บทที่ 256 ถั่วทอง อาหารแสนอร่อย ปรากฏตัว อีกแล้ว!
“เจ้าลูกแหง่!” ไม่มีใครเคยบอกแกเลยรึไง ว่าแกช่างหยิ่งยโสเกินไปแล้ว! “
เมื่อได้ยินคําพูดนั้นของเย่หยุดวงตาที่มืดครึมของหลางผิงเย่ ก็เปล่งประกายแสง ในขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชา
เย่หยู ยังคงก้มหัว เพื่อเล่นกับถั่วทอง ในฝ่ามือของเขา และพูดอย่างจงใจว่า “หยิ่งเหรอ? ฉันเพียงแค่พูดเรื่องจริงหากว่านั่นแปลว่า หยิ่ง ฉันก็ไม่เถียง!”
การแสดงออกที่ไม่แยแสของ เย่หย ทําให้ หลางผิงเย่ และ หลางเซีย โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงสายตาที่จ้องมองเย่หยูก็ยิ่งเย็นชาลง
“อาจารย์ ปล่อยให้แมลงภู่ของท่าน ลงมือเถอะ!
หลางเซีย จ้องมองเหยู และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ต่อ หลางผิงเย่
หลางผังเย่ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า ถึงเวลาที่จะปล่อยให้แมลงภู่ ของเขา ออกโรงแล้ว!
“เด็กน้อย!” ฉันจะแสดงให้เห็นว่า แมลงภู่ ที่แข็งแกร่งที่สุดคืออะไร! “
หลังที่ค่อม ของ หลางผิงเย่ ยืดตัวขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาส่องประกาย ขณะที่เขาตะโกนว่า “จงออกมาตะขาบทองหลังม่วง!”
เย่หยู เดิมมองไปที่หลางผังเย่ ด้วยความสนใจอย่างมาก แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนดังของหลางผิงเย่เย่หยุเกือบจะกลั้นขําไม่ไหว
คิดว่า เขาจะพูดว่า จงออกมา ฝึกกาจ!
แม้ว่า สโลแกนที่ หลางผิงเย่ ตะโกนนั้น ค่อนข้าง ไร้สาระ
ตูม!
ด้วยเสียงดังปัง หลุมขนาดใหญ่ ปรากฏขึ้นในผนังหนาของบ้านพัก
แซ่ดๆ ..
เสียงแผดเสียง นุ่มนวล ดังมาจากรูที่กําแพง
มันเป็นตะขาบขนาดมหึมา!
มันมีความยาวสามเมตร หุ้มด้วยเกล็ดที่แข็งและหนา
ด้านล่างของของเกล็ด มีความแหลมคมอย่างผิดปกติ และมีความแวววาวของโลหะ
ล่าตัวทั้งหมด ของตะขาบ เป็นสีม่วงอ่อน ประด้วยจุดสีทอง
ขาหลายร้อยคู่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและดูน่ากลัวอย่างยิ่ง
นี่คือหัวหน้าของแมลงหนึ่งร้อยชนิดตะขาบทองหลังม่วง!
หลางเซีย มองไปที่แมลงภู่ ของอาจารย์ของเขา แม้ว่าเขาจะรู้ว่า มันจะไม่ทําอันตรายต่อเขาแต่เขาก็ยังหวาดกลัวต่อรัศมีไอสังหารที่ปล่อยออกมาจากตะขาบทองหลังม่วง
“แกเห็นหรือไม่ นี่คือแมลงภู่ ของอาจารย์ของฉัน ตะขาบทองหลังม่วง!”
หลางเซีย ภูมิใจที่ได้เห็น เย่หยู รอคอยที่จะเห็นสีหน้าอันน่าสะพรึงกลัวของเขา “สิ่งที่เขารักมากที่สุดคือการกลืนเหยื่อของมันโดยเฉพาะเด็กผู้ชายที่น่าอร่อยอย่างแก
เย่หยมองไปที่ตะขาบทองหลังม่วง ที่น่าสะพรึง ต่อหน้า เขาร้องโอ้อวดว่า “ว้าว! อันนี้ตัวใหญ่ใช่ไหม
มันดูเหมือนจะอร่อยมากนะ ถั่วน้อย!”
เย่หย ก้มหัวของเขา และเล่นกับถั่วทอง เย่หยู พูดด้วยรอยยิ้ม “ถั่วน้อย ได้กินอาหารอร่อยอีกแล้ว!”
ถั่วทองคําสัมผัสกลิ่นอาย ของตะขาบทองหลังม่วง และบินหมุนวนอย่างตื่นเต้น ในฝ่ามือของเย่หยุ
“รี่ๆๆ…อาหารอร่อย!”
