SPH: บทที่ 255 ถั่วทองกับของว่างแสนอร่อย
พรึ่บ! * * * *
หลังจากที่นิ้วของเหยู สัมผัสกับใยแมงมุมสีดํา ความผันผวนที่มองไม่เห็น ถูกส่งไปยังมุมห้องนั่งเล่นพร้อมกับใยแมงมุม
ในเงาของมุมห้องนั่งเล่นคือ แมงมุมขนาดเท่าอ่างล้างหน้า นั่งอยู่ตัวหนึ่ง
แมงมุมสีดําซ่อนตัวอยู่ในเงามืด และไม่เคลื่อนไหว แทบมองไม่เห็น เนื่องจากมันไม่ได้ขยับตัวเลย
ใยแมงมุมสีดําสนิท เชื่อมต่อกับหน้าท้องของ แมงมุมมรณะ ดวงตาของแมงมุมมรณะ นั้นรับรู้ถึงการสั่นสะเทือนร่างใหญ่พุ่งไปที่ประตูห้องนั่งเล่น ด้วยความเร็วสูง
“เอ๊ยด!”
รูปลักษณ์ของปีศาจแมงมุมมรณะ ดูน่ากลัว มันส่งเสียงครวญครางอย่างแหลมแสบแก้วหูและพุ่งเข้าหาเย่หย
เขี้ยวยาวคู่หนึ่ง มีหยดน้ําสีเหลืองเข้ม ปริ่มๆอยู่บนเขียว
นี้คือพิษของ ปีศาจแมงมุมมรณะ
เพียงหยดเล็ก ๆ ก็สามารถกัดกร่อนคน ให้กลายเป็นของเหลวอย่างสมบูรณ์ ทําให้พวกมันสามารถดูดซับ สิ่งที่พวกมันต้องการได้
เสียงดังเคร็ง!
มองไปที่ ปีศาจแมงมุมมรณะ ที่กําลังเข้ามาใกล้
เย่หย คาดการณ์ เหวี่ยงดาบพลังปราณสายฟ้า พุ่งไปข้างหน้า
เสียงดังเคร็ง!
แปะ!
รัศมีดาบพลังปราณสายฟ้า ผ่าลงมาจากด้านหลังของ ปีศาจแมงมุมมรณะ ก่อนที่จะ เกิดให้เสียงที่กังวานชัดเจนส่งเสียงดังเคร็ง ของโลหะ จากนั้นของเหลวสีเหลืองก่ามือหนึ่งกระเด็นไปด้านหลังของปีศาจแมงมุม มรณะ
“จ๊ๆ!” ความเร็วของมันไม่เท่าไร แต่การป้องกันของมัน นั้นอ่อนแอกว่ามาก! “
เย่หยู มองไปที่แมงมุมดํามรณะ บนพื้น และ ปากของเขา บิด เย้ยหยัน
“…อาหาร!”
ในใจของเหยู เขาสามารถได้ยินเสียงตะโกนของถั่วทอง
เย่หยู ดึงดาบพลังปราณสายฟ้าออกมา และพูดอย่างอดไม่ได้ว่า “โอเค!” ฉันจะให้แกกิน! “
หวิด!
ถั่วทอง ปรากฏขึ้น บนฝ่ามือของเยี่หยทันที หมุนเป็นวงกลมด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนว่ามันจะพึงพอใจมากกับปีศาจแมงมุมมรณะ อาหารในมื้อนี้
“กินสิ!” ไม่อย่างนั้น เมื่อตายไปแล้ว มันจะไม่สดนะ! “
เมื่อได้ยิน ถึงการกระตุ้นของ เย่หยู ถั่วทอง ก็เริ่มวิตกกังวลเช่นกัน ปีกที่ด้านหลังกระฟื้อและกลายเป็นสายฟ้าวูบวาบสายฟ้าสีทอง ในชั่วพริบตา มันก็มาถึงด้านบนของหัวแมงมุมปีศาจแมงมุมมรณะ
“เอ๊ยด!”
