น่าหลันหลิงลั่วแก้มแดงระเรื่อ พูดตะกุกตะกักอยู่นาน
เห็นสีหน้าของเขาแบบนี้ เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันก็พอจะเดาออกได้บ้าง
“เจ้าเด็กคนนี้ มีคนที่ชอบแล้วทำไมไม่บอกเล่า ข้าจะได้ไปพูดเรื่องสู่ขอเร็วๆ”
น่าหลันหลิงลั่วฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ข้ายังไม่แน่ใจว่านางชอบข้าหรือไม่ แต่นางดีกับข้ามากเลย”
“เป็นสาวงามบ้านใดรึ?” เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันเกิดความสนใจ
“คือว่า……รอแน่ใจว่านางชอบหลิงลั่ว หลิงลั่วค่อยให้พ่อบุญธรรมไปสู่ขอ” ในที่ส่วนตัวเขาจะไม่เรียกเขาว่าเจ้าหุบเขาใหญ่
“ถึงแม้เจ้าจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของข้า แต่ข้าก็เลี้ยงเจ้ามาจนโต ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ก็เป็นเหมือนลูกแท้ๆ ถ้าเจ้าไม่ชอบการแต่งงานนี้จริงๆ ข้าจะให้พ่อเจ้ายกเลิกแล้วกัน”
“ขอบพระคุณพ่อบุญธรรมมาก แต่ว่า……นิสัยของพ่อข้าดื้อรั้นมาก อยากให้เขายกเลิก เกรงว่าจะยากนะขอรับ”
“ไม่เป็นไร ข้าจะพูดกับเขาเอง ในบรรดาเด็กๆ พ่อเจ้ารักเจ้ามากที่สุดแล้ว ตอนนั้นเจ้าป่วยหนัก เขามาขอร้องพวกข้าเพื่อช่วยเจ้า แม้จะต้องสละชีวิตของตัวเขาเอง ข้าไม่มีลูกหลาน นับตั้งแต่ที่เห็นเจ้าครั้งแรกข้าก็ชอบมากแล้ว ก็ถึงขอให้พ่อเจ้ายกเจ้าให้มาเป็นบุตรชายของข้า”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันถอนหายใจ เหมือนนึกถึงอดีตพวกนั้นแล้วก็อดไม่ได้หดหู่
“ถึงแม้พ่อเจ้าจะตกลง แต่ข้ารู้ว่า ในใจเขาไม่อยากเอามากๆ ปกติเขามักจะเข้มงวดกับเจ้าที่สุด ที่จริงก็รักเจ้ามากที่สุดเหมือนกัน คู่สมรสที่พ่อเจ้าหามาให้ เกรงว่าเขาคงจะตั้งใจคัดเลือกมาจริงๆ”
“ข้ารู้ ท่านพ่อกับพ่อบุญธรรมดีต่อข้ามาก ท่านพ่อยกข้าให้พ่อบุญธรรมแล้ว แต่พ่อบุญธรรมยังทนไม่ไหวเลย แค่นับข้าเป็นบุตรบุญธรรม ยังถ่ายทอดวิชาความสามารถทั้งหมดให้ข้าอีก และยังสนับสนุนให้ข้าเป็นเจ้าหุบเขาน้อยแห่งหุบเขาตันหุยอีก”
กู้ชูหน่วนฟังจนจะหลับอยู่แล้ว อยากจะเร่งให้พวกเขาพูดจบเร็วๆ
ทันใดนั้นเอง คำพูดของพวกเขา ก็ทำให้นางเกิดความสนใจขึ้นมาอีกครั้ง
“ใกล้จะถึงงานชื่นชมยาชั้นเลิศแล้ว ครั้งนี้มีคนมาเยอะมาก ขนาดสำนักอสุราที่ไม่สนโลกยังมาเลย สำนักอสุรากับเผ่าเทียนเฟิ่นมีความแค้นต่อกัน ถึงเวลาคงจะต้องระวังเอาไว้ อย่าให้พวกเขาทะเลาะกันเด็ดขาด”
“ขอรับ ลูกรับทราบขอรับ ลูกจะพยายามพูดให้ขอรับ”
สำนักอสุราก็มาเหรอ?
งั้นครั้งนี้คนจากสำนักอสุราที่มาคือใครกัน?
