บทที่ 943 เทวดาตัวน้อยชัดๆ
ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างนั้น เนี่ยอู๋หมิงถึงกับอึ้งค้างไปหมดแล้ว
ตอนแรกเขาคิดว่าเจ้าจอมมารน้อยมีคนในบ้านติดตามอยู่ จะต้องไม่มีปัญหาเกิดขึ้นแน่ๆ แต่นึกไม่ถึงว่าพอมาถึงที่นี่ จะไม่เพียงไล่เขาไป แต่ยังไม่เอาสองคนนั้นไว้ด้วย
ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้า รีบมุ่งหน้ามายืนยันสถานการณ์ของจอมมารน้อย
ไม่อย่างนั้นหากเกิดอะไรขึ้นตอนที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ เขามีเก้าชีวิตก็ยังไม่พอให้ไทเฮาในบ้านเขาประหาร
ตอนนี้จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นบอกเขาว่าเธอจำเด็กผิดคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอารมณ์ของเนี่ยอู๋หมิงเป็นอย่างไร
เนี่ยอู๋หมิงพยายามควบคุมตัวเองให้ใจเย็น “เดี๋ยวๆๆๆๆ ไม่สิ…เธอบอกว่าเธออาจจำผิด แล้วเด็กที่เธอเจอหน้าตาเป็นยังไง?”
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบๆ “เด็กที่ฉันเจอ? อืม ให้เขากินอะไรก็กิน ให้ใส่อะไรก็ใส่ ให้นอนที่ไหนก็นอน ไม่เคยทำให้ฉันเป็นห่วงเลย ว่าง่ายเชื่อฟังน่ารักรู้ความ ทั้งอบอุ่นทั้งใส่ใจทั้งตามติด แล้วยังปากหวานด้วย เทวดาตัวน้อยชัดๆ!”
เนี่ยอู๋หมิงสิ้นหวังโดยสมบูรณ์ “จบเห่ละ ผิดตัวแล้ว!”
อี้จือฮวาบอก “ผิดตัวแล้ว!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติ “ผิดตัวแล้ว!”
นักพรตใจบริสุทธิ์เสริม “นี่มันผิดตัวแน่แล้ว!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
ทั้งหกคนทำหน้าอึ้งงัน
“ไปกันเถอะ! ไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง!” เยี่ยหวันหวั่นเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว เธอรีบนำทางพวกเขาทั้งห้าไปที่ห้องนั้น
ระยะทางเพียงไม่กี่ก้าว พวกเขาห้าคนเสมือนเดินอยู่บนสะพานไน่เหอ[1] พอถึงปลายทางคือนรก!
นึกไม่ถึงว่าจะทำเจ้าจอมมารน้อยหายไป จะรักษาชีวิตน้อยๆ นี้ไว้ได้ยังไงดี?
“เมื่อกี้ถังถังอาบน้ำอยู่ ฉันซื้อชุดนอนใหม่ให้เขา เขาชอบมากเลย บอกว่าจะใส่มาให้ฉันดู ตอนนี้น่าจะอาบเสร็จแล้วนะ…” เนี่ยหวันหวั่นพูดพึมพำถึงสถานการณ์ของถังถัง พลางพาทั้งห้าคนเดินลัดสวนดอกไม้เข้าไปในห้องรับแขก
เนี่ยอู๋หมิงแผ่นหลังตรงแหน่ว อี้จือฮวายกมือปิดตาทั้งสองข้าง เหลือไว้แค่ช่องว่างเล็กๆ นักพรตใจบริสุทธิ์ลนลานจนถึงขั้นทำท่าสวดมนต์อธิษฐาน…
“หัวหน้า เหมือนจะอยู่ในห้องรับแขกนะ!” อี้จือฮวาร้องขึ้น
ทั้งห้าคนมองตากัน จากนั้นรีบวิ่งเบียดกันไปที่หน้าต่างกระจกยาวจรดพื้นทันที
โดยเฉพาะเนี่ยอู๋หมิง วิ่งเข้าไปด้วยความเร็วจนเยี่ยหวันหวั่นเห็นเพียงเงาเส้นหนึ่งพุ่งผ่านตรงหน้าไป พริบตาเดียว เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันตั้งตัว พอหันไปมองอีกทีก็เห็นเจ้าหมอนั่นแทบจะสิงเข้าไปในกระจกหน้าต่างแล้ว พวกอี้จือฮวากับนักพรตเองก็พุ่งตัวตามกันไปติดๆ แต่ละคนเกาะหน้าต่างประหนึ่งตุ๊กแก…
มีฝีมืออย่างนี้ เอาไปใช้ให้ถูกทางไม่ได้หรือไง?
ปากของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกเบาๆ ไม่นานเธอก็เดินตามไป
เนี่ยอู๋หมิงถาม “ไหน อยู่ไหน!”
อี้จือฮวาบอก “หัวหน้า! บนโซฟา! บนโซฟานั่น…ใช่…” หรือไม่ใช่…?
เนี่ยอู๋หมิง “ไหนล่ะ ไหน…หือ…”
คำพูดของเนี่ยอู๋หมิงชะงักไปทันทีที่สายตาระบุตัวเป้าหมายได้ เสียงของพวกอี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์ก็หายไปกับสายลมยามกลางคืนด้วย…
เห็นเพียง…จอมมารน้อยของพวกเขากำลังนั่งอย่างว่าง่ายอยู่บนโซฟา บนตัวสวมชุดนอนการ์ตูนขนฟูสีขาวตัวยาว ชุดนอนเป็นลายเสือน้อย ตรงก้นมีหางเสือ บนหัวมีหูเสือน่ารักสองอัน ตรงกลางมีตัวหนังสือคำว่า ‘เจ้าชาย’ เขียนติดไว้…
เนี่ยอู๋หมิง ‘ฉันเป็นใคร…’
อี้จือฮวา ‘ฉันอยู่ที่ไหน…’
นักพรตใจบริสุทธิ์ ‘ฉันกำลังทำอะไร…’
หนุ่มกรรมกรต่างชาติ ‘ต้องเป็นเพราะฉันลืมตาผิดวิธีแน่ๆ…’
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…!”
…………………………………………………….
บทที่ 944 เป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
วินาทีนี้ ในสมองของพวกเนี่ยอู๋หมิงทั้งห้าเหมือนมีเสือน้อยเป็นหมื่นตัววิ่งผ่านไป…
เมื่อเห็นพวกเนี่ยอู๋หมิงทำสีหน้าแปลกๆ เยี่ยหวันหวั่นเดินไปหาด้วยความกังวล “นี่ พวกคุณทำหน้าอย่างงั้นหมายความว่าไงน่ะ ตกลงว่าผิดตัวหรือเปล่า?”
ชายทั้งห้ายังคงไม่อาจทำใจให้สงบลงได้
“พวกคุณพูดอะไรสักอย่างสิ!” เยี่ยหวันหวั่นร้อนใจจะตายแล้ว
เนี่ยอู๋หมิงเหล่มองเด็กน้อยในห้องรับแขกอีก ก่อนจะยกมือกุมหน้าอกอย่างไม่อาจทนความน่ารักนั้นได้ ผ่านไปครู่หนึ่งถึงเงยหน้าขึ้น พูดอย่างยากลำบากว่า “น้องโหย่วหมิง เธอทำอะไรกับจอมมารน้อยของฉันกันแน่? ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปอย่างนี้?!”
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบๆ ทำหน้าไร้เดียงสา “หา? ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้วเถอะ!”
เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก
เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจสีหน้าประหลาดของพวกเนี่ยอู๋หมิง โชคดีที่เธอมั่นใจได้ในที่สุดว่าน่าจะจำไม่ผิดตัว นับว่าโล่งอกได้แล้ว “เพราะฉะนั้นฉันไม่ได้จำผิดตัวถูกไหม? กระโตกกระตากไปได้ พวกคุณทำฉันตกใจแทบตาย!”
เนี่ยอู๋หมิงหมดคำจะพูด ใครกันแน่ที่ตกใจแทบตาย?