หลังจากถูกโจมตีจาก เย่หยู แล้วปีศาจแมงมุมมรณะ นั้นโมโหมาก เดิมที่มันกําลังจะลุกขึ้นและแก้แค้นแต่ทันใดนั้น มันก็รู้สึกคลื่นแห่งความกลัว และการยอมจํานน จากส่วนลึกภายในเลือดของมัน
ด้วยเสียงกรีดร้อง, ปีศาจแมงมุมมรณะ ลดระดับหัวลง และนอนบนพื้น มันสัน และมันก็ดูไม่ดุร้ายและน่ากลัวอีกต่อไป
ถั่วทอง วนเวียน เหนือหัวปีศาจแมงมุมดําสองรอบ พอใจกับความนอบน้อม ถั่วทอง ตัดสินใจให้รางวัล
ลิ้มรส สมองของแมงมุมมรณะ อย่างช้าๆ!
หวิด!
ในชั่วพริบตา ถั่วทองได้เข้าสู่สมองของแมงมุมแห่งความตาย
เมื่อถั่วทอง กําลังลิ้มรสสมองของปีศาจแมงมุมมรณะ หูของเหย กระดิก ในขณะที่เขาได้ยินเสียงเบาๆ “ใครอยู่ที่นั่น!”
เย่หยูหันกลับมา และมองบันไดที่นําไปสู่ห้องใต้ดิน เผยให้เห็นรอยยิ้ม “อยู่ในห้องใต้ดินเหรอ?”
เดินไปที่โซฟาของห้องนั่งเล่น และนั่งลง เย่หยู หันหน้าไปทางบันได แล้วตะโกนว่า “ขึ้นมานี่สิ!”
อากาศเริ่มเงียบลง และมีเพียงสมองของปีศาจแมงมุมมรณะ ที่เปล่งเสียงแผดเสียงจาง ๆ
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงรอยเท้าหลายชุด มาจากบันไดในห้องใต้ดิน มาถึงห้องนั่งเล่น
ตึกๆ!
ในขณะที่เย่หยู ให้ความสนใจอย่างมาก หลางผิงเย่และ หลางเซีย ก็ออกมาจากห้องใต้ดิน หลังจากนั้นอีกคนหนึ่ง มาถึงในห้องนั่งเล่นของบ้านพัก
ร่างกายของ หลางผิงเย่ หลังค่อมอยู่ในขณะนี้ มองเหยู ด้วยดวงตาที่พร่ามัว เสียงของเขาเหมือนไม้สองท่อนเสียดสีกัน
“แกเป็นใคร?”
เย่หยู หัวเราะเบา ๆ “คนผ่านทาง”
หลางเซีย ยืนอยู่ด้านหลัง หลางผิงเย่ เมื่อเห็นใบหน้าของ เย่หยู เขารู้สึกคุ้นเคยกับเขามากเขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า”แกเป็นใครกันแน่ ฉันต้องเจอแกมาก่อนแน่ๆ!”
ปากของเย่หยูยิ้มอย่างเยือกเย็น”หลางเซีย ลืมฉันเร็วจังเลย?”
“ชานเมือง ทหารรับจ้างกลุ่มหมาป่าหิมะ รับจ้างลักพาตัวลู่ซึ่งชิ้น!”
เมื่อเย่หยู พูดคําทั้งสามนี้ ใบหน้าของ หลางเซียเปลี่ยนไป อย่างไร้สีเลือด!
“เป็นแกนั่นเอง!”
หลางเซีย ร้องออกมา ด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วเขาจะบังเอิญเจอกับเย่หยูและถึงตอนนี้ ร่างกายของเขา เขายังมีอาการบาดเจ็บของจากฝีมือ เย่หยูอยู่เลย
“แกกล้า ตามฉันจริง ๆ !?” “ไม่กลัวความตายจริงๆ!”