ถั่วทอง จ้องที่ตะขาบพร้อมกับดวงตา ขนาดเท่ากับเมล็ดงา กําลังคิดแล้วว่าควรเริ่มจากตรงไหน
“พรึ่บ!”
ตะขาบทองหลังม่วง ปล่อยเสียงแหลม ที่ยาวออกมา และร่างกายของมันสั้น เมื่อรู้สึกถึงความปองร้าย
เมื่อหลางผังเย่ ได้ยินเสียงกรีดร้องของตะขาบทองหลังม่วง ที่มอง ถั่วทอง เขาคิดว่ามันเห็นอาหารและร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
“เด็กดี! ไม่ต้องกังวล พวกมันเป็นอาหารของแก! คราวนี้ ฉันจะให้ แกกินได้หมดเลย!”
หลางผิงเย่ เหยียดมือที่เหี่ยวแห้ง แล้วตบหลังตะปูตะขาบ ทําให้เสียงดังขึ้น
“ไป ฆ่าพวกมันทั้งหมด!”
หลางผิงเย่ มองเหย ด้วยสายตาที่เย็นชา ราวกับว่าเขาได้เห็นฉากนองเลือดของเหย แล้วโดยฝีมือของตะขาบทองหลังม่วง
“พรึ่บ!”
เมื่อได้ยินคําสั่งของ หลางผิงเย่ ตะขาบสีทอง หลังม่วง ปล่อยเสียงกรีดร้อง และกระโจนเข้าหาเหยู
เดิมที่ ถั่วทอง กําลังน้ําลายไหล โดยคิดว่า เขาควรจะเริ่มที่ไหนก่อนดี แต่พบว่า ตะขาบนั้นเต็มไปด้วยไอสังหารเมื่อมันพุ่งเข้าใส่เขา
อาหารที่ทรยศจริง ๆ !
เขาจะทนได้อย่างไรไหว?
“พริบ!”
ถั่วทอง ปล่อยเสียงฟู ด้วยความโกรธ ออร่าสังหารเย็นเฉียบ ถูกปล่อยออกมาจากร่างเล็กของมันมันหุ้มทุกห้องภายในบ้านพัก
ตูม!
นี่เป็นครั้งแรกที่พลังงานของถั่วทอง ระเบิดออกมา ทําให้อากาศในห้องนั่งเล่นเย็นลงในชั่วพริบตา
ตะขาบทองหลังม่วง ซึ่งลอยอยู่บนนั้น รู้สึกว่าร่างกายสั่นสะเทือน ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า ร่างกายของมันขดตัวและบิดเบี้ยวก่อนที่จะตกลงสู่พื้น ในขณะที่ตัวสั่นเทา
เมื่อสัมผัสถึงกลิ่นอายอย่างฉับพลัน ของออร่าอันน่ากลัวในอากาศ หลางผิงเย่ และลูกศิษย์ของเขาก็หวาดกตัว
เมื่อเปรียบเทียบกับความตั้งใจที่จะสังหารคน ของตะขาบทองม่วง อย่างกะทันหัน มันกลายเป็นเหมือนเด็กปัญญาอ่อนไปเลย
หลางผิงเย่ และ หลางเซี่ยจ้องมอง ไปที่ตะขาบสีทองม่วง ซึ่งขดตัวอยู่บนพื้นดิน อย่างสั่นเทา
เขาไม่เข้าใจว่าทําไมตะขาบทองหลังม่วง ที่น่าเกรงขาม ในขณะนี้ จึงหวาดกลัวมาก!
“ท่านอาจารย์ อาจารย์ เกิดอะไรขึ้น กับตะขาบทองหลังม่วง?”
หลางเซี่ยถามอาจารย์ของเขาด้วยความกลัว ความผิดปกติของตะขาบทองม่วง ทําให้หัวใจของหลางเซียแขวนค้าง
หลางฝั่งเย่ ก็รู้สึกผิกปกติ เช่นกัน เมื่อมองไปที่แมลงภู่ของเขา เขาก็ส่ายหัว “ไม่รู้เหมือนกัน!”
หลางเซีย มองหลางผิงเย่ ด้วยใบหน้าที่น่าไม่เชื่อ และพูดด้วยความงนงงว่า “ท่านอาจารย์ไม่ใช่ตะขาบทองม่วงที่เป็นปรสิตตามธรรมชาติของอาจารย์เหรออาจารย์ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของมันหรือ
“นี่…นี่…” หลางผิงเยู่ รู้สึกว่าหัวใจของเขาว่างเปล่า เขาไม่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ใด ๆ จากตะขาบทองม่วงได้เลย
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน ทําไมฉันไม่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ของตะขาบทองม่วงเลย!”
หลางผังเย่ เปลี่ยนสายตาของเขา มองดูเย่หยู ผู้ยืนอย่างสบายใจ เขาอุทานแก! แกต้องเป็นคนทํามันแน่ๆ!”