หลังจากที่ทะลุมิติมาที่นี่แล้ว นางยังไม่เคยเข้าไปในสำนักอสุราเลยสักครั้ง นอกจากพี่เฉินเฟยแล้ว นางก็ไม่รู้จักใครในสำนักอสุราอีกเลย
“ส่งจดหมายเชิญไปที่เผ่าปีศาจแล้วไม่ใช่เหรอ? ใกล้จะถึงวันงานชื่นชมยาชั้นเลิศแล้วด้วย ทำไมคนของเผ่าปีศาจยังไม่มาอีก?”
น่าหลันหลิงลั่วก็รู้สึกแปลกใจ
“มีรายงานมาว่า จอมมารบอกว่าพวกเขาจะมาร่วมงานตรงเวลา ตอนนี้อาจจะอยู่ระหว่างทางขอรับ”
“จอมมารถึงแม้จะมีความสามารถเกินใคร แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า เขาหลงทิศทาง ชอบหลงทางบ่อยๆ จัดกำลังคนไปรับหน่อยเถอะ”
“พ่อบุญธรรม ท่านวางใจได้เลย จดหมายเชิญที่ส่งไปให้เผ่าปีศาจ วาดเส้นทางการมาหุบเขาตันหุยไว้อย่างชัดเจน เป็นจดหมายที่เขียนละเอียดกว่าทุกๆสำนักที่ส่งไป จอมมารไม่มีทางหาไม่เจอหรอกขอรับ ถึงแม้จอมมารจะหาไม่เจอ ลูกน้องของเขาจะต้องหาเจอแน่นอนขอรับ”
กู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
พวกเจ้าแค่วาดแผนที่บนบัตรเชิญไว้อย่างชัดเจน
แต่กลับไม่คิดว่า บัตรเชิญนั่นถึงแม้คุณภาพจะดีแค่ไหน แต่นั่นก็เป็นแค่กระดาษ ถูกเขาทำเสียไปนานแล้ว
ซือโม่เฟยออกไปนานขนาดนั้นยังไม่กลับมา คงไม่ได้หลงทางหรอกนะ?
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้
ถ้าไม่ได้หลงทาง แล้วทำไมนานขนาดนี้เขายังไม่กลับมาล่ะ
“ยาที่จะเปิดให้ชมในงานครั้งนี้ล้วนแต่เป็นยาชั้นดีทั้งนั้น อย่าให้เกิดเรื่องผิดพลาดเด็ดขาด”
“พ่อบุญธรรมวางใจได้ หลิงลั่วจะจัดการให้เรียบร้อยขอรับ”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันมองดูน่าหลันหลิงลั่วที่กตัญญูอย่างพึงพอใจ ยิ่งดูก็ยิ่งชอบใจ
ถ้าลูกชายเขายังไม่ตาย ก็คงโตเท่าเขาแล้วล่ะ
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันมองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง เห็นว่าไม่มีคน ก็หยิบกล่องออกมาจากลิ้นชัก ยื่นให้น่าหลันหลิงลั่ว
น่าหลันหลิงลั่วเปิดออกอย่างงุนงง ด้านในมีป้ายประกาศิตปรากฏขึ้น แถมยังมีหนังสือมอบตำแหน่งด้วย โดยสรุปเขียนไว้ว่าจะมอบตำแหน่งเจ้าหุบเขาใหญ่ให้น่าหลันหลิงลั่ว
น่าหลันหลิงลั่วตกตะลึง พูดขึ้นอย่างหวาดกลัวว่า “พ่อบุญธรรม ท่านยังหนุ่มยังแน่น ลูกก็ยังเด็กมาก ท่าน……”
เจ้าหุบเขาใหญ่ส่ายหัว มองไปยังดวงจันทร์สีขาวบริสุทธิ์ด้านนอกหน้าต่าง ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ถึงแม้จะหาไข่มุกมังกรไม่เจอ แต่หุบเขาตันหุยตอนนี้ก็กลับมาเป็นปกติแล้ว ความสามารถของเจ้าโดดเด่นมากในหุบเขา ทุกคนต่างก็นับถือเจ้า มอบตำแหน่งให้เจ้า คนในหุบเขาไม่มีข้อโต้แย้งอะไรหรอก ข้าแก่มากแล้ว เรื่องภายในหุบเขาก็จัดการไม่ไหวแล้วด้วย ตอนนี้ข้าแค่อยากสละตำแหน่งนี้ออกไป ออกไปเที่ยวตามสถานที่ที่เมื่อก่อนข้าเคยไปกับแม่บุญธรรมเจ้า”
