ผู้จัดการแผนกต้อนรับยังคงสงสัยว่าสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้านี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ เมื่อถังซีพูดกับเธอ และโดยไม่รอคำตอบ ถังซีหยิบการ์ดประตูห้องของเธอออกมาลงทะเบียนเข้าพัก ผู้จัดการรีบเข้าไปถามอย่างสุภาพ “คุณถังซีคะ เรารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ กับการมาให้เกียรติมาใช้บริการที่นี่ คุณกลับมาจากการเดินทางแล้วเหรอคะ” เธอกล่าว และแอบขยิบตาให้พนักงานต้อนรับ
ถังซีจับสังเกตการเคลื่อนไหวของผู้จัดการสาวได้อย่างละเอียด เธอยิ้ม วางมือลงบนโต๊ะอย่างเป็นกันเอง และมองหน้าผู้จัดการ “ทำไมล่ะคะ คุณไม่ต้อนรับฉันเหรอ ผู้จัดการเหอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอนค่ะ ดิฉันแค่ประหลาดใจมาก และดีใจที่ได้พบคุณ เพราะดิฉันไม่ได้พบคุณมานานมากแล้วค่ะ คุณถังซี!” ผู้จัดการเหอมองถังซีด้วยท่าทางลำบากใจ และแทบจะร้องไห้ในใจอยู่แล้ว เธอไม่สามารถสร้างความขุ่นเคืองให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้! เธอจะทำอย่างไรดี…
ถังซีมองหน้าผู้จัดการเหอ เดาออกทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยิ้ม “จริงเหรอคะ”
“จริงค่ะ คุณเพิ่งกลับมาจากการเดินทาง ทำไมถึงไม่กลับบ้านล่ะคะ แทนที่จะ…”
“คิดว่าฉันควรต้องตอบคำถามนี้ไหม” ก่อนที่ผู้จัดการจะพูดจบ ถังซีก็ถามขึ้นอย่างเย็นชา แล้วหันไปมองพนักงานต้อนรับ “เสร็จหรือยัง ขั้นตอนการเช็กอินยุ่งยากขนาดนี้เลยหรือ”
“คุณถังซี…” ผู้จัดการเหอมองถังซีอย่างทำอะไรไม่ถูก ถังซีมองตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย และถามอย่างเยือกเย็น “ผู้จัดการเหอ อย่าบอกนะ ว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องฉันตอนนี้”
ผู้จัดการเหอแทบจะร้องไห้ออกมา ถังซีขมวดคิ้วและคำราม “มันเป็นใคร”
“นายน้อยถังเหา…” ก่อนเธอจะพูดจบ ถังซีก็คว้าการ์ดกุญแจห้อง และตรงไปที่ลิฟต์ทันที
ผู้จัดการเหอรีบตามเธอไปด้วยท่าทางตื่นตระหนก และพยายามเอาใจเธอ “คุณถังซีคะ ให้ดิฉันย้ายคุณไปพักที่ห้องสวีตของท่านประธานโรงแรมได้ไหมคะ คุณไม่รังเกียจหรือคะที่มีคนอื่นเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของคุณ ตอนนี้ห้องนั้น…”
ถังซีชะงัก หันกลับมามองเธออย่างเยือกเย็น “นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องมีห้องส่วนตัวในวีนัส นี่คือการให้เกียรติฉันของท่านประธานของคุณ ห้องนั้นตกแต่งตามรสนิยมของฉัน ใครให้สิทธิ์คุณในการให้คนอื่นเข้าไปใช้ห้องฉัน”
ถังซีจ้องหน้าผู้จัดการเหออย่างเย็นชา เธอไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว และตอนนี้เธอโกรธมาก เพราะคนที่นี่ยินยอมให้คนที่เธอเกลียดเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ!
“เอ้อ…” ผู้จัดการเหอแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ถังซีมองการ์ดในมือ นี่เป็นการ์ดสำรองของห้องเธอ ซึ่งเธอให้เฉียวเหลียงไว้ เธอไม่ได้ขอคืนจากเฉียวเหลียงหลังจากเธอกับเขาเลิกกัน และเธอต้องประหลาดใจที่เฉียวเหลียงยังเก็บไว้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม… ถังซีเงยหน้ามองผู้จัดการเหอและหรี่ตาลง “ฉันจำได้ว่ามีเพียงการ์ดใบนี้เท่านั้นที่เปิดห้องฉันได้ คุณเปลี่ยนรหัสล็อกห้องฉันหรือ”
“คุณถังซี…”
“ดีนี่!” ถังซีหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นลิฟต์ก็ดังขึ้นแล้วประตูก็เปิดออก ถังซีเดินเข้าไปในลิฟต์ คนเฝ้าประตูถือกระเป๋าของเธอเดินตามเธอเข้าไป ผู้จัดการเหอมองถังซีและรีบเดินตามเข้าไปด้วย พร้อมกับพยายามอธิบาย “คุณถังคะ…”
“ไม่ต้องพูด เสียงดังหนวกหู” ถังซีมองผู้จัดการเหออย่างเย็นชา จากนั้นจ้องที่พื้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย และนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
ผู้จัดการเหอมองถังซีอย่างทำอะไรไม่ถูก รีบส่งข้อความหาใครบางคนด้วยโทรศัพท์มือถือ แต่ไม่ได้รับการตอบกลับ ในไม่ช้าทั้งหมดก็มาถึงชั้นยี่สิบแปด ประตูลิฟต์เปิดออก ถังซีตรงไปที่ห้องของเธอ และหยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตู…
ตี๊ด… ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด…
ถังซีมองการ์ด แล้วมองหน้าผู้จัดการเหอ ซึ่งหน้าซีดเผือด เธอหัวเราะเยาะหยัน “คุณจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไง ผู้จัดการเหอ”
“เอ้อ การ์ดใบนี้ ตอนนี้…”
ถังซีมองดูโทรศัพท์มือถือของเธอ แล้วทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือ ไม่ได้บันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของคนรู้จักเก่าๆ ไว้ในโทรศัพท์เครื่องนี้ เธอจึงเก็บโทรศัพท์ และเคาะประตูอย่างแรง
“คุณถังคะ ฉันสัญญาว่าเราจะเตรียมห้องคุณให้พร้อมในวันพรุ่งนี้ค่ะ เราจะเปลี่ยนทุกอย่างในห้องใหม่ทั้งหมด คุณพักที่ห้องท่านประธานโรงแรมสักคืนได้ไหมคะ” ผู้จัดการรู้สึกว่าเธอกำลังจะหมดสติ ทำไมจู่ๆ คุณถังถึงกลับมากะทันหันเย็นวันนี้… ไหนใครๆ พูดกันว่าเธอจะไม่มีวันกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ! เขาพูดกันว่าการตายของเธอได้รับการยืนยันแล้วไม่ใช่หรือ! ว่ากันว่าท่านประธานถังเกือบเสียสติเพราะการตายของเธอไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆ เธอถึงกลับมา และมาที่วีนัสโดยไม่มีใครทันตั้งตัวแบบนี้!