เย่หยู ยักไหล่ของเขา หัวเราะเบา ๆ ยกนิ้วขึ้น และส่าย “มันไม่ใช่ฉัน มันเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันที่รู้สึกโกรธแล้ว!”
หลางผังเย่ และสายตาของหลางเซีย หันไปทางถั่วทอง ในฝ่ามือของ เย่หย
ในขณะนี้ปีกที่อยู่ด้านหลังของถั่วทอง ตั้งตรง และศีรษะก็ยกขึ้นสูง เผยให้เห็นฟันแหลมคมของมันมันโกรธ มาก
“นี่ไง?”
หลางผิงเย่ และ หลางเซียจ้อง ไปที่ถั่วทอง ด้วยความไม่เชื่อ พวกเขาไม่เข้าใจว่า ทําไมสัตว์ตัวเล็ก ๆ นี้สามารถทําให้ ตะขาบทองม่วงตกใจได้ ถึงจุดที่ มันกลัวเกือบจะราด
“มันบ้าอะไรกันเนี่ย?”
หลางฝั่งเย่ มองดูถั่วทอง ด้วยความตกใจ เขากลืนน้ําลายของเขา และพึมพํากับตัวเอง
ในขณะนั้น หลางเซียรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก ที่เขาไม่สามารถพูดได้ เขากลัวว่า ถ้าแมลงของเหยูโกรธอีกเขาอาจจะต้องลงบนกองกับพื้น
เมื่อได้ยินข้อสงสัยของ หลางผิงเย่ เย่หยู ก็หัวเราะเบา ๆ “เพราะคุณให้อาหารกับ สัตว์เลี้ยงของผม ผมจะเล่าเรื่องนี้ ด้วยความตั้งใจดี”
“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับแมลงห้าชนิดหรือไม่?”
หลางผิงเย่ตกตะลึง “ห้แมลงโบราณงั้นหรอ?”
หลางเซียส่ายหัวด้วยความไม่เข้าใจ และถาม หลางผิงเย่ ด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ท่านอาจารย์รู้หรือไม่?”
หลางฝั่งเย่ ขมวดคิ้วอยู่ในใจ
หลังจากนั้น ไม่นาน ดวงตาของ หลางผิงเย่ ก็สว่างขึ้น และเขาก็ร้องออกมาว่า “ฉันจําได้แล้ว!” ในหน้าสุดท้ายของบันทึกของ สํานักพิษสัตว์มีเรื่องเพียงเล็กน้อย! “
หลางผิงเย่ ตกตะลึงอย่างมาก และพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง“แมลงภู่ ที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้ ไม่ใช่ตะขาบทองม่วง
“นั่นอะไร?” ความประหลาดใจพุ่งผ่านสายตาของ หลางเซีย สิ่งนี้เกินกว่าความรู้ของเขาอย่างสมบูรณ์และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม หลางผิงเย่
“มันคือ … แมลงโบราณทั้งห้า!”
หลังจากพูดแล้ว หน้าอกที่เหี่ยวเฉาของ หลางผิงเย่ ก็เริ่มลุกขึ้น และลง อย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาใช้ความพยายามอย่างมากในการพูดสิ่งนี้
“แมลงโบราณห้าตัวนั้น มีอะไรบ้าง?”
หลางเซี่ยไม่เข้าใจว่าทําไมอาจารย์ของเขาถึงกล้วค่าเหล่านี้ด้วย
หลางผิงเย่ หายใจลึก ๆ เพื่อสงบสติและพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง” แมลงโบราณทั้งห้าคือไหมสวรรค์หกปีก,ยุงดํามรณะ
ตะขาบทองพันตา แมงป่องเก้าหาง, และแมลงเก่าหัว “
ดวงตาที่มืดมนของ หลางผิงเย่ จ้องที่ถั่วทอง ในฝ่ามือของ เย่หยู และเขาก็พูดอย่างแห้ง ๆ ว่า “ถ้าฉันเดาถูกต้อง มันควรจะเป็นผู้นําในแมลงทั้งห้าในตํานาน ไหมสวรรค์หกปีก!”
เย่หย ดูที่ หลางผิงเย่ ที่น่าตกใจและหัวเราะเบา ๆ “ถูกต้อง!” มันเป็นตัวอ่อนของไหมสวรรค์หกปีก! “
“ตัวอ่อน” หลางผิงเย่ เยาะเย้ยหยันตัวเอง และพูดด้วยความผิดหวัง “มีตัวอ่อนเพียงตัวเดียวและแมลงภู่
ที่แข็งแกร่งที่สุดของกลุ่มสัตว์พิษ ก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้สัตว์ต่างๆ ก้มหัวลง ได้อย่างใจคิดของแมลงโบราณทั้งห้า