น่าหลันหลิงลั่วกำป้ายประกาศิตไว้แน่น
เรื่องของเมื่อก่อนเขาไม่รู้
แต่เขารู้ว่า พ่อบุญธรรมรักแม่บุญธรรมมาก
ตอนนั้นแม่บุญธรรมคลอดลูกยาก แถมยังโดนคนถ่อยลอบทำร้าย ตกลงไปยังหน้าผาสูง กระแทกจนร่างกายแตกละเอียดไปหมด
พ่อบุญธรรมไม่เชื่อว่าแม่บุญธรรมตายแล้ว ตามหาอยู่ด้านล่างหน้าผานานถึงสิบปี ก็ยังหาเศษซากของกระดูกไม่เจอ สุดท้ายเพื่อคนในหุบเขาตันหุย จึงต้องยอมตัดใจ แล้วกลับมาที่หุบเขา เพื่อมาดูแลจัดการที่นี่
หลายปีมานี้ ทุกคนต่างก็บอกกับพ่อบุญธรรมว่า แม่บุญธรรมตายไปพร้อมกับลูกชายของเขาแล้ว แต่พ่อบุญธรรมไม่เคยเชื่อเลย
น่าหลันหลิงลั่วไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขายังไง จึงได้แต่พูดว่า “ไม่ว่ายังไง หลิงลั่วจะอยู่เคียงข้างพ่อบุญธรรมตลอด จะดูแลท่านไปตลอดชีวิต”
“เจ้าเด็กโง่ รอเจ้าแต่งงานแล้ว พ่อบุญธรรมก็วางใจได้แล้วล่ะ ทางพ่อเจ้า ข้าจะพูดกับเขาให้เอง เชื่อว่าเขาคงจะไว้หน้าข้าเล็กน้อย”
“เล็กน้อยที่ไหนกัน พ่อข้านอกจากท่านแล้ว เกรงว่าจะไม่เคยไว้หน้าใครอีกเลย”
“ฮ่าๆๆ……”
เสียงหัวเราะขจัดความอึดอัดภายในห้องไปไม่น้อย
กู้ชูหน่วนได้ยินแล้วก็รู้สึกเบื่อ พยายามคิดหาทางออกจากที่นี่ให้ได้
ทันใดนั้นเอง คำพูดของพวกเขา ก็ทำให้นางสนใจอีกครั้ง
“อีกไม่นาน เจ้าก็จะได้เป็นเจ้าหุบเขาใหญ่แห่งหุบเขาตันหุยแล้ว หุบเขาตันหุยมีความลับอย่างหนึ่ง เจ้าจะไม่รู้ไม่ได้” เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันพูดอย่างจริงจัง
“ความลับอะไรหรือขอรับ”
“หุบเขาตันหุยของเรามีสถานที่ต้องห้ามแห่งหนึ่ง ที่ผ่านมามีเพียงเจ้าหุบเขาใหญ่กับคนที่ได้ที่หนึ่งในการหลอมยาเท่านั้นถึงจะเข้าไปได้ เกรงว่าเจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหม”
“หลิงลั่วเข้าใจขอรับ ตอนเด็กข้าอยากเข้าไปมาก พ่อบุญธรรมบอกกับข้าว่า ด้านในอันตรายมาก ถึงแม้จะเป็นประวัติของเจ้าหุบเขาใหญ่ ไม่ทันระวังอาจจะติดแหง็กอยู่ที่นั่นไปตลอดชีวิตได้ ท่านว่า ขนาดท่านยังไม่กล้าเข้าไปง่ายๆเลย แต่หลิงลั่วไม่เชื่อมาตลอด หลิงลั่วรู้สึกว่าการได้เข้าไปในที่ต้องห้ามเป็นเกียรติยศอย่างหนึ่ง”
“ใช่ เกรงว่านั่นจะเป็นหนึ่งในสถานที่ที่อันตรายที่สุดในโลกเลยล่ะ”
น่าหลันหลิงลั่วเลิกคิ้วขึ้น
“สถานที่ต้องห้ามมีภูเขารูปดาบแห่งหนึ่ง ภูเขาลูกนี้มีสุดยอดค่ายกลสังหารโบราณอยู่ที่หนึ่ง เจ้าหุบเขาใหญ่หลายสมัยเล่าลือสืบต่อกันมา บอกว่าด้านในมีกุญแจรูปดาวดอกหนึ่ง ขอแค่หากุญแจรูปดาวดอกนั้นได้ ก็จะหาไข่มุกมังกรเจอ”
เลือดในร่างกายกู้ชูหน่วนพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที
กุญแจรูปดาว……
นั่นเป็นของที่นางกำลังจะหานี่?
“พวกเราหุบเขาตันหุยหลายยุคหลายสมัยมานี้ ก็เพื่อคุ้มครองกุญแจรูปดาวนั้น”