ถังซีหัวเราะเยาะ ยังคงเคาะประตูอย่างเดือดดาล ขณะมองหน้าผู้จัดการเหอเขม็ง “ฉันมีห้องของตัวเอง ทำไมต้องไปอยู่ห้องอื่น”
แล้วทำไมจู่ๆ ถึงโผล่มาหลังจากหายไปหลายเดือน! อย่างน้อยคุณควรแจ้งให้เราทราบก่อนว่าคุณกลับมาแล้ว เราจะได้เตรียมห้องของคุณไว้ให้!
เป็นเวลานานพอสมควรกว่าน้ำเสียงร้อนรนจะดังขึ้นในห้อง “ใครวะ! บัดซบ! ไม่รู้รึไงว่าคนหลับอยู่!” และประตูก็เปิดออกทันที
ชายผู้โกรธแค้นตัวแข็ง จ้องมองถังซีด้วยดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเธอ ถังซีมองดูเสื้อคลุมอาบน้ำที่เขาสวมอยู่ และส่งเสียงดังด้วยความรังเกียจ “น่าอับอายจริงๆ” จากนั้นเธอก็ผลักถังเหาให้พ้นทาง แล้วเดินเข้าไปในห้อง
ผู้จัดการเหอมองหน้าถังเหาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร และรีบเดินตามถังซีเข้าไป ถังซีเดินเข้าไปในห้อง และพบว่าห้องสวีตของเธอรกเลอะเทอะไปหมด และมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ถังซีขมวดคิ้ว เดินไปที่หน้าต่างฝรั่งเศส เปิดผ้าม่านออกขณะกล่าวอย่างเยือกเย็น “ผู้จัดการเหอ ฉันให้เวลาคุณสามนาทีในการทำความสะอาดห้อง” จากนั้นเธอก็มองไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืนนอกหน้าต่าง และนิ่งเงียบ
ผู้จัดการเหอรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วด้วยความลนลาน รีบเรียกพนักงานโรงแรมให้ขึ้นมาชั้นบนเพื่อทำความสะอาดห้อง ถังซีมองกลับไปที่ผู้จัดการเหอและกล่าวอย่างเย็นชา “เปลี่ยนข้าวของทุกอย่างในห้องนี้ทุกชิ้นภายในหนึ่งชั่วโมง คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบใช้ของที่มีคนอื่นมาใช้ และ… ฆ่าเชื้อโรคในห้องนี้เสียด้วย มีแต่คราบสกปรกจากไอ้คนโสโครกเต็มไปหมด”
ถังเหาได้ยินคำพูดของถังซีทันทีที่เขาเดินเข้ามาด้วยความอับอาย ดวงตาเขาเต็มไปด้วยร่องรอยความมืดมน เขาหรี่ตาลงขณะมองถังซี และกล่าวอย่างเย็นชา “เธอมาที่นี่ทำไม”
“ดูเหมือนเธอจะตกใจที่เห็นฉัน” ถังซียิ้ม “หรือคิดว่าฉันจะไม่กลับมาแล้ว ถึงได้มายึดห้องของฉันไปเป็นห้องตัวเองอย่างหน้าด้านๆ อย่างนี้”
ถังเหาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หรี่ตามองถังซี กล่าวอย่างเย็นชา “อย่าทำตัวงี่เง่าได้ไหม!” เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เธอรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงได้เป็นคนน่ารำคาญ ก็เพราะเธอมักจะพูดอะไรที่มันงี่เง่าอย่างนี้ไง!”
“ฮ่าๆ …” ถังซีเลิกคิ้วยิ้มเยาะ มองหน้าถังเหา “ใครกันที่งี่เง่า ใครกันที่ขโมยห้องฉันตอนที่ฉันไม่อยู่”
ถังเหาหรี่ตา กำลังจะตอบโต้ เมื่อมีผู้หญิงในชุดนอนผ้าไหมเดินสะลึมสะลือออกมาจากห้องด้านใน “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”