ตอนที่ 506 พบมือสังหาร
“ไม่หิวได้อย่างไร ให้เสี่ยวเอ้อร์ที่โรงเตี๊ยมส่งกับข้าวมา เรากินข้าวดีๆ กันสักมื้อ ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยพูดว่า ไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์มากน้อยเพียงใด ขอเพียงได้กินข้าวดีๆ สักมื้อ เดี๋ยวอะไรๆ ก็ผ่านไปเอง”
หลิงอวี้จื้อหัวเราะฮาลั่น
“ใช่แล้วล่ะ เจ้ารู้เรื่องถนัดของข้าดีจริง เช่นนั้นพวกเราปล่อยท้องกินกันเต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ข้าเลี้ยงเอง เจ้ากินได้ตามสบาย อย่างไรพี่สาวคนนี้เป็นคนมีเงิน กำลังกลุ้มใจอยู่พอดีว่าจะใช้เงินไปกับอะไร”
พูดจบหลิงอวี้จื้อก็เรียกเสี่ยวเอ้อร์มา สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ
มองดูอาหารตรงหน้า มู่หรงนี่อวิ๋นก็เดาะลิ้นจุ๊ ๆ
“กินหมดหรือ”
“กินไม่หมดก็ห่อสิ กับข้าวหอมจัง รีบยกตะเกียบมา หมูผัดซอสแดงหน้าตาดีมาก ข้าชิมชิ้นหนึ่งก่อนนะ”
หลิงอวี้จื้อพูดจบก็คีบหมูผัดซอสแดงชิ้นหนึ่งเข้าปากทันที ชมไม่หยุดปาก
เห็นหลิงอวี้จื้อกินอย่างมีความสุขเช่นนี้ มู่หรงนี่อวิ๋นก็รู้สึกหิวบ้างแล้ว สองคนกินกันคำใหญ่ บรรยากาศร่าเริงทันใด เหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นเลย
ต่อหน้าอาหารเลิศรส เรื่องอื่นๆ ก็กลายเป็นฝุ่น
ไม่ง่ายเลยในการออกห่างจากวงการบันเทิง แถมยังได้มีใบหน้าซาลาเปา และไม่ต้องลดน้ำหนัก ไม่ต้องออกกล้อง เรื่องกินเธอจึงไม่ได้ควบคุมสักเท่าไร เวลามีความสุข ก็กิน เวลาไม่มีความสุข ก็ยังต้องกิน ไหนๆ ร่างกายก็ไม่ได้อ้วนขึ้นเพราะกิน
มู่หรงนี่อวิ๋นช่วยหลิงอวี้จื้อกินล้วนๆ เห็นหลิงอวี้กินอย่างเอร็ดอร่อย เขาก็ได้รับอิทธิพล เจริญอาหารไปด้วย นานๆ ทีสองคนจะมีโอกาสกินข้าวด้วยกัน ไม่มีบุคคลที่สามมารบกวน เขาหวงแหนโอกาสเช่นนี้มาก
ขณะที่กำลังกินอย่างเพลิดเพลิน จู่ๆ ห้องโรงเตี๊ยมก็ถูกคนถีบเปิดออกอย่างแรง หลิงอวี้จื้อวางน่องไก่ในมือลง จากนั้นก็มองเห็นกลุ่มคนชุดดำสวมหน้ากากท่าทางกระหายเลือดบุกเข้ามา
หลิงอวี้จื้อกำลังกินน่องไก่ จู่ๆ เห็นกลุ่มคนชุดดำบุกเข้ามาก็แทบสำลัก น่องไก่ในมือตกลงบนโต๊ะทันที เธอไม่มีเวลาสนใจจะเช็ดมือแล้ว ตอบสนองทันควันโดยการลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้
มู่หรงนี่อวิ๋นโยนตะเกียบในมือทิ้งไปทันที แล้วคว่ำโต๊ะ อาหารบนโต๊ะเทกระจาด สามารถกันคนชุดดำเอาไว้ได้ชั่วคราว
ประตูถูกอัดปิดไว้แล้ว จะออกไปทางประตูห้องแทบจะเป็นไปไม่ได้ มู่หรงนี่อวิ๋นดึงมือหลิงอวี้จื้อก้าวไปข้างหลังติดต่อกัน ใช้ร่างตัวเองบังหลิงอวี้จื้อไว้ พูดว่า
“อวี้จื้อ เดี๋ยวสบโอกาส เจ้ารีบวิ่งไปทันที ข้าจะจัดการตรงนี้เอง”
