ทุกคนตกตะลึงมองไปยังหวางฮัวเฉียง
ใครก็ไม่คาดคิดว่าหวางฮัวเฉียงจะเคยถูกเย่เซิ่งเทียนช่วยชีวิตมาก่อน !
หยวนเวินจินสีหน้าคร่ำเครียด จนเหงื่อเป็นเม็ดไหลออกมา !
เขาคิดมาแล้วทุกอย่าง แต่ไม่คิดว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ !
ตอนนี้ราวกับว่าใบหน้าของเขากำลังจะหายไป !
ถูกคนพัดไปยังไม่เท่าไหร่ นี่ยังถูกเหยียบซ้ำเข้าไปอีก !
คนที่เขาเรียกมากลับเป็นหนี้ชีวิตเย่เซิ่งเทียน ช่างน่าขายหน้าเหลือเกิน !
ทั้งความอับอาย ทั้งความโกรธ ความรู้สึกต่าง ๆ ทำให้ในใจของหยวนเวินจินราวกับมีใบมีดคอยปั่นป่วน ใบหน้าของเขาได้แต่ร้อนผ่าว
เฉิงเทียนกุ้ยทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไหว พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “หวางฮัวเฉียง นายยังจำกฎขององค์กรได้อยู่หรือเปล่า นายเป็นคนของประเทศนี้ ไม่ใช่สุนัขของคนคนหนึ่ง ! ต่อหน้าผู้คนมากมาย กลับคุกเข่าให้กับลูกนอกสมรส ปากบอกว่าชีวิตนายเป็นของมัน นายมันช่วงไร้วินัยเหลือเกิน !”
“ผบ.ตร.หวาง พวกฉันเข้าใจท่านดี แต่อย่าลืมเสียล่ะว่าท่านคือผู้บัญชาการแห่งต้าเซี่ย ผู้รับผิดชอบความปลอดภัยสูงสุดแห่งต้าเซี่ย !”
“กับลูกนอกสมรส แม้จะเคยช่วยชีวิตท่านไว้ แต่หากเทียบกับประเทศนี้แล้ว มันจะอย่างไรกัน ?”
“ผบ.ตร.หวาง ประเทศนี้เลี้ยงดูท่านมาเพียงเพื่อให้ท่านกลายเป็นสุนัขรับใช้คนคนหนึ่งงั้นหรือ ? ท่านยินดีจะเป็นอย่างนั้นหรือไง ?”
สิ่งที่หวางฮัวเฉียงทำสร้างความโกรธแค้นให้กับทุกคน
คนเหล่านี้ต่างก็พูดหาความชอบธรรม พวกเขาไม่จะทนรอไม่ไหวก็จะเข้าไปตบปากเขา
“ท่านทรยศให้กับประเทศตนเอง กลายเป็นสุนัขรับใช้ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง น่าอายเหลือเกินที่ฉันรู้จักท่าน !”
ในเวลานี้ เหล่าเศรษฐีค้นพบหนทาง ด่าทอเขาอย่างรุนแรง
ราวกับว่าทุกคนหลงลืมจุดประสงค์ที่มาตระกูลเย่ไปจนหมด จากเดิมที่ต้องการประจบสอพลอตระกูลเย่
เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจคนกลุ่มนี้เลย เขาพูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “ลุกขึ้น นายไม่มีคุณสมบัติพอจะคุกเข่าให้ฉัน”
หวางฮัวเฉียงยืนขึ้นอย่างขมขื่น เขาคิดจะพูดออกมาหลายครั้ง ให้เย่เซิ่งเทียนอภัยให้ตน ก็สุดท้ายก็ไม่กล้าพูดออกมา
“คุณผู้ชาย เพียงท่านรับสั่ง แม้เจ้าหมาจะเสี่ยงชีวิตก็ตามก็จะทำให้ ได้โปรดให้โอกาสเจ้าหมาอีกสักครั้ง ”
หวางฮัวเฉียงขอร้อง
“เอาคนของนายออกไป เรื่องของฉัน นายไม่ควรมายุ่ง”
เย่เซิ่งเทียนไร้สีหน้า
“เป็นบุญคุณอย่างยิ่งที่ไว้ชีวิต เจ้าหมาเข้าใจแล้ว”
หวางฮัวเฉียงตอบรับอย่างทุกข์ระทม เขารู้ว่าตนทำให้คุณชายต้องผิดหวัง ไม่ใช่เพราะการมาต่อต้านเขาทำให้เขาผิดหวัง แต่เพราะเขามัวแต่คิดถึงผลประโยชน์ที่มาปรากฏตัวที่นี่
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างผิดหวัง “คิดก่อนพูด หากผิดแล้วก็ต้องยอมรับมัน”
หวางฮัวเฉียงโค้งคำนับอีกหนึ่งครั้งและพูดอย่างเสียใจ “คุณผู้ชาย เจ้าหมาเข้าใจแล้ว”
จากนั้นเขาก็หยิบกระบองขึ้น ฟาดลงไปที่ขาซ้ายและแขนซ้ายของตนเองจนหัก ความเจ็บปวดแล่นผ่านจนใบหน้าซีดเผือด “คุณผู้ชาย เจ้าหมาผิดไปแล้ว”
“ไสหัวไป”
คำพูดของเย่เซิ่งเทียน ไม่ได้ดังและดูสงบ แต่กลับเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน ทำให้คนที่นั่นต่างเกิดความรู้สึกหวาดกลัว !
เพราะคำพูดของเย่เซิ่งเทียน หวางฮัวเฉียงจึงตัดสินใจหักแขนขาของตนเอง !
พวกเขายืนดูภาพตรงหน้าด้วยความสยดสยอง บางคนถึงกับยืนไม่ไหว
บางคนกลัวเย่เซิ่งเทียนจนฉี่ราด
หวางฮัวเฉียงมองดูหยวนเวินจินและคนอื่น ๆ ด้วยใบหน้าซีดเผือด ใบหน้าที่บิดเบี้ยวโหดร้ายพูดขึ้น “เป็นสุนัขงั้นหรือ ? แค่ได้เป็นสุนัขก็เป็นเกียรติของฉันแล้ว แต่น่าเสียดาย แม้สุนัขฉันกลับเป็นไม่ได้ !”