บทที่ 941 คายออกมาให้หมด
เยี่ยหวันหวั่นเห็นชุดนอนเด็กน่ารักมากมายในห้างสรรพสินค้า พอได้ซื้อก็หยุดไม่ได้ พริบตาเดียวก็ซื้อมาหลายชุดแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นหยิบขึ้นมาวางบนเตียงในห้องนอนทีละชุดๆ
มีลายโดราเอมอนสีชมพู ลายคิตตีสีชมพู แล้วก็มีลายหมีเทดดี้ด้วย แต่ละตัวน่ารักทั้งนั้น
พอนึกภาพว่าถ้าถังถังใส่ชุดนอนพวกนี้แล้วจะน่ารักแค่ไหน เยี่ยหวันหวั่นก็อยากจะซื้อห้างทั้งห้างมาไว้ใกล้บ้านเสียเลย
ทั้งที่เป็นเด็กที่น่ารักมาก แต่วันๆ เอาแต่ใส่สูท ไม่เข้ากับอายุของเขาเลย
“ตัวนี้น่ารัก อืม ตัวนี้ก็น่ารัก ใส่ตัวไหนดีล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นลังเลกับการเลือกเหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ
เด็กน้อยบอกว่า “ผมใส่ให้แม่ดูวันละตัวก็ได้นะครับ”
ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นยังกลัวว่าตัวเองจะเจ้ากี้เจ้าการเกินไป จนทำให้เด็กน้อยไม่ชอบ แต่พอได้ยินอย่างนี้ก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันที
สุดท้าย เยี่ยหวันหวั่นเลือกชุดนอนตัวยาวขนฟูลายเสือสีขาวน้ำนม บนหมวกฮู้ดเขียนคำว่า ‘เจ้าชาย’ แถมข้างบนยังมีหูติดมาด้วย ดูแล้วน่ารักมากจริงๆ
“ใส่อันนี้ก่อนแล้วกัน!”
“ครับ”
“ให้แม่ช่วยลูกอาบน้ำไหม” เยี่ยหวันหวั่นถาม
เด็กน้อยกอดเสื้อผ้าไว้ด้วยพวงแก้มแดงเรื่อ “ผมอาบเองได้ครับ”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้ม “โอเค!”
หลังจากถังถังไปอาบน้ำ เยี่ยหวันหวั่นก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องนอนแขก เตรียมตัวจะกลับไปลบเครื่องสำอางที่ห้องตัวเอง
เพิ่งจะเดินออกมานอกห้อง เสียงมือถือก็ดังขึ้น เป็นเสียงแจ้งเตือนวีแชท
เยี่ยหวันหวั่นกดเปิดวีแชทอ่านอย่างไม่ใส่ใจ แต่พอเห็นว่าใครเป็นคนส่งวีแชทมา ก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจทันที
[เนี่ยอู๋หมิง: น้องโหย่วหมิง! สายด่วนฉุกเฉินๆ!]
นึกไม่ถึงเลยว่าเนี่ยอู๋หมิงที่ตั้งใจแกล้งตายจนถึงขั้นยอมออกจากแชทกลุ่ม กลับเป็นฝ่ายทักมาหาเธอก่อน
เยี่ยหวันหวั่นเหล่มองแวบเดียว ก่อนจะยกนิ้วกดหน้าจอสองครั้งอย่างไม่แยแส
ขณะเดียวกัน ในมุมลับตาคนแห่งหนึ่งในสวนด้านล่าง
นักพรตหนุ่มถาม “เจ้านายโหย่วหมิงตอบรึยัง ตอบมารึยัง?”
อี้จือฮวาพูด “ทำไมยังไม่ตอบอีกล่ะ!”
เสี่ยวเถียนเถียน “หรือว่ายังไม่เห็น?”
เนี่ยอู๋หมิงบอกว่า “เดี๋ยวฉันลองส่งไปอีกครั้ง!”
ทั้งห้าคนชะโงกหน้ามาดูมือถือของเนี่ยอู๋หมิง เห็นเพียงเนี่ยอู๋หมิงส่งข้อความไปอีกครั้ง
จากนั้น ทั้งห้าคนก็เห็นเครื่องหมายอัศเจรีย์สีแดงอยู่ข้างหน้าข้อความที่สอง มีข้อความสีเทาจากระบบแจ้งเตือนเขียนไว้ว่า
[อีกฝ่ายเปิดระบบการยืนยันเพื่อนแล้ว คุณไม่ใช่เพื่อนของเขา/เธอ กรุณาส่งคำขอเป็นเพื่อนก่อน หลังจากที่อีกฝ่ายกดรับเพื่อนแล้ว จึงจะสามารถสนทนากันได้]
เนี่ยอู๋หมิงอึ้งงัน
อี้จือฮวากระแอม “เอ่อ…หัวหน้า…ดูเหมือนหัวหน้าจะโดนบล็อกแล้วละ…”
เนี่ยอู๋หมิงกลอกตาใส่เขา “หุบปาก! ฉันมีตาหรอกน่า!”