หลิงอวี้จื้อรู้ว่ามู่หรงนี่อวิ๋นมีวิทยายุทธ์ แต่อาศัยแค่วิทยายุทธ์ของเขาไม่มีทางหยุดยั้งชายชุดดำเจ็ดแปดคนนี้เอาไว้ได้ หากเดาไม่ผิด ชายชุดดำพวกนี้มุ่งหมายเธอ ใครส่งมากันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลงมือกับเธอในเมืองหลวง คนพวกนี้ช่างกล้าดีจริง ๆ
“นี่อวิ๋น เจ้าไม่ต้องห่วงข้า เจ้ารีบไป”
ตายคนเดียวดีกว่าตายคู่ วันนี้เดิมทีก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรกับมู่หรงนี่อวิ๋น หากเธอไม่ได้เรียกมู่หรงนี่อวิ๋นมา เขาก็ไม่ต้องมาพบเจอเรื่องเสี่ยงอันตรายเช่นนี้ด้วยซ้ำ พูดตรงๆ ก็คือ เธอพามู่หรงนี่อวิ๋นมาลำบาก
มู่หรงนี่อวิ๋นไม่ทันได้พูด กระบี่ยาวของคนชุดดำก็แทงเข้ามาแล้ว
มู่หรงนี่อวิ๋นคุ้มกันหลิงอวี้จื้ออย่างยากลำบาก ทั้งสองมือกับบริเวณท้องได้รับบาดเจ็บ เสื้อคลุมยาวสีน้ำเงินเข้มมีแต่รอยเลือด หากมั่วชิงยังไม่มีอีก พวกเขาทั้งคู่ตายที่นี่แน่
เห็นมู่หรงนี่อวิ๋นบาดเจ็บ หลิงอวี้จื้อก็ทั้งรู้สึกผิดและร้อนใจ เธออยากผลักมู่หรงนี่อวิ๋นออก เพียงแต่มู่หรงนี่อวิ๋นป้องกันเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา
เธอไม่กล้าขยับตัวมั่วๆ กลัวว่ายิ่งทำยิ่งแย่ เธอพามู่หรงนี่อวิ๋นมาลำบากพอแล้ว หากมู่หรงนี่อวิ๋นเกิดเรื่องอะไรเพราะเหตุนี้ เธอจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต
ตอนที่ 507 บาดเจ็บอีกครั้ง
ตอนนี้เองเงาดำร่างหนึ่งก็โฉบเข้ามา มู่หรงนี่อวิ๋นใกล้จะต้านทานไม่ไหวแล้ว เห็นเงาร่างสีดำนั้น ก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง คลายตัวหลิงอวี้จื้อ ร่างกายโซเซจะร่วง เหมือนกับว่าจะล้มไปเมื่อใดก็ได้
เซียวเหยี่ยนปกป้องหลิงอวี้จื้อไว้ในอ้อมแขน คนชุดดำพวกนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอู่จิ้นและองครักษ์ลับที่ตามมา มีพวกเขาอยู่ ไม่นานก็จัดการพวกคนชุดดำได้ ประกอบกับมั่วชิงกลับมาทันเวลาพอดี
หลิงอวี้จื้ออยากจะประคองมู่หรงนี่อวิ๋น แต่เซียวเหยี่ยนชิงประคองมู่หรงนี่อวิ๋นเสียก่อน ประคองมู่หรงนี่อวิ๋นมานั่งกับพื้น น้ำเสียงนิ่งสงบมาก
“นี่อวิ๋น ยังทนไหวหรือไม่”
“ท่านอ๋อง ข้าสบายดี”
มู่หรงนี่อวิ๋นฝืนตอบ
ที่จริงเขาเจ็บหนักมาก พูดได้ว่าทั้งร่างกายหัวจรดเท้ามีแต่แผล เวลาหนึ่งหรือสองเดือน แผลนี้ก็ยังไม่หาย
เห็นมู่หรงนี่อวิ๋นมีแต่เลือดไปทั้งตัว เสื้อคลุมยาวข้างนอกถูกกระบี่ฟันไม่เป็นชิ้นดี หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกผิดอย่างมหันต์
ครั้งที่แล้วเพื่อช่วยเธอ แผลที่ไหล่เขาเพิ่งจะหายดี ไม่นานก็โดนแจ็คพ็อตอีกครั้ง ไม่อยากพามู่หรงนี่อวิ๋นมาลำบากอีก แต่ก็กลับทำให้เขาต้องมาลำบากครั้งแล้วครั้งเล่า รู้จักกับเพื่อนอย่างเธอ ช่างเป็นโชคร้ายของมู่หรงนี่อวิ๋นจริงๆ
