บทที่ 947 คิดถึงน้องสาวจนบ้าแล้ว
เด็กน้อยเรียนรู้อย่างรวดเร็ว ทำมือรูปหัวใจอย่างได้มาตรฐานและสมบูรณ์แบบ
“ใช่ๆๆ แบบนี้แหละ!” เยี่ยหวันหวั่นรีบหยิบมือถือจากในมือเนี่ยอู๋หมิงมา และถ่ายถังถังในท่าทางน่ารักนี้อย่างไม่รอช้า
เนี่ยอู๋หมิงอึ้งงัน
อี้จือฮวาหมดคำพูด
นักพรตใจบริสุทธิ์ก็พูดไม่ออก
หนุ่มกรรมกรชาวต่างชาตินิ่งไปเช่นกัน
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
ชั่วชีวิตนี้ ไม่นึกว่าพวกเขาจะอยู่มาจนได้เห็นจอมมารน้อยทำตัวน่ารัก…
หลังถ่ายเสร็จ เนี่ยถังเซียวเม้มปาก ดวงตากระจ่างงดงามมองเยี่ยหวันหวั่นไม่วางตา
เยี่ยหวันหวั่นที่กำลังชื่นชมภาพลูกน้อยน่ารักสังเกตเห็นสายตาของเด็กชาย จึงเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรเหรอถังถัง”
เด็กน้อยส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร
เยี่ยหวันหวั่นคิดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยปากหยั่งเชิง “เอ่อ อยากถ่ายรูปกับแม่สักใบไหม”
ดวงตาของจอมมารน้อยแทบจะเป็นประกายขึ้นมากทันที
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ “มานี่สิ!”
พูดจบเธอก็ส่งมือถือให้เนี่ยอู๋หมิง “พี่ชาย ช่วยฉันกับถังถังถ่ายรูปคู่สักใบสิ!”
เนี่ยอู๋หมิงได้ยินก็พลันชะงัก สีหน้าตะลึงรุนแรง
เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้นจึงเรียกอีกครั้ง “พี่คะ เป็นอะไรไป”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไปด้วย แอบร้อนใจไปด้วย ช่วยตั้งใจหน่อยได้ไหม ตอนที่ควรแสดงทำไมถึงได้หยุดนิ่งไปเล่า
เนี่ยอู๋หมิงเพิ่งได้สติ รีบรับโทรศัพท์มา
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจโล่งอก เธอพาถังถังมองเลนส์กล้องด้วยกัน จากนั้นสองแม่ลูกหนึ่งคนชูคนละหนึ่งแขนเหนือศีรษะ ประกอบเป็นรูปหัวใจหนึ่งดวง
หญิงสาวเหมือนเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงทางการสักอย่าง ยังไม่ทันลบเครื่องสำอางเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมชุดสีฟ้าดาวพร่างพรายแบบสาวสวย แต่งหน้าบางๆ อย่างพอเหมาะ บุคลิกทั้งสง่างามทั้งสูงส่ง…
เฮ้อ…
น้องสาวของฉันจะงามสง่าแบบนี้ได้ยังไง…
“พร้อมแล้วยัง” เยี่ยหวันหวั่นถามเร่ง
“พร้อมแล้วๆ…”
เนี่ยอู๋หมิงเก็บความรู้สึกแปลกๆ ที่บรรยายไม่ได้ในใจไป และรีบถ่ายภาพให้เสร็จ
เนี่ยอู๋หมิงแน่ใจว่าจอมมารน้อยไม่เป็นไร ได้ป้ายละโทษตายแล้ว ก็แวบหายไปทันทีทันใดอย่างไม่รีรอ
หลังออกจากคฤหาสน์กุหลาบมา
เมื่อเห็นหัวหน้าตัวเองเดินตรงดิ่งไปทางต้นไม้ สี่คนที่เหลือมีสีหน้างงงัน
วินาทีก่อนที่จะชนต้นไม้ ร่างกายเนี่ยอู๋หมิงหยุดฝีเท้าลงโดยสัญชาตญาณ จึงหลบเลี่ยงการชนไปได้ เขาลูบๆ คาง จดจ่อครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหัวหน้าตัวเองมีท่าทีคิดจริงจังแบบนี้ คนอื่นๆ เผยสีหน้าบรรยายยากเล็กน้อย
อี้จือฮวาอดซักถามไม่ได้ “หัวหน้า คิดอะไรอยู่เหรอ”
เนี่ยอู๋หมิงพึมพำ “พวกนายว่า…”
อี้จือฮวาถาม “ว่าอะไร”
เนี่ยอู๋หมิงลูบคาง “พวกนายว่า น้องโหย่วหมิงอาจจะเป็นน้องสาวฉันหรือเปล่า”
อี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์พลันสบตากัน จากนั้นทั้งสองก็สุมหัวซุบซิบกันเสียงเบา
อี้จือฮวาพูด “นักพรตต้มตุ๋น หัวหน้าคิดถึงน้องสาวจนบ้าแล้วหรือเปล่า”
นักพรตใจบริสุทธิ์ตอบ “ฉันว่าใช่!”
