หร่วนเซียงเซียงตัวสั่นงันงกจะเป็นจะตาย ฉินเพ่ยหรงเห็นแล้วสงสารเธอจับใจ แต่พอได้ยินสิ่งที่จิ้นหยวนพูดแล้วก็เกิดความระแวงสงสัย จึงหันไปเอ่ยถาม “ที่ลูกพูดมันหมายความว่ายังไง?”
จิ้นหยวนตวัดสายตาเย็นยะเยือกมองหร่วนเซียงเซียงที่กำลังซบอยู่ในอกฉินเพ่ยหรงโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้น เขายิ้มเยาะ “คุณแม่ก็ถามเองสิครับว่าเด็กในท้องเป็นลูกใครกันแน่?”
หร่วนเซียงเซียงตัวสั่นหนักขึ้นไปอีก แต่เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่ยอมปริปากสักคำ
ฉินเพ่ยหรงไม่เข้าใจ “ถ้าเด็กคนนี้ไม่ใช่ของลูกแล้วจะเป็นของใคร? แม่คำนวณเวลาดูแล้วก็พอดีนี่นา…” เอ่ยจบแล้วถึงรู้สึกตัวว่าพูดผิดไป เห็นสายตาจับผิดที่จิ้นหยวนมองตัวเองจึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ก็แม่ร้อนใจนี่นา ถึงได้คิดจะทำให้พวกลูกใกล้ชิดกัน… ก็ใครใช้ให้ลูกไม่ยอมแตะต้องเธอล่ะ ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แล้วแม่จะมีหลานได้ยังไง?”
ฉินเพ่ยหรงกำลังพูดถึงเหตุการณ์วันที่ครอบครัวรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน ยอมรับกลายๆ ว่าเรื่องที่เขาดื่มไวน์จนเมาเป็นฝีมือพวกเธอเอง แต่จิ้นหยวนรู้ดีว่าคืนนั้นต้องมีเรื่องผิดปกติแน่ ถึงเขาจะไม่ใช่พวกคอทองแดง แต่เขาก็ไม่ได้คออ่อนถึงขั้นดื่มไวน์เพียงแค่ไม่กี่แก้วก็ล้มฟุบแบบนั้น ก่อนหน้านั้นหร่วนเซียงเซียงจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่
ฉินเพ่ยหรงยิ่งพูดยิ่งสะเทือนอารมณ์ “แม่ไม่สนหรอกว่าระหว่างลูกสองคนเกิดอะไรขึ้น แต่หลานแม่อยู่ในท้องของเธอ ลูกจะทำอะไรเธอไม่ได้ทั้งนั้น”
จิ้นหยวนส่ายศีรษะ “ผมไม่เคยแตะต้องตัวเธอมาก่อน แล้วเธอจะท้องกับผมได้ยังไง หรือเธอจะเป็นพระแม่มารี?”
“อะไรนะ!”
“แกพูดว่าไงนะ!”
สองผู้เฒ่าอุทานออกมาพร้อมกัน สีหน้าแต่ละคนเหมือนกันไม่มีผิด นั่นก็คือกำลังช็อกสุดขีด
“แกพูดว่าไงนะ? พูดอีกทีซิ” จิ้นเฮ่าทนไม่ไหวอีกต่อไป เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อจิ้นหยวนแล้วจ้องเขาตาเขม็ง
ฉินเพ่ยหรงหัวใจเย็นวาบ สองแขนที่โอบหร่วนเซียงเซียงเอาไว้ไร้เรี่ยวแรงในบัดดล
หร่วนเซียงเซียงรู้สึกสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าเธอไปเอาความกล้ามาจากไหน จู่ๆ เธอก็ผลักฉินเพ่ยหรงออกอย่างแรง จนฉินเพ่ยหรงล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง
เธอจ้องจิ้นหยวนอย่างบ้าคลั่ง “คุณมันโหดร้ายที่สุด เรื่องนี้เป็นเพราะคุณทำผิดต่อฉันก่อนต่างหาก แต่งงานกันตั้งนาน คุณไม่เคยให้ความรักฉันแม้แต่นิดเดียว คุณลองถามใจตัวเองดูว่าคุณโหดร้ายขนาดนี้ คุณไม่รู้สึกผิดบ้างเลยหรือไง?”