หลางเซียฟื้นสติ จากอาการช็อค และมองเหยู ด้วยเจตนาฆ่า และเยาะเย้ย
ดูเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่โง่มาก ๆ ที่จะได้เห็น เย่หย อยู่ในบ้านพักหลังนี้
“หลางเซียรู้จักคนนี้เหรอ?”
เมื่อเห็นว่า หลางเซียร่า เย่หย ได้แล้ว หลางผิงเย่ ถามด้วยความงนงง
หลางเซียพยักหน้า เขาเต็มไปด้วยความตั้งใจฆ่า อย่างเย็นชา ขณะที่มองดูเย่หย “ครั้งสุดท้ายที่ลักพาลูชิงซินมา มันเป็นคนที่ทําร้ายผม และท่าลายแผนการของอาจารย์!”
ดวงตาของหลางฝั่งเย่ กระพริบ เขามองเย่หยู และพูดอย่างเคียดแค้นว่า “ฉันกังวลว่าฉันจะหาแกไม่เจอไม่ได้คาดคิด แกจะปรากฏตัว ด้วยตัวเอง!”
ถ้าอย่างนั้นก็ ทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ ไว้เป็นอาหารของลูกของฉัน เถอะ! “
“ลูกของคุณ?” เย่หย หัวเราะเยือกเย็น ยกเท้าขึ้น และเตะปีศาจแมงมุมมรณะ “ตัวนี้ น่ะเหรอ?”
สายตาของ หลางผิงเย่ ขยับไปที่เท้าของ เย่หยู เพียงเพื่อจะพบว่า สัตว์พิษ’ ของเขา นอนอยู่บนพื้นโดยไร้เสียงใด ๆ
“แมงมุมดําของฉัน!” แกทําอะไรกับมัน! “
หลางฝั่งเย่ ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่สามารถรู้สึกถึงความเชื่อมโยงทางวิญญาณระหว่างแมงมุมด่า และตัวเขา เป็นไปได้ว่า
ชายหนุ่มคนนี้ฆ่ามัน?
“แมงมุมสีดําา?” นี้หรือเปล่าที่คุณพูดถึง? “
เย่หยู เตะแมงมมดํา ที่ใต้ฝ่าเท้า เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เย้ยหยัน และพูดต่อว่า “สิ่งโง่เขลานี้ทําร้ายฉันจริงและได้กลายมาเป็นของว่าง ของสัตว์เลี้ยงของฉัน!”
“ของว่าง?” หลางผิงเย่ตกใจ เขามองดูแมงมุมมรณะ ที่ไร้ท่าที่ ตอบสนอง ซึ่งไม่เข้าใจว่าคําว่า’ของว่าง”หมายความว่าอย่างไร
หวิด!
ขณะที่ หลางผิงเย่ งงงวย เขาก็เห็นแสงสีทอง ออกจากสมองของปีศาจแมงมุมสีดํา และบินไปทางฝ่ามือของเย่หยูที่ความเร็วเท่ากับฟ้าผ่า
“นี่คือ…”
ดวงตาของ หลางผิงเย่ หดตัวลง เขามองดู สิ่งมีชีวิตแปลก ๆ ในมือของ เย่หย อย่างระมัดระวัง
มันมีขนาดเท่านิ้วก้อย และมีลําตัวกลม มันมีปีก สีทองอ่อน และมันก็ดูไม่เหมือนว่ามัน จะมีท่าทางเป็นอันตรายเลย
อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งเล็ก ๆ ที่ไม่ธรรมดา ที่สามารถฆ่า ปีศาจแมงมุมมรณะได้ ดูเหมือนว่ามันได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เพื่อกลืนสมองและไขกระดูก เป็นอาหารว่าง!
