เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 479
“ผู้นำตระกูลหลัน ถึงแล้ว!”
ขณะนี้
มีเสียงมาจากนอกประตู
หลันเจิ้นเดินเข้ามาด้วยก้าวใหญ่
เห็นหลันซินตบตีโจวซู่เอ๋อร์อย่างรุนแรง เขาขมวดคิ้ว “หลันซิน!”
หลันซินเงยหน้าขึ้น รีบกระโดดลงจากโซฟา ใส่รองเท้าแตะวิ่งไปด้วยร่างกายที่อวบอ้วนเหมือนหมู่ พูดอย่างดีใจ “พ่อ พ่อมาได้ยังไง?”
ตั้งแต่หลันเจิ้นถอยไปอยู่เบื้องหลัง เข้าไปอยู่ในบ้านพักคนชรา
นี่เป็นครั้งแรกที่มาตระกูลเย่
ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
หลันเจิ้นไม่อยากมาตระกูลเย่
เพราะในตระกูลเย่ มีความทรงจำที่เลวร้ายของเขาเยอะมาก
โดยเฉพาะ มีคนหนึ่งที่เขาเกลียดที่สุด——หยางเฟิง!
ในตอนนั้นหยางเฟิงบีบบังคับให้เขาคุกเข่า
เรียกได้ว่าทำให้เขาขายหน้าไปหมดเลย
เขามีชีวิตอยู่มาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขายหน้าขนาดนี้!
หลันเจิ้นขมวดคิ้วแล้วถาม “นี่เธอทำอะไรอยู่? ใครทำให้เธอโกรธอีก?”
ตั้งแต่ตระกูลเย่พัฒนาขึ้นแล้ว
ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลันเจิ้นเห็นหลันซินทุบตีคนรับใช้
ไม่ใจกว้าง ไม่มีสมองเลยสักนิด!
ไม่รู้เหรอว่า
ในประวัติศาสตร์ มีคนเก่งที่มีชื่อเสียงเท่าไหร่ โดนฆ่าเพราะทารุณคนรับใช้!
ลูกชายคนหนึ่งของตัวเอง
ลูกสาวคนหนึ่ง
ทำไมถึงได้โง่เหมือนหมูกันหมด!
“ก็เพราะนางตัวแสบนี้! ไม่ทำงานดีๆ เธอกล้าเถียงกับฉัน ไม่สั่งสอนเธอหนักๆหน่อย เธอยังไม่รู้ความเก่งของฉัน!”
หลันซินใช้นิ้วชี้ไปที่โจวซู่เอ๋อร์ดุด่าอย่างไม่ลดละ!
หลันเจิ้นหมดคำพูดไปชั่วขณะ
ลูกสาวคนนี้ของตัวเอง เขารู้ดีที่สุด
งี่เง่าเอาแต่ใจ
ไร้เหตุผล
คนธรรมดา ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลย
โดยเฉพาะ หลังจากที่ตระกูลเย่พัฒนาขึ้น
ยิ่งหยิ่งผยอง โง่เขลาอย่างช่วยไม่ได้!
หลันซินในตอนนี้
เหมือนเป็นผู้หญิงจู้จี้ไร้สาระคนหนึ่งเลย
ไม่มีความเป็นนายหญิงตระกูลใหญ่เลยสักนิด
หลันเจิ้นทำได้เพียงพูดอย่างหมดหนทาง “เอาล่ะ! ไม่ว่ายังไงตอนนี้เธอก็เป็นคุณผู้หญิงของตระกูลเย่ ไม่จำเป็นต้องไปเอาจริงเอาจังกับคนรับใช้คนหนึ่ง!”
หลันซินจ้องไปที่โจวซู่เอ๋อร์สองสามครั้ง ถึงพูดอย่างเย็นชา “ไสหัวไป! วันนี้ถือว่าแกโชคดี!”
โจวซู่เอ๋อร์ปิดหน้าบวมของตัวเองไว้ แล้วเดินโซเซจากไป
มองดูแผ่นหลังของเธอที่จากไป ดวงตาทั้งคู่ของหลันซิน เผยความดุร้ายออกมา
รอครั้งหน้า
เธอต้องให้บทเรียนที่ลืมไม่ลงตลอดชีวิตให้กับโจวซู่เอ๋อร์
ให้เธอรู้ว่า ตัวเองเป็นเจ้านายของตระกูลเย่
ส่วนหยางเฟิง ก็เป็นแค่ตดเท่านั้น!
“พ่อ รีบนั่งเร็ว!”
หลันซินจ้องไปที่คนรับใช้ที่อยู่รอบๆ แล้วด่าว่า “พวกแกตาบอดกันหมดเลยหรือไง? ยังไม่รีบริมชาให้พ่อฉันอีก!”
หลานเจิ้นนั่งบนโซฟา โบกมือแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฉันมาหาเธอเพราะมีเรื่องจะคุย เธอไล่คนรับใช้พวกนี้ออกไป!”
หลันซินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ไอ้พวกไม่รู้จักดู ไสหัวไปให้หมด”
เมื่อได้ยิน
คนรับใช้เหล่านั้น กระจัดกระจายเหมือนนก!
ไม่มีใครอยากอยู่กับหลันซินเลย
ใครจะไปรู้ เดี๋ยวเธอจะเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
ในพริบตา
ทั้งห้องโถงวิลล่า เหลือเพียงหลันเจิ้นและหลันซินสองคน
หลันเจิ้นพูดด้วยสีหน้าเศร้า “หลันซิน พี่ชายของเธอตายแล้ว!”
“อะไรนะ?”
“พี่ชายฉันตายแล้ว!”
หัวของหลันซิน มึนไปสักครู่!
ราวกับว่าถูกอะไรบางอย่าง
ทุบลงมาแรงๆ!
เธอไม่กล้าเชื่อ
สองวันที่ผ่านมา
หลันเฟิงยังพาหลันจื่อและคนอื่นๆมาด้วย
จู่ๆตอนนี้——
ก็ตายแล้ว?
“หึ!”
เห็นสายตาหลันซินที่ไม่น่าเชื่อ หลันเจิ้นพ่นลมหายใจเย็นชา กัดฟันพูด “ทั้งหมดนี้ลูกเขยคนดีของเธอเป็นคนทำ!”
เสียงพูดพึ่งจบลง
ลุกขึ้นมา!
หลันซินเหมือนตูดโดนไฟ กระโดดสูงสามฟุต!
“ห๊ะ!”
“พ่อ พ่อหมายถึง หยางเฟิงฆ่าพี่ชายฉันเหรอ?”
“ตายแล้ว!”
หลันเจิ้นตกใจ ถามด้วยความสงสัย “ลูก ลูกเป็นอะไร?”