อี้จือฮวาว่า “นายรู้ที่มาที่ไปของเนี่ยอู๋โยวไหม ลูกศิษย์สายตรงคนเดียวของปีศาจเฒ่าเฮ่อเหลียนเจวี๋ย หัวหน้าครูฝึกในตำนานของโรงเรียนชื่อหยวน ฉายาพญามารแดนนรก ครูฝึกปีศาจ โหดจนไม่รู้จะโหดยังไงแล้ว นายว่าเนี่ยอู๋โยวจะสวมชุดราตรีเลี้ยงเด็กที่บ้านได้เหรอ”
นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ย “ถ้าเถ้าแก่โหย่วหมิงเป็นน้องสาวหัวหน้า ฉันจะกลืนขี้กิโลฯ ครึ่งเลย!
อี้จือฮวา “ฉันกล้ากลืนสิบห้ากิโลฯ!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูด “ฉันขอน้อยหน่อยแล้วกัน ห้ากิโลฯ พอ…”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
เนี่ยอู๋หมิงถีบคนพวกนี้ไปหนึ่งที “หุบปาก น้องสาวฉันก็น่ารักบ้องแบ๊วมากเหมือนกันเว้ย!”
ทั้งสี่คนพูดไม่ออก หัวหน้าคุณตาสว่างหน่อย!
———————————————————————-
บทที่ 948 มีลูกสักคนดีไหม
คฤหาสน์กุหลาบ
ในห้องนอน เยี่ยหวันหวั่นนอนอยู่บนเตียงและยังไม่หลับ กำลังจับโทรศัพท์มือถือมองภาพของถังถัง
จริงๆ เลย…ยิ่งมองยิ่งน่ารัก…
เยี่ยหวันหวั่นเด้งตัวขึ้นมา ส่งข้อความหาซือเยี่ยหาน
[ท่านประธาน ขอถามหน่อย คุณมีตารางงานตอนไหนเหรอคะ]
เวลานี้ ฝั่งซือเยี่ยหานกำลังเข้าร่วมงานเลี้ยงทางธุรกิจ
หลายวันมานี้นอกจากเวลานอนที่เยี่ยหวันหวั่นย้ำนักย้ำหนาให้แบ่งไว้ เขาก็แทบไม่มีเวลาว่างสักนิด กำหนดการตอนแรกก็ถูกบีบให้เหลือเวลาเพียงครึ่งหนึ่ง
ซือเยี่ยหานกำลังสนทนากับคนระดับสูงสองสามคนที่ด้านหนึ่ง เวลานี้มือถือของเขาพลันดังขึ้น เมื่อมองดูหน้าจอมือถือ ก็เห็นข้อความที่เยี่ยหวันหวั่นส่งมา
ซือเยี่ยหานถามกลับไปสองคำ [ทำไม]
ฝั่งเยี่ยหวันหวั่นตอบทันที [ถ้าคุณว่าง พวกเรามาทำลูกกัน!]
“แค่ก…” ซือเยี่ยหานสำลักไวน์แดงในแก้ว
สวี่อี้ที่อยู่อีกด้านรีบเข้ามาใกล้ ซักถามอย่างเคร่งเครียดว่า “นายท่าน ไม่เป็นไรนะครับ”
อืม ไม่เคยเห็นซือเยี่ยหานเสียกิริยาในที่สาธารณะมาก่อน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?
