เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 480
เขาไม่เห็นความทุกข์โศกเศร้าแม้แต่น้อยบนใบหน้าหลันซิน แต่หลับเป้นสีหน้าหลันซินที่ขาวซีด และหวาดกลัวมาก
“พ่อ! พ่อว่า หยางเฟิงจะฆ่าฉันไหม……คนรับใช้ไปที่ฉันตบตีไปเมื่อกี้ คือคนที่หยางเฟิงพามาตระกูลเย่……โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย! ทำยังไงดี!”
เสียงกรีดร้องของหลันซินดังขึ้น
หลันเจิ้นหมดคำพูดแล้ว!
นี่มันอะไรกันเนี่ย!
ถ้าไม่ใช่มีเรื่องที่จะขอร้องหลันซิน หลันเจิ้นอยากจะเดินออกไปเดี๋ยวนี้เลย!
ลูกสาวคนนี้ของตัวเอง ช่างโง่อย่างช่วยไม่ได้จริงๆ!
หลันเจิ้นทำได้แค่ส่ายหัว อธิบายว่า “ไม่ใช่หยางเฟิงลงมือเอง แต่เขาบังคับโจวห้าวให้ยิงหลันเฟิงตาย”
“พ่อ พ่อทำฉันตกใจแทบตาย! ฉันคิดว่าหยางเฟิงจะโหดร้ายขนาดกล้าฆ่าลุงของตัวเองสักอีก”
หลันซินตบหน้าอกของตัวเอง พูดด้วยท่าทางตกใจ
แค่ไม่ใช่หยางเฟิงฆ่าก็ดีแล้ว
นี่หมายความว่า
หยางเฟิงยังไม่มีความกล้าขนาดนั้น!
ก็จะไม่กล้าทำอะไรกับแม่ยายอย่างเป็นธรรมดา
หลันเจิ้นหันหัวมาเหลือบมองหลันซิน ด้วยสีหน้าหมดหนทาง
ก็ไม่รู้ว่าสมองของหลันซินนี้ มันเป็นยังไงกันแน่?
หรือว่าเธอไม่ได้ฟังสิ่งที่ตัวเองพูดดีๆเหรอว่า หยางเฟิงบังคับให้โจวห้าวฆ่าหลันเฟิง?
หลันเจิ้นพูดด้วยสีหน้าขาวซีด “ถึงแม้จะไม่ใช่หยางเฟิงฆ่าด้วยมือตัวเอง แต่ก็คือหยางเฟิงบีบบังคับ ถ้าไม่ใช่เขา โจวห้าวก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ดังนั้นหยางเฟิงจึงเป็นผู้บงการตัวจริง!”
แค่นึกถึงการตายของลูกชายตัวเอง
ใจของหลันเจิ้นก็มีเลือดหยด
นี่คือลูกชายคนเดียวของเขา!
ตายไปแบบนี้เลย?
เขาแทบจะฟันและกรีดหยางเฟิงด้วยมีดพันหมื่นเล่ม!
หลันซินพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด “พ่อ ถึงแม้หยางเฟิงจะเป็นคนบงการแต่โจวห้าวถึงจะเป็นฆตรกรที่ฆ่าพี่ชายจริงๆ! และเรื่องนี้ พ่อมาบอกกับฉันแล้วมีประโยชน์อะไร?”
เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
แม้ว่าหยางเฟิงจะฆ่าหลันเฟิงด้วยมือตัวเอง เธอก็ทำอะไรไม่ได้
จะให้ตัวเองไปทำอะไรหยางเฟิงก็คงไม่ได้ใช่ไหม?
ยิ่งกว่านั้นด้วยความสามารถของหยางเฟิง
ถึงแม้จะเป็นตัวเองร้อยคน ก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฟิงคนเดียว!
หลันเจิ้นพูดอย่างคาดหวังแต่ทำอะไรไม่ได้ว่า “หลันซิน เธอเป็นแม่ยายของหลันเฟิงไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พี่ชายของเธอถูกหยางเฟิงฆ่าตาย เธอจะไม่ลุกขึ้นมาพูดอะไรสักหน่อยเหรอ?”
“ฉัน……”
หลันซินถึงกับพูดไม่ออกขึ้นมา
ถึงแม้เธอจะเป็นแม่ยายของหยางเฟิง
แต่ตอนนี้หยางเฟิงปีกกล้าขาแข็งแล้ว
เธอไม่สามารถควบคุมหยางเฟิงได้ด้วยซ้ำ
และ
ตอนนี้ชีวิตเธอสุขสบายมีกินมีใช้ ก็เป็นเพราะว่าหยางเฟิงหมดเลย
หลันซินก็ไม่กล้ารุกรานหยางเฟิงมากเกินไป
ถ้าเกิดทำให้หยางเฟิงโกรธขึ้นมา
ชีวิตสุขสบายของตัวเองก็คงจะสิ้นสุดลงแล้วสิ?
เห็นหลันซินเป็นแบบนี้
หลันเจิ้นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ
จริงๆแล้ว
เขาก็ไม่คาดหวัง คิดว่า หลันซินที่เป็นผู้หญิงนี้ไปแก้แค้นให้หลันเฟิง เพราะมันเป็นไปไม่ได้!
เขาแค่อยากหลอกใช้หลันซินให้สร้างปัญหาเล็กๆให้หยางเฟิง ยืดเวลาออกไปหน่อยเท่านั้น
หลันเจิ้นพูดด้วยสีหน้าโมโห “หลันซิน พี่ชายเธอถูกหยางเฟิงฆ่าตาย เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?”
หลันซินพูดอย่างหมดหนทาง “พ่อ งั้นพ่อว่าฉันควรทำยังไง? ตอนนี้หยางเฟิงไม่ฟังคำพูดของฉันเลย!”
“หึ!”
หลันเจิ้นพ่นลมหายใจเย็นชา “หยางเฟิงไม่ฟังเธอ แต่เขาฟังเย่เมิ่งเหยียน! เธอโทรหาเย่เมิ่งเหยียนให้เธอมา เธอเป็นแม่ของเย่เมิ่งเหยียน ฉันไม่เชื่อว่า เย่เมิ่งเหยียนจะไม่ฟังที่เธอพูด!”
เมื่อได้ยิน
ตาของหลันซินก็สว่าง
ใช่สิ!
ถึงแม้หยางเฟิงจะไม่ฟังเธอ
แต่คำพูดของเย่เมิ่งเหยียน หยางเฟิงจะต้องฟังแน่นอน
คิดถึงตรงนี้
หลันซินยิ้มแล้วพูด “ได้ ฉันจะโทรหาเย่เมิ่งเหยียนตอนนี้เลย!”
ในเวลานั้น
เฟิงเมิ่งกรุ๊ป
ห้องทำงานประธานบริษัท
“เมิ่งเหยียน หลันเฟิงตายแล้ว!”
หยางเฟิงนั่งบนโซฟา พูดอย่างใจเย็น