เธอตะเบ็งเสียงดังลั่น “ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณบีบฉัน เพราะคุณคนเดียว! คุณอยู่กินกับผู้หญิงแซ่เฉียวคนนั้นที่ข้างนอก รักกันจะเป็นจะตาย แต่คุณเคยเห็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างฉันอยู่ในสายตาบ้างไหม? ฉันจะบอกอะไรคุณให้ ฉันเกลียดคุณ ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะคบชู้กับผู้ชายเยอะๆ เอาให้คุณกระอักเลือดตายไปเลย ฉันจะสวมเขาให้คุณมากกว่านี้อีก…”
เธอบ้าคลั่งราวกับเสียสติไปแล้ว
แต่จิ้นหยวนกลับใจเย็นมาก เขามองเธออย่างเย็นชา “ฉันไม่เคยบีบบังคับให้เธอแต่งงานกับฉัน ที่ผ่านมาเธอเป็นคนบีบฉันต่างหาก เธอคิดว่าฉันแต่งงานกับเธอแล้วจะรักเธอเองอย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! ฉันจะบอกให้นะ ในเมื่อเธอกล้าใช้จุดอ่อนของฉันเพื่อให้ตัวเองได้เป็นคุณนายตระกูลจิ้น ฉันก็จะทำให้เธอได้ชื่อว่าคุณนายจิ้นแต่ในนามเท่านั้น นอกจากคำว่าคุณนายจิ้นแล้วเธอก็จะไม่เหลืออะไรอีก ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าข่มขู่คนอย่างฉัน เธอเป็นคนแรก”
เขาเอ่ยพลางก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆ อย่างคุกคาม เงาร่างสูงใหญ่ทาบทับอยู่เหนือศีรษะเธอ มันทำให้เธอตัวหงออย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่สนใจปฏิกิริยาเธอสักนิด ยังคงพูดสิ่งที่ทำให้เธอสิ้นหวังต่อ “และจะเป็นคนสุดท้าย เพราะฉะนั้น เธอจงภูมิใจเถอะ”
เอ่ยจบแล้วหมุนตัวไปประคองฉินเพ่ยหรงที่ยังคงนั่งตะลึงนิ่งอึ้งอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น สีหน้าฉินเพ่ยหรงผิดหวังมาก “ที่แท้สิ่งที่ลูกพูดก็เป็นความจริงทั้งหมด เด็กในท้องของเธอ ไม่ใช่… ไม่ใช่ของลูกจริงๆ …”
จนกระทั่งถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อความจริงข้อนี้ ยังคงมีความหวังเสี้ยวสุดท้าย แต่พอเห็นลูกชายพยักหน้าอย่างเด็ดขาดนั่นแหละ เธอจึงหมดหวังอย่างสิ้นเชิง เรี่ยวแรงที่มีอันตรธานหายไปจนหมด เธอยืนตัวเซ จิ้นหยวนประคองเธอให้เดินไปนั่งลงบนโซฟา จากนั้นรินน้ำชาใส่ถ้วยให้เธอ “คุณแม่ดื่มน้ำชาสักหน่อยนะครับ จะได้ใจเย็นลง”
ฉินเพ่ยหรงยังดึงสติกลับมาไม่ได้ เธอยื่นมือรับถ้วยน้ำชาอย่างเหม่อลอยเหมือนคนไม่มีสติ
จิ้นหยวนหมุนตัวกลับ เห็นสีหน้าจิ้นเฮ่าเต็มไปด้วยความสับสนปนเป เขากำลังมองจิ้นหยวนสลับกับมองหร่วนเซียงเซียงที่มีสีหน้าบ้าระห่ำ จิ้นเฮ่านิ่งเงียบสักพัก จากนั้นเดินไปทางหร่วนเซียงเซียง เขาก้มลงมองเธอ “เซียงเซียง พ่อขอถามหนูตรงๆ ที่อาหยวนพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”
เขาเป็นคนที่ชอบหร่วนเซียงเซียงมากที่สุดในบ้าน หากไม่ใช่เพราะเขา จิ้นหยวนก็คงไม่ต้องแต่ง หร่วนเซียงเซียงเข้าบ้านเพราะเป็นห่วงสุขภาพของเขา เห็นได้ชัดว่าจิ้นเฮ่าเชื่อมั่นในตัวหร่วนเซียงเซียงมากขนาดไหน แต่มาตอนนี้ จิ้นหยวนเปิดโปงทุกอย่างออกมา ทำให้เขาช็อกจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง
จิ้นเฮ่ามองหร่วนเซียงเซียงอย่างมีความหวัง หวังว่าเธอจะให้คำตอบที่แตกต่างไปจากจิ้นหยวน แต่หร่วนเซียงเซียงเองก็รู้ว่าไม่สามารถปฏิเสธได้อีกแล้ว ตอนนี้เธอไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแล้ว เธอหัวเราะเยาะ “แล้วแกคิดว่าไงล่ะ? ลูกชายแกแต่งงานกับฉันแต่กลับไม่เคยแตะต้องตัวฉันสักครั้ง แล้วฉันจะไปมีลูกได้ยังไง? คนตระกูลจิ้นก็เหมือนกันหมด เลือดเย็นไร้หัวใจ ทำลายชีวิตฉันจนย่อยยับ ต่อให้ตายไปฉันก็ไม่มีวันปล่อยแกไปเด็ดขาด!”
