เฉิงเทียนกุ้ยทำตัวสูงพูดจาดูถูกแม่ของเย่เซิ่งเทียนอย่างน่ารังเกียจ ดูเหมือนว่าในความคิดของเขา แม่ของเย่เซิ่งเทียนต้องการเกาะตระกูลเย่ สิ่งที่เธอทำผิดไปไม่ใช่การหลอกลวงเย่ห้าว แต่เป็นการให้กำเนิดเย่เซิ่งเทียนออกมา แค่ผู้หญิงต่ำต้อยคนหนึ่ง เพียงแค่เล่นด้วย ให้เงินใช้นิดหน่อยเท่านั้นแหละ
ไม่คาดคิดว่าเธอจะนำลูกนอกสมรสมาหาถึงหน้าประตู นี่แหละคือความผิดของเธอ
ในความคิดเห็นของเขา การที่เย่เซิ่งเทียนเข้ามาทวงความยุติธรรมให้กับแม่ของเขาจึงเป็นเรื่องน่าขบขัน คำพูดของเย่เซิ่งเทียนนั้นฟังดูธรรมดาสำหรับพวกเขาเหลือเกิน
เขาไม่ได้เก็บเอาคำพูดของเย่เซิ่งเทียนมาคิดเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเย่เซิ่งเทียนจะกล้าฆ่าเขา
เขาคือผู้ที่ขุนหลวงประทานยศพลโทมาให้ ต่อให้เย่เซิ่งเทียนมีพลังระดับเทพสงคราม แต่เมื่อลงมือกับเขา นั่นก็เท่ากับว่าเขาต่อต้านรับสั่งของขุนหลวง เขากำลังรนหาที่ตาย
ดังนั้นต่อให้มีพลังระดับเทพสงคราม เขาก็ไม่กลัว
เฉิงเทียนกุ้ยยังคงพูดสาบานต่อว่า “เย่เซิ่งเทียน นี่มันคือเกม แม่ของแกเข้ามาพัวพันกับตระกูลเย่ตอนนั้นก็เพื่อหวังผลประโยชน์จากตระกูลเย่ หรือก็คือเธอแค่ขายตัวเท่านั้น ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงในย่านเริงรมย์ แกคงไม่ได้คิดว่าผู้ดีชั้นสูงจะรับผิดชอบต่อโสเภณีที่ท้องอยู่คนนึงหรอกนะ”
คนในตระกูลข้าง ๆ ท่านหนึ่งหัวเราะเยาะ “ถูกแล้ว เทียบกับพวกเราที่มีศักดิ์อยู่สูงกว่า ผู้หญิงขายตัวอย่างหมิงยู่ก็มีไว้เพื่อเล่นสนุกเท่านั้น ทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน แล้วจะหวังให้พวกฉันรับผิดชอบงั้นหรือ ? จะบ้าหรือไง”
เฉิงเทียนกุ้ยพูดอย่างสบายใจว่า “ได้ยินแล้วใช่ไหม ? มันก็แค่เกมเล่นสนุก ไม่มีใครคิดว่าคิดที่แม่แกทำคือความรักหรอก มันก็แค่การทำข้อตกลงเท่านั้น ในตอนนั้นหัวหน้าตระกูลได้จัดการแก้ปัญหาไปแล้ว แต่แม่ของแกกลับต้องการมากกว่านั้น แต่มันก็แค่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ เข้าใจไหม ?”
“พูดจบหรือยัง ?”
เมื่อได้เห็นความหลงตัวเองของชนชั้นสูง นี่ทำให้เย่เซิ่งเทียนรู้สึกว่ามันจะยิ่งดูน่ารังเกียจหากเขาแสดงความโกรธออกมา
คนพวกนี้มันก็แค่พวกหนอนแมลงที่ชอนไชอยู่ตามมูลสัตว์ที่เน่าเหม็น
“อะไรนะ ?”
เฉิงเทียนกุ้ยตกตะลึง ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนถูกล้อมรอบไปด้วยกองกำลังรบพิเศษรอบด้าน มีนักแม่นปืนสามคนเข้าประจำที่ รอคอยการมาถึงของเทพสงคราม ในเวลาแบบนี้มันยังผยองตัวเองอยู่ได้อีกหรือ ?
ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ทุกคนได้เข้าประจำที่แล้ว เฉิงเทียนกุ้ยคงไม่กล้าพูดอะไรอย่างนี้
กร๊อบ !
ทันใดนั้นเอง เฉิงเทียนกุ้ยยังไม่ทันได้รู้สึกตัว เขารู้สึกว่าตัวเขาสั้นลงทันที
หลังจากนั้นเขาก็พบว่าขาของเขาหักลง ความเจ็บปวดค่อย ๆ แล่นผ่านเข้ามา ในตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด !
ทุกสิ่งเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา ไม่มีใครทันได้โต้ตอบ รอจนกระทั่งหยวนเวินจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกตัว เฉิงเทียนกุ้ยก็ลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว ในสภาพขาทั้งสองข้างหัก
“อ้ากกก”
ผู้ที่เคยได้รับบาดเจ็บย่อมรู้ดี ในขณะที่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น ไม่มีแม้ความเจ็บปวด หลังจากผ่านไปสักพักจึงรู้สึกได้ถึงเสียงร้องอันน่าเวทนา
ปั้ง !
เย่เซิ่งเทียนต่อยเข้าไปที่ปากของเฉิงเทียนกุ้ย จนฟังของเขาหลุดออกมาจนหมด แต่เย่เซิ่งเทียนก็บีบปากของเขาพร้อมเอาฟันทั้งหมดกลับเข้าไป
แววตาของเฉิงเทียนกุ้ยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่คิดว่าเย่เซิ่งเทียนจะกล้าฆ่าเขาจริง ๆ !
เย่เซิ่งเทียนมองไปที่เขาอย่างเย็นชา พูดเสียงราบเรียบว่า “เหตุผลของฉันง่ายนิดเดียว ฟังที่ฉันพูด รอด ไม่ฟัง ตาย !”
บู้ม !
คำ ๆ นี้ราวกับมีสายฟ้าที่ฟาดลงมาใส่เฉิงเทียนกุ้ย !
เขารู้สึกว่า เหมือนเคยได้ยินคำพูดนี้มาก่อน !