ซือเยี่ยหานยกมือปราม สื่อว่าไม่เป็นอะไร จากนั้นเขาเดินไปที่สวนดอกไม้ด้านหลังโถงจัดงานเลี้ยง และโทรศัพท์หาเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นรับสายอย่างรวดเร็ว “โธ่เอ๊ย ทำไมคุณโทรมาล่ะ!”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “เมื่อกี้ เธอหมายความว่ายังไง”
เยี่ยหวันหวั่นรีบหัวเราะ “ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไรๆ จู่ๆ ก็รู้สึกเบื่อเท่านั้นเอง…”
เบื่อ? ก็เลยจะทำลูกเล่น?
กับวงจรสมองของเธอ…เขาเหมือนจะ…เคยชินแล้ว…
ในดวงตาซือเยี่ยหานวาบแววระอาแต่ก็ตามใจ “ฉันจะกลับวันมะรืน”
“เอ๋ เร็วขนาดนั้นเลย!” เยี่ยหวันหวั่นหลุดปากอย่างแปลกใจ
ซือเยี่ยหานเป็นใคร เขาย่อมจับความผิดปกติในน้ำเสียงของเยี่ยหวันหวั่นได้อย่างฉับไวอยู่แล้ว “เร็ว?”
เยี่ยหวันหวั่นรีบเอ่ย “เอ่อ…ไม่ใช่ๆ! ฉันหมายถึงว่าคุณไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ร่างกายสำคัญกว่า กลับมาช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร!”
ซือเยี่ยหานกล่าว “งั้นเหรอ?”
เยี่ยหวันหวั่นปวดหัวนิดหน่อย หมอนี่อย่าความรู้สึกไวขนาดนี้ได้ไหม น้ำเสียงเธอส่อพิรุธนิดเดียวก็จับความผิดปกติได้แล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นรีบเอ่ยปาก “หมายความอย่างนั้นแหละ แค่เป็นห่วงคุณเท่านั้น ไม่งั้นจะเป็นอะไรได้ ฉันจะซุกผู้ชายไว้ที่บ้านแล้วกลัวคุณกลับมาเจอได้เหรอ”
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบไป
เยี่ยหวันหวั่นรีบร้อนเปลี่ยนประเด็น “จริงสิ รอคุณกลับมาคราวนี้ คุณมู่คนนั้นก็ต้องมาดูงานที่ซือกรุ๊ปแล้วใช่ไหมคะ? ฉันเรียนเรื่องมารยาทมาพอสมควรแล้ว คุณเอาเอกสารที่เกี่ยวกับคุณมู่ให้ฉันสิ ฉันจะทำความเคยชิน เตรียมตัวดีๆ สักหน่อย”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “ได้”
ค่อยยังชั่ว ซือเยี่ยหานไม่ได้ซักถามจนถึงที่สุด…
หลังจากวางสาย สายตาของซือเยี่ยหานมองยังส่วนลึกยามค่ำคืน เผยสีหน้าคล้ายครุ่นคิด
ทางหวันหวั่นเขาส่งคนตามปกป้องอย่างลับๆ ตลอด แต่พวกเขารับผิดชอบความปลอดภัยของเธอ ไม่ใช่การจับตาดู นอกจากเรื่องความปลอดภัย เขาไม่ได้ให้คนพวกนั้นรายงาน เขาแค่ต้องการรู้ว่าเธอปลอดภัยไม่มีปัญหาเกิดขึ้น
ทว่าน้ำเสียงของเยี่ยหวันหวั่นเมื่อครู่ ผิดปกติจริงๆ…
ถึงแม้เป็นแค่ประโยคที่ดูธรรมดามาก แต่เขาก็รู้ว่าเธอปกปิดอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน
คฤหาสน์กุหลาบ
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งวางสายก็เสียใจภายหลังแล้ว เมื่อกี้เธอบอกความจริงซือเยี่ยหานไปเลยก็ดี ทำไมถึงไม่กล้าเอ่ยปาก แถมยังร้อนตัวขนาดนี้อีก!
ทำเสียเหมือนเธอปกปิดเขาว่ามีลูกลับๆ จริงๆ…
บ้าชะมัดเลย…
……………………………….