“เข้าไปนั่งข้างในก่อนเถอะ” เยี่ยหวันหวั่นบอก
เนี่ยอู๋หมิงกระเด้งตัวออกไปทันที “ไม่ๆๆ ไม่ละ มั่นใจว่าไม่ผิดตัวก็พอแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเอือมระอา “มาถึงที่นี่แล้ว จะไม่เข้าไปเจอกันหน่อยเหรอ นี่คุณใช่ลุงแท้ๆ ของเขาหรือเปล่าเนี่ย”
เวลานี้ อี้จือฮวาที่อยู่ด้านหนึ่งยกมือขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เดี๋ยวก่อน ไม่ผิดตัวแน่นะ?”
นักพรตใจบริสุทธิ์กระแอมทีหนึ่ง “ผมคิดว่า…เราต้องไปคอนเฟิร์มให้แน่ใจนะครับ หัวหน้า?”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติ “ผมก็คิดเหมือนกัน!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
ขณะที่พวกเขากำลังลังเลกันนั้น จู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามา จากนั้นกระจกหน้าต่างยาวระพื้นถูกดึงเปิด
ไม่รู้ว่าเนี่ยถังเซียวเห็นพวกเขาตั้งแต่เมื่อไร ตอนนี้เดินมาหาพวกเขาแล้ว
“ว้าก แม่เจ้า!”
การปรากฏตัวกะทันหันของจอมมารน้อย ทำให้พวกเนี่ยอู๋หมิงตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง กระเด้งตัวจากพื้นสูงสามนิ้ว แล้วจึงพร้อมใจวิ่งไปหลบข้างหลังเยี่ยหวันหวั่นกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองพวกที่หลบอยู่หลังตัวเอง ปากกระตุกอย่างที่สังเกตไม่เห็น
เนี่ยถังเซียวเหลือบมองด้านหลังเยี่ยหวันหวั่นเล็กน้อย จากนั้นก็ละสายตากลับมามองเยี่ยหวันหวั่น เขาแหงนศีรษะเล็กๆ ขึ้นมา เรียกด้วยน้ำเสียงเล็กแหลมพลางโผเข้ามาหา “แม่ครับ!”
เมื่อเยี่ยหวันหวั่นเห็นถังถังที่เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนแล้ว ก็ต้องหน้าแดงเพราะความน่ารักของเขา อดไม่ได้ที่จะย่อตัวลงแล้วดึงตัวเด็กน้อยเข้ามากอด “โอ๊ย ลูกรัก หนูน่ารักเกินไปแล้ว!”
กลุ่มห้าคนจ้องเยี่ยหวันหวั่นที่กล้ากอดจอมมารน้อยตาปริบๆ…
เด็กน้อยเม้มปาก ถามอย่างประหม่าเล็กน้อยว่า “คุณแม่ ชอบไหมครับ”
เยี่ยหวันหวั่นจะไม่ชอบได้ยังไง เธอแทบอยากจะให้เขาเป็นลูกที่ตัวเองคลอดออกมาด้วยซ้ำ!
“แม่ก็ต้องชอบอยู่แล้ว ชอบถังถังที่สุดเลย!” เยี่ยหวันหวั่นลูบหัวเด็กชาย หอมแก้มนุ่มๆ น่ารักของเขาหนึ่งฟอด
เด็กน้อยอึ้งงัน ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองที่ถูกหอมเบาๆ ดวงตาเป็นประกายสุกใส “ถังถังก็ชอบคุณแม่ที่สุดเลย!”
ชายทั้งห้าคนที่กำลังจะสติฟั่นเฟือนแล้วนิ่งค้าง…
“อ้อ ใช่สิ ถังถัง ลุงกับเพื่อนๆ ของลุงมาเยี่ยมลูกแหละ” ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็นึกถึงห้าคนที่ถูกลืมขึ้นมาได้
แต่วินาทีนี้ เนี่ยอู๋หมิงกับพวกมีสีหน้าหวาดกลัวกว่าเมื่อครู่เสียอีก…
เยี่ยหวันหวั่นเห็นเนี่ยอู๋หมิงยืนบื้ออยู่ตรงนั้น ก็แอบเตะน่องเขาแล้วกระซิบเตือน “นี่ พูดอะไรหน่อยสิ!”
……………………………………………………….
[1] สะพานไน่เหอ คนจีนมีความเชื่อว่าเป็นสะพานที่ต้องเดินผ่านหลังความตาย