ตอนที่ 426 อยู่เหนือกว่า
จ้าวกั๋วจู้เรียกเย่เซิ่งเทียนว่าน้อง สร้างความตกตะลึงจนถึงขีดสุด
เหล่าหัวหน้าตระกูลใหญ่ทั้งหลายต่างก็ตกตะลึงงัน
จ้าวกั๋วจู้เป็นเทพสงครามคนแรกนอกหอมังกรเทพ ทำไมถึงเรียกเย่เซิ่งเทียนว่าน้องกัน ? เขากับเย่เซิ่งเทียนมีความสัมพันธ์แบบไหนกัน ? ก่อนหน้านี้ก็หวางฮัวเฉียง ตอนนี้ยังมีจ้าวกั๋วจู้เรียกว่าน้องอีก !
นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น !
ที่ตกใจกลัวที่สุดก็คือหยวนเวินจินก่อนหน้านี้เขาเป็นคนเรียก จ้าวกั๋วจู้มาเองแท้ ๆ
คนที่เขาเรียกมา หวางฮัวเฉียงที่ถอยกลับไป จ้าวกั๋วจู้ที่มีบางอย่างคลุมเครือ นี่จะไม่ให้เขากลัวได้อย่างไร ?
ก่อนหน้านี้ เย่เซิ่งเทียนมีแต่ความเย่อหยิ่ง แม้จะดูน่ากลัว แต่เขาก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ ต่อให้มีพลังระดับเทพสงคราม ยังไงเขาก็เอาชนะได้
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว คนอย่างพวกจ้าวกั๋วจู้กลับมีท่าทีต่อเย่เซิ่งเทียนอีกแบบนี้ นี่ทำให้เขาเริ่มจะเป็นกังวล
หยวนเวินจินมองไปยังเย่เซิ่งเทียนอย่างถี่ถ้วน เขาไม่เคยพบเทพสงครามเลย และไม่เคยได้นึกถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขาคิดว่าตนเองเริ่มรู้อะไรบางอย่างแล้ว
พลังของเย่เซิ่งเทียนน่ากลัวเกินไป !
ตอนนี้เขาต้องการทำให้แน่ใจว่า ความสัมพันธ์ของเย่เซิ่งเทียนและจ้าวกั๋วจู้นั้นอยู่ในระดับไหนกันแน่
“เทพสงครามเสาหลัก ท่านกับเย่เซิ่งเทียนมีความสัมพันธ์อะไรต่อกันกันแน่ ?”
หยวนเวินจินอดที่จะกังวลไม่ได้กับผลลัพธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
รอบกายเย่เซิ่งเทียนรายล้อมไปด้วยหมอกควัน จากเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาตอนนี้เฉิงเทียนกุ้ยพอจะเดาได้แล้วว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นใคร
แต่หยวนเวินจินนั้นไม่ได้รู้เหมือนกับเขา ทำให้เป็นการยากที่จะรับรู้ฐานะที่แท้จริงของเย่เซิ่งเทียนได้
เขารับรู้ได้แล้วว่าฐานะของเย่เซิ่งเทียนนั้นไม่ธรรมดา เขามีความสัมพันธ์กับจ้าวกั๋วจู้ อย่างนั้นแล้วเย่เซิ่งเทียนจะมีความสัมพันธ์อันใดกับชนชั้นสูงแห่งต้าเซี่ยคนอื่นอีกหรือเปล่า ?
“อยากรู้นักหรือ ?”
จ้าวกั๋วจู้มองไปยังหยวนเวินจินอย่างอารมณ์ดี พลางยิ้มอย่างเยาะเย้ยว่า “รอก่อนสิ เดี๋ยวก็ได้ร็แล้ว”
ในขณะที่กำลังรู้สึกสับสน จู่ ๆ หยวนเวินจินก็อดโมโหขึ้นมาไม่ได้
จ้าวกั๋วจู้มันพูดอย่างนี้หมายความว่าไงกัน
ให้ตายสิ !
ไป๋เฉินและซุนเฮ่อกับคนอื่น ๆ พวกเขาต่างก็รู้กันมาก่อนหน้านี้แล้วว่าเย่เซิ่งเทียนไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ ขนาดเทพสงครามเสาหลักยังปกป้องเขา !
