บทที่ 949 ตัวเลือกพ่อแท้ๆ
ความรู้สึกที่เหมือนมาจากจิตใต้สำนึก และไม่กล้าให้ซือเยี่ยหานรู้เข้าแบบนี้ ทำให้เยี่ยหวันหวั่นคิดไม่ค่อยตกจริงๆ
เพราะถังถังหน้าตาเหมือนเธออยู่หลายส่วน เธอจึงกลัวว่าซือเยี่ยหานจะเข้าใจผิดเหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นคิดไปคิดมา ก็ได้แต่สรุปเช่นนี้
หลังจากวางสาย เยี่ยหวันหวั่นเตรียมไปดูถังถังที่ห้องข้างๆ เพราะกังวลว่าเด็กน้อยจะนอนไม่หลับเพราะไม่คุ้นสถานที่
เยี่ยหวันหวั่นเปิดประตูห้องข้างกันอย่างแผ่วเบา กลายเป็นว่าเมื่อเปิดไปก็ต้องชะงัก
บนเตียงไม่มีคนอยู่!
เยี่ยหวันหวั่นตกใจสะดุ้ง ถังถังล่ะ?
มองในห้องรอบหนึ่งไม่มีคนอยู่ สุดท้าย ในที่สุดเธอก็เห็นร่างเล็กๆ อยู่ที่ระเบียง
เห็นแค่ว่าบนตัวเด็กน้อยยังคงสวมชุดนอนน่ารักตัวนั้น เขากำลังนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว
หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นบีบรัดอย่างไร้สาเหตุ
หรือว่าสองคืนมานี้ถังถังนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดเลย?
เด็กเล็กขนาดนี้ ออกจากบ้านคนเดียวมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแปลกตา จะไปชินได้ยังไงกันล่ะ เธอน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้…
“ถังถัง ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ไม่นอนเหรอ?”
เด็กน้อยได้ยินเสียงของเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าก็พลันอึ้งไป “คุณแม่…”
“แม่อยู่นี่ไง ทำไมเหรอ นอนไม่ชินหรือเปล่า”
ตอนที่เยี่ยหวันหวั่นพูด หางตาก็เหลือบเห็นมือถือที่เนี่ยถังเซียววางไว้บนโต๊ะกลมตัวเล็ก บนหน้าจอมีภาพหนึ่ง ในภาพเหมือนจะมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่
ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นมองรูปนั้นชัด หน้าจอโทรศัพท์ก็ดับโดยอัตโนมัติแล้ว
เธอเพิ่งเห็นชัดแค่ว่าบนภาพนั้นมีสัญลักษณ์เลข ‘1’
สัญลักษณ์ ‘1’ บนภาพหมายถึงอะไรกัน?
หรือว่ายังมี ‘2’ ‘3’ ‘4’ ‘5’ ‘6’ ด้วย?
แน่นอน เยี่ยหวันหวั่นในเวลานี้ไม่มีทางเดาออกแน่ นี่คือผู้เข้าแข่งขันที่น่าสงสัยว่าจะเป็นพ่อแท้ๆ ของถังถัง…
เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้คิดมาก เพียงลูบๆ หัวเด็กน้อย “แม่นอนเป็นเพื่อนลูกดีไหม?”
เด็กน้อยเงยหน้า เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คุณแม่ ผมนอนคนเดียวได้ เมื่อกี้ผมแค่คิดบางเรื่องอยู่”
พอได้ยินเด็กน้อยพูดอย่างจริงจังว่าตัวเองกำลังคิดบางเรื่อง เยี่ยหวันหวั่นก็เกือบหลุดหัวเราะ “ไม่ได้เชียว ดึกดื่นไม่ยอมนอนจะไม่สูงเอานะ!”
เอ่อ ใบหน้าจริงจังของถังถังเมื่อครู่นี้ ช่างเหมือน…ใครบางคนสุดๆ!
แม่เอ๊ย เธอร้อนตัวอะไรอยู่กันแน่?
แทนที่จะพูดว่าถังถังเป็นลูกลับๆ ของเธอ เขาเหมือนเป็นลูกลับๆ ของซือเยี่ยหานมากกว่าอีกไหม?