“เหตุใดเจ้าโง่เช่นนี้ รู้ดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกมัน เหตุใดไม่ไปเล่า หากเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลยตลอดชีวิต”
มู่หรงนี่อวิ๋นยิ้มโดยไม่ยี่หระ
“คนมีคุณธรรมเช่นนี้จะทิ้งเพื่อนแล้วหนีไปได้อย่างไร เจ้าวางใจเถิด คุณชายคนนี้ไม่ให้โอกาสนั้นกับเจ้าหรอก ข้าดวงแข็งมาก”
มู่หรงนี่อวิ๋นยังมีแก่ใจล้อเล่นอยู่ หลิงอวี้จื้อก็คลายกังวล
เซียวเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆ เห็นหลิงอวี้จื้อไม่มองตนเลยตั้งแต่มาถึง ก็ขมวดคิ้ว แต่ก็รู้สึกขอบคุณมู่หรงนี่อวิ๋นมากที่ช่วยชีวิตหลิงอวี้จื้อ
หากมู่หรงนี่อวิ๋นไม่อยู่ เขาก็อาจไม่ได้พบหลิงอวี้จื้ออีกแล้ว ถึงแม้เขาจะรู้ความคิดของมู่หรงนี่อวิ๋น แต่ก็ยอมให้มู่หรงนี่อวิ๋น เขารู้ดีว่าหลิงอวี้จื้อมองมู่หรงนี่อวิ๋นเป็นเพื่อนสนิท เขาสนแต่ทัศนคติของหลิงอวี้จื้อเท่านั้น
เห็นว่าจัดการชายชุดดำพวกนั้นเกือบหมดแล้ว เซียวเหยี่ยนก็สั่งการว่า
“อู่จิ้น รีบพาคุณชายมู่หรงกลับจวน เอาโสมพันปีที่จวนข้าไปให้จวนมู่หรงด้วย ให้คุณชายมู่หรงไปรักษาตัว”
อู่จิ้นตอบรับ
“ขอรับ ท่านอ๋อง”
หลิงอวี้จื้อก็รู้ว่าอาการบาดเจ็บของมู่หรงนี่อวิ๋นต้องจัดการทันที เห็นอู่จิ้นประคองมู่หรงนี่อวิ๋นขึ้นจากพื้น เธอก็เตรียมจะตามไปด้วย เซียวเหยี่ยนดึงแขนหลิงอวี้จื้อไว้
“อวี้จื้อ ให้หมอทำแผลมู่หรงนี่อวิ๋นก่อน อีกสักครู่พวกเราค่อยไปดูมู่หรงนี่อวิ๋น ข้ามีเรื่องต้องพูดกับเจ้า”
“ตอนนี้ข้าไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
คิดถึงเรื่องเหล่านั้นแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ยังโมโหอยู่ ด้วยเหตุนี้น้ำเสียงจึงเย็นชามาก ประกอบกับยังคิดคำนึงถึงอาการบาดเจ็บของมู่หรงนี่อวิ๋นอยู่ด้วย
มู่หรงนี่อวิ๋นย่อมเข้าใจเรื่องในใจของหลิงอวี้จื้อ ในเมื่อปล่อยวางไม่ได้ ก็หวังว่าสองคนจะใช้โอกาสนี้คุยกันดีๆ จะได้แก้ไขปัญหานี้ได้
เขาทำหน้าดูแคลนขณะพูดว่า
“อวี้จื้อ เจ้าจะตามไปทำอะไร ที่จวนมู่หรงมีทุกอย่าง เจ้าเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน หากทำอะไรผลีผลาม คนเขาจะนินทาเอาได้
หากอยากมาเยี่ยมข้าจริงๆ เจ้ากับท่านอ๋องก็มาด้วยกัน ข้าจะอยู่ในจวนรอให้พวกเจ้ามาเยี่ยม”
มู่หรงนี่อวิ๋นพูดเช่นนี้แล้ว เซียวเหยี่ยนก็ไม่มีความคิดจะปล่อยมือ สุดท้ายหลิงอวี้จื้อก็ฟังเซียวเหยี่ยน ข้างนอกฟ้ามืดแล้ว เธอไปจวนมู่หรงตอนนี้ไม่เหมาะสมจริงๆ ไม่เหมือนยุคปัจจุบัน
“เช่นนั้นข้าจะไปเยี่ยมเจ้าใหม่พรุ่งนี้”