หลี่เสี่ยวปิงเกิดความรู้สึกยินดีบางอย่างขึ้น ในเมื่อเทพสงครามเสาหลักยืนอยู่ข้างเย่เซิ่งเทียน ถ้าอย่างนั้นชีวิตเขาคงไม่อยู่ในอันตรายอีกต่อไป
“ตาเฒ่าเย่ ทำไมยังไม่ออกมา ? ถ้ายังไม่ออกมาอีกข้าจะพังบ้านเจ้าทิ้งเสีย !”
จ้าวกั๋วจู้พูดอย่างเยือกเย็น
คนที่เขานำมาด้วย ก่อนหน้านี้หยวนเวินจินคิดว่าจะนำมาจัดการกับเย่เซิ่งเทียน แต่ดูแล้วคงไม่ใช่ พวกเขากลับล้อมรอบตระกูลเย่เอาไว้ นอกเหนือจากพวกเขาแล้ว ที่เหลือก็ถูกควบคุมไว้ทั้งหมด
“จ้าวกั๋วจู้ เจ้าอธิบายมาเดี๋ยวนี้ !”
หยวนเวินจินพูดออกมาอย่างลนลาน
จ้าวกั๋วจู้ตอบไปอย่างเยือกเย็น “รอไปก่อนเถอะ เจ้าไม่คู่ควรกับคำอธิบายหรอก !”
หยวนเวินจินทั้งอายทั้งโกรธแต่ก็ไม่มีทางเลือก แม้เขาจะเป็นรองไจ่เซี่ยงแห่งต้าเซี่ย แต่จ้าวกั๋วจู้กลับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย
“เทพสงครามเสาหลัก นี่มันหมายความว่าอย่างไร ตระกูลเย่ของเราคงไม่ได้ทำให้ท่านขุ่นข้องหมองใจหรอกใช่ไหม ?”
ในที่สุด คนจากตระกูลเย่ที่เขาเรียกมาตั้งหลายครั้ง เย่ห้าว หลิวหว่านจวินและคนอื่น ๆ ในที่สุดก็ออกมา
หลังจากนั้นก็ตามมาด้วย เย่จิงหงถือไม้เท้าค่อย ๆ เดินออกมาพร้อมคนจากห้าตระกูลสูงศักดิ์และตัวแทนจากสองตระกูลเก่าแก่
“ลูกเสียงเอ๋อร์!”
เมื่อเห็นลูกชายของตนเองกลายเป็นศพนอนนิ่งอยู่ หลิวว่านจวินก็แทบบ้ารีบวิ่งเข้ามา ก่อนจะร้องไห้โอบกอดร่างไว้วิญญาณของลูกชายเอาไว้ เย่ห้าวเกิดความรู้สึกปวดร้าวแล่นแปลบเข้ามาใจจิตใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมา ทำได้เพียงจ้องไปยังเย่เซิ่งเทียน สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนมากมาย
เย่จิงหงสีหน้าดูสงบเสงี่ยม แต่สายตากลับค่อย ๆ กวาดไปมาอย่างเยือกเย็น จนในที่สุดก็หยุดลงที่เย่เซิ่งเทียน ก่อนจะเอ่บปากออกมาว่า “กลับมาก็กลับมาสิ แต่กลับฆ่าทั้งเย่เสียงหงหยวน ก่อเรื่องวุ่นวายมากมาย ฉันให้โอกาสให้แกได้ระบายออกมาถือเป็นการไถ่โทษแทนสองแม่ลูกอย่างแกแล้ว หมิงยู่ได้ลูกชายแบบนี้มาก็ตายตาหลับแล้ว ตอนนี้แกสามารถกลับมาที่ตระกูลเย่ได้แล้ว”
เย่ดซิ่งเทียนจ้องไปยังคนทั้งสามอย่างเคียดแค้น ภาพที่เขาเห็นในตอนนั้นคือแม่ของเขาถูกทุบตีทั้ง ๆ ที่คุกเข่าอ้อนวอนขอร้องด้วยความเมตตา ตอนนี้ในดวงตาทั้งสองของเขาเปลี่ยนกลายเป็นสีเลือด พูดอย่าดุดันกลับไปว่า “เย่จิงหง คุณวางตัวอยู่เหนือคนอื่นให้ใครดู ? คุณคิดว่ามันจะจบง่าย ๆ แค่นี้หรือ ? ให้กลับมาตระกูลเย่ ? ตระกูลเย่ของคุณมีอะไรคู่ควรให้ฉันกลับมา ?”