เธอจ้องเขาตาแข็งกร้าว ไม่เหลือความเรียบร้อยน่ารักเลยสักนิด จิ้นเฮ่าทั้งช็อกทั้งผิดหวัง งึมงำเสียงแผ่ว “นี่สินะ ความคิดที่แท้จริงของเธอ…”
“ใช่ นี่แหละคือสิ่งที่ฉันคิด แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถ้าไม่ใช่เพราะฉันอยากจะแต่งงานกับจิ้นหยวน ใครจะไปอยากอยู่กับตาแก่อย่างแกทุกวัน…” เธอยิ่งพูดยิ่งสะใจ ยิ่งพูดยิ่งลามปาม
จิ้นเฮ่าปิดเปลือกตาลงด้วยความเจ็บปวด จู่ๆ เขาก็เงื้อมือขึ้นแล้วฟาดลงบนใบหน้าหร่วนเซียงเซียงอย่างแรงจนใบหน้าเธอบวมฉึ่ง
เธอตะลึงนิ่งอึ้ง จากนั้นกรีดเสียงร้องโวยวายอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่แกกล้าตบฉันเหรอ! แกกล้าตบฉันเหรอ!”
เธอโกรธจัดจนคิดจะพุ่งเข้าไปดึงทึ้งจิ้นเฮ่า แต่พอเหลือบไปเห็นจิ้นหยวนกำลังจ้องเธอตาเขม็งแล้วก็กลัวจนหัวหด
หลังจากตบหร่วนเซียงเซียงไปฉาดใหญ่ ดูเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดของจิ้นเฮ่าจะอันตรธานตามไปด้วย สีหน้าเขาอิดโรย เขาไม่มองหน้าเธออีก ค่อยๆ หมุนตัวแล้วเดินไปหาฉินเพ่ยหรง เขาประคองเธอลุกขึ้น เอ่ยโดยที่ไม่หันไปมอง “ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของพวกเธออีก อยากจะทำอะไรก็ตามใจ”
เอ่ยจบแล้วประคองคู่ทุกข์คู่ยากของตัวเองค่อยๆ เดินกลับไปที่ห้องโดยไม่หันไปมองสองหนุ่มสาวที่อยู่เบื้องหลังอีกเลย
ครั้งนี้จิ้นเฮ่าถูกหร่วนเซียงเซียงทำร้ายจิตใจจนบอบช้ำ เขารักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลานจากใจจริง แต่ไม่คิดเลยว่าความจริงจะเลวร้ายสุดที่จะรับได้เช่นนี้
จิ้นหยวนมองดูทั้งสองค่อยๆ เดินจากไปจนหายลับไปจากสายตา เขารู้สึกว่าแผ่นหลังของทั้งคู่ดูแก่ขึ้นอีกเป็นกอง ความเกลียดเอ่อท้นในใจ เขาไม่ได้ระบายมันออกมา หากแต่มองเธออย่างเฉยชา “พอใจหรือยัง? พวกท่านดีกับเธอมากขนาดนั้น แล้วเธอตอบแทนด้วยการทำร้ายจิตใจพวกท่านแบบนี้เหรอ?
หร่วนเซียงเซียงหัวเราะสะใจ “ยังไม่พอใจหรอก จิ้นหยวน หัวใจคุณทั้งแข็งทั้งเย็นแบบนี้ ฉันอยากเห็นเหลือเกินว่าถ้าคนที่คุณรักถูกทำร้ายคุณจะเป็นยังไงบ้าง ฉันว่ามันต้องน่าสนุกมากแน่”