เยี่ยหวันหวั่นดึงมือเล็กของเด็กน้อยขึ้นมา และกลับเข้าไปในห้อง
เธออุ้มเด็กน้อยไปบนเตียง จากนั้นตัวเองก็นอนลงข้างๆ อีกฝ่าย “ลูกรัก แม่เล่านิทานให้ลูกฟังดีไหม”
เด็กน้อยนอนอยู่ข้างๆ ผู้เป็นแม่ มือเล็กเกาะขอบผ้าห่ม สองดวงตาโตเหมือนลูกองุ่นสีดำโผล่อยู่ข้างนอก กำลังมองเยี่ยหวันหวั่นราวกับดวงดาว
เยี่ยหวันหวั่นใจอ่อนยวบเป็นน้ำ พูดช้าๆ ด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “กาลครึ่งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง คุณยายให้เธอสวมหมวกสีแดงสวยงามมาก ทุกคนจึงเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง
มีอยู่วันหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงเอาเค้กไปให้คุณยาย ปรากฏว่าระหว่างทางเธอพบหมาป่าสีเทาตัวใหญ่เข้า หนูน้อยหมวกแดงไม่เคยเห็นหมาป่าที่หล่อขนาดนี้มาก่อน เธอเลยใช้เค้กหลอกล่อหมาป่า…”
ซวยละ…
เกือบเล่าฉบับผิดๆ ไปแล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นรีบเหยียบเบรกทันใด สลับมาเล่าฉบับปกติแทน “แค่กๆ หนูน้อยหมวกแดงเจอหมาป่าในป่า เธอไม่เคยเห็นหมาป่า และก็ไม่รู้ว่าหมาป่ามีนิสัยดุร้าย จึงบอกหมาป่าว่าเธอกำลังจะไปเยี่ยมคุณยายในป่า ต่อมา…”
ภายใต้แสงไฟสีเหลืองนวล ท่ามกลางเสียงไพเราะอ่อนหวานของหญิงสาว ดวงตาของเด็กน้อยค่อยๆ หลับลง ดวงหน้านุ่มนิ่มแนบกับมือของแม่ขณะนอนหลับฝันหวาน…
—————————————————————-
บทที่ 950 ผมเป็นลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่หรือเปล่า
ฟากฝั่งมหาสมุทร
บนสิ่งก่อสร้างมหึมาน่าเกรงขามหลังหนึ่ง สัญลักษณ์เหยี่ยวดำส่องประกายแวววาวภายใต้แสงอาทิตย์
ในห้องโถงใหญ่ หญิงวัยกลางคนบุคลิกเคร่งขรึมนั่งอยู่ข้างโต๊ะ รออยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเยียบเย็น
ผ่านไปพักหนึ่ง ชายสวมสูทสีดำคนหนึ่งก็เร่งฝีเท้าเดินมาตรงหน้าด้วยสีหน้ายำเกรงพลางเช็ดเหงื่อไปด้วย “คุณนายเนี่ย ขออภัยที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับคุณครับ วันนี้ทำไมคุณว่างมาที่กองกำลังทหารรับจ้างเหยี่ยวดำของพวกเราด้วยตัวเองได้ล่ะครับ”
หญิงวัยกลางคนเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฉันจะออกประกาศจับระดับ S”
ชายชุดสูทได้ยินก็พลันหน้าเปลี่ยนสี “คุณนายเนี่ย…ไม่ทราบว่าเป้าหมายประกาศจับของคุณคือ…”
ใครกันแน่ที่ถึงกับกล้าล่วงเกินตระกูลเนี่ย แถมยังทำให้คุณนายเนี่ยต้องมาออกประกาศจับระดับ S ด้วยตัวเอง?
รัฐอิสระนี้จะเกิดการเปลี่ยนแปลงสำคัญทางการเมืองแล้วเหรอ?
หญิงวัยกลางคนเลิกดวงตางดงามขึ้นน้อยๆ “เนี่ยอู๋หมิง!”
ชายชุดสูทที่กำลังวิตกกังวลมุมปากกระตุกโดยพลัน “เอ่อ…”
เขาหูฝาดไปหรือเปล่า
ไม่นึกว่าจะประกาศจับลูกชายตัวเอง…
ในตอนที่ชายชุดสูทไม่รู้จะทำอย่างไร เวลานี้เองชายสวมชุดเทาคนหนึ่งก็ก้าวเร็วๆ เข้ามา
เมื่อชายชุดสูทเห็นชายคนนั้น เขาพลันเหมือนเห็นดาวช่วยชีวิต “คุณ…คุณเนี่ย คุณนายบอกว่าจะประกาศจับคุณชายเนี่ยในระดับ S คุณคิดว่า…”
ชายชุดเทาเดินไปข้างกายหญิงวัยกลางคน ไอเบาๆ หนึ่งทีก่อนจะเอ่ยโน้มน้าว “คุณภรรยา เรื่องไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คุณคิด หลิงเฟิงกับหลิงอวิ๋นก็บอกว่าถังถังสบายดีทุกอย่างไม่ใช่เหรอ”
หญิงวัยกลางคนไม่พูดอะไร แค่มองชายชุดเทาอย่างเย็นยะเยือกแวบหนึ่ง
ชายชุดเทาหันไปหาชายสวมสูททันที “ในเมื่อภรรยาฉันพูดแล้ว จะยังมัวเหม่อทำไม ออกประกาศเดี๋ยวนี้เลย! ระดับ S!”
