเดินทางไปเมืองอันลู กลุ่มมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่ถูกเหย่จือโปจ้างมาด้วยราคาสูงเพื่อลอบสังหารชูฮันนั้นทำการซุ่มรออยู่ตำแหน่งนี้มาหลายวันแล้ว ครั้งแรกที่พวกเขาซุ่มรออยู่เป็นอาทิตย์และพอกลับไปถึงปุ๊ป พวกเขาก็ได้รับคำสั่งให้กลับมาใหม่ทันทีโดยยังไม่ได้พักทำให้พวกเขาต่างไม่พอใจและแค้นชูฮันอย่างมาก เหย่จือโปบอกว่าครั้งนี้ชูฮันจะต้องออกจากค่ายเขี้ยวหมาป่าแน่ๆรอแค่สองสามวัน ชูฮันจะต้องเดินผ่านตำแหน่งนี้ พวกเขาต้องลอบสังหารชูฮันโดยไม่ให้รู้ตัว
แต่เรื่องจริงที่เกิดขึ้นมันเป็นยังไงนะเหรอ?
พวกเขารอมามากกว่าสองสามวัน!
ทุกคนต้องพรางตัวให้กลมกลืนไปกับป่า ไม่ได้อาบน้ำมากว่าสิบวัน ไม่ได้กินอาหารอุ่นมากกว่าสิบวัน ต้องนอนหนาวอย่างทรมานมากกว่าสิบคืน ระหว่างวันก็ต้องซุ่มอย่างเงียบๆอย่างทรมานมากกว่าสิบวัน
และที่สำคัญ พวกเขาพึ่งจะได้รับข่าวเมื่อเช้านี้ว่าชูฮันได้ปรากฏตัวที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าแล้ว
อารมณ์ของพวกเขาในตอนนี้คลั่งยิ่งกว่าซอมบี้ซะอีก?!
พวกเขาทนใช้ชีวิตอย่างยากลำบากกลางป่ามาตั้งหลายวัน ผลที่ได้คือเปล่าประโยชน์ พวกเขาได้แค่เงินค่ามัดจำการจ้างจากเหย่จือโปเท่านั้นเพราะทำงานไม่สำเร็จ
“ไอ้ชูฮัน! กูจะฆ่ามึง!” หัวหน้าตะโกนขึ้นอย่างแค้นใจ เขาอยากจะระเบิดเมืองอันลูทิ้งเลยซะตอนนี้ “ใครเป็นคนส่งข่าวให้? มันจงใจหลอกเรารึเปล่า? เหย่จือโปมันคิดว่าเราเป็นกลุ่มที่พึ่งสร้างใหม่และจะกลั่นแกล้งหรือโกงเราก็ได้หรือไง? มันหาเรื่องผิดคนแล้ว เราไม่ใช่หมาที่มันจะมาเล่นมาแกล้งได้?”
“หัวหน้าใจเย็นก่อนครับ เหย่จือโปรบอกว่าเขาจะจ่ายเงินแค่หนึ่งเท่านั้น” ลูกน้องคนหนึ่งส่งข้อความจากเหย่จือโปให้หัวหน้าที่กำลังเดือดของตัวเองอยู่ “ถ้างั้นครั้งหน้าก็ให้มันมาดักซุ่มโจมตีเอาเองจะได้รู้”
หัวหน้าเดือดดาลอย่างมาก “ให้มันหาคนอื่นมาทำแทนเถอะ ส่งเงินคืนมันไป กูไม่ทำแล้ว!”
ไม่เพียงแค่กลุ่มคนที่กำลังคลั่งด้วยความโมโหเท่านั้น แม้แต่เหย่จือโปที่อยู่ไกลออกไปก็แทบกระอักความแค้นออกมาเป็นเลือดเช่นกัน
มันต้องใช้เงินอย่างมากในการจ้างคนไปซุ่มโจมตีชูฮันถึงสองครั้งแต่มันกลับเปล่าประโยชน์ ไม่มีใครล่วงรู้การเคลื่อนไหวของชูฮันได้เลย มันหายตัวไปราวกับผี ส่วนไอ้กูเหลียงเฉินนั่นก็ไร้ประโยชน์ ข่าวที่ส่งมาทั้งสองครั้งก็ผิดทั้งสองครั้ง ทั้งๆที่อยู่ในค่ายเขี้ยวหมาป่าแต่หาเส้นทางการเคลื่อนไหวที่แท้จริงของชูฮันไม่ได้ด้วยซ้ำ!
หากสองฝ่ายที่กำลังโกรธจัดอยู่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของชูฮันเลยสักนิด
“ผมได้ยินเรื่องที่มีคนดักซุ่มอยู่?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! กลุ่มพวกหน้าโง่ที่ตกหลุมฉันนั่นเหรอ!”
หลังจากแผนและโครงการต่างๆของค่ายเขี้ยวหมาป่าถูกวางเอาไว้เรียบร้อย สมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าก็เริ่มเคลื่อนไหวไปที่พื้นที่จุดต่อไปในเมืองอันลูที่มีซอมบี้ พวกเขายังต้องเข้ารับการฝึกขั้นสูงขึ้นไปอีกต่อโดยไม่มีการได้หยุดพักใดๆทั้งนั้น เช่นเดียวกันจำนวนของทหารในกองทัพเขี้ยวหมาป่าก็เพิ่มขึ้นอย่างพุ่งกระฉูด กลุ่มมนุษย์สายพันธุ์ใหม่หนึ่งร้อยคนที่มาใหม่ พวกเขาเดินทางมาเข้าร่วมกับกองทัพเขี้ยวหมาป่าและตอนนี้พวกเขาต้องรอการคัดแยกว่าจะต้องไปทำการฝึกแบบไหนและจะถูกมอบหมายหน้าที่ที่เหมาะกับความสามารถแบบไหน
บรรยากาศในห้องตอนนี้ค่อนข้างตึงเครียด โดยเฉพาะกลุ่มมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่มาใหม่ร้อยคน พวกเขาเฝ้ารอที่จะได้เจอชูฮันกันมาตลอด ครั้งนี้พวกเขาจะได้เผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองชื่นชมตัวเป็นๆแล้ว มันตื่นเต้นมากกว่าอะไรทั้งนั้น ในความคิดของพวกเขาการได้เข้าร่วมกับกองทัพเขี้ยวหมาป่าคือเป้าหมายก็จริง แต่การได้รับการยอมรับและเห็นค่าจากท่านพลเอกชูฮันนั้นคือเกียรติยศ
ทุกคนรอไม่นาน ชูฮันที่มัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับหน้าที่ทางการของเขาในที่สุดก็เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง
เมื่อได้เห็นการปรากฏตัวของพลเอกชูฮัน เหล่ามนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่ได้รับเลือกต่างกระตือรือร้นที่จะแสดงความสามารถของตัวเองให้ชูฮันเห็น ชูฮันค่อยเดินเข้ามาช้าและนั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “เป็นทีมที่ดี เดินออกมาทีละคนสิ เชิญแนะนำตัวเองได้เต็มที่”