เมื่อ หลางเซีย ยืนอยู่ด้านข้างของหลางผิงเย่ เขาก็มอง เสี่ยวจิน อย่างระมัดระวัง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยว่า “ท่านอาจารย์นี้ อาจเป็น แมลงภู่ หรือไม่? ทําไมถึงมองไม่เห็นต้นกําเนิดของมันเลย !”
หลางผังเย่ ยังไม่รู้ด้วยซ้ําว่าสิ่งเล็ก ๆ นี้ในฝ่ามือของ เย่หย คืออะไร แต่เขารู้ว่าสิ่งนี้ไม่ธรรมดา!
นี่เป็นเพราะแมงมุม ปีศาจแมงมุมมรณะนั้น ได้รับการเลี้ยงดูอย่างพิถีพิถันจากเขา แม้แต่นักสู้ระดับห้าขั้นชําระไขกระดูก
ก็ต้องระวัง ไม่ให้ ถูกสังหาร โดยไม่รู้ตัว
และสิ่งเล็ก ๆ ที่ไม่ธรรมดานี้ จริงๆแล้ว มันสามารถฆ่าปีศาจแมงมุมมรณะได้อย่างง่ายดายโดยถือเป็นของว่างอีกด้วย!
หลางผังเย่ คิดว่าความแข็งแกร่งของการต่อสู้ของ สัตว์เล็ก ๆ นี้ได้มาถึงจุดแข็งแกร่งของนักต่อสู้ระดับขั้นเข้าสู่แก่นแท้แล้ว ระดับที่หกแล้ว!
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานึกถึงตะขาบทองม่วง ของเขา ความทะเยอทะยานของ หลางฝั่งเย่ก็ปะทุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
แม้ว่าสิ่งเล็กๆในฝ่ามือของ เย่หย นั้นทรงพลัง แต่ก็ไม่ ใช่คู่ต่อสู้ของตะขาบทองม่วง แม้แต่การต่อสู้เพียงครั้งเดียว
ก็อาจทําให้ตกใจไปถึงขีดสุด
“เด็กน้อย!” ฉันไม่สนใจว่า สัตว์เลี้ยงของแกเป็นอะไร แต่เมื่อฆ่า แมงมุมดําของฉัน พวกแกต้องตายไปกับฉัน! “
เมื่อเผชิญกับภัยคุกคามจาก หลางผิงเย่ การแสดงออกของ เย่หยู ก็ไม่ได้เปลี่ยนไป เขาหัวเราะเบา ๆแล้วพูดว่า “โอ” ฉันอยากรู้ว่า จะให้ฉันตายกับคุณอย่างไร! “
หลางเซีย ที่ยืนอยู่ข้างหลัง หลางผิงเย่ สังเกตว่า เย่หยู ยังคงไม่หวาดกลัว และอดไม่ได้ที่จะพูดดูถูกเหยียดหยามว่า
“มั่นใจเหลือเกิน ยังไม่รู้ว่า กําลังเผชิญหน้าอยู่กับใคร!”
“ตราบใด ที่หนอนของอาจารย์ ปรากฏขึ้น แม้แต่นักรบดินแดนเทพเจ้า ระดับเจ็ด ก็ต้องถอยกลับ!
หลางเซีย จ้องมองเหยู อย่างเย็นชา ใบหน้าของเขา เผยรอยยิ้มที่น่ากลัว “ฉันแนะนําให้แกคุกเข่าและขอความเมตตาเสียตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อไม่ให้แก ได้รับความทรมาน อยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้!”
“ฮิฮิ!” หนอนคู่ ที่เปรียบได้กับนักสู้ ดินแดนเทพเจ้า ระดับเจ็ด เก่งขนาดนั้นเชียว? “
เย่หยู เยาะเย้ย นิ้วมือของเขา กอดถั่วทองในฝ่ามือของเขา เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันแค่ไม่รู้ว่าหนอนคู่ของอาจารย์ของแก
นั้น จะเป็นอย่างที่พูดมั้ย”