ชายชุดสูทอยากร้องไห้ทว่าไร้น้ำตา
ขอร้องละเจ้านายทั้งสองอย่าก่อปัญหาเลย…
ในเวลานี้ มือถือของชายชุดเทาพลันดังขึ้นมา
ชายชุดเทาเหล่มองมือถืออย่างระวัง “คุณภรรยา ลูกชายโทรมาแล้ว!”
หญิงวัยกลางคนกล่าวเสียงเบา “ลูกชาย?”
ชายชุดเทาเอ่ยทันที “แค่กๆ เจ้าลูกอกตัญญูนั่นโทรมา! ฉันจะฟังหน่อยว่าเขาจะพูดอะไรกันแน่!”
ชายชุดเทาพูดจบก็เดินห่างออกไปเล็กน้อย กดเสียงเบาลง แล้วรีบเอ่ยกับปลายสาย “ไอ้ลูกชาย แม่แกออกประกาศจับระดับ S จับแกแล้ว…”
เนี่ยอู๋หมิงที่อยู่ปลายสายสำลักทันใด “พ่อ พ่อบอกผมตามจริงมาเรื่องหนึ่ง…”
“อะไร?”
“ผมเป็นลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่หรือเปล่า?”
“เจ้าเด็กบ้า! นี่มันเวลาอะไรแล้วแกยังจะพูดมากอยู่อีก! หลายวันนี้พ่อถูกแกดึงเข้าไปเอี่ยวด้วยจนวันๆ ไม่ได้อยู่ดีแล้ว! แกบอกมาซิว่าที่ออกไปเนี่ยมีความคิดโง่เง่าอะไร จะไปหาคนมาแทนอู๋โยวส่งๆ ได้ที่ไหนกัน”
เนี่ยอู๋หมิงพูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน “พ่อครับ ผมไม่ได้หาส่งๆ นะ น้องสาวคนนี้ดีเป็นพิเศษเลย…ผมมีรูปอยู่ คิดว่าน่าจะช่วยผมได้ ผมส่งให้พ่อแล้ว พ่อรีบเอาให้แม่ดูหน่อย แม่ดูเสร็จคาดว่าคงไม่โกรธผมแล้ว…”
“รูปเดียวก็ไม่โกรธแล้ว จะเป็นไปได้ยังไง? ครั้งนี้แม้แต่พ่อแกกล่อมก็เปล่าประโยชน์!”
เนี่ยอู๋หมิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นถึงเอ่ยปาก “พ่อ นี่พ่อเข้าใจตำแหน่งของตัวเองในบ้านผิดไปหรือเปล่า”
“เฮ้ย! เจ้าลูกบ้า! พูดอะไรของแก พูดให้บิดาฟังอีกรอบซิ!”
เนี่ยอู๋หมิงเร่งให้พ่อเอารูปให้แม่ดูก่อนจะวางสายไป
ชายชุดเทาไม่มีทางเลือก ได้แต่ทำตามที่เนี่ยอู๋หมิงบอก ถือมือถือเดินไปตรงหน้าหญิงวัยกลางคน “คุณภรรยา เจ้าเด็กบ้านั่นส่งรูปมา บอกว่าอยากให้คุณดูหน่อย”
หญิงวัยกลางคนมีสีหน้าเย็นเยียบกว่าเดิม “มีอะไรน่าดู คุณให้เขาพาถังถังกลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเรื่องอื่นไม่ต้องพูด!”
“แค่กๆ ดูก่อนค่อยว่ากันเถอะ…”
ชายชุดเทาเปิดโทรศัพท์ ในอีเมลที่เนี่ยอู๋หมิงเพิ่งส่งมาให้เขามีรูปอยู่หลายใบจริงๆ
……………………………..