พอเห็นหัวหน้าโมโห นักพรตใจบริสุทธิ์รีบโยนความผิดทันที “หัวหน้า ต้องโทษไอ้ก้อนน้ำแข็งบ้านั่น ถ้าเขาไม่กดรับอั่งเปาของหัวหน้าโหย่วหมิงก่อนออกจากแชทกลุ่มไปจนหมด หัวหน้าโหย่วหมิงคงไม่โกรธขนาดนี้!”
เส้นประสาทที่ขมับของเนี่ยอู๋หมิงเต้นตุบๆ “พวกนายทุกคน คายเงินในมือถือมาให้ฉันให้หมดเดี๋ยวนี้!”
อี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์พูดขึ้นพร้อมกัน “หัวหน้า ผมไม่มีเงิน!”
เนี่ยอู๋หมิงแค่นเสียง “ไม่ต้องมาทำไขสือ พวกนายหักหลังฉันไปแล้ว ยังกล้าบอกว่าไม่มีเงินอีกเหรอ คายออกมาให้หมดเดี๋ยวนี้! ส่งอั่งเปาไปให้น้องโหย่วหมิง! เร็วเข้า! ฉันจะนับถึงสาม ถ้าใครไม่คายเงินออกมาให้หมด ก็เข้าไปฝึกในป่ากับฉันเดี๋ยวนี้!”
“ฮึก…ผมไม่ไป…”
ภายใต้คำขู่ของหัวหน้าทีม พวกเขาสามคนอับจนหนทาง ทำได้แค่กล้ำกลืนเรียงคิวกดส่งอั่งเปาให้เยี่ยหวันหวั่น
ส่วนมือถือของหนุ่มน้ำแข็งถูกเนี่ยอู๋หมิงแย่งมาเลย…
——————————————————–
บทที่ 942 คงไม่ได้จำเด็กผิดคนหรอกนะ?
บนบ้าน เยี่ยหวันหวั่นแค่นเสียงแล้วเดินกลับห้องนอน แต่ไม่นานเสียงแจ้งเตือนก็ดังรัวเป็นชุดอีกครั้ง
เยี่ยหวันหวั่นกดอ่านอย่างไม่ใส่ใจ เห็นเพียงนอกจากเนี่ยอู๋หมิงที่ถูกเธอบล็อก อีกสี่คนก็เรียงคิวกันกดส่งอั่งเปาให้เธอ บนอั่งเปาแต่ละอันมีข้อความเขียนไว้ด้วย
[นักพรตใจบริสุทธิ์: (อั่งเปา) หัวหน้าโหย่วหมิง!]
[อี้จือฮวา: (อั่งเปา) งดงามดุจบุปผา!]
[อ้ายซินเจวี๋ยหลัว เสี่ยวเถียนเถียน: (อั่งเปา) งามล้ำงามเลิศ!]
[คนตาย: (อั่งเปา) งามพริ้มเพรา!]
[คนตาย: (อั่งเปา) งามพริ้มเพรา!]
[คนตาย: (อั่งเปา) งามพริ้มเพรา!]
[คนตาย: (อั่งเปา) งามพริ้มเพรา!]
……
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ไอ้คำพูดที่ไร้ยางอายนี่มัน…
เธอแทบไม่อยากกดรับด้วยซ้ำ…
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกอยู่นาน สุดท้ายจึงกดรับอั่งเปา
[คนตาย: น้องโหย่วหมิง!! ในที่สุดเธอก็ยอมคุยกับฉันแล้ว! น้องโหย่วหมิง ฉันบริสุทธิ์นะ! ครั้งนี้จู่ๆ จอมมารน้อยก็โผล่มาที่นี่เอง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันเองก็ยังตกใจไม่ต่างกัน ตอนหลังฉันอยากจะบอกเธอล่วงหน้าอยู่เหมือนกัน แต่จอมมารน้อยจับตาดูฉันไม่ให้ฉันบอกเธอ บอกว่าอยากเซอร์ไพรส์เธอ แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ฉันก็สิ้นหวังมากเหมือนกันนั่นแหละ…]
เยี่ยหวันหวั่นอ่านข้อความที่หนุ่มภูเขาน้ำแข็งส่งมา แวบแรกที่เห็นข้อความยาวเหยียดก็รู้แล้ว คนที่ใช้มือถือของหนุ่มน้ำแข็งส่งข้อความมาก็คือเนี่ยอู๋หมิง
หึๆ เซอร์ไพรส์…
เซอร์ไพรส์มากจริงๆ พับผ่า…
[คนตาย: น้องโหย่วหมิง ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว เธอเจอเจ้าจอมมารน้อยหรือยัง ได้ทำความรู้จักกันรึยัง เขาเชื่อรึเปล่า คงไม่ใช่ว่าความแตกแล้วหรอกนะ? ตอนนี้ฉันอยู่ข้างล่างบ้านเธอ สะดวกคุยไหม?]
เนี่ยอู๋หมิงพิมพ์คำถามมายาวเหยียด
ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นก็ยังโมโหอยู่ แต่พอนึกถึงถังถังถึงได้ใจอ่อน ยกมือถือขึ้นโทรหาเขาโดยตรง
เยี่ยหวันหวั่น “ฮัลโหล”
เนี่ยอู๋หมิงตอบรับ “อะแฮ่ม ฮัลโหล…น้องโหย่วหมิง…”
เยี่ยหวันหวั่นบอก “เข้ามาคุยกันในบ้าน”
เนี่ยอู๋หมิงรีบพูดว่า “ไม่ต้องๆๆๆ ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เข้าไป ฉันแค่อยากรู้สถานการณ์ของพ่อคุณทูนหัวตัวน้อยของฉันแล้วก็จะไปเลย!”
น้ำเสียงที่เหมือนกลัวเจอถังถังนั่น ทำเอาเยี่ยหวันหวั่นถึงกับพูดไม่ออก
ต้องขนาดนั้นไหม?
ปลายสาย เนี่ยอู๋หมิงถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดว่า “น้องโหย่วหมิง ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอจริงๆ ฉันรู้ว่าจอมมารน้อยเลี้ยงยากมาก นิสัยไร้เหตุผลแถมยังไม่น่ารัก วันๆ ยังเอาแต่ปั้นหน้าเย็นชาพูดจาทำร้ายจิตใจอีก เป็นเด็กเป็นเล็กแต่กลับรังเกียจความสกปรก ไม่ยอมให้ใครแตะเนื้อต้องตัว เลือกกินเป็นที่สุด โบราณว่าไว้ว่านกเพลิงนั้นหากไม่ใช่ต้นอู๋ถงไม่ยอมหยุดพัก ไม่ใช่ผลไผ่ไม่ยอมกิน ไม่ใช่น้ำจากธารใสไม่ยอมดื่ม พ่อคุณคนนี้เอาใจยากยิ่งกว่านกเพลิงซะอีก จะใส่ชุดอะไรก็ต้องเลือก กินอะไรก็ต้องเลือก นั่งรถอะไรก็ยังต้องเลือก ขนาดจะพักโรงแรมไหนยังต้องดูฮวงจุ้ยด้วย เวลานอนก็ต้องเลือกเตียง เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนตอนเขาออกไปข้างนอก พวกฉันถึงขั้นต้องเอาหมอนใบหนึ่งบนเตียงติดตัวไปด้วย…”
เนี่ยอู๋หมิงพูดถึงอดีตอันน่าเศร้าโศกของเขาไม่หยุด…
เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ปลายสายได้ยินก็งงงันไปหมด
เด็กที่เนี่ยอู๋หมิงพูดถึงกับเด็กน้อยที่เธอเจอ เป็นคนคนเดียวกันจริงเหรอ?
เธอกลัวว่า…จะจำเด็กผิดคนหรือเปล่า?
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ “เดี๋ยวก่อน หัวหน้าเนี่ย ทำไมเด็กที่คุณพูดถึงกับเด็กที่ฉันเจอฟังดูไม่เหมือนกันสักนิดเลยล่ะ?”
เนี่ยอู๋หมิงถาม “ไม่เหมือนกัน หมายความว่ายังไง?”
เยี่ยหวันหวั่นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หัวหน้าเนี่ย ฉันอาจจะจำเด็กผิดคนก็ได้”
เนี่ยอู๋หมิงที่อยู่ปลายสายอึ้งงัน จากนั้นก็ตกใจยกใหญ่ “เธอว่าไงนะ! จะเป็นไปได้ยังไง! จะจำเด็กผิดได้ยังไง!”
เยี่ยหวันหวั่นยกมือนวดหัวคิ้วอย่างปวดหัว “แต่เรื่องที่คุณพูดเมื่อกี้ ไม่มีอันไหนเหมือนกันสักอย่างเลยนะ! เอาเป็นว่า คุณรีบมายืนยันสักหน่อยแล